Αποθέωση του αναμασήματος και της δικαιολόγησης σε ευρεία κλίμακα όλων των λαϊκίστικων κοινωνικών κλισέ και προκαταλήψεων ήταν η σημερινή του εκπομπή όπου εμμέσως πλην σαφώς υπερασπίστηκε το δημόσιο λιντσάρισμα των παιδόφιλων (μάλιστα με την... επιστημονικότατη τεκμηρίωση της θέσης ενός "ψυχίατρου"-ρατσιστικού απολιθώματος της δεκαετίας του '50- ότι οι παιδόφιλοι "γεννιούνται έτσι") και στην οποία έβαλε στο ίδιο καζάνι ομοφυλόφιλους με νεκρόφιλους και παιδόφιλους(πάλι με την ασχολίαστη προβολή της θέσης του "ψυχιάτρου").
Επίσης, υπερασπίστηκε με σθένος τη δημοσίευση των ονομάτων των φερόμενων ως παιδόφιλων, όπως έγινε από όλα τα κανάλια, χωρίς να υπάρχει τελική καταδίκη τους, καταργώντας ακόμα και το στοιχειώδες "τεκμήριο της αθωότητας" που προστατεύει τους πολίτες από αλλοιώσεις, στρεψοδικίες, την κρατική αυθαιρεσία και την αυτοδικία. Αντιθέτως, για να μην κακοπιάσει το κοινό του που φαίνεται ότι συμφωνεί και "διψάει για αίμα", αντί να επιζητήσει πραγματικό κοινωνικό σωφρονισμό, την επανένταξη των κοινωνικά άρρωστων, προβληματικών αυτών ανθρώπων στην κοινωνία και την αναζήτηση των αιτιών που δημιουργούν αυτές τις απαράδεκτες και εξουσιαστικής φύσης παρεκκλίσεις, απλά εξέφρασε την αμφιβολία του για το αν πρέπει να δημοσιεύονται ονόματα φερόμενων ως παιδόφιλων οι οποίοι έχουν παιδιά, καθώς ανησύχησε για το "πώς θα προστατευτεί η παιδική ψυχή τους" κτλ. Δηλαδή μοναδικό μέλημα η προστασία της "Αγίας Οικογένειας" για το Λαζόπουλο και όλοι οι άλλοι να πάνε στο διάολο.
Εκτός αυτών, ο Λαζόπουλος, έχοντας την παρωχημένη και άκρως υποκριτική εντύπωση ότι οι μοναδικές ομάδες της κοινωνίας που αντιμετωπίζουν κοινωνικά προβλήματα και την εξουσιαστική καταπάτηση των δικαιωμάτων τους είναι οι νέες χαμηλές οικονομικές τάξεις (εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, φοιτητές), επιμένει να θεωρεί τους ομοφυλόφιλους ως μιάσματα ή τουλάχιστον, ως ανύπαρκτους, αν κρίνουμε τουλάχιστον από τις δύο τελευταίες του εκπομπές, όπου παρουσιάζει τους γκέι ως περιθωριακούς, στερημένους camp γελοίους που μιλούν καλιαρντά όλη την ώρα στην καλύτερη των περιπτώσεων (και για το "αστείο" του πράγματος) ή, στη χειρότερη, προβληματικούς όπως οι παιδόφιλοι και οι νεκρόφιλοι.
Τελικά, αυτό που αναδεικνύεται από την όλη του εκπομπή, αν συνυπολογίσουμε την έμμεση στήριξη του στην Εκκλησία (παρά τους "κακούς παπάδες") και την εν γένει προβολή της "εθνικής ταυτότητας" ως στοιχεία που "ενώνουν" τους Έλληνες απέναντι στη Νέα Τάξη και το γενικότερο λαϊκισμό του (ο "λαός" έχει δίκιο και "αισθητήριο" κτλ.), είναι η καθολική άποψη του Λαζόπουλου ότι μια νέου τύπου "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια" μπορεί να είναι η αντίσταση στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού.
Αυτό που δε μας λέει ο Λαζόπουλος είναι ποιους βολεύει πραγματικά η επίκληση της "κοινής και υπερτρισχιλιετούς" εθνικής ταυτότητας όλων των Ελλήνων (ανάμεσα στους οποίους προφανώς δεν υπάρχουν τάξεις ή μειονότητες), η συμβολή του ανορθολογισμού της Εκκλησίας και η εντεινόμενη απομόνωση των ανθρώπων γύρω από τις "ασφαλείς" μονάδες της Οικογένειας, πέρα από τις ίδιες τις ντόπιες πολιτικές ελίτ που επικαλούνται το "κοινό εθνικό συμφέρον" ή ακόμα και το ίδιο το υπερεθνικό κεφάλαιο που φυσικά ουδόλως κινδυνεύει από τον υποτιθέμενο πολιτισμικό υπερπατριωτισμό ή τις φολκλορικές -όπως τις κατάντησαν- παραδοσιακές εκδηλώσεις.