Η ΕΕ στο κανονικό σύστημα και στην "Αριστερά"
(Διαβάστε επίσης και το εκτενές άρθρο Η ΕΕ στα κόμματα εξουσίας ...αλλά και στην κυβέρνηση της Αριστεράς!)
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Μέσα σε ένα όργιο ιδεολογικής τρομοκρατίας από τις ντόπιες αλλά και, κυρίως, τις ξένες ελίτ, οι αυριανές εκλογές παίρνουν πράγματι ιστορικό χαρακτήρα. Το δίλημμα όμως που μπαίνει σε αυτές είναι απατηλό διότι είτε εκλεγεί μνημονιακή κυβέρνηση, είτε αντιμνημονιακή, με οποιονδήποτε συνδυασμό από τα δεκανίκια της ΕΕ (ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι-Πράσινοι κ.λπ.), το τελικό αποτέλεσμα θα είναι κάποια αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έχει καμία σημασία η εκλογή μνημονιακής ή αντιμνημονιακής κυβέρνησης.
Έτσι, αν μεν εκλεγεί κυβέρνηση από τα μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) αυτό θα σημαίνει τη συνέχιση και ολοκλήρωση της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής σύνθλιψης των λαϊκών στρωμάτων με βάση το υπάρχον Μνημόνιο με κάποιες, κυρίως διακοσμητικές, τροποποιήσεις (π.χ. στον χρόνο αποπληρωμής του Χρέους) και την προσθήκη κάποιου “αναπτυξιακού” άξονα νεοφιλελεύθερου τύπου, που θα αυξάνει μεν κάπως το εθνικό εισόδημα, στη βάση όμως της μόνιμα πια θεσμοποιημένης σύνθλιψης των εργαζομένων που θα θεμελιώνεται στην ελαστικοποίηση της εργασίας, τους μισθούς πείνας κ.λπ..
Αν πάλι εκλεγεί κυβέρνηση από τα αντιμνημονιακά κόμματα της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) και της Δεξιάς (Ανεξάρτητοι Έλληνες) αυτό θα σημαίνει πιθανώς κάποια επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους με στόχο το “Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης”. Όμως, εάν η κυβέρνηση αυτή δεν είναι αποφασισμένη να επιβάλλει τις σχετικά ήπιες προβλεπόμενες αλλαγές του Σχεδίου, ακόμη και με αποχώρηση από την Ευρωζώνη αλλά και την ΕΕ, αναπόφευκτα, η επαναδιαπραγμάτευση θα καταλήξει σε ένα νέο “προοδευτικό” Μνημόνιο που επίσης θα έχει άξονα την ανταγωνιστικότητα (η οποία αποτελεί τον υπέρτατο νόμο της ΕΕ και της Ευρωζώνης) και σε μια “ανάπτυξη” όπως η παραπάνω, αλλά και σε κάποια αναδιανομή των βαρών υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, στην οποία άλλωστε ακόμη και η τρόικα συμφωνεί!
Όπως είναι επομένως φανερό, τα λαϊκά στρώματα μόνο οριακά μπορεί να ωφεληθούν από μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση, εάν θα διαπραγματευθεί με τα χέρια πισθάγκωνα δεμένα από την ΕΕ. Η οικονομική και κοινωνική σύνθλιψη που υφίστανται με τη μαζική ανεργία και φτωχοποίηση στην εργασία, η καταστροφή του οποιουδήποτε κοινωνικού κράτους είχε στηθεί στη Μεταπολίτευση που είναι ήδη σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης, αλλά και η αντιστροφή κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών—όλα αυτά θα μείνουν ανέγγιχτα από μια παρόμοια “επιτυχημένη” αναδιαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ και το Ευρώ. Και αυτό γιατί η ΕΕ και το Ευρώ εκφράζουν την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ήδη από την εποχή του Μάαστριχτ, οι αρχές της οποίας απλά υλοποιούνται σήμερα στην Ελλάδα με την ευκαιρία της κρίσης. Όμως, η παγκοσμιοποίηση αυτή δεν είναι κάποια συνωμοσία ή δόγμα ή ‘κακή’ πολιτική (όπως ανοήτως υποστηρίζεται), αλλά δομική αλλαγή που επέβαλλε η δυναμική του συστήματος της αγοράς. Αποτελεί, επομένως, βολικό μύθο ότι δήθεν άλλος άνεμος φυσά σήμερα στην Ευρώπη λόγω της εκλογής του σοσιαλφιλελεύθερου Ολάντ στη Γαλλία και του ‘ευνοϊκού’ πακέτου διάσωσης στην Ισπανία, όπως θα φανεί καθαρά όταν αρχίσει η επαναδιαπραγμάτευση του δικού μας Χρέους!
Όμως, ούτε και τα κοινωνικά στρώματα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (που σήμερα συρρικνώνεται μαζικά και ιδιωτικοποιείται), τα οποία με τη μετακίνησή τους προς τα αντιμνημονιακά κόμματα οδήγησαν στην απαξίωση των κομμάτων εξουσίας στις περασμένες εκλογές, θα ωφεληθούν ουσιαστικά με την απλή εκλογή αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Τα συντηρητικά βασικά αυτά στρώματα αντιφατικότατα θέλουν μεν την ακύρωση του Μνημονίου αλλά όχι και τις αναγκαίες θεμελιακές αλλαγές για την απαλλαγή της χώρας από κάθε Μνημόνιο και τη συνεπαγόμενη κατάργηση κάθε εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, καθώς και το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας—αλλαγές που προϋποθέτουν την μονομερή έξοδο της χώρας όχι μόνο από την Ευρωζώνη αλλά από την ΕΕ γενικότερα.Τα παραπάνω συμπεράσματα δεν σημαίνουν βέβαια ότι αυτοί που ψήφισαν αντιμνημονιακά στις περασμένες εκλογές θα πρέπει αύριο να γυρίσουν στη “στρούγκα” τους, τα μνημονιακά κόμματα, που θα ολοκληρώσουν τη καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων αλλά και των μεσαίων στρωμάτων. Και αυτό γιατί μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα ήταν πιο εύκολο να αναγκαστεί, κάτω από νέους λαϊκούς αγώνες, σε ρήξη με την ΕΕ, γεγονός που θα άνοιγε τον δρόμο για πραγματικές αλλαγές που θα οδηγούσαν στην οικοδόμηση μιας αυτοδύναμης οικονομίας που θα έλεγχε ο λαός (αντί για τις ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα), στη βάση ενός νέου διεθνισμού που θα στηρίζεται στην αρχή της αλληλεγγύης, αντί στην αρχή της ανταγωνιστικότητας. Αντίθετα, μια μνημονιακή κυβέρνηση που θα είχε και “λαϊκή εντολή” δεν θα δίσταζε να πνίξει στο αίμα κάθε παρόμοιο αγώνα. Με βάση την ίδια προβληματική, θα έπρεπε να ενισχυθούν με κάθε τρόπο δυνάμεις όπως το ΚΚΕ που ήταν το μόνο κόμμα που κράτησε συνεπή αντί-ΕΕ θέση από τον καιρό της ένταξής μας, εφόσον θα αποτελούσε ουσιαστικά τη μόνη κοινοβουλευτική (και όχι μόνο) αριστερή αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές τις δυνητικές εξελίξεις τρέμουν οι ελίτ και όχι βέβαια τα ίδια τα αντιμνημονιακά κόμματα…
* Για την αρθρογραφία μου στη διάρκεια της ακούσιας εξάμηνης απουσίας) βλ. http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου