Έξοδος τώρα από την διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς, την αντιπροσωπευτική ψευτο"Δημοκρατία" και την ΕΕ που εκφράζουν το σύστημα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης! Χτίζουμε τώρα τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας και Πολιτείας, μια αποκεντρωμένη και αυτεξούσια κοινωνία με στόχο τη συνομόσπονδη Περιεκτική Δημοκρατία των λαών!

Πέμπτη, Απριλίου 26, 2012

My name is Spyros and I am (not) a malakas, but it' s both the media and the degenerate "Left" that want to make us MALAKES

Ανανέωση: Ο Σπύρος έδωσε συνέντευξη στο Χωνί του Καζάκη. Η συνέντευξη, παρά τα κάποια σημαντικά προβλήματα που συγγενεύουν σε έναν βαθμό με την εθνο-πατριωτική και συνωμοσιολογική λογική Καζάκη περί "υπόδουλων" και "εθελόδουλων" πολιτικών (λες και ο κοινοβουλευτικός Λόχος της κοινοβουλευτικής Χούντας δεν εξυπηρετεί τα ταξικά συμφέροντα των προνομιούχων στρωμάτων και των ελίτ μέσα στην ελληνική κοινωνία καθώς και αυτά της υπερεθνικής ελίτ, που της διόρισε τον  πρωθυπουργό), παρά το ότι δεν θέτει την έξοδο από την ΕΕ ως ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για έξοδο από την κρίση, αλλά την τσουβαλιάζει με την έξοδο από το ευρώ (λες και αν βγούμε από την ΕΕ θα μείνουμε στο ευρώ), είναι πολύ ουσιαστικότερη και πιο αντισυστημική από τις συνεντεύξεις δεκάδων "αναλυτών" της Αριστεράς, καθώς βέβαια και του ίδιου του Καζάκη/ΕΠΑΜ.

Το κλου της: Το χώσιμο στον κεντρικό άθλιο ρόλο της ΕΛΕ, και έτσι και σε όλη την "Αριστερά" που τη στηρίζει (δήθεν "κριτικά"), από ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ, ΕΠΑΜ, αλλά και διάφορους "ελευθεριακούς".

http://www.zougla.gr/blog/article/520751

--
Αναδημοσιεύω το παρακάτω βίντεο - απάντηση στο εθνικιστικό, ανιστόρητο (ιστορική συνέχεια κτλ. - η ελεύθερη αγορά, η "δημοκρατία" - αντιπροσωπευτική δημοκρατία!- είναι ελληνική εφεύρεση και άλλες παπάτζες), εντελώς αταξικό και ενσωματωμένο στις επιταγές του διεθνοποιημένου συστήματος ότι "όλοι έχουμε τη δυνατότητα να θριαμβεύσουμε μέσα στο σύστημα", βίντεο της Μουτσάτσου, από τον "Σπύρο" στο YouTube.(λογοκρίθηκε αρχικά από τη θιγμένη παραγωγό της εν λόγω γιουροβιζιονικής αρλούμπας αλλά ξαφνικά άλλαξε γνώμη και το ενέκρινε) DailymotionYouTube.




Το κάνω γιατί μου αρέσει ο (εκτιμώ) πραγματικός αυθορμητισμός του, που πηγάζει μέσα από την οργή των νέων ανθρώπων στα ετεροκαθοριζόμενα στρώματα, αλλά και την προσπάθεια σύνθεσης εμπειρικών δεδομένων που ανατρέπουν τα συστημικά ψέμματα, με μια λαϊκή αλλά μάλλον υπερ-απλουστευτική και αρκετά αταξική προσέγγιση για τα αίτια και τη λύση σε αυτά (της προσέγγισης ότι μαυρίζουμε μαζικά απλά το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και λίγο πολύ έγινε το πρώτο βήμα), παίρνοντας πάντα υπόψη ότι δεν μιλάμε βέβαια για "σοβαρό" πολιτικό βίντεο, αλλά σίγουρα πολιτικοποιημένο, όπως κάθε μιντιακό προϊόν (εναλλακτικό ή μη).

Δηλαδή, παρότι μου αρέσει που ο Σπύρος εστιάζει (από τις σπάνιες φορές) στη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ, στα συστημικά ψέμματα για τους δημόσιους υπαλλήλους και τους μετανάστες κτλ., με προβληματίζει το γεγονός ότι ακολουθεί το (αποτυχημένο ήδη σε παγκόσμια κλίμακα) μοτίβο των "Αγανακτισμένων" και του Occupy Movement, του (δήθεν) 99%, αλλά και απλά της σημασίας της ψήφου διαμαρτυρίας κατά των κομμάτων εξουσίας κτλ..(Η επίθεση στο "τραπεζικό σύστημα" όπως κάνει και το Occupy Movement, λες και το τραπεζικό σύστημα δεν είναι οργανικό κομμάτι του συστήματος της Αγοράς αλλά κάτι το ξεχωριστό, είναι ενδεικτική)

Και το γράφω αυτό γιατί βέβαια δεν είναι απλά το ζήτημα το να μαυρίσουμε το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ή να καταδικάσουμε την κοινοβουλευτική Χούντα. Αυτό γίνεται ήδη από την πλειοψηφία του κόσμου που δεν έχει αντικειμενικό συμφέρον με το να στηρίξει τη Χούντα αυτή, και μέσα από την καθημερινή μας επαφή το καταλαβαίνουμε. Οι υπόλοιποι στα λαϊκά στρώματα που στηρίζουν έμμεσα ή άμεσα τη Χούντα δεν θα μεταπειστούν απλά επειδή θα τους "κράξουμε" ή θα τους ανεβάσουμε το ηθικό, εκτός ίσως και αν δουν ότι υπάρχει άλλη προοπτική για μια άλλη κοινωνική οργάνωση - κάτι που λείπει από το βίντεο.

Η θέση της ρήξης με τον δικομματισμό (λες και είναι απλά τα κόμματα εξουσίας που στηρίζουν το σύστημα έμμεσα ή άμεσα) είναι σχετικά αφελής (και προωθείται άλλωστε συνεχώς από μορφώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ) γιατί αψηφά ότι η πολιτική εξουσία δεν μπορεί να διαχωριστεί ποτέ από την οικονομική. Και ότι η οικονομική εξουσία (όχι μόνο με τη στενή εισοδηματική, αλλά με την έννοια οικονομικής δύναμης και του στάτους που πηγάζει από το σύστημα) σε μια οικονομία της Αγοράς επηρεάζει πολύ ευρύτερα "πολιτικά στρώματα", τάξεις και μορφώματα από τον δικομματισμό. Και ούτε ο κόσμος στηρίζει με τόσο μεγάλο ποσοστό τα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους επειδή απλά είναι μαλάκες για παρόμοιους λόγους.

Έτσι, οι εκλογές δεν προκηρύχθηκαν βασικά λόγω κάποιας λαϊκής πίεσης (παρά τις σημαντικές εξελίξεις με τις εξεγέρσεις στις 12 Φλεβάρη κτλ., το κράξιμο των πολιτικάντηδων των κομμάτων εξουσίας όπου σταθούν και όπου βρεθούν κτλ.), αλλά είχαν ήδη μετρήσει οι ελίτ της Χούντας τα κουκιά τους, για να τις προκηρύξουν και να πάρουν στη συνέχεια έναν καταιγισμό αντιλαϊκών μόνιμων μέτρων, οδηγώντας σε πρωτοφανές ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου.

Αλήθεια, όμως, η εκφυλισμένη Αριστερά (που περιλαμβάνει το συστημικό τόξο των στελεχών της ΕΛΕ - ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που βάζουν επίσημα ως "κόκκινη γραμμή" την έξοδο από το...ευρώ, και μιλούν για ...εθνικοποιήσεις μέσα στην... ΕΕ των 4 ελευθεριών και της παγκοσμιοποίησης!!), γιατί να είναι πιο αξιόπιστη από τα κόμματα εξουσίας και γιατί να την εμπιστευτεί ένας απλός μικρομεσαίος πολίτης που δεν είναι μεν Χρυσή Αυγή, αλλά και δεν έχει γενικά και κάποια επαφή (εύλογα θα έλεγα με το κατάντημα της) με την Αριστερά;

Ίσως θα έπρεπε να προβληματίσει τον Σπύρο ο ρόλος αυτών των μορφωμάτων στο άγριο καπέλωμα των πλατειών της "άμεσης δημοκρατίας" (ο "Θεός" να την κάνει) στο Σύνταγμα, μαζί με τους "ελευθεριακούς"/"αυτόνομους" συνοδοιπόρους τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε διαφημίζει την "άμεση δημοκρατία" και στο προεκλογικό του πρόγραμμα!

Ίσως θα έπρεπε να προβληματίσει τον Σπύρο ότι και η ίδια αυτή "Αριστερά", που ανέδειξε ως κύριο θέμα της το Χρέος (βλ. π.χ. Μαρκέτο, θιασώτη της ΕΛΕ, στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αγαπημένο ακαδημαϊκό της "ελευθεριακής" ΑΚ και των στημένων "πλατειών" της αμεσοδημοκρατίας, στην εκπομπή του Σαββίδη προχτές να λέει επί λέξη "το κεντρικό ζήτημα της ελληνικής οικονομίας σήμερα είναι το Χρέος").

Ίσως θα έπρεπε να τον προβληματίσει το γεγονός πως το μόνο με το οποίο ασχολείται (μια βόλτα στα τουίτερ των στελεχών και φίλων της "Αριστεράς" είναι ενδεικτική) είναι τι είπε ο γραφικός μέσα στην αθλιότητα του, Πορτοσάλτε, ο ΣΚΑΙ, η Καθημερινή, ο Πάσχος, το MEGA κτλ. και ο (ανταγωνιστής) Κουβέλης, λες και το ζήτημα είναι, ειδικά σήμερα, μόνο οι πολιτικές ελίτ της Χούντας και τα φερέφωνα τους, και όχι ένα σύμπλεγμα πολιτικών και κοινωνικών/ταξικών συμφερόντων που περιλαμβάνει τα ανώτερα μεσαία και προνομιούχα στρώματα (και τους "μαλάκες" κολλητούς τους που δεν ανήκουν σε αυτά αλλά πολλές φορές ελπίζουν ότι θα γίνουν χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη) μέσα από τη στρατηγική τους επιλογή για παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς/Παγκοσμιοποίηση.

Πρόκειται λοιπόν για ένα δίκτυο συμφερόντων που εκτείνεται πολύ περισσότερο από τα 2 κόμματα εξουσίας και κάποιους αμετανόητους ψηφοφόρους τους. Εκτείνεται σε όλο τον χώρο της εκφυλισμένης Αριστεράς και "αναρχίας", που προβάλλει τη Χρεολογία ως κυρίαρχο θέμα της δημόσιας συζήτησης, που μιλάει απλά για έξοδο από το ευρώ (και σε τρία τέρμινα "βλέπουμε" και για την ΕΕ) (και μάλιστα λοιδορώντας όσους λένε - από αντισυστημική σκοπιά-, ότι η παραμονή στην ΕΕ και η έξοδος από το ευρώ μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη για τα λαϊκά στρώματα), την Αριστερά και "αυτονομία" που κατατάσσει λίγο-πολύ ως συνωμοσιολογία τη νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση, την υπερεθνική ελίτ, και κατά συνέπεια και τις σημερινές ταξικές διαιρέσεις, ενώ την ίδια στιγμή αγκαλιάζει τα συνωμοσιολογικά εμπορικά προϊόντα για μαζικό αποπροσανατολισμό, όπως το Debtocracy,  το Catastroika (καλή ώρα) και το "Δόγμα του Σοκ" της Κλάιν.


Πρόκειται για την Αριστερά και την ίδια στιγμή, την "αναρχία" του ιντιμίντια που ακόμα στηρίζει την όποια οικονομική "θεωρία" της στις σοσιαλδημοκρατικές και φιλο-συστημικές θέσεις τύπου Μηλιού (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) περί "διεθνιστικής" παραμονής στην ΕΕ (και το ευρώ) ως... ελευθεριακές και προχωρημένες! 

Δεν πρόκειται λοιπόν απλά για το "1%" ενάντια στο "99%". Υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα τμήματα πληθυσμού που έχουν αντικειμενικούς λόγους να στηρίζουν τις ελίτ, και αυτά δεν μεταστρέφονται επειδή απλά θα τους νουθετήσουμε. Δεν πρόκειται απλά για θέμα να καταψηφίσουμε  αγκαλιασμένοι και ενωμένοι τα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους. Σήμερα (και αύριο βέβαια, μετά τις εκλογές) κρίνεται το μέλλον και η ιστορία ενός ολόκληρου λαού, καθώς και αυτών στην περιφέρεια της ΕΕ, και στο μέλλον, από το αποτέλεσμα αυτής της κοινωνικής πάλης, το μέλλον και των υπόλοιπων λαών ακόμα και στο κέντρο της ΕΕ. 

Το ζήτημα είναι λοιπόν πώς αποδεσμευόμαστε από το κτηνώδες διεθνοποιημένο σύστημα και τους μηχανισμούς τους, και ποιες  πολιτικές δυνάμεις παίρνουν θέση (με ό,τι -αμετανόητα πολλές φορές- προβλήματα και αν έχουν)  για το ΚΡΙΣΙΜΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΈΝΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΕ.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά, και θα ήταν ανόητο να υποστηριχτεί, ότι ακόμα και αν ανέβουν αυτές οι δυνάμεις εκλογικά, ότι την επόμενη μέρα βγήκαμε από την ΕΕ και κάναμε αυτοδύναμη Οικονομία που θα βγάλει τον λαό από την κρίση - καθώς, εκτός του ότι οι εθνικές εκλογές λειτουργούν και ψηφοθηρικά για όλα τα κόμματα (ακόμα και σήμερα),  η μεγάλη δύναμη που στηρίζει (με μια δογματική και παλαιομαρξιστική ανάλυση) την άμεση έξοδο από την ΕΕ (ΚΚΕ) έχει χάσει κάθε πρωτοβουλία για να πρωτοστατήσει σε ένα Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης, τσουβαλιάζοντας την έξοδο από ΕΕ με τη λαϊκή εξουσία (σε συνθήκες όπως η σημερινή!), ενώ την ίδια στιγμή θεωρεί τη σημερινή κατάσταση μια ακόμα "πολιτική και ενδο-ιμπεριαλιστική κανονικότητα", παρότι μιλάμε για κοινοβουλευτική Χούντα και οικονομική Κατοχή.

Η σημερινή συγκυρία όμως δείχνει ότι μόνο αν ανέβουν οι καθαρά αντι-ΕΕ δυνάμεις (και ένα σημαντικό εργαλείο γι' αυτό είναι οι επερχόμενες εκλογές για όσους ψηφίσουν σε αυτές) θα είναι που η υπερεθνική ελίτ και οι ντόπιες και ξένες οικονομικές ελίτ (και οι wannabe "Αριστεροί" ντόπιοι αντικαταστάτες της κοινοβουλευτικής Χούντας) "θα τα βρουν κωλυόμενα" στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία, όπου ούτε άγριες ή γενικές απεργίες διαρκείας γίνονται, ούτε οι λαϊκές εξεγέρσεις φαίνεται ότι διατηρούν τη δυναμική τους.

Γιατί είναι ακριβώς στρατηγική επιλογή τόσο της υπερεθνικής, όσο και της ντόπιας ελίτ, αλλά και πολλών ακαδημαϊκών και στελεχών της έκφυλης Αριστεράς, που ωφελούνται από τα ερευνητικά κονδύλια και χορηγίες της ΕΕ, αλλά και φτιάχνουν ισχυρό κοινωνικό στάτους (μέσα στην κοινωνική κινητικότητα που τους επιτρέπει η επιρροή των κομμάτων τους και οι "παρέες" των κολλητών τους στον "ελευθεριακό χώρο" των ατομικών "δικαιωμάτων") η παραμονή μέσα στην ΕΕ, και συνεπώς στη νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση.

Το ότι οι "Αριστερές" δυνάμεις αυτές βάζουν μαζί με άλλα αιτήματα, άλλης ποιότητας και περιεχομένου, ως τσόντα το θέμα της ΕΕ δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, γιατί καμία από αυτές δεν θέτει το θέμα της ΕΕ ως ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για την έξοδο από τη σημερινή κρίση, τη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση και για το χτίσιμο μιας απελευθερωτικής κοινωνίας.

Το βίντεο του Σπύρου είναι ένδειξη ότι υπάρχει δημιουργικός κόσμος που προσπαθεί να υπερβεί τις συστημικές περιχαρακώσεις και τα άθλια διλήμματα των ελίτ (EE ή καταστροφή, φιλελευθερισμός ή Βόρεια Κορέα κ.ο.κ.) σε κάθε επίπεδο, είτε αυτές προέρχονται κατευθείαν από την αρχική πηγή (υπερεθνική ελίτ - κοινοβουλευτική Χούντα), είτε έμμεσα από την οργανωτική "Αριστερά" του αριβισμού, της αρπαχτής, των "κολλητών", της προώθησης των "ατομικών δικαιωμάτων", της απάτης, του φιλελευθερισμού, αν και στο δεύτερο σκέλος, υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος που πρέπει να διανυθεί.



Τετάρτη, Απριλίου 18, 2012

Το πραγματικό (και κρίσιμο) διακύβευμα των εκλογών


Τρίτη, 17 Απρίλη 2012
 *

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Οι επικείμενες εκλογές δεν είναι απλά οι πιο κρίσιμες στην μεταπολίτευση, αλλά, θα μπορούσε βάσιμα να υποστηριχθεί, και για όλη τη μεταπολεμική Ιστορία της Χώρας. Ο βαθμός όμως κρισιμότητας των εκλογών είναι απόλυτη συνάρτηση του ποιο θεωρούμε ότι είναι το διακύβευμά τους. Και αυτό, κάθε άλλο παρά σαφές είναι, εφόσον άλλο σχεδόν είναι το διακύβευμα αυτό για κάθε εκλογική παράταξη—αν περιοριστούμε μόνο σε αυτές αρχικά και δεν αναφερθούμε και στις παρατάξεις που δεν μετέχουν στις εκλογές και συνιστούν αποχή.

Φυσικά, το ποιο είναι το διακύβευμα για τον λαό είναι βασικά ταξικό θέμα και, στην πραγματικότητα το διακύβευμα που υιοθετεί η κάθε παράταξη είναι επίσης ταξικό, έστω και αν επιμελώς το αποκρύβει τόσο η παράταξη όσο και τα ΜΜΕ που την στηρίζουν, ώστε να παρασύρουν και τμήματα του εκλογικού σώματος να στηρίξουν παρατάξεις που δεν εκπροσωπούν το ταξικό τους συμφέρον. Αυτή άλλωστε είναι η πεμπτουσία της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» όπου, ενώ υπάρχουν σαφείς ταξικές διαιρέσεις στη κοινωνία, οι διαιρέσεις αυτές αγνοούνται για χάρη δήθεν ενός ‘γενικού συμφέροντος’ που στην πραγματικότητα όμως,  και ιδιαίτερα σε μια κρίση καταστροφική σαν τη σημερινή, είναι απλά προϊόν φαντασίας ή θα έλεγα μέσο εξαπάτησης για την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου, εφόσον βέβαια η ύπαρξη ταξικών συμφερόντων δεν επιτρέπει την οποιαδήποτε αναγωγή σε γενικό συμφέρον, τουλάχιστον  για θέματα που αφορούν την οικονομική σφαίρα. Γι’ αυτό άλλωστε και μια πραγματική δημοκρατία, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία (ΠΔ) που υποστηρίζουμε, δεν αρκεί να είναι άμεση δημοκρατία, όπως εκ του πονηρού υποστηρίζουν διάφοροι «ελευθεριακοί». Άμεση δημοκρατία χωρίς οικονομική δημοκρατία με την έννοια της εξασφάλισης της οικονομικής ισότητας μεταξύ όλων των πολιτών, δηλαδή χωρίς τη κατάργηση των ταξικών διαιρέσεων, που αποτελεί το θεμέλιο μιας πραγματικής δημοκρατίας, είναι μια απλή απάτη.

Για τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), που προφανώς αποτελούν τους κύριους εκφραστές όχι μόνο της εγχώριας οικονομικής ελίτ αλλά και της υπερεθνικής ελίτ (μέσω της τρόικας η οποία εκπροσωπεί τόσο το Ευρωπαϊκό τμήμα της όσο και το υπερατλαντικό) το διακύβευμα, είτε το λένε ρητά είτε όχι, είναι : «Ευρώ ή δραχμή». Με άλλα λόγια, παίρνοντας δεδομένες τις δανειακές συμβάσεις και μνημόνια, για τα οποία έχουν δεσμευτεί οι ηγεσίες τους ακόμη και εγγράφως, το δίλημμα που θέτουν , κυρίως στους νοικοκυραίους μικροαστούς που αποτελούν σήμεραμετά τη δραστική συρρίκνωση της μεσαίας αστικής τάξης που θα δούμε στη συνέχεια την κύρια εκλογική πελατεία τους, είναι: συνέχιση της σταθερότητας, έστω μέσα στην αυξανόμενη φτωχοποίησή τους, ή «το χάος που (υποτίθεται) θα φέρει η δραχμή.»  Φυσικά,  η εγχώρια ελίτ και τα ανώτερα στρώματα της αστικής τάξης, των οποίων τα συμφέροντα υποστηρίζουν πραγματικά τα κόμματα εξουσίας, όχι μόνο δεν έχουν υποστεί την παραμικρή ζημιά από την καταστροφική κρίση αλλά αντίθετα ωφελούνται από αυτή, ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου η φοροδιαφυγή των προνομιούχων στρωμάτων είναι πολύ σημαντικότερη από αυτή των αντίστοιχων στρωμάτων σε χώρες του καπιταλιστικού κέντρου. Αρκεί μια βόλτα στα βόρεια προάστια της Αθήνας καθώς και στις αυξανόμενες γεωμετρικά φτωχογειτονιές της για να δει κανείς από κοντά τους «δύο κόσμους» στη σημερινή Ελλάδα[1].

Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά αμφιβολία ότι για τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα και τις εγχώριες ελίτ το Ευρώ αποτελεί μονόδρομο. Όμως, για τις Ευρωπαϊκές ελίτ η Ελλάδα ήδη θεωρείται «βαρίδι» μέσα στην Ευρωζώνη, και ενώ βέβαια δεν διανοούνται τη χώρα έξω από την ΕΕ, ώστε να είναι εξασφαλισμένη η ενσωμάτωσή της στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς που συνεπάγεται την  προσφορά φθηνού εργατικού δυναμικού και προπαντός του κοινωνικού της πλούτου σε τιμή ευκαιρίας, εντούτοις, μέσο-μακροπρόθεσμα την προτιμούν έξω από το Ευρώ, ώστε να αποφευχθούν τα συνεχή προβλήματα στη σταθερότητα του νομίσματος που δημιουργεί η παραμονή της σε αυτό, όπως άλλωστε και άλλων περιφερειακών χωρών της Ευρώπης (Πορτογαλία, Ισπανία κ.ά.). Απλά, δηλαδή, βραχυπρόθεσμα συμπίπτουν τα συμφέροντα ντόπιων και ξένων ελίτ στην παραμονή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, ακόμη και αν αυτό σημαίνει την φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού της.

Όμως, αν αυτό είναι το διακύβευμα των εκλογών για τις ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, αυτό δεν ισχύει πια για την ιδιότυπη Ελληνική μεσαία τάξη. Ιδιότυπη, γιατί η μεσαία τάξη στην Ελλάδα είχε την ιδιαιτερότητα (όπως άλλωστε και σε πολλές άλλες χώρες της περιφέρειας και ημιπεριφέρειας) ότι ανήκει βασικά στον δημόσιο τομέα. Και αυτό, διότι η στρεβλή ανάπτυξη μιας χώρας στην περιφέρεια που ανοίγει και απελευθερώνει τις αγορές της, όπως υποχρεώθηκε να κάνει η Ελλάδα από τη στιγμή που εντάχθηκε στην ΕΕ, οδηγεί στην αποδιάρθρωση μιας κατά κανόνα δασμοβίωτης βιομηχανίας και μιας μη ανταγωνιστικής γεωργίας. Γεγονός που αναπόφευκτα οδηγεί τους νέους που αδυνατούν να  απορροφηθούν από τον ιδιωτικό τομέα είτε στη μετανάστευση (όπως έγινε μαζικά τη δεκαετία του 60), είτε στο δημόσιο τομέα. Δηλαδή, η ραγδαία μεγέθυνση του δημοσίου τομέα στη μεταπολίτευση ήταν αναγκαία συνέπεια της εισαγωγής ενός εξωστρεφούς οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης σε μια μη ανταγωνιστική παραγωγική δομή μολονότι βέβαια τα θεμέλια γι’ αυτή την εξαρτημένη ανάπτυξη είχαν τεθεί από την αρχή της μεταπολεμικής περιόδου.[2] Η διαδικασία όμως αυτή χρησιμοποιήθηκε φυσικά από τα κόμματα εξουσίας για να παράγουν και αναπαράγουν την εκλογική πελατεία τους, με αντίστοιχη επέκταση του δανεισμού,  εφόσον  τα δημόσια έσοδα λόγω της πελώριας φοροδιαφυγής και παραοικονομίας ήταν πάντα εντελώς ανεπαρκή σε σχέση με τις δημόσιες δαπάνεςγεγονός που τελικά οδήγησε στη σημερινή κρίση. Από τη στιγμή όμως που η κρίση λόγω της έκρηξης του δημοσίου Χρέους (που ήταν βέβαια μόνο το σύμπτωμα και όχι η αιτία της κρίσης) οδήγησε στη σημερινή μετατροπή της Ελλάδος  σε τυπικό σχεδόν προτεκτοράτο της ΕΕ,[3] η απόφαση για παραμονή στην Ευρωζώνη αναπόφευκτα συνεπαγόταν τον σημερινό «μονόδρομο» και τη συνακόλουθη καταστροφή της κρατικοδίαιτης μεσαίας τάξης.

Είναι όμως ακριβώς αυτή η διάσπαση του «ταξικού μετώπου εξουσίας», που στήριζε σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο τα κόμματα εξουσίας, το γεγονός που οδηγεί σε πιθανή μόνιμη πολιτική αστάθεια. Και αυτό, γιατί  όσο καιρό τα κόμματα αυτά συγκέντρωναν, εκτός από τις ψήφους των προνομιούχων στρωμάτων (που δεν ξεπερνούν το 20% του εκλογικού σώματος) και τις ψήφους της μεσαίας τάξης, μαζί με αυτές των μικροαστών, μπορούσαν και επιτύγχαναν συντριπτική πλειοψηφία που ξεπερνούσε συνήθως το 75% του συνόλου. Δεδομένου όμως ότι τα προνομιούχα κοινωνικά  στρώματα ελέγχουν απόλυτα τα επίσημα ΜΜΕ, και έμμεσα ακόμη και κάποια από τα εναλλακτικά, έχουν τη δύναμη να καθορίζουν την εκλογική ατζέντα και να αποπροσανατολίζουν ακόμη και κοινωνικά στρώματα από εκείνα που ιδιαίτερα υποφέρουν σήμερα, και είναι σίγουρο ότι θα υποστούν για δεκαετίες, ακόμη χειρότερες συνέπειες από την Βουλγαροποίηση των εισοδημάτων και την Κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων, καθώς και το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας που επιβάλλει η τρόικα. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα προσελκύοντας πάλι ψήφους από τους μικροαστούς, τους αυτο-απασχολούμενους κ.λπ.: από την ανάδειξη της μετανάστευσης στην Ελλάδα ως βασικής αιτίας της κρίσης, καλλιεργώντας στη διαδικασία και ρατσιστικές τάσεις, μέχρι την ανακήρυξη της διαφθοράς ως του κύριου στοιχείου της κρίσης, που υποτίθεται θα πατάξει τώρα η ελίτ με τη δίωξη παροπλισμένων πολιτικών τύπου Τσοχατζόπουλου ή κάποιων παρόμοιων ακίνδυνων πολιτικάντηδων στο μέλλον!

Είναι φανερό επομένως ότι ακόμη και αν το διακύβευμα των εκλογών ήταν μόνο «Ευρώ ή δραχμή», όπως το παρουσιάζουν τα κόμματα εξουσίας, τα ΜΜΕ κ.λπ. πάλι θα ήταν σημαντικές οι εκλογές αυτές, για τους λόγους που ανέπτυξα. Όμως οι εκλογές είναι κρίσιμες (από τη μεριά πάντα των ελίτ) και για ένα άλλο βασικό λόγο: ότι μόνο εάν σχηματιστεί κυβέρνηση που θα συνεχίσει τις πολιτικές του μονόδρομου, έστω και με κάποιες επουσιώδεις τροποποιήσεις των δανειακών συμβάσεων για να στηρίξουν τη νέα δανειακή κυβέρνηση και τα δεκανίκια του συστήματος στην Αριστερά (ΔΗΜΑΡ, Κοινωνική Συμμαχία, Οικολόγοι-Πράσινοι κ.λπ.) και στην δεξιά (ΛΑΟΣ κ.ά.) θα νομιμοποιηθεί τουλάχιστον εκ των υστέρων το συστημικό έγκλημα που διαπράχθηκε με τις δανειακές συμβάσεις, οι οποίες όχι μόνο οδηγούν στη μόνιμη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του λαού και στην κατάργηση κάθε εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, αλλά και στο ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας. Και είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο που όσοι προτείνουν αποχή ειδικά για αυτές τις εκλογές λειτουργούν αντικειμενικά σαν συστημικά όργανα. Είναι δηλαδή ένα πράγμα να μην μετέχεις γενικά στις κοινοβουλευτικές εκλογές γιατί δεν δέχεσαι την κοινοβουλευτική «δημοκρατία», όπως είναι άλλωστε και η θέση της ΠΔ , και εντελώς άλλο να μην μετέχεις ειδικά στις συγκεκριμένες εκλογές, ακόμη και αν το διακύβευμα τους ήταν μόνο αυτό που περιέγραψα, εφόσον η συγκεκριμένη αποχή, στη πράξη, σημαίνει τη «νομιμοποίηση» του συστημικού εγκλήματος. Φυσικά, δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι αυτοί που δεν ψηφίζουν ποτέ για λόγους αρχής θα λειτουργήσουν αντικειμενικά σαν συστημικά όργανα αν απόσχουν πάλι, και απόκειται στη συνείδηση τους η απόφαση για το εάν η κρισιμότητα των επικείμενων εκλογών δικαιολογεί την παραβίαση των αρχών τους ή όχι.

Όμως, το διακύβευμα των εκλογών αυτών είναι ακόμη κρισιμότερο από τη μεριά του Λαού. Στην πραγματικότητα, το διακύβευμα δεν είναι καν απλά, «Ευρώ ή δραχμή», αλλά «ΕΕ ή αυτοδύναμη οικονομία». Και η διαφορά μεταξύ των δύο είναι καθοριστική. Και αυτό, διότι το πρώτο, για τα λαϊκά στρώματα, είναι ένα ψευτοδίλημμα εφόσον είτε παραμείνουμε στην Ευρωζώνη είτε όχι, από τη στιγμή που συνεχίσουμε να παραμένουμε στην ΕΕ, όλες οι αιτίες που δημιούργησαν το Χρέος και την κρίση εξακολουθούν να παραμένουν και μάλιστα σε απείρως χειρότερες συνθήκες για τα λαϊκά στρώματα. Ακόμη και όλο το Χρέος να μας χάριζαν οι ελίτ, σε μερικά χρόνια θα είχαμε νέο δυσβάστακτο χρέος όσο η παραγωγική δομή της χώρας παραμένει μη ανταγωνιστική. Και η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται απλά από το επίπεδο τιμών και μισθών, όπως βολεύει να λένε οι ελίτ και τα ΜΜΕ που ελέγχουν, αλλά και από την παραγωγικότητα, δηλαδή από τις επενδύσεις στην παραγωγική δομή. Όμως, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο ποτέ δεν πραγματοποίησε τις απαιτούμενες παραγωγικές επενδύσεις στη μεταπολεμική περίοδο[4] και φυσικά δεν πρόκειται να το κάνει ούτε στο μέλλον, ακόμη και αν Κινεζοποιηθεί όλο το εργατικό δυναμικό μας  (από άποψη εργασιακών συνθηκών), εφόσον η Ελλάδα δεν έχει τη παραγωγική υποδομή που είχε δημιουργήσει στη Κίνα η κομουνιστική επανάσταση. Με άλλα λόγια, στη σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς οι χώρες στην περιφέρεια/ ημιπεριφέρεια είναι καταδικασμένες να χάσουν κάθε ίχνος οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας και οι λαοί τους, πέρα από τις ελίτ και κάποια προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, είναι καταδικασμένοι στη φτώχεια, τον εργασιακό Μεσαίωνα και την περιστασιακή ή μερική απασχόληση, ή εναλλακτικά τη μετανάστευση, όταν ανακάμψουν οι χώρες του κέντρου. Η συνθήκη άλλωστε του Μάαστριχτ και αυτές που την ακολούθησαν ακριβώς θεσμοποίησαν τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία αυτών των συνθηκών.

Αυτό σημαίνει ότι αν δεν δημιουργηθούν οι δυνάμεις για ένα Μέτωπο[5] με στόχο την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ και την οικονομική αυτοδυναμία που θα θέσει και τις βάσεις για μια οικονομία πραγματικά ελεγχόμενη από τον Λαό και όχι από τις ελίτ, με μορφή την οποία θα αποφασίσει ο λαός σε ένα δεύτερο στάδιο, τότε η οριστική οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που θα σημάνει η νομιμοποίηση του συστημικού εγκλήματος θα είναι μη αναστρέψιμη. Επομένως δεν αρκεί να καταψηφιστούν τα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους.

Όμως, εδώ θα πρέπει να κάνουμε τη σημαντική διάκριση μεταξύ συστημικών και μη συστημικών κομμάτων και παρατάξεων, μια θεμελιακή διάκριση  που είναι ιδιαίτερα σημαντική στις εκλογές αυτές, όπου, σε σημαντικό βαθμό, κρίνεται η μακροπρόθεσμη επιβίωση του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στον τόπο μας, και όχι απλά το αν θα επικρατήσουν μνημονιακές ή αντιμνημονιακές δυνάμεις οπως ισχυρίζεται η ρεφορμιστική «Αριστερά»  επιλογή που αποτελεί άλλη μια φενάκη. Και αυτό, διότι στην πραγματικότητα κανένα κόμμα δεν μπορεί να εφαρμόσει στην εξουσία πραγματικά διαφορετικές πολιτικές από αυτές που δεσμεύθηκαν να εφαρμόσουν τα κόμματα εξουσίας, εφόσον δεν επιτύχει πρώτα την μονομερή έξοδο, όχι απλά από την Ευρωζώνη, όπως παραπλανητικά υποστηρίζει ένα τμήμα της δήθεν αντισυστημικής Αριστεράς  (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΛΕ κ.λπ.), αλλά από την ίδια την ΕΕ, και ό,τι αυτό συνεπάγεται από άποψη συμπληρωματικών πολιτικών[6].Άλλωστε έξω από την Ευρωζώνη μπορεί να βρεθούμε έτσι και αλλιώς σύντομα χάρη σε απόφαση των ελίτ, όπως ανέφερα παραπάνω, όπως άλλωστε είχαμε και «κούρεμα του Χρέους» από τις ίδιες ελίτ (άλλο παλαιότερο αίτημα της ίδιας Αριστεράς!). Και τα ίδια βέβαια ισχύουν και για την «πατριωτική» Αριστερά (ΕΠΑΜ κ.λπ.) που επίσης δεν θέτει θέμα εξόδου από την ΕΕ. Και, φυσικά, έξοδος από την ΕΕ δεν σημαίνει έξοδο από την Ευρώπη, όπως υποστηρίζουν οι λακέδες του κεφαλαίου επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά απλά έξοδο από την Ευρώπη των ελίτ, για μια νέα Ευρώπη των Λαών.

Είναι δηλαδή η θέση ενός κόμματος ή οργάνωσης απέναντι στην ίδια την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, (που είναι το κύριο μέσο για την ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς), αυτό που καθορίζει αποφασιστικά την ενσωμάτωση ενός κόμματος ή οργάνωσης στις συστημικές δυνάμεις ή όχι. Η μη θέση επομένως θέματος άμεσης εξόδου από την ΕΕ, με στόχο τη δημιουργία των βάσεων οικονομικής αυτοδυναμίας (που είναι ο μόνος τρόπος απεμπλοκής μας από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση), τη στιγμή που βλέπουμε να συντελείται  μπροστά στα μάτια μας η εντεινόμενη εξαθλίωση της πλειοψηφίας του λαού και η μετατροπή της χώρας σε μόνιμο προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, είναι αυτόχρημα εγκληματική, και έτσι θα κριθεί από την Ιστορία.-


* Το άρθρο αυτό αποτελεί προδημοσίευση του υπό έκδοση ειδικού τεύχους του περιοδικού Περιεκτική Δημοκρατία (κυκλοφορεί τέλος Απριλίου)

[1] Rupert Neate, “Crisis, what crisis? In Greece’s Chelsea they are still enjoying a life of luxury”, The Observer, 11/3/2012
[2] βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Εξαρτημένη Ανάπτυξη: η Ελληνική περίπτωση, (Εξάντας, 1987)
[3] Τάκης Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, (Γόρδιος, Νοέμβρης 2010)
[4] Εξαρτημένη Ανάπτυξη, ο.π. κεφ. Γ3
[5] Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία, Έκκληση για ένα νεο Μέτωπο Κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης, (Νοέμβρης 2011)http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.11.13__neo_ethniko_koinoniko_metopo_extented.html
[6] στο ίδιο

Πέμπτη, Απριλίου 05, 2012

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΔ: ΚΑΤΩ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

ΚΑΤΩ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ



Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ 




Ένας συνταξιούχος ηλικίας 77 ετών τερμάτισε τη ζωή του μπροστά στη πλατεία Συντάγματος, αρνούμενος να υποκύψει στην εξαθλίωση τρώγοντας μέσα από τα σκουπίδια. Στην υπέρτατη πράξη αυτή αυτοθυσίας, ο Δημήτρης Χριστούλας έδωσε σαφές μήνυμα, δείχνοντας τους πραγματικούς δολοφόνους του: «η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου» (φράση που απέκρυψαν τελείως τα φασιστικά ΜΜΕ, ιδιωτικά και κρατικά).