Η "Ανάπτυξη" του Ελληνικού Καπιταλισμού και ο "Ιμπεριαλισμός" της Ελλάδας - Ένας χρήσιμος διάλογος

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbooks_gordios_EE_2010/grbooks_gordios_EE_2010.htm Η μεταπολεμική μετατροπή της Ελλάδας σε οικονομικό και πολιτικό προτεκτοράτο έφτασε στο απόγειο της με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών ιδίως με την ένταξη στην ΕΟΚ/ΕΕ και στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση...

Με αφορμή μια ανάρτηση του Μαρξιστικού ιστολογίου ΠΡΑΞΙΣ και ιδίως το πρώτο σχόλιο -με καίρια ερωτήματα- του "Αντάρτη" κάτω από την ανάρτηση, ξεκίνησε ένας ενδιαφέρων διάλογος στον οποίο συμμετείχε και ο υποφαινόμενος, για τον υποτιθέμενο "αναπτυγμένο" Ελληνικό Καπιταλισμό και την "Ιμπεριαλιστική" Ελλάδα, που υιοθετούν τόσο οι ΠΡΑΞΙΣ όσο και (ακόμη περισσότερο αν κρίνει κανείς τη συνεχή προσπάθεια τους να δείξουν ότι είναι ιμπεριαλιστικός ο ελληνικός καπιταλισμός επειδή... κάνει επενδύσεις στη Βουλγαρία και σε άλλες χώρες, ή επειδή συμμετέχει ως καρπαζοεισπράκτορας στο ΝΑΤΟ, όπως κάνουν δεκάδες χώρες της περιφέρειας!) ιστολόγια όπως το Lenin Reloaded...

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbooksexartimeni/grbooksexartimeni.htm
Ήδη από τα τέλη του 1970 ο Τάκης Φωτόπουλος είχε δημοσιεύσει μελέτες για τη δομική εξάρτηση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας αλλά και την πολιτική εξάρτηση της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, μέσα από μια διαδικασία εξαρτημένης ανάπτυξης όταν γίνεται από ροές από "εξωτερική" αγορά και τεχνολογία.

Και βέβαια το ίδιο κάνει συστηματικά τελευταία και το ΚΚΕ, το οποίο, έχοντας απορρίψει τη σαφή πρόταση της ΠΔ, έχει θέσει το θέμα "Ιμπεριαλιστική Ελλάδα" και "ανισότιμη αλληλεξάρτηση" ως προμετωπίδα των Θέσεων για το ερχόμενο συνέδριο του. Βολικό καθώς ταιριάζει πολύ στην "πάλη για λαϊκή εξουσία" (δηλαδή τη σοσιαλιστική επανάσταση!) που πρέπει κατά το ΚΚΕ (και τον Λένιν, σε Συνθήκες προ 100 ετών!), να γίνει ταυτόχρονα με την έξοδο από την ΕΕ, σε αντίθεση με την πρόταση του Μετώπου ΜΕΚΕΑ της ΠΔ, που διαχωρίζει την απεξάρτηση από την Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση/ΕΕ και από τη σημερινή Οικονομική Κατοχή, ως άμεσο μεταβατικό στόχο, από τη συστημική αλλαγή που θα πρέπει να γίνει στο επόμενο βήμα, αφού ο λαός θα έχει ορθοποδήσει από τη σημερινή καταστροφή...

Ο διάλογος είναι ενδιαφέρων τόσο για την παρανόηση της φύσης της κομπραδόρικης και εξαρτημένης, μέσα στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, από την υπερεθνική ελίτ, ελληνικής αστικής τάξης, όσο και για τον εν πολλοίς "αντικειμενικά" σεχταριστικό και ελιτίστικο χαρακτήρα της σημερινής ελληνικής (και όχι μόνο) Μαρξιστικής διανόησης, που παρά την έφεση της σε συνεχείς θεωρητικολογίες, διανοουμενισμούς και δημοσιεύσεις (που εντείνουν τον ελιτίστικο και ακαδημαϊκίστικο χαρακτήρα των Μαρξιστών), δεν έχει εδώ και 10-15 χρόνια ούτε καν τολμήσει να προσεγγίσει θεωρητικά σημαντικά Μαρξιστικά παραδείγματα από το εξωτερικό, που παρά τις αδυναμίες τους ειδικά στα συμπεράσματα τους, έχουν ανασυνθέσει τον Μαρξισμό με την εποχή της Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης και της παντοδυναμίας των Πολυεθνικών επιχειρήσεων, ξεπερνώντας τους "Ιμπεριαλισμούς" (που βασίζονταν σε ισχυρά έθνη-κράτη και όχι στην υπερεθνική ελίτ όπως σήμερα!) και εισάγοντας έννοιες όπως η Υπερεθνική Καπιταλιστική Τάξη (σημαντικότερη συμβολή αυτή του Λέσλι Σκλαιρ αλλά και -εν μέρει- οι μελέτες των Ρόμπινσον-Χάρις κ.α.).

http://www.pd-pagkosmiopoiisi.gr/feed

Tweet

Παγκοσμιοποίηση και κοινοβουλευτικές Χούντες - Τάκης Φωτόπουλος

10 Φλεβάρη 2013 - Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_02_10.html

www.periektikidimokratia.org 

Η Νέα Διεθνής Τάξη που σηματοδότησαν αφενός η άνοδος της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, σαν συνέπεια της ανάδυσης του νέου φαινόμενου των πολυεθνικών, και αφετέρου η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», χαρακτηρίζεται από δύο αλληλένδετα στοιχεία. Το ένα αφορά το οικονομικό επίπεδο, και συνοπτικά ονομάζεται «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», ενώ το άλλο, το πολιτικό επίπεδο, αφορά  τη μορφή που παίρνει στις συνθήκες παγκοσμιοποίησης η κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι μη αναστρέψιμα φαινόμενα μέσα στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα, και δεν έχουν επομένως σχέση με συνωμοσίες, δόγματα και κακές πολιτικές «κακών» πολιτικών, όπως ισχυρίζεται αποπροσανατολιστικά η ρεφορμιστική Αριστερά.

Ανάλογα, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλά η συνέχιση της αποτυχημένης απόπειρας στις αρχές του περασμένου αιώνα για τη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, όπως ισχυρίζονται αναχρονιστικές εκδοχές του Μαρξισμού που βασίζονται σε αντίστοιχα αναχρονιστικές θεωρίες του ιμπεριαλισμού και του υπερ-ιμπεριαλισμού οι οποίες αγνοούν το θεμελιακό γεγονός που χαρακτηρίζει τη σημερινή παγκοσμιοποίηση: την ουσιαστική απώλεια της οικονομικής και, συνακόλουθα, της πολιτικής (αλλά και πολιτιστικής) κυριαρχίας. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι δηλαδή μια δομική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννήθηκε και καθολικεύθηκε χάρη στην μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών, οι οποίες σήμερα ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο και παραγωγή, μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο που καθόρισαν οι ίδιες, με βάση τους διεθνείς οργανισμούς κάτω απο τον έλεγχό τους, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το ΔΝΤ αλλά και οικονομικές ενώσεις όπως η ΕΕ και η NAFTA. Το θεσμικό αυτό πλαίσιο συνοψίζεται στο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου και τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις που καθιερώνουν την ανταγωνιστικότητα σαν το παγκόσμιο κριτήριο του τι, πως και που θα παραχθεί.

Όλα τα άλλα (το πετσόκομμα του κράτους πρόνοιας, οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, οι πολιτικές λιτότητας και συνακόλουθα η μαζική ανεργία και φτώχεια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης) είναι αναπόφευκτες  συνέπειες των παραπάνω θεσμικών αλλαγών. Γι’ αυτό, οποιοδήποτε κόμμα να εκλεγεί σε μια χώρα που είναι ενσωματωμένη στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς θα εφαρμόσει βασικά τις ίδιες πολιτικές—εκτός αν αποκόψει τους δεσμούς της χώρας με αυτήν. Με δεδομένες επομένως τις παραμέτρους που καθορίζει το διεθνές θεσμικό πλαίσιο που ανέφερα, τα κράτη-έθνη περιορίζονται στον ρόλο διαχειριστή της παγκοσμιοποίησης, μολονότι φυσικά υπάρχουν διαφοροποιήσεις, στις οποίες δεν μπορώ να επεκταθώ, ανάλογα με τον βαθμό και τον τρόπο ενσωμάτωσης μιας χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς κ.λπ.

Όπως είναι αυτονόητο από τα παραπάνω, η μορφή της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» αλλάζει ριζικά στο νέο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο και γίνεται ένα υβρίδιο μεταξύ της παλαιάς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και μιας Χούντας, εξ ου και ο όρος «κοινοβουλευτική Χούντα». Έτσι τα κόμματα που κυβερνούν σήμερα εκλέγονται μέσα από μια διαδικασία που έχει ελάχιστα κοινά χαρακτηριστικά με τις παλαιές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, όπου κόμματα μαζών, με σαφώς διαφοροποιημένα εκλογικά προγράμματα (συντηρητικά, σοσιαλδημοκρατικά, κ.λπ.) εναλλάσσονταν στην  εξουσία. Σήμερα, πολιτικά κόμματα χωρίς μαζική βάση  και με πολιτικά προγράμματα που αποτελούν απλά παραλλαγές τη ίδιου θέματος απευθύνονται σε ένα περίπου 50%-60% του εκλογικού σώματος, εφόσον τα λαϊκά στρώματα που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης βασικά απέχουν από την εκλογική διαδικασία θεωρώντας (σωστά), ότι δεν τους αφορά. Και φυσικά η όλη διαδικασία χειραγωγείται κατάλληλα από τα ΜΜΕ (και κυρίως τα κανάλια) που ανήκουν στις ίδιες οικονομικές ελίτ, οι οποίες στις ΗΠΑ —την αποθέωση κοινοβουλευτικής Χούντας— χρηματοδοτούν και τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα εξουσίας!

Με αυτή την έννοια, οι διαφορές μεταξύ μιας στρατιωτικής και μιας κοινοβουλευτικής Χούντας ελαχιστοποιούνται. Η πρώτη αποκτά εξουσία μέσα από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και κυβερνά μέσα από διατάγματα. Η δεύτερη κατακτά την εξουσία μέσα από μια ψευδο-δημοκρατική εκλογική διαδικασία σαν την παραπάνω και κυβερνά μέσα από «νόμους» που περνούν από μια τυπική κοινοβουλευτική διαδικασία, ενώ το περιεχόμενο τους έχει προκαθοριστεί από την Χούντα που αποτελεί την κυβερνώσα πολιτική ελίτ, με βάση το θεσμικό πλαίσιο που ανάφερα και τις εντολές των ντόπιων ελίτ, σε αγαστή σύμπνοια με την υπερεθνική ελίτ, όπως την έχω ορίσει άλλου. Και οι δυο μορφές Χούντας ασκούν οικονομική βία και καταφεύγουν συχνά στην κρατική βία, μολονότι η «κοινοβουλευτική» μορφή της τη συγκαλύπτει κάτω από διαδικασίες και δικαιώματα που σήμερα είναι περισσότερο τυπικά παρά ουσιαστικά.

---

*Ο Τάκης Φωτόπουλος γράφει κάθε δεύτερη Κυριακή στην ΚΕ, με εναλλαγή κάθε δεύτερο Σάββατο στην Σαββατιάτικη

Tweet