Ο πόλεμος κατά της επανέκδοσης της Ελευθεροτυπίας συνεχίζεται - Αποκαλυπτικά στοιχεία για τους Εργατοπατέρες που μεθόδευσαν τη φίμωση της

Από το μπλογκ της ομάδας Αθήνας για την Περιεκτική Δημοκρατία

Όπως είχαμε ενημερώσει ήδη εδώ και καιρό σε άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου «Η «αυτοδιαχειριζόμενη» (και μεταλλαγμένη) Ελευθεροτυπία», ο «πόλεμος» που μαίνεται για την εξαφάνιση του πλουραλιστικού χαρακτήρα της Ε, έχει ξεκάθαρα πολιτικά κίνητρα. Πολιτικά κίνητρα τα οποία αναφέρονται στην φίμωση κάθε ίχνους αντισυστημικής φωνής που θίγει τα πραγματικά αίτια της κρίσης προτείνοντας άμεσες ρεαλιστικές λύσεις για την ανοικοδόμηση της οικονομίας και την κατάργηση κάθε σύμβασης με τη Τροϊκα, κάτι το οποίο είναι εφικτό μόνο εκτός των μηχανισμών της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, δηλ πρώτιστα εκτός ΕΕ/ΟΝΕ. Κατ' επέκταση ο πλουραλιστικός χαρακτήρας της "Ε" θίγει άμεσα την «πρώτη γραμμή» της εκφυλισμένης «αριστεράς» (δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών, οικονομολόγων κλπ…) η οποία φέρει ακέραια σήμερα την ευθύνη για την συνεχώς επιδεινούμενη εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, προασπίζοντας με απύθμενο θράσος τα συμφέροντα του συστήματος με το να αποπροσανατολίζουν το λαό για τα αίτια της κρίσης. Η "Ε" λοιπόν ή έπρεπε να αλλάξει σε ένα τυπικό φερέφωνο της εκφυλισμένης «αριστεράς» όπως η «Αυγή» ή έπρεπε να κλείσει με το γνωστό τρόπο. Παράλληλα με την επιχείρηση φίμωσης της Ε, οι γνωστοί βολεμένοι «εργατοπατέρες» που μεθόδευσαν τόσο καιρό το κλείσιμό της – και που αποτελούν στελέχη των «αριστερών» δεκανικιών του συστήματος – διανθίζοντάς το με τσιτάτα «αυτοδιαχείρισης» και «εργατικού ελέγχου»–, βρέθηκαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα με καινούργιες εφημερίδες/κλώνους της Ελευθεροτυπίας…  όπου εκει προφανώς τα «εργατικά δικαιώματα» είναι λυμμένα…

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο στις δυο εφημερίδες «μαϊμούδες» της Ε, όχι απλά δε χωράνε αντισυστημικές φωνές, αλλά αντίθετα προβάλουν «αμάσητη» τη συστημική προπαγάνδα που τους έρχεται έτοιμη από τα αφεντικά τους και τα αντιστοιχα ΜΜΕ. Έτσι η αναφορά στα αίτια της Ελληνικής κρίσης είναι κάτι απαγορευμένο στις  φυλλάδες κακέκτυπα της Ε. (Εφημερίδα των Συντακτών/ 6 ημέρες) , ενώ η αισχρή συστημική προπαγάνδα για τις χώρες που μακελεύονται από τις ταγματασφαλήτικες παραστρατιωτικές ομάδες που τα Think Tanks της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ ονόμασαν «εξεγερμένους» (Λιβύη, Συρία, Ιραν ) ανακυκλώνεται συστηματικά.

Δυστυχώς, όπως πρόσφατα μάθαμε, στο παιχνίδι αυτό μπήκε και μια συνδικαλιστική ένωση που πρόσκειται στο Παμε, η οποία και καλεί σε διαμαρτυρία έξω απ τα γραφεία της Ε που πρόκειται να επαναλειτουργήσει. Προφανώς οι διαμαρτυρόμενοι του εν λόγω σωματείου ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούν για την περίεργη ταύτιση των "επιχειρημάτων" τους με αυτά της εκφυλισμένης «αριστεράς» και την κατα πως βολεύει χρησιμοποίησή τους. Εκτός αν οι εκβιαστικές επιθέσεις του προέδρου της ΕΣΗΕΑ κατά των «απολύσεων του Ριζοσπάστη» τόσο καιρό, έπιασαν τόπο…

Με βάση τα παραπάνω αναδημοσιεύουμε εδώ, μια αποκαλυπτική ανταλλαγή για τις πολιτικές σκοπιμότητες που παίζονται πάνω στις «πλάτες» του αναγνωστικού κοινού της εφημερίδας αλλά και των εργαζομένων της , που φανερώνει ταυτόχρονα και από ποια κέντρα στηρίζονται οι πρωτεργάτες αυτοί «εργατοπατέρες» θιασώτες της συστημικής προπαγάνδας.

Καταρχήν δημοσιεύουμε την αρχική ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ που ξανα-ανακάλυψε τα "εργατικά δικαιώματα" στην Ε, αλλά οχι πχ στο συγκρότημα Λαμπράκη…, κατόπιν οι αποκαλυπτικές απαντήσεις του παλαίμαχου δημοσιογράφου της Ε. Νίκου Ρούσση και στο τέλος ένα ακόμα μήνυμα δημοσιογράφου που αγαναχτεί με την επί μήνες αυτή υποκρισία και εμπαιγμό.

http://www.pd-pagkosmiopoiisi.gr/feed

Tweet

ΕΕ και Μνημόνια ή αυτοδυναμία σε έναν νέο διεθνισμό; του Τάκη Φωτόπουλου

Η ΕΕ στο κανονικό σύστημα και στην "Αριστερά"

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην απεργιακή έκδοση της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας

(Διαβάστε επίσης και το εκτενές άρθρο Η ΕΕ στα κόμματα εξουσίας ...αλλά και στην κυβέρνηση της Αριστεράς!)


ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ


Μέσα σε ένα όργιο ιδεολογικής τρομοκρατίας από τις ντόπιες αλλά και, κυρίως, τις ξένες ελίτ, οι αυριανές εκλογές παίρνουν πράγματι ιστορικό χαρακτήρα. Το δίλημμα όμως που μπαίνει σε αυτές είναι απατηλό διότι είτε εκλεγεί μνημονιακή κυβέρνηση, είτε αντιμνημονιακή, με οποιονδήποτε συνδυασμό από τα δεκανίκια της ΕΕ (ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι-Πράσινοι κ.λπ.), το τελικό αποτέλεσμα θα είναι κάποια αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έχει καμία σημασία η εκλογή μνημονιακής ή αντιμνημονιακής κυβέρνησης.

Έτσι, αν μεν εκλεγεί κυβέρνηση από τα μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) αυτό θα σημαίνει τη συνέχιση και ολοκλήρωση της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής σύνθλιψης των λαϊκών στρωμάτων με βάση το υπάρχον Μνημόνιο με κάποιες, κυρίως διακοσμητικές, τροποποιήσεις (π.χ. στον χρόνο αποπληρωμής του Χρέους) και την προσθήκη κάποιου “αναπτυξιακού” άξονα νεοφιλελεύθερου τύπου, που θα αυξάνει μεν κάπως το εθνικό εισόδημα, στη βάση όμως της μόνιμα πια θεσμοποιημένης σύνθλιψης των εργαζομένων που θα θεμελιώνεται στην ελαστικοποίηση της εργασίας, τους μισθούς πείνας κ.λπ..

Αν πάλι εκλεγεί κυβέρνηση από τα αντιμνημονιακά κόμματα της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) και της Δεξιάς (Ανεξάρτητοι Έλληνες) αυτό θα σημαίνει πιθανώς κάποια επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους με στόχο το “Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης”. Όμως, εάν η κυβέρνηση αυτή δεν είναι αποφασισμένη να επιβάλλει τις σχετικά ήπιες προβλεπόμενες αλλαγές του Σχεδίου, ακόμη και με αποχώρηση από την Ευρωζώνη αλλά και την ΕΕ, αναπόφευκτα, η επαναδιαπραγμάτευση θα καταλήξει σε ένα νέο “προοδευτικό” Μνημόνιο που επίσης θα έχει άξονα την ανταγωνιστικότητα (η οποία αποτελεί τον υπέρτατο νόμο της ΕΕ και της Ευρωζώνης) και σε μια “ανάπτυξη” όπως η παραπάνω, αλλά και σε κάποια αναδιανομή των βαρών υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, στην οποία άλλωστε ακόμη και η τρόικα συμφωνεί!

Όπως είναι επομένως φανερό, τα λαϊκά στρώματα μόνο οριακά μπορεί να ωφεληθούν από μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση, εάν θα διαπραγματευθεί με τα χέρια πισθάγκωνα δεμένα από την ΕΕ. Η οικονομική και κοινωνική σύνθλιψη που υφίστανται με τη μαζική ανεργία και φτωχοποίηση στην εργασία, η καταστροφή του οποιουδήποτε κοινωνικού κράτους είχε στηθεί στη Μεταπολίτευση που είναι ήδη σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης, αλλά και η αντιστροφή κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών—όλα αυτά θα μείνουν ανέγγιχτα από μια παρόμοια “επιτυχημένη” αναδιαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ και το Ευρώ. Και αυτό γιατί η ΕΕ και το Ευρώ εκφράζουν την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ήδη από την εποχή του Μάαστριχτ, οι αρχές της οποίας απλά υλοποιούνται σήμερα στην Ελλάδα με την ευκαιρία της κρίσης. Όμως, η παγκοσμιοποίηση αυτή δεν είναι κάποια συνωμοσία ή δόγμα ή ‘κακή’ πολιτική (όπως ανοήτως υποστηρίζεται), αλλά δομική αλλαγή που επέβαλλε η δυναμική του συστήματος της αγοράς. Αποτελεί, επομένως, βολικό μύθο ότι δήθεν άλλος άνεμος φυσά σήμερα στην Ευρώπη λόγω της εκλογής του σοσιαλφιλελεύθερου Ολάντ στη Γαλλία και του ‘ευνοϊκού’ πακέτου διάσωσης στην Ισπανία, όπως θα φανεί καθαρά όταν αρχίσει η επαναδιαπραγμάτευση του δικού μας Χρέους!

Όμως, ούτε και τα κοινωνικά στρώματα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (που σήμερα συρρικνώνεται μαζικά και ιδιωτικοποιείται), τα οποία με τη μετακίνησή τους προς τα αντιμνημονιακά κόμματα οδήγησαν στην απαξίωση των κομμάτων εξουσίας στις περασμένες εκλογές, θα ωφεληθούν ουσιαστικά με την απλή εκλογή αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Τα συντηρητικά βασικά αυτά στρώματα αντιφατικότατα θέλουν μεν την ακύρωση του Μνημονίου αλλά όχι και τις αναγκαίες θεμελιακές αλλαγές για την απαλλαγή της χώρας από κάθε Μνημόνιο και τη συνεπαγόμενη κατάργηση κάθε εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, καθώς και το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας—αλλαγές που προϋποθέτουν την μονομερή έξοδο της χώρας όχι μόνο από την Ευρωζώνη αλλά από την ΕΕ γενικότερα.Τα παραπάνω συμπεράσματα δεν σημαίνουν βέβαια ότι αυτοί που ψήφισαν αντιμνημονιακά στις περασμένες εκλογές θα πρέπει αύριο να γυρίσουν στη “στρούγκα” τους, τα μνημονιακά κόμματα, που θα ολοκληρώσουν τη καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων αλλά και των μεσαίων στρωμάτων. Και αυτό γιατί μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα ήταν πιο εύκολο να αναγκαστεί, κάτω από νέους λαϊκούς αγώνες, σε ρήξη με την ΕΕ, γεγονός που θα άνοιγε τον δρόμο για πραγματικές αλλαγές που θα οδηγούσαν στην οικοδόμηση μιας αυτοδύναμης οικονομίας που θα έλεγχε ο λαός (αντί για τις ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα), στη βάση ενός νέου διεθνισμού που θα στηρίζεται στην αρχή της αλληλεγγύης, αντί στην αρχή της ανταγωνιστικότητας. Αντίθετα, μια μνημονιακή κυβέρνηση που θα είχε και “λαϊκή εντολή” δεν θα δίσταζε να πνίξει στο αίμα κάθε παρόμοιο αγώνα. Με βάση την ίδια προβληματική, θα έπρεπε να ενισχυθούν με κάθε τρόπο δυνάμεις όπως το ΚΚΕ που ήταν το μόνο κόμμα που κράτησε συνεπή αντί-ΕΕ θέση από τον καιρό της ένταξής μας, εφόσον θα αποτελούσε ουσιαστικά τη μόνη κοινοβουλευτική (και όχι μόνο) αριστερή αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές τις δυνητικές εξελίξεις τρέμουν οι ελίτ και όχι βέβαια τα ίδια τα αντιμνημονιακά κόμματα…


* Για την αρθρογραφία μου στη διάρκεια της ακούσιας εξάμηνης απουσίας) βλ. http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos

Tweet

Η "διεθνής" των "εναλλακτικών μέσων" της εκφυλισμένης Αριστεράς σε ευθυγράμμιση με το εμπόριο ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο τον πλήρη εγκλωβισμό του λαού

Εδώ και μέρες η απατεωνίστικη προωθούμενη "Αριστερή Κυβέρνηση" του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ξετσίπωτο εμπόριο ελπίδας στο τμήμα του λαού που αγανακτισμένο τον ψήφισε, καταστρέφοντας στη συλλογική του συνείδηση κάθε σύνδεση πλέον των εννοιών της συνέπειας και της τσίπας με τον όρο "Αριστερά". Μέσα σε μια άθλια διγλωσσία και απάτη δεν κράτησε καν τα απατηλά "αντιμνημονιακά" προσχήματα (παρότι δεν είναι ούτε καν κυβέρνηση ακόμα!) με τα οποία εξελέγη, όπως φάνηκε με την αποκαλυπτική επιστολή νομιμοφροσύνης σε βασικά όργανα και  εκπροσώπους της υπερεθνικής/ευρωπαϊκής ελίτ, στην οποία δεν μιλάει πλέον για "καταγγελία του Μνημονίου" αλλά ξεκάθαρα για "επανεξέταση" του, ενώ την ίδια στιγμή στην Ελλάδα τα στελέχη του πουλάνε καθημερινά "επαναστατική" αντιμνημονιακή ρητορεία για να αρπάξουν τα ψηφαλάκια για τις επόμενες εκλογές.

Την ίδια στιγμή, και καθόλου άσχετα με το παραπάνω, στον χώρο των κυρίαρχων παράλληλων "εναλλακτικών μέσων" της (απόλυτα συγγενούς με τον ΣΥΡΙΖΑ) "εκφυλισμένης" Αριστεράς, εξυφαίνεται μια διεθνής συμμαχία των μέσων αυτών σε ένα είδος "διεθνούς μιντιακού δικτύου".

Η συμμαχία αυτή συνδέει τα ντόπια, επιδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, Debtocracy, ΕΛΕ κτλ., τον "Ιό" της επιλεκτικότατης προώθησης αιτημάτων της "Αριστεράς" των δικαιωμάτων, και τη μεταλλαγμένη, ψευτο-διαχειριζόμενη "Ελευθεροτυπία των Εργαζομένων", (σε καλό καπέλωμα από ΣΥΡΙΖΑ) που έδειξε, με τα δύο φύλλα της, καθαρά δείγματα γραφής, με την προώθηση του πυρήνα της ιδεολογίας του συστήματος (συστημικά "δικαιώματα" σε βάρος κάθε λαϊκής αυτοδυναμίας και δυνατότητας ατομικής και συλλογικής αυτονομίας στο μέλλον, φιλικά προσκείμενη στις νατοϊκές αραβικές "εξεγέρσεις", Χρεολογία κ.ο.κ.), μαζί με το κανάλι των εμίρηδων του "προοδευτικού" Κατάρ και της εξίσου "προοδευτικής" Σαουδικής Αραβίας, που προφανώς κάνει τους "Αριστερούς" των συστημικών δικαιωμάτων να εκστασιάζονται από ηδονή για τα δικαιώματα που προσφέρουν στους λαούς τους τα κράτη αυτά, Al Jazeera.

Να θυμίσουμε ότι το Al Jazeera πρωτοστάτησε (όπως και άλλωστε και στρατιωτικά και οργανωτικά οι εμίρηδες του Κατάρ) όσο κανένα άλλο δυτικό μέσο στο μακέλεμα του λαού της Λιβύης (και το διαφαινόμενο του λαού της Συρίας, που προετοιμάζεται με πανομοιότυπο οργανωτικά τρόπο) από τους νατοϊκούς "επαναστάτες", με την απίστευτη συστηματική παραπληροφόρηση που έκανε από την αρχή της (αποδεδειγμένα πλέον υποκινούμενης από τη δύση και ένοπλης από την πρώτη μέρα) "εξέγερσης", η οποία μετά το κάλεσμα του ΝΑΤΟ να παρέμβει (και όχι λόγω του "χασάπη" Καντάφι), οδήγησε σε βίαιο ξεκλήρισμα του λαού με δεκάδες χιλιάδες θύματα και στον σημερινό κανιβαλισμό στη χώρα, με τις φυλές να σφάζονται μεταξύ τους, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως οδήγησε και ανταποκριτές του Al Jazeera στο να παραιτηθούν από το κανάλι για τον ρόλο του.

Το βίντεο που ακολουθεί δείχνει με τον πιο περίλαμπρο και ξεκάθαρο ίσως τρόπο, τη συμμαχία αυτή, που σε συνδυασμό με την πορεία της απατεωνίστικης "Αριστερής λύσης" στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, είναι ικανή, αν δεν απομονωθεί με ένα μαζικό αντισυστημικό αντι-ΕΕ κίνημα, να οδηγήσει σε πλήρη εγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων μεταξύ της Χάρυβδης του "κανονικού" συστήματος από τη μία όπως εκφράζεται σχηματικά από τα "κανονικά" συστημικά μέσα (ΣΚΑΙ, Καθημερινή, Βήμα, BBC, CNN κτλ. - οι βασικοί ανταγωνιστές της "Αριστεράς" αυτής για τον ρόλο τους μέσα στο σύστημα), και της Σκύλλας των "εναλλακτικών" μέσων της εκφυλισμένης Αριστεράς (τύπου Debtocracy, Catastroika, Press Project, Democracy Now! και βέβαια...Al Jazeera), που μάλιστα θα υποδύονται την ...αντικαπιταλιστική, αντι-ιεραρχική, αριστερή φωνή, καταστρέφοντας την αυτόνομη συνείδηση και την ελπίδα των λαών, πιθανόν για γενιές.

Tweet

Η καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων και η αποικιοποίηση της Ελλάδος από την ΕΕ: Διέξοδος και αδιέξοδα*

28/2/2012

 

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos

Η αδίστακτη ντόπια Χούντα, σε αγαστή σύμπνοια με την χούντα της υπερεθνικής ελίτ που εκπροσωπεί η Τρόικα, υιοθέτησαν μια δανειακή συνθήκη που ακόμη και το κύριο άρθρο της Βρετανικής Independent την παρομοίαζε με τη συνθήκη των Βερσαλλιών, (η οποία είχε στόχο το οικονομικό γονάτισμα της ηττημένης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας), ενώ η μεγάλη κεντροαριστερή Ισπανική εφημερίδα El Pais  την χαρακτήριζε ως μια «πελώρια μεταφορά κυριαρχίας, πιθανώς τη μεγαλύτερη που υπέστη μια χώρα εν καιρώ ειρήνης». Φυσικά, η δική μας ελίτ, δια του δοτού Τραπεζίτη πρωθυπουργού, δήλωνε «πολύ ευτυχής» την ημέρα που προσυπέγραφε και την τυπική πια αποικιοποίηση της Ελλάδος απο την ΕΕ.  Και αυτό, τη στιγμή που δεν υπάρχει σοβαρός διεθνής οικονομολόγος που να μην παραδέχεται ότι η συνθήκη αυτή είναι απλά ένα μέσο αναβολής της τυπικής χρεοκοπίας της χώρας, μέχρις ότου θωρακιστεί η υπόλοιπη Ευρωζώνη και ιδιαίτερα οι αδύνατοι κρίκοι της στη περιφερειακή Νότια Ευρώπη από οποιαδήποτε μεταδοτικά συμπτώματα, αλλά και –το κυριότερο-να εξασφαλιστεί ότι η συνθήκη αυτή θα δέσει χειροπόδαρα, ακόμη και Συνταγματικά, τον Ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες, ανεξάρτητα από τις αλλαγές του πολιτικού προσωπικού στη κυβέρνηση, ότι όχι μόνο θα ξεπληρώσει (για πολλοστή φορά) όλα τα χρέη, χωρίς κανένα πια δικαίωμα νέου κουρέματος στο μέλλον, αλλά και ότι θα ξεπουλήσει κάθε κοινωνικό αγαθό και υπηρεσία στις πολυεθνικές που θα εισβάλλουν στη χώρα υπό τη μορφή «επενδύσεων» . Αυτό, αφού στο μεταξύ θα έχει γίνει και μια τυπική χρεοκοπία  που θα ελέγχεται όμως πάλι από τις ελίτ και θα συνοδεύεται από προσωρινή έξοδο από την Ευρωζώνη, ώστε όχι μόνο να αγοραστεί ο κοινωνικός μας πλούτος στις σημερινές ευτελισμένες λόγω κρίσης τιμές, αλλά και σε υποτιμημένο νόμισμα !

Φυσικά, τα παραπάνω δεν σημαίνουν, όπως υποστηρίζουν και οι εθναμύντορες, ότι αντιμετωπίζουμε κάποια ξένη επίθεση και κατοχή, όπως η αντίστοιχη Γερμανική στον πόλεμο. Μολονότι και τώρα έχουμε επίσης ένα είδος κατοχής και έχουμε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, η διαφορά είναι ότι τώρα έχουμε μια οικονομική και όχι στρατιωτική κατοχή, η δε απώλεια εθνικής κυριαρχίας που σίγουρα υφιστάμεθα δεν είναι συνέπεια στρατιωτικής καταστροφής, αλλά συνέπεια οικονομικής καταστροφής. Και η διαφορά αυτή είναι κρίσιμη. Διότι ενώ στην πρώτη περίπτωση ο εχθρός είναι ορατός διά γυμνού οφθαλμού και εύκολα συνενώνει εναντίον του ολόκληρο τον λαό της κατεχόμενης χώρας στην αποπομπή του από τις πόλεις και τα χωριά που ανδρώθηκε, στη δεύτερη περίπτωση ο «εχθρός» φαίνεται μόνο όταν  έχει συνειδητοποιηθεί η φύση του ως ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, και μέχρι τότε μπορεί εύκολα να αποπροσανατολίζονται τα θύματα της κατοχής αυτής, από τους εγχώριους συμμάχους των ξένων θυτών που δεν υφίστανται στον ίδιο βαθμό τις συνέπειες της οικονομικής καταστροφής, αν δεν ωφελούνται κιόλας απο αυτές!

Και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα. Η σημερινή οικονομική καταστροφή οδηγεί στην εξαθλίωση και την φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, δηλαδή των λαϊκών στρωμάτων που εξαναγκάζονται να δουλεύουν για μισθούς πείνας, ή ωθούνται στην ανεργία στην οποία ήδη καταδικάζονται οι μισοί σχεδόν νέοι μας, με μόνη διέξοδο την μετανάστευση (για όσους μπορούν) ή την φτώχεια, τα ναρκωτικά και τελικά την αυτοκτονία για κάποιους. Σήμερα, τα λαϊκά στρώματα που καταστρέφονται οικονομικά δεν ανήκουν μόνο στα παραδοσιακά στρώματα των φτωχών εργατών, αγροτών καθώς και των αυτο-απασχολούμενων κάθε είδους, αλλά περιλαμβάνουν και την κρατικοδίαιτη μεσαία τάξη που δημιούργησε η ψευτοανάπτυξη «με ξένα κόλλυβα» (του ΠΑΣΟΚ κυρίως) στη μεταπολίτευση. Γιατί είναι ακριβώς αυτή η μεσαία τάξη που σήμερα κτυπιέται αλύπητα, όχι γατί είναι οι «κακοί» Γερμανοί που το επιβάλλουν, ή η «κακιά» και «τιμωρητική» Ευρώπη,[1] σε αντίθεση με την «Ευρώπη των λαών» της «δημοκρατίας» και της «κοινωνικής δικαιοσύνης», που ήταν βεβαια απλα ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα, στο οποίο στηριζόταν η ΕΟΚ και στη συνέχεια η ΕΕ.  Ούτε γιατί, όπως εντελώς ανιστόρητα υποστηρίζεται, «η υπαρκτή κρίση των δύο τελευταίων ετών έφερε στο προσκήνιο κοινωνικές δυνάμεις, που είτε χάρη ταξικών συσχετισμών ή πραγματικών δυνατοτήτων αναδιανομής κατά το παρελθόν, ποτέ δεν είχαν αποκτήσει το προβάδισμα στην χάραξη της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της ΕΕ”.[2] Και φυσικά το ίδιο ανιστόρητος είναι ο ισχυρισμός ότι ο Κεϊνσιανισμός τέθηκε σε διωγμό απο τον σημερινό αντιδραστικό συσχετισμό δυνάμεων στην ΕΕ που επιδιώκει την αναδιανομή του πλούτου, και ότι τα μνημόνια --σε μια προσέγγιση που πλησιάζει, (με “Μαρξιστική” ορολογία) μια συνωμοσιολογική θεωρία-- δεν σχεδιαστήκαν παρά για να θέσουν το θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο “ώστε ν’ αναδιαρθρωθεί η κοινωνία σε αντιδραστική κατεύθυνση: να συσσωρευτεί ο πλούτος σε λίγα χέρια, να ενισχυθούν τα κέρδη και ο εργοδοτικός δεσποτισμός, να αποδομηθούν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα να αυξηθεί η “ελαστικότητα” της εργασίας”.[3] Και δεν είναι μόνο ανιστόρητες αυτές οι απόψεις, αλλά και προδίδουν παντελή έλλειψη κατανόησης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, την οποία ερμηνεύουν συνήθως ως ιδεολογία ή ως κακή πολιτική, και όχι σαν δομικό καπιταλιστικό φαινόμενο, όπως σύγχρονες προσεγγίσεις που ξεπερνούν έναν ξεπερασμένο Μαρξισμό κάνουν.[4]

Στην πραγματικότητα, όπως έδειξα αλλού,[5] όλα άρχισαν πολύ νωρίτερα, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, με την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Αγοράς το 1993, όταν θεσμοποιήθηκε η Πράξη Ενιαίας Αγοράς, η οποία καθιέρωνε την ελεύθερη διακίνηση των εμπoρευμάτων, τoυ κεφαλαίoυ και της εργασίας μέσα στην Κoινότητα, με την κατάργηση όλων των μη δασμoλoγικών εμπoδίων. Αυτό σήμαινε, όχι μόνο το άνοιγμα, αλλά και την «απελευθέρωση» από κοινωνικούς ελέγχους των τεσσάρων αγορών (αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας) ―τις γνωστές «4 ελευθερίες». Η oλoκλήρωση της Ευρωπαϊκής αγoράς κρίθηκε αναγκαία στo πλαίσιo της εντεινόμενης διεθνoπoίησης της καπιταλιστικής oικoνoμίας της αγοράς και τoυ oξυνόμενoυ ανταγωνισμoύ με τα άλλα μπλόκ τoυ διεθνoύς κεφαλαίoυ, δηλαδή τo Αμερικανικό και των χωρών της Ν.Α. Ασίας. Όμως, τo πρόβλημα ανταγωνιστικότητας για τα μητροπολιτικά κέντρα της ΕΟΚ ήταν εντελώς διαφορετικό από το αντίστοιχο πρόβλημα στις περιφερειακές χώρες. Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στo κέντρo (με δεδoμένη την υψηλή παραγωγικότητα των μητρoπoλιτικών χωρών) εξαρτάται κυρίως από τη συγκράτηση τιμών και μισθών ώστε να μπορούν να ανταγωνιστούν τα Γερμανικά π.χ. βιομηχανικά προϊόντα τα φθηνότερα προϊόντα made in China, είτε αυτά παράγονται από θυγατρικές είτε από εγχώριες επιχειρήσεις. Αντίθετα, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στις περιφερειακές χώρες μέσα στην ΕΟΚ/ΕΕ, όπως η Ελλάδα, εξαρτάται από τη μέσω νέων επενδύσεων βελτίωση της παραγωγικότητας. Το πρόβλημα δηλαδή σε αυτές τις χώρες ήταν αναπτυξιακό και αφoρούσε τη δημιoυργία μιας ισχυρής παραγωγικής βάσης με αντίστoιχα επίπεδα παραγωγικότητας προς αυτά των μητροπολιτικών κέντρων. 

Εντoύτoις, παρά τη ριζική διαφoρά στα αίτια της μείωσης της ανταγωνιστικότητας, η πoλιτική πoυ ακoλoυθήθηκε στo πλαίσιo της μετα-Μάαστριχτ Ευρώπης ήταν κoινή για όλα τα μέλη και καθoριζόταν από τις ανάγκες και τα συμφέρoντα τoυ κέντρoυ. Έτσι, τo Ευρωπαϊκό κεφάλαιo προχώρησε με την Ενιαία Αγορά σε μια oικoνoμική ενoπoίηση νεo-φιλελεύθερoυ χαρακτήρα (η οποία ολοκληρώθηκε στη συνέχεια με την ΟΝΕ και την Ευρωζώνη), στην oπoία προσχώρησαν αμέσως τόσο οι τ. σοσιαλδημοκράτες και νυν σοσιαλ-φιλελεύθεροι, όσο και η Ευρω-αριστερά.

«Eλεύθερες» αγoρές, όμως, σημαίνουν όχι μόνo ανοικτές αγορές (δηλ. την απρόσκoπτη κίνηση εμπoρευμάτων, κεφαλαίoυ και εργασίας) αλλά και «ελαστικές» αγoρές, (δηλ. την εξαφάνιση των «εμπoδίων» στoν ελεύθερo σχηματισμό των τιμών, αλλά και των μισθών, καθώς και τον γενικότερo περιoρισμό τoυ Κρατικoύ ρόλoυ στoν έλεγχo της oικoνoμικής δραστηριότητας) ―με άλλα λόγια, τον δραστικό περιορισμό του στοιχείου «εθνικής οικονομίας». Και αυτή ήταν η oυσία της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης πoυ χαρακτήριζε τo νέo θεσμικό πλαίσιo της ΕΟΚ. Στην πραγματικότητα, η συνθήκη του Μάαστριχτ θεσμοποιούσε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τις αλλαγές που είχαν εισαχθεί από τη Θάτσερ στη Βρετανία και τον Ρίγκαν στις ΗΠΑ. Οι αλλαγές αυτές, με τη σειρά τους, είχαν ήδη επιβληθεί «από κάτω», από τις πολυεθνικές, στη διαδικασία διεθνοποίησης της οικονομίας της αγοράς (π.χ. με την αγορά Ευρω-δολαρίων, ευρω-γιέν κ.λπ.). Αντίθετα, τελείως διαφoρετική εικόνα της oλoκλήρωσης έδινε ένα παλαιότερο κείμενo της Ευρωπαϊκής Επιτρoπής[6] πoυ oυσιαστικά πρόβλεπε «ενδεικτικό σχεδιασμό» σε πανευρωπαϊκό επίπεδo. Και αυτή ήταν και η oυσία της σoσιαλδημoκρατικής πρότασης: ένα είδoς διεθνoπoιημένoυ Κεϋνσιανισμoύ (δηλαδή, Κoινoτικoύ παρεμβατισμoύ στoν έλεγχo της oικoνoμικής δραστηριότητας) πoυ αναπόφευκτα θα έπρεπε να αντικαταστήσει τoν εθνικό Κεϋνσιανισμό. Αναπόφευκτα, γιατί η Κεϋνσιανή στρατηγική είναι ανεφάρμoστη σε στενά εθνικά πλαίσια, όταν επικρατoύν συνθήκες ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίoυ και εργασίας. Ο καταπoντισμός, δηλαδή, της σoσιαλδημoκρατικής συναίνεσης, πoυ άρχισε με την άνθηση τoυ νεoφιλελευθερισμού στη δεκαετία του 1980 —όχι σαν αποτέλεσμα κάποιας συνωμοσίας, οπως υποστηρίζουν αφελείς συνωμοσιολογικές, αλλά και αποπροσανατολιστικές για το λαϊκό κίνημα, «θεωρίες» τύπου Naomi Klein[7], αλλά σαν αποτέλεσμα των προαναφερθεισών αλλαγών απο τα κάτω που είχε φέρει η αυξανόμενη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς— παραμέρισε και τις σχετικές πρoτάσεις για μια Ευρωπαϊκή Κευνσιανή στρατηγική.

Στη συνέχεια, η εισαγωγή του Ευρώ σήμαινε ότι για να επιτυγχάνεται η σταθερότητα των τιμών στην Ευρωζώνη έπρεπε τα δημοσιονομικά ελλείμματα να ελαχιστοποιούνται, όπως επέβαλε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο ακριβώς επειδή δεν ετηρείτο απο πολλές χώρες, ακόμη και του κέντρου, οδήγησε τώρα στην ανάγκη συνταγματικής απαγόρευσης των ελλειμμάτων. Και αυτό, διότι η μόνη δυνατότητα που μένει στις ελίτ, κάτω από τις συνθήκες αυτές, για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας είναι η συμπίεση του κόστους παραγωγής και η ελαχιστοποίηση του φορολογικού βάρους πάνω στα κέρδη και τα εισοδήματα της ίδιας της ελίτ. Όταν δηλαδ η αύξηση της παραγωγικότητας δεν είναι δυνατή, λόγω της απουσίας σημαντικών επενδύσεων σε νέες τεχνολογίες κ.λπ. (όπως ήταν η περίπτωση της χώρας μας), τότε μένει μόνο η απειλή της ανεργίας και της ανασφάλειας, καθώς και η παράλληλη «ελαστικοποίηση» της αγοράς εργασίας, στην οποία άλλωστε εξακολουθεί να στηρίζεται η «πολιτική» απασχόλησης της Ευρωζώνης, παρά τα ευχολόγια της συνθήκης του Άμστερνταμ. Με βάση τα δεδομένα αυτά δεν είναι περίεργο ότι η μεν οικονομική και πολιτική ελίτ μας είχε πάντα εναποθέσει τις ελπίδες της στις ξένες επενδύσεις, και σήμερα αυτή αποτελεί τη μόνη ελπίδα της για ανάπτυξη, οι δε Οικολόγοι Πράσινοι στην «πράσινη» ανάπτυξη και οι παλαιό-Μαρξιστές στο κίνημα αλληλεγγύης υπερ της Ελλάδος και την πάλη για την ανάπτυξη ενός πανευρωπαϊκού κινήματος που θα αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων και θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη των λαών --και άλλα παραμύθια στο σημερινό θεσμικό πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών που επιβάλλει η διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.

Αν λοιπόν δούμε τις αδιέξοδες, δήθεν λύσεις, που πρότεινε η αριστερά αυτή, τότε μπορούμε να καταλάβουμε πώς κατάφεραν η ντόπια και η ξένη Χούντα να περάσουν τα κτηνώδη μέτρα. Και αυτό, διότι οι «λύσεις» αυτές δεν θεμελιώνονται στη βασική διαπίστωση πως η μονομερής έξοδος, όχι απλά από την Ευρωζώνη, αλλά και από την ΕΕ, καθώς και η επιβολή αυστηρών κοινωνικών ελέγχων στις «4 αγορές», είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για την έξοδο απο την καταστροφική κρίση, μαζί με την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, την αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ. Όλα αυτά και άλλα μέτρα[8] θα έπρεπε να έχουν μακροπρόθεσμο στόχο την οικοδόμηση της παραγωγικής δομής της χώρας, (η οποία έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ), και τη δημιουργία ενός συναφούς καταναλωτικού πρότυπου που θα στήριζε μια αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη) οικονομία. Η αυτοδύναμη οικονομία αποτελεί άλλωστε την μόνη δυνατή διέξοδο από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που προσφέρει εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει «απομονωτισμό» όπως διαστρεβλώνουν την αυτονομία οι «Ευρωπαϊστές» στη ρεφορμιστική Αριστερά, τα Πανεπιστήμια κ.λπ. που έχουν άμεσα ή έμμεσα οικονομικά και άλλα συμφέροντα από την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή είναι η μόνη φιλολαϊκή λύση, ιδιαίτερα αν αποτελέσει τμήμα οικονομικών ενώσεων με γειτονικές χώρες σε παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Βαλκανικές χώρες, χώρες της Βόρειας Αφρικής κ.λπ.). Οι νέες αυτές οικονομικές ενώσεις που θα θεμελιώνονται στην αλληλεγγύη των λαών, αντί για τις σημερινές ληστρικές ενώσεις του κεφαλαίου, όπως η ΕΕ, αποτελούν τον μόνο αληθινό διεθνισμό σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον ψευτοδιεθνισμό της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που δήθεν θα κτιστεί μέσα στην ΕΕ!

Ο αγώνας για να κτιστεί ένα παλλαϊκό Μέτωπο κοινωνικής και, κατά συνέπεια, εθνικής απελευθέρωσης είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη, εφόσον μόνο ένα παρόμοιο Μέτωπο θα μπορούσε να σταματήσει τη σημερινή καταστροφή και να ανοίξει τον δρόμο, αρχικά, για μια αυτοδύναμη οικονομία και, τελικά, για τη μορφή απελευθερωτικής κοινωνίας που θα επέλεγε ο Λαός.

* Το άρθρο αυτό , όπως και το προηγούμενο  (22/2/2012), ανήκει στη σειρά των άρθρων που “δεν χωρά” στη νέα μεταλλαγμένη και δήθεν “αυτοδιαχειριζόμενη” εφημερίδα «Οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία», για τους λόγους που εξηγώ εδώ:

 http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2012/2012_02_22.html

---

[1] Σ. Πεσματζόγλου, “Δεν είναι μια η Ευρώπη”, “Οι εργαζόμενοι”, 25/2/2012

[2] Λ. Βατικιώτης, “Η Ευρώπη των αποικιών”, στο ίδιο

[3] Γ. Μηλιός, “Σωτήριο μνημόνιο θα είναι μόνο εκείνο που θα ανατραπεί”!, στο ιδιο

[4] Leslie Sclair, The Transnational Capitalist Class (Blackwell, 2001)

[5] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής ελίτ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο απο την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη οικονομία, (Γόρδιος, 2010)

[6] Claude Gruson, Commission of the European Communities , Τhe challenges ahead: A plan for Europe (Office for Official Publications of the European Communities, 1979),

[7] Naomi Klein, Το δόγμα του σοκ, Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής, (Λιβάνης,2010)

[8] βλ. ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟhttp://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.11.13__neo_ethniko_koinoniko_metopo_extented.html

Tweet