Ένα σχόλιο για τη φιλολογία περί του φασιστικού κινδύνου, τα μέτωπα antifa και τη δήθεν "Εφεδρεία του Συστήματος"

Δύσκολα μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τον κατακλυσμό και την συντονισμένη ένταση άρθρων, καταγγελιών κτλ., σε όλα τα μέσα, και ειδικά στα μπλογκς, με αφορμή τον βίαιο τραμπουκισμό του Χρυσαυγίτη Κασιδιάρη ενάντια στην Κανέλλη και τη Δούρου. Πέρα από την αυτονόητη και αναμενόμενη καταδίκη της βιαιοπραγίας και του συμβολισμού της, που έδειξαν όλα σχεδόν τα μπλογκ, από τα συνεπή μαρξιστικά και ελευθεριακά, μέχρι τα μπλογκ και τα μέσα της εκφυλισμένης Αριστεράς/αντεξουσίας, η όλη ιστορία για μένα καταλήγει σε μεγάλο φάουλ για τη συνεπή αντισυστημική Αριστερά. 

Κι αυτό γιατί με την κραυγαλέα υπέρμετρη και κουραστική αφοσίωση και ενασχόληση που έδειξε στο θέμα αυτό --μια ενασχόληση που ακόμα συνεχίζεται και περιλαμβάνει ακόμα και ολόκληρα αφιερώματα για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, τα ναζιστικά πογκρόμ, το Άουσβιτς κτλ.!-- , η συνεπής Αριστερά, έδειξε κατά τη γνώμη μου μια πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου προσέγγιση της ανάλυσης της, για τους κυρίαρχους κινδύνους για το λαϊκό κίνημα και τα ετεροκαθοριζόμενα κοινωνικά στρώματα σήμερα, αφού θα μπορούσε κανείς άσχετος που μόλις ήρθε στην Ελλάδα, να υποθέσει με όλον αυτό τον χαμό ότι ζούμε γύρω στο '30 από άποψη συνθηκών (πέρα από τη συστημική κρίση που επίσης ήταν άλλης φύσης από τη σημερινή) και ότι λίγο ακόμα και θα έχουμε τους Ναζί στην εξουσία!

Πέρα από το αυτονόητο, που οι περισσότερες συνεπείς αναλύσεις άλλωστε τονίζουν, ότι φυσικά το θέμα δεν είναι τόσο τα χαστούκια που έφαγε η Κανέλλη live από τον τραμπούκο, όσο το τι γίνεται "κάτω", στις γειτονιές, στους εργατικούς χώρους, στα πανεπιστήμια, όπου πράγματι μαίνεται ένας πόλεμος με διάφορους ανεγκέφαλους τραμπούκους που εφάπτονται στον χώρο της Χ.Α., η εύκολη. αντανακλαστική και άκριτα επιφανειακή και εντυπωσιοθηρική αντιμετώπιση του φαινομένου ακόμα και από τη συνεπή αριστερά, έγινε ατυχώς ακολουθώντας όρους τηλεοπτικού θεάματος, του επιπέδου κραυγών για "μαζικό εκφασισμό της κοινωνίας" και μιας φιλολογίας για δήθεν επιστροφή "στην Εφεδρεία του συστήματος, τον Ναζισμό", που θα έκαναν περήφανο ακόμα και τον αρχι-φιλελεύθερο Κον-Μπεντίτ.

Είναι άλλωστε τουλάχιστον αντιφατικό, αν όχι ανόητο, να θεωρεί κάποιος ότι πάμε προς εκφασισμό της κοινωνίας όταν όλος ο μιντιακός μηχανισμός που διαμορφώνει την κυρίαρχη συνειδητοποίηση, κύριος και εναλλακτικός, έθαβε συστηματικά την όποια πραγματική εθνικο-σοσιαλιστική ιδεολογία και την ιδεολογία της Χ.Α., και καταδικάζει σήμερα σε μια υποκριτική συγχορδία τις τραμπούκικες πρακτικές της.. Προφανώς, η επίκληση, ως αντεπιχείρημα, από κάποιους των θέσεων των ελίτ για τους μετανάστες ή της χουντοποίησης του πολιτικού συστήματος, δεν συνεπάγεται ότι μιλάμε για κυρίαρχη ναζιστική ιδεολογία και επιστροφή στον Φασισμό σήμερα στην καρδιά του συστήματος, αλλιώς θα έπρεπε να είχαμε ονομάσει εθνικο-σοσιαλιστή τον Παπαδήμο και ...εθνικο-σοσιαλιστικές όλες τις ελίτ της ΕΕ που μιλούν για απέλαση των μεταναστών και περνούν ισλαμοφαγικούς νόμους, παρότι μπορεί να μην έχουν καν ναζιστικά κόμματα στις χώρες τους!

Σε αυτή τη συγχορδία, η εμφάνιση, η σημειολογία και το timing, αλλά κάποιες φορές, και η ίδια η ανάλυση πολλών αναρτήσεων, δεν διέφερε βασικά σε τίποτα, με το ανάλογο "καταγγελτικό" timing και πολλές φορές την ανάλυση κάποιων Μ.Μ.Ε., και ειδικά των μίντια της εκφυλισμένης Αριστεράς, ενώ δεν έλειψαν και πολιτικοί ακροβατισμοί που παρουσίαζαν συλλήβδην τους "αγανακτισμένους" των πλατειών ως θιασώτες της Χ.Α. επειδή κράδαιναν ελληνικές σημαίες και μούτζωναν ισοπεδωτικά τους 300 ή απέδιδαν κυρίως αντισημιτισμό στη Χ.Α. και όχι κυρήγματα ισλαμοφοβίας που είναι η κύρια μορφή ρατσισμού και εδώ και στην Ευρώπη χρόνια τώρα. Αυτός ο επιπόλαιος οίστρος προδίδει κατά τη γνώμη μου μια φοβερή ανωριμότητα της αντισυστημικής Αριστεράς, να ξεδιαλύνει τις προτεραιότητες της σε πρακτικό και αναλυτικό επίπεδο απέναντι σε συμβάντα, αλλά και πολιτικές καταστάσεις (όπως η άνοδος της Χ.Α. γενικά) που θα έπρεπε να λαμβάνουν πιο πολύ υπόψη το "υποκειμενικό στοιχείο" του λαού και τις ανάγκες του, ώστε να θέσει αυτές τις καταστάσεις σε ένα ορθολογικό και πολύ πιο ΠΕΙΣΤΙΚΟ πλαίσιο. Κι αυτό ειδικά όταν ανακύπτει μια "δευτερεύουσα αντίθεση", όπως το πρόβλημα με τους φασίστες και τους Νεοναζί (είτε αυτοί είναι γιαλαντζί τραμπούκοι ή ιδεολόγοι), που τελικά, πλασάρεται αντικειμενικά ως κυρίαρχη, με αποτέλεσμα στις γειτονιές να ακούμε πολύ περισσότερο για το τι έγινε με τον Κασσιδιάρη και την Κανέλλη και το "πού οδεύουμε ως κοινωνία" (γενικά και αόριστα με αφορμή το συμβάν αυτό) παρά για το πώς θα βγούμε από τον ίδιο τον Φασισμό του Συστήματος!

Και αυτό γιατί βέβαια αν κάποιος θεωρεί ότι σήμερα ο κύριος εχθρός, η "κύρια αντίθεση" που λένε και οι Μαρξιστές, είναι οι ...Νεοναζί και οι Μιχαλολιάκοι και ο (υπαρκτός) παρακρατικός τους ρόλος, καθώς και η... ιδεολογία του εθνικο-σοσιαλισμού, και όχι οι ενοποιημένες πλέον σε υπερεθνικό επίπεδο ελίτ (όχι μόνο οι οικονομικές, αλλά και οι πολιτικές, οι διανοητικές, οι ακαδημαϊκές, οι μιντιακές κτλ. και οι εξιλεωτές του διεθνούς συστήματος στη φιλελεύθερη Αριστερά) που καταστρέφουν οριζόντια τον λαό και τους λαούς, με εκατοντάδες εκατομμύρια άμεσα θύματα και δισεκατομμύρια άλλα, έμμεσα, μέσω της οικονομικής και πολιτικής βίας, προφανώς απέχει παρασάγγας από οποιαδήποτε εμπειρική αντίληψη της σημερινής πραγματικότητας. 

Είτε δηλαδή επιμένουν κάποιοι να μην αντιλαμβάνονται τις βασικές μετατροπές του διεθνοποιημένου συστήματος και τις (εξαρτημένες) αλληλεπιδράσεις του με την κοινωνική/ταξική δομή και τα κινήματα τα τελευταία 40 χρόνια, είτε δρουν εκ του πονηρού, όπως ακριβώς κάνουν οι φιλελεύθεροι για το θέμα αυτό, καθώς και τα δεκανίκια τους στην εκφυλισμένη/φιλελεύθερη Αριστερά και "αντεξουσία", αποπροσανατολίζοντας. Και όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, αν ανήκεις στην αντισυστημική αριστερά και δεν μπορείς να ξεδιαλύνεις αυτά τα ζητήματα, αν δηλαδή ο φασισμός με την κλασική έννοια σήμερα είναι κυρίως μια αντίδραση/πρακτική που ξεκινάει "από τα κάτω" ή αν πηγάζει από την ίδια την ιδεολογία του συστήματος, που λίγο πολύ παρουσιάζεται ως μια παραλλαγή του εθνικο-σοσιαλισμού, τότε κινδυνεύεις με απαξίωση απέναντι σε σημαντικά τμήματα του λαού. 

Έτσι λοιπόν, όταν αντί να ανταποκρίνεσαι στα βιώματα των λαϊκών στρωμάτων με μια ανανεωμένη θεωρία για τα κύρια διακυβεύματα σήμερα (η έλλειψη σοβαρής θεωρίας για τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι ένα παράδειγμα, η απαράδεκτη μη αποδοχή της πρωτοφανούς μείωσης της εθνικής κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα είναι ένα ακόμα), ξεθάβεις αστοιχείωτες κινδυνολογίες για επιστροφή στον Ναζισμό, στην "Εφεδρεία του συστήματος", προερχόμενες από το 1930, τότε όχι μόνο δεν πείθεις κανέναν/καμμία στα ενεργότερα λαϊκά στρώματα για την ανάγκη αλλαγής της κοινωνικής οργάνωσης, αλλά αφήνεις αυτούς που ξέρουν καλύτερα να κινδυνολογούν και να λαϊκίζουν, που είναι οι φιλελεύθεροι και οι εκφυλισμένοι "Αριστεροί", καθώς και διάφοροι εθνικιστές που κάθε άλλο παρά απειλούν την υπερεθνική ελίτ, να πάρουν την πρωτοκαθεδρία στο γήπεδο που γνωρίζουν καλύτερα, ώστε να χαϊδέυουν τα αυτιά των μικροαστικών κομματιών της κοινωνίας που προτιμούν να κάτσουν στα αβγά τους: Δηλαδή να παίζουν στο γήπεδο της συστημικής ιδεολογίας της προώθησης των "ατομικών δικαιωμάτων", μιας ιδεολογίας σύμφυτης με τη βίαιη επέκταση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σε βάρος της μεγάλης πλειονότητας του ντόπιου και παγκόσμιου πληθυσμού.

Και ας θέσουμε έτσι το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων: Ποια είναι η ιδεολογία, το "εποικοδόμημα", που στηρίζει το σημερινό εγκληματικό σύστημα που καταδικάζει και εξοντώνει τους λαούς, δημιουργώντας "συναινέσεις" με τις ελίτ, στα μεσαία και λαϊκά στρώματα; Είναι η ναζιστική/φασιστική ιδεολογία; Ποια είναι η ιδεολογία, που με το πρόσχημα της οποίας, και με το (παράνομο) εφεύρημα της υπερίσχυσης των δικαιωμάτων έναντι της εθνικής κυριαρχίας, η υπερεθνική ελίτ αιματοκυλάει τους λαούς στα "κράτη-παρίες", μαζί βέβαια με τις ίδιες τις μειονότητες που υφίστανται ετεροκαθορισμό στα κράτη αυτά, και για τις οποίες υποτίθεται κόπτεται για τα "δικαιώματα" τους; Ποια είναι η ιδεολογία, που επαναφέρει ως λαϊκή ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ και μόνο (και όχι ως ολόκληρα καθεστώτα όπως γινόταν το '30) ναζιστικά κόμματα, και κυρίως ισλαμοφοβικά κόμματα και γενικά ανορθολογικά κινήματα κτλ.;

Είναι άραγε η ...ιδεολογία του Ναζισμού και του Φασισμού ή μήπως είναι η ιδεολογία των Ατομικών "Δικαιωμάτων", η οποία συνέχει όλο το διανοητικό και ιδεολογικό φάσμα δράσης της υπερεθνικής ελίτ και των παρατρεχάμενων της στην "Αριστερά" και "Αντεξουσία";

Μήπως δηλαδή πρέπει να αντιληφθεί έστω και σήμερα η συνεπής Αριστερά μας ότι ο πυρήνας της ιδεολογίας σήμερα που συνοδεύει ιδανικά το διεθνοποιημένο σύστημα των "ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών", είναι η ιδεολογία των "δικαιωμάτων" που παραχωρούν οι ελίτ και τα αστικά κράτη σε μειονότητες και ομάδες πληθυσμού που μέχρι σήμερα αποκλείονταν από τη συμμετοχή τους στο σύστημα, ώστε να ανεβαίνουν κάποιοι/κάποιες ελάχιστοι/ες την ιεραρχία, να γίνονται π.χ. πολιτικάντηδες στη θέση του πολιτικάντη, με αποτέλεσμα να δημιουργείται και η συνεχής ψευδαίσθηση ότι όλοι/ες μπορούν να "πιάσουν την καλή";  

Επίσης, μήπως πρέπει να σκεφτεί ότι είναι τα ατομικά δικαιώματα που παραχωρούνται για να εκμεταλλεύονται οι ελίτ την παραγωγικότητα ομάδων πληθυσμού που αποκλείονταν μέχρι σήμερα από την παραγωγική διαδικασία, για να δημιουργείται μια ψευδαίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης και κοινωνικής κινητικότητας, δυνατότητας κατανάλωσης, και να κρατούνται τα προσχήματα ορθολογικότητας και δεοντολογίας σε όσους/ες λίγους/ες μπορούν στην πράξη να επωφεληθούν από τα δικαιώματα αυτά (συνήθως μέλη της μεσαίας τάξης), και έτσι να απομονώνουν με την ανοχή των στρωμάτων αυτών, όσους και όσες αγωνιστές/ριες θεωρούν ότι το σημερινό σύστημα δεν έχει σχέση με πραγματική δημοκρατία και τον αυτο-καθορισμό, αλλά οδηγεί στην καταστροφή των λαών και της Φύσης;

Ξεχνούν οι αντισυστημικοί φίλοι και φίλες ότι ο Ναζισμός / Εθνικο-Σοσιαλισμός έδρασε ως πραγματική "εφεδρεία" του συστήματος, παίρνοντας κυρίαρχα, καθεστωτικά χαρακτηριστικά (και όχι ως "αντίδραση από κάτω" όπως γίνεται σήμερα απέναντι στον ψευτο-διεθνισμό του συστήματος), μόνο σε μια συγκεκριμένη εποχή όπου:

α) Είχαν προ πολλού γιγαντωθεί οι εθνικισμοί μεταξύ των ίδιων των κυρίαρχων ελίτ της Δύσης, που οδήγησαν μεταξύ άλλων και στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι εθνικισμοί ήταν δηλαδή το ίδιο το κυρίαρχο ΣΥΣΤΗΜΑ τότε, σε πλήρη αντίθεση με σήμερα. Και αυτοί είχαν πάρει φωτιά δεκαετίες πριν εγκατασταθεί η Δημοκρατία της Βαϊμάρης (όπως κινδυνολογούν αρκετοί ότι θα γίνει σήμερα).

β) Είχε επιτύχει (μέσα στην αποτυχία της) η κομουνιστική επανάσταση στην Ανατολή και ο Φασισμός ισχυροποιούνταν (με τη βοήθεια των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων βέβαια) ως αντίδραση σε αυτή την εξέλιξη. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε για πλάκα "αντίπαλο δέος" στο διεθνοποιημένο Σύστημα που να έχει διεθνιστικά χαρακτηριστικά, όπως το κομουνιστικό κίνημα τότε.

γ) Υπήρχε υπόβαθρο μαζικά και στα μεσαία και στα μικρομεσαία στρώματα για την ανάδειξη φασιστικών χαρακτηριστικών που σχετιζόταν με την αργοπορημένη ανάπτυξη του εθνικισμού ειδικά στη Γερμανία τότε. Σήμερα το κύριο ιδεολογικό/φαντασιακό υπόβαθρο (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν συνυπάρχουν και δευτερεύουσες φασιστικές αντιλήψεις σε σημαντικές ομάδες του λαού ειδικά στην περιφέρεια που θέλει να αναπτυχθεί καπιταλιστικά) που χαρακτηρίζει τα στρώματα αυτά, είναι η μεταμοντέρνα "πολυπολιτισμική" ένωση των αγορών και του κινήτρου του "υπερεθνικού" καταναλωτισμού, η ένωση γύρω από κατανάλωση δήθεν "προχωρημένων" πολιτισμικών προϊόντων (ατομιστικού χαρακτήρα), όταν τα υλικά προϊόντα δεν είναι πάντα επιθυμητά ή δυνατό να αποκτηθούν, και όλα αυτά σε μια Lifestyle διαστρεβλωμένη εκδοχή του διεθνισμού που κάθε άλλο παρά τη ναζιστική ιδεολογική αντίληψη έχει στον πυρήνα της.

Στο πλαίσιο αυτό της κινδυνολογίας για επαναφορά στην "Εφεδρεία του Συστήματος", συντάχθηκε επίσης από αρκετά μπλογκ και "εναλλακτικά" μέσα όπως στα Ιντιμίντια, χωρίς κάποια ουσιαστική αντίρρηση από τους/τις συμμετέχοντες/συμμετέχουσες στους διαλόγους αυτούς, η ανάγκη ακόμα και για "Μέτωπα Αντιφά" που περιλαμβάνουν εκτός από οργανώσεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, επιπλέον Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (!) και καραμπινάτους σοσιαλ-φιλελεύθερους όπως ο Κουβέλης, μέχρι και παραφυάδες φιλελεύθερων οργανώσεων όπως η Φιλελεύθερη Συμμαχία κ.λπ., που προφανώς δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να μην τάσσονται κατά των ...νεοναζί, όπως άλλωστε ακόμα περισσότερο δεν έχουν λόγο να μην το κάνουν οι φιλελεύθεροι και η υπερεθνική ελίτ και στον Βορρά (άλλο αν συμμαχούν και αυτές συχνά-πυκνά με υβρίδια ισλαμοφοβικών κομμάτων κτλ.). 

Αυτές οι "αντιφά" αντιδράσεις, με τη διατύπωση τέτοιου είδους προτάσεων από προφανώς αφελείς ή/και βολεμένους θιασώτες των εκφυλισμένων "εναλλακτικών μέσων" και των ρεφορμιστικών μορφωμάτων, κάθε άλλο παρά είναι άσχετες με την πανσπερμία ατελείωτων κινδυνολογιών ακόμα και από πραγματικά αντισυστημικά μπλογκ και μέσα, που πολλές φορές ξεπέρασαν κατά πολύ σε κινδυνολογία ακόμα και αυτά των οργανώσεων στα οποία πρόσκεινται (π.χ. βλ. κάποια κομουνιστικά μπλογκ σε σχέση με το σχετικά γειωμένο στο θέμα ΚΚΕ). Το αποτέλεσμα αυτού του ετερόκλητου φωναχτού συντονισμού γύρω από έναν κυρίαρχο "φασιστικό κίνδυνο" που προέρχεται δήθεν από τη Χ.Α., νομίζω ότι αντικειμενικά ευνοεί, όπως έγραψα, τα τμήματα τόσο των φιλελεύθερων και το ίδιο το "κανονικό" σύστημα (παρότι την τηλεοπτική βία τη δέχτηκε κυρίως ένα στέλεχος του ΚΚΕ), όσο και ακόμα περισσότερο, τα εκφυλισμένα τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ., που επίσης έχουν κάνει συστηματικά πρώτο θέμα τους το συμβάν αυτό (βλ. συνεχείς αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα για το τι έκανε ο Κασιδιάρης, πώς το έκανε κτλ. όλη την ώρα, σε μια αριστερίστικη ανακύκλωση κουτσομπολιών).

Αν θέλουμε όμως να μιλήσουμε για "φασισμό" σήμερα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε:

- ποιοι είναι οι σφαγείς των λαών στη Μ. Ανατολή και τον Νότο, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, δηλαδή η υπερεθνική ελίτ, την οποία υποστηρίζει στα μαζικά της σαδιστικά εγκλήματα όλο σχεδόν το φιλελεύθερο "ανφαν γκατέ" όσων σκίζονται για τον "μέγα κίνδυνο" της Χ.Α..

- ποιοι είναι αυτοί που "σφάζουν" με την οικονομική βία τους λαούς παντού και σήμερα στην Ελλάδα, και αν είναι το κανονικό σύστημα, μαζί με την ίδια την ΕΕ που οι περισσότεροι/ες που σκίζουν τα ιμάτια τους για τον φασιστικό κίνδυνο, γλύφουν ή βολικά "αγνοούν" συστηματικά από την αρχή της κρίσης (εάν υποθέσουμε ότι πριν "δεν ήξεραν"). Ποιοι επίσης χρησιμοποιούν τον εσωτερικό στρατό κατοχής, τα ΜΑΤ, για να αιματοκυλούν κάθε λαϊκή εκδήλωση αντίστασης στη λαίλαπα αυτή;

- Ποιοι έχουν δημιουργήσει την ανάγκη για μετακίνηση τεράστιων τμημάτων του παγκόσμιου πληθυσμού λόγω της οικονομικής βίας και των πολέμων του συστήματος και της υπερεθνικής ελίτ, και στη συνέχεια στρέφουν τους ντόπιους πληθυσμούς εναντίον των εξαθλιωμένων μεταναστών καθώς και εναντίον άλλων τμημάτων του λαού που τους υπερασπίζονται;

- Γιατί άραγε το σύστημα δεν λύνει εν μία νυκτί το πρόβλημα της Χ.Α. και των φασιστών τη στιγμή που έχει κάθε δυνατότητα να το κάνει με μαζικές συλλήψεις κτλ.; Μήπως επειδή χρησιμοποιεί τον μπαμπούλα του Φασισμού (όπως κάνουν και οι "Αριστεροί" που σκίζουν σήμερα τα ιμάτια τους) για να διαιρεί τον λαό και να στρέφει το ένα τμήμα του εναντίον του άλλου, οδηγώντας στον κοινωνικό κανιβαλισμό και την ανάθεση των λύσεων είτε σε ημι-φασιστικά συστημικά μορφώματα όπως η ΝΔ, είτε σε "ειδικούς" πολιτικάντηδες διαχειριστές όπως ο ΣΥΡΙΖΑ; Εκμηδενίζοντας την ανάγκη να χτίσουμε εμείς από τα κάτω όργανα και δομές ενός Μετώπου αυτοδύναμης οικονομίας για να βγούμε οριστικά από την κρίση και να αυτο-προστατευτούμε από το σύστημα και τους παρακρατικούς του;

Συνεπώς, η συγχρονισμένη (τόσο από αντισυστημικούς αριστερούς όσο και φιλελεύθερους) και εν μέρει εκβιαστική, λόγω της διαστρέβλωσης του πραγματικού ρόλου του φασισμού/ρατσισμού στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, "επιβολή" των πραγματικών αυτών ζητημάτων (μεταξύ άλλων για την προστασία τη δική μας και των μεταναστών που ζουν στις γειτονιές και στις πόλεις μας) που αναπόφευκτα δημιουργούνται σήμερα ως συνέπειες της επέλασης του συστήματος, ως μια "απόλυτη" και απαρέγκλιτη υποκειμενική προτεραιότητα κάθε "δημοκράτη πολίτη" (λες και είναι πιο επιτακτικό το να κυνηγάμε ξεκάρφωτα φασίστες σήμερα από το να... "κυνηγάμε" τους ""δημοκράτες"", φιλελεύθερους που τους εκτρέφουν και μακελεύουν τον πλανήτη!), δρα κατά τη γνώμη μου εντελώς αποπροσανατολιστικά.

Τα μηνύματα που περνάει η (πολλές φορές αθέλητη) προκήρυξη ενός δήθεν "κινδύνου συνολικού εκφασισμού της κοινωνίας", με κύριο παράδειγμα τη Χ.Α., ως νούμερο ένα προτεραιότητας όλων των "αριστερών κινημάτων" (σε ένα ποτ-πουρί "αντιστάσεων" τόσο της αντισυστημικής όσο και της εκφυλισμένης Αριστεράς που θυμίζει τα μέτωπα που κατέστρεψαν κάθε αντισυστημικό κίνημα στο παρελθόν), αποτελεί νομίζω ένα ακόμα πλήγμα στη συνειδητοποίηση του λαού για την ανάγκη πάλης για μια άλλη κοινωνική οργάνωση, που η εκφυλισμένη Αριστερά και "Αντεξουσία" κάθε άλλο παρά έχει βέβαια στην ατζέντα της, πέρα από έναν θολό και βολικά χιλιαστικό αγώνα "για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός".

Και αυτό γιατί άλλο το να παλεύεις για τη λαϊκή ένωση κατά των φασιστικών και ρατσιστικών πρακτικών (ως πρακτικών, γιατί ως εν δυνάμει καθεστώτων εθνικο-σοσιαλιστικών που μας απειλούν σήμερα... είναι επιεικώς εξωπραγματικό) μέσα από ένα κοινό μέτωπο που θα στρεφόταν πρωταρχικά και αυτονόητα κατά του συστήματος, της ΕΕ και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που καταστρέφει τους λαούς και δημιουργεί και φαινόμενα ανεγκέφαλου φασισμού κτλ. (φαινόμενα που καλλιεργούν και εκμεταλλεύονται οι Μιχαλολιάκοι), και άλλο βέβαια το να κάνεις...(αντικειμενικά ή οργανωμένα) Αντιφά Μέτωπο μαζί με τους κατ' εξοχήν εχθρούς σου που είναι οι συστημικοί επαγγελματίες "αντιφασίστες" των δικαιωμάτων, οι λίμπεραλ χαρτογιακάδες των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των πολιτικάντηδων, οι ντεμέκ φιλελεύθεροι "Αριστεροί" και "αντεξουσιαστές", οι επαγγελματίες ακτιβιστές των ΜΚΟ κτλ.., μια πρόταση που είναι απλά ξεδιάντροπο μόνο και μόνο που προτείνεται σε δήθεν "εναλλακτικά" μέσα, --και αυτό γιατί βέβαια δεν τους έχουν κράξει όσους προτείνουν τέτοια "Μέτωπα" εδώ και πολύ καιρό...

Tweet

H έκλειψη του λόγου v. 2.01; 'about_reason'

Σε πρόσφατη, σχετικά φορτισμένη παρέμβαση μου για το ζήτημα της "δημοκρατικής οικονομίας" του greek rider εδώ, η οποία εκτυλίχθηκε παράλληλα με ανταλλαγή comments στο blog μου και ενώ είχα αποφασίσει να παρατήσω οριστικά το προσωπικό blogging (όπως και θα κάνω), δέχτηκα έντονα προσωπικά πυρά από τον μπλόγκερ Omadeon (και στη συνέχεια με αναλυτικό ποστ στο μπλογκ του ) με κύριο άξονα κριτικής από μέρους του το γεγονός ότι στην προσπάθεια "πρόταξης" που έχω συνειδητά επιλέξει για την αυτονομία και δημοκρατία εγώ "υποβαθμίζω" το P2P και το ίντερνετ το οποίο θεωρώ απλά ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τη διάδοση της ΠΔ σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και βοηθητικό των περιεκτικών αμεσοδημοκρατικών θεσμών και όχι βέβαια ένα εργαλείο για να... προπαγανδίζω ως λύση το ίδιο το εργαλείο (!) όπως κάνει ο ίδιος, έχοντας μετατρέψει το "Διαδικτυακό Συλλογικό Ψηφιακό Λόγο" (και μάλιστα προτείνοντας την υπαγωγή του "προδικτυακού", "παλιού" λόγου σε "Λογικά Συστήματα Εννοιών" - ό,τι πιο αντιδραστικό) σε εργαλειακό αυτοσκοπό. Και βέβαια αυτό ισχύει πολύ περισσότερο σε μια υπάρχουσα πολύ "υλιστική" και ιεραρχική κοινωνία στην οποία δημοκρατική -ή μη- χρήση του ίντερνετ αμφίβολο αν μπορεί να κάνει ένα 5% του παγκόσμιου πληθυσμού λόγω αντικειμενικών περιορισμών (ταξικών, χρόνου, έλλειψης βασικών αγαθών, παιδείας κλπ.), τεχνολογικής σπάνης αλλά και υποκειμενικών ελλείψεων (έλλειψη δημοκρατικής συνείδησης κλπ.) που βέβαια εντείνονται καθώς ολοένα και περισσότερη δύναμη συσσωρεύεται στα χέρια λίγων σε όλα τα επίπεδα. Στις συγκεκριμένες επιθέσεις κατηγορήθηκα κατ' εξακολούθηση για "δογματικότητα", "άκρατο φωτοπουλισμό" και διάφορα άλλα.

Με αφορμή λοιπόν τις ανταλλαγές αυτές οι οποίες είναι διαθέσιμες για όποιον θέλει να τις διαβάσει και να τις κρίνει και χωρίς να ξαναμπώ στις λεπτομέρειες της συζήτησης διότι πιστεύω ότι απάντησα εκτενώς και με το δυνατόν λογικά επιχειρήματα επί των προτάσεων που ειπώθηκαν, θα επιχειρήσω να αναλύσω τον τρόπο που πιστεύω ότι λειτουργεί (ή δεν λειτουργεί) ο Λόγος στις συγκεκριμένες ανταλλαγές τόσο από πλευράς Omadeon, όσο και από πλευράς rider, ο οποίος δυστυχώς ακόμα και σε επιθέσεις ad hominem εναντίον μου έκανε τα "στραβά μάτια" ως συνσχολιαστής, παρότι είναι από τις πρώτιστες μορφές ετερονομίας στο λόγο τις οποίες υποτίθεται ότι πολεμάει και ενώ έχει δηλώσει ρητά ότι στόχος του είναι η αυτονομία/δημοκρατία. Γι' αυτόν το σκοπό θα δανειστώ και μερικές από τις λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένες διατυπώσεις του Χορκχάιμερ από το αμφιλεγόμενο έργο του "Η Έκλειψη του Λόγου".
Bocchioni - The City Rises

Το ζήτημα της "δογματικότητας", λοιπόν, έρχεται και επανέρχεται ως επιχείρημα, σε πολλές περιπτώσεις για να κατακρίνει το υφολογικό περιεχόμενο των προτάσεων κάποιου παρά το ίδιο το περιεχόμενο των προτάσεων του. Ο λόγος που κατηγόρησα τον Omadeon ότι θεωρεί ουτοπική, ανέφικτη, αστεία κλπ. τη φυσική αποκέντρωση της κοινωνίας, εκτός της διαδικτυακής που ούτως ή άλλως είναι σχετικά αποκεντρωμένη, δεν είναι βέβαια επειδή ρητά το ανέφερε -το αντίθετο- αλλά διότι "προφανώς" (και θα εξηγήσω τι εννοώ με αυτό) δεν μπορεί κάποιος να διατείνεται ότι είναι και υπέρ της φυσικής και διοικητικής αποκέντρωσης των βασικών μονάδων λήψης αποφάσεων και κοινωνικής οργάνωσης που είναι οι Δήμοι (κάτι που δεν αμφισβητήθηκε στις ανταλλαγές) και ταυτόχρονα να θεωρεί κάτι τέτοιο ανεφάρμοστο ή ακόμα να υποτιμά τελικά πλήρως την προοπτική ("τα 500 χρόνια" της "ουτοπίας του Φωτόπουλου", οι "γειτονιές" της Περιεκτικής Δημοκρατίας καθώς και η ανεκδιήγητη προτροπή "Άσε την ουτοπία του Φωτόπουλου και ας πιάσουμε δουλειά τώρα!"). Η διαπίστωση μου, όμως, αυτή σε κάποιον ο οποίος έχει μια στοιχειώδη αίσθηση της λογικής συνέπειας θα θεωρηθεί σχεδόν αυτονόητη και "προφανής" (επανέρχομαι στο "προφανώς" που είπα παραπάνω). Σε κάποιον όμως ο οποίος σχετικίζει και θεωρεί ως βασικό στοιχείο του Λόγου του ότι υπάρχουν "πολλές αλήθειες" ή ότι σκοπός είναι να ανθίζουν όλες οι απόψεις και άλλοι εξόφθαλμοι μεταμοντερνισμοί, μια τέτοια κραυγαλέα ασυνέπεια γίνεται εύκολα αποδεκτή.

Ο δημοκρατικός λόγος, ο λόγος της αυτονομίας, δέχεται τον δημοκρατικό σχετικισμό, δηλαδή ότι κάθε παράδοση και άποψη έχει το ίδιο δικαίωμα διατύπωσης - η πεμπτουσία της ισηγορίας!-, αλλά σαφώς είναι αντίθετος με τον φιλοσοφικό σχετικισμό τον οποίο ρητά ο Omadeon και υπόρρητα ο rider υποστηρίζουν. Δηλαδή ότι η "κυριαρχία" απόψεων που ακόμα και όταν με τον Ορθό Λόγο μπορεί να δειχθεί ότι είναι ουσιαστικά ασύμβατες μεταξύ τους, ενσωματώνεται σχεδόν αλώβητη στην αλήθεια κάποιου. Αυτού του τύπου ο ρελατιβισμός, ο "γενικευμένος σχετικισμός", είναι δομικά αντίθετος στην αυτονομία και τη δημοκρατία όπως έχουν δείξει, εκτός του Τ. Φωτόπουλου και άλλοι διανοούμενοι όπως ο Καστοριάδης. Παρόλα αυτά, οι ίδιοι που έχουν πλήρως ή μερικώς ενταχθεί στο άρμα της υιοθέτησης του μεταμοντέρνου "medley pot" αντιθετικών απόψεων αυτοπαρουσιάζονται ως αντίπαλοι του μεταμοντερνισμού και ως θιασώτες του Καστοριάδη!

Κατ' αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί να συγκεραστεί η ως συνήθως γενικόλογη "διαφωνία" και του ίδιου του rider στην κριτική του Τ.Φ. στον κορπορατιβιστικό "καπιταλισμό του Τσόμσκι"(!) και στη "συμμετοχική γραφειοκρατία" του PareCon (όπως το έχουν ονομάσει αναρχικοί) του Άλμπερτ, τα κύρια χαρακτηριστικά των οποίων είναι θεμελιακά ασύμβατα με τη δημοκρατία, δηλαδή με την ισοκατανομή πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δύναμης και ταυτόχρονα ο ίδιος να έχει θέσει ως βασικό στόχο (σε δεκάδες ανταλλαγές μαζί μου αλλά και αλλού) την κατάλυση των ιεραρχιών, την αντισυστημικότητα (ξεχνώντας ότι αντισυστημικότητα δεν είναι η αμφισβήτηση κάποιων αρνητικών πλευρών του συστήματος όπως κάνει ο Τσόμσκι et al, αλλά του ίδιου του συστήματος) και την αυτονομία σε όλα τα επίπεδα.

Επίσης, παρά το γεγονός ότι ο rider γράφει ότι δεν θεωρεί ότι υπάρχει απόλυτη αλήθεια, κάτι που πράγματι είναι σωστό, καθώς δεν υπάρχει αλήθεια που εφαρμόζεται "αντικειμενικά" σε όλους τους ανθρώπους -και αυτό παρά το ό,τι ήθελε να πιστεύει ο Horkheimer με τον αντικειμενικό του Λόγο-, υιοθετεί έμμεσα ("Συνεπώς για μένα το ζήτημα είναι να πάρω κάποια στοιχεία από τον κάθε ένα") ότι δεν υπάρχει μια αλήθεια για τον κάθε άνθρωπο την οποία ως αυτόνομο πολιτικό ον έχει στόχο να (επαν-)ανακαλύπτει, αλλά πάλι το ρελατιβιστικό της έμμεσης υιοθέτησης εντελώς διαφορετικών και συχνά αντιφατικών -με ορθολογικά κριτήρια- "αληθειών", ως τη δική του "αλήθεια". Είναι μάλιστα ενδεικτικό ότι η φράση του αυτή προβάλλει ως αυτοσκοπό την ιδεολογική "συναίνεση" και παράλληλα ένα έλλειμα προφανώς στην κριτική διαβάθμιση, την ιεράρχηση της αξίας των απόψεων η οποία συνακόλουθα, βέβαια, θα οδηγούσε σε ανάλογη και συνεπή στήριξη, σε αντίστοιχη πράξη. Αυτή η σχετικιστική οπτική γωνία μετατρέπει σταδιακά το μπλογκ του rider σε ένα εντελώς μεταπρατικό χωνευτήρι ιδεών από σοσιαλφιλελεύθερους οικονομολόγους μέχρι "ακραίους φωτοπουλικούς" στο οποίο συνυπάρχουν στο γενικό απυρόβλητο απόψεις με έντονες αντιφάσεις μεταξύ τους προς χάριν μιας ακαθόριστης, "πλουραλιστικής" και... φυσικά ανώδυνης "αλήθειας" (σε πολλά εισαγωγικά)!

Ο αυτόνομος, δημοκρατικός Λόγος, λοιπόν, είναι πράγματι "υποκειμενικός" (προσοχή όμως, όχι "υποκειμενιστικός", δηλαδή σχετικιστικός), κι αυτό παρότι βέβαια ο Horkheimer, ενταγμένος στον άγριο αντικειμενισμό του Μαρξισμού βολικά υποτίμησε κάθε "υποκειμενικό" Λόγο ως "εργαλειακό", ενώ την ίδια στιγμή ο αντικειμενικός Λόγος τον οποίον εννοούσε στην "Έκλειψη του" είναι ο ίδιος η αποθέωση της εργαλειακότητας, καθώς μετατρέπει τους ανθρώπους σε υπήκοους, ετερονομημένα υποκείμενα, εργαλεία της "αναμφισβήτητης αλήθειας". Παρά, λοιπόν, το πλήθος των επιστημονικών, κοινωνιολογικών, ανθρωπολογικών, οικονομικών κλπ. στοιχείων που αποδεικνύουν ότι ζούμε σε μια έντονα ετερόνομη/ιεραρχική κοινωνία και ότι αυτός είναι ο λόγος της τεράστιας κοινωνικής κρίσης και εξαθλίωσης, κανείς δεν μπορεί να πείσει "εξωγενώς" του Λόγου τον άνθρωπο, να επιλέξει ως δική του αλήθεια την αυτονομία/δημοκρατία.

Ωστόσο, η υποκειμενική, αυτοστοχαστική επιλογή της παράδοσης της αυτονομίας/δημοκρατίας έναντι της κυρίαρχης παράδοσης της ετερονομίας - οι δύο πυλώνες της δομικής διαφοροποίησης της κοινωνίας σε επίπεδο ιεραρχίας- ως ένα "πρόταγμα" ενός ανθρώπου για το θεμελιακό και διαρκή μετασχηματισμό της κοινωνίας, επιφέρει κάποιες σημαντικές λογικές συνέπειες σε σχέση με το πώς αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τόσο την κοινωνία όσο και τους κοινωνικούς θεσμούς και απόψεις. Επίσης, προϋποθέτει και μια ορθολογική διαβάθμιση των διαφόρων τύπων ετερονομίας/αυτονομίας αλλά και των προτεραιοτήτων της δράσης του για έναν ολιστικό μετασχηματισμό της ετερόνομης κοινωνίας σε μια αυτόνομη, δηλαδή ελεύθερη, κοινωνία.

Και, ακριβώς, ο "υποκειμενικός" (πάλι χρησιμοποιώ την εντελώς άστοχη έκφραση του Horkheimer) Ορθός Λόγος, σε αντίθεση με τον αντικειμενικό, είναι εξ ορισμού ένα ανοιχτό σύστημα αμφισβήτησης που ουδεμία σχέση έχει με δογματισμούς και τα τοιαύτα εκτός και αν ονομάζουμε δογματισμό το "αυστηρό" ύφος των διατυπώσεων, δηλαδή μια αισθητική, ουσιαστικά, εκτίμηση.

Δεν μπορώ, λοιπόν, να δεχτώ, καθώς δεν έχω πειστεί με βάση τον Ορθό Λόγο (update: Ορθός Λόγος είναι η πρόσληψη δεδομένων μέσω των αισθήσεων ή/και ο λόγος - και όχι κάποιος υποτίθεται αντικειμενικά "σωστός" λόγος), για παράδειγμα, ότι είναι εξίσου σημαντικές ή - ακόμα περισσότερο- λιγότερο σημαντικές οι πρόσωπο με πρόσωπο συνελεύσεις γειτονιάς οι οποίες συνδέουν χωρίς κανέναν αντικειμενικό αποκλεισμό οριζόντια και αποκεντρώνουν φυσικά/διοικητικά την κοινωνία, ανεξαρτήτως επιπέδου σπάνης (ειδικά όταν η κοινωνία μας χαρακτηρίζεται από την έντονη σπάνη λόγω του τρόπου διανομής των πόρων) και των πολλών ταξικών, αντικειμενικών περιορισμών, σε σχέση με τις "Συλλογικές Διαδικτυακές Συνομαδώσεις" της εικονικής δημοκρατίας του ίντερνετ, καθώς και να "παρατήσω την "ουτοπία" του Φωτόπουλου" που εγγυάται (με εκτενή ανάλυση και εξήγηση που βασίζεται σε στοιχεία απ' όλες τις κοινωνικές επιστήμες) τη φυσική και διοικητική αποκέντρωση της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Δηλαδή, δεν είναι συμβατό με την κρίση μου που επιδιώκει τη συστημική κατάλυση και δημοκρατική αλλαγή το να ασχοληθώ με την ιντερνετική p2p δημοκρατία στον ίδιο βαθμό ή πόσο μάλλον ως προτεραιότητα στη δραστηριότητα μου, στο πρόταγμα μου για μια δημοκρατική κοινωνία από τα κάτω και γι' αυτόν το λόγο αντίκειμαι με σφοδρότητα σε απόψεις όπως του Omadeon.

Ο Δημοκρατικός Ορθολογισμός, λοιπόν, για όλους τους παραπάνω λόγους (και το επαναλαμβάνω αυτό για να αποφύγω ανοησίες ότι η διατύπωση μου αυτή είναι...δογματική), είναι το κατεξοχήν ανοικτό, θεωρητικό θεμέλιο που επιτρέπει τη διαρκή αμφισβήτηση και αυτοθέσμιση της κοινωνίας καθώς και να δημιουργεί ο άνθρωπος διαρκώς τον κόσμο του και την ιστορία -που είναι μια δημιουργία-, χωρίς ανορθολογισμούς, ντετερμινισμούς, κλειστά συστήματα (όπως η αντικατάσταση του Λόγου από το semantic reasoning και άλλα... ωραία) , αντικειμενικότητες που ανατρέπουν την ουσία της αυτονομίας/δημοκρατίας - την αμφισβήτηση- οδηγώντας σχεδόν αυτόματα σε ιεραρχίες και, χωρίς ,από την άλλη μεριά, ... σχετικισμούς που απλά νομιμοποιούν το status quo με πρόσχημα την "ανοχή" της κυριαρχίας ακόμα και απόψεων σημαντικά ασύμβατων με τις δικές του.

Nikritin -

Όμως, ο Δημοκρατικός Ορθολογισμός ούτε αφορά όλους τους ανθρώπους, ούτε είναι η απόλυτη, υπερβατική αλήθεια για όλον τον κόσμο. Αφορά, όμως, αυτούς που θα επιλέξουν τελικά την αυτονομία έναντι της ετερονομίας, για τους λόγους που ανέφερα αλλά και πολύ περισσότερο για τους λόγους που αναλύονται στην εκτενή και εξαιρετική περιγραφή της φιλοσοφικής θεμελίωσης της Δημοκρατίας από τον ίδιο τον Τ.Φ. στο κεφάλαιο 8 της θεωρητικής του σύνθεσης των κινημάτων της αυτονομίας και της δημοκρατίας στο βιβλίο "Περιεκτική Δημοκρατία - 10 Χρόνια Μετά".

Tweet