Παγκοσμιοποίηση και το δίπολο Αριστερά-Δεξιά | Ο περισπασμός του αντιφασιστικού Μετώπου - Τάκης Φωτόπουλος

Ο περισπασμός του αντιφασιστικού Μετώπου

Οκτώβρης, 26 2013

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (26-27 Οκτωβρίου 2013)

---

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_10_26.html

Όταν πριν ένα μήνα έγραφα από την στήλη αυτή για τον περισπασμό της Χρυσής Αυγής, ίσως φαινόταν υπερβολικό το τότε συμπέρασμα πως «είναι κάλλιστα πιθανό ότι η ΧΑ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τέλειο περισπασμό από τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε: την ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) και της ντόπιας ελίτ». Σήμερα, όμως, ο αποπειρώμενος περισπασμός, που ξεπερνά πολύ την ΧΑ, είναι φανερός σε όλους. Και αυτό γιατί είναι προφανές ότι κάποιοι στις ελίτ, με την ενθουσιώδη στήριξη της πλήρως ενσωματωμένης στη Νέα Διεθνή Τάξη Αριστεράς που δεν απαιτεί την έξοδο από την ΕΕ και την ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (δηλαδή, σύμπασας της «εκφυλισμένης» Αριστεράς, πλην ΚΚΕ), κάθε άλλο παρά σκοπεύουν να σταματήσουν τον περισπασμό αυτό, ακόμη και μετά την συντριβή της ΧΑ. Στη πραγματικότητα, το ίδιο το Ευρωπαϊκό τμήμα της Υ/Ε, έντρομο απο τη ραγδαία άνοδο των αντι-ΕΕ ρευμάτων σε ολόκληρη την ΕΕ, τα κηρύσσει συλλήβδην «ακροδεξιά» ή «φασιστικά» για να επιβιώσει, έστω στις Ευρω-εκλογές, καλλιεργώντας ένα άνευ προηγουμένου εμφυλιοπολεμικό κλίμα.

Σε αυτή την άθλια εκστρατεία την ακολουθεί η εκφυλισμένη «Αριστερά», πανευρωπαϊκά, αλλά και στην Ελλάδα, παρά το «τσάκισμα» της ΧΑ, όπως είχε υποσχεθεί ο Α. Σαμαράς. Έτσι, η Αριστερά αυτή προωθεί την ανάγκη σύμπηξης αντιφασιστικού Μετώπου με κάθε μέσο. Ακόμη και με ψευτο-ιστορικές «αναλύσεις» στελεχών της που προσπαθούν να δείξουν ότι η Ελλάδα είχε πάντα ισχυρές φασιστικές τάσεις βαφτίζοντας (σαν τον Ροΐδη με τα ψάρια) κάθε αστική συντηρητική παράταξη με αυταρχικές τάσεις ως ακροδεξιά, και επομένως «φασιστική»! Ουσιαστικά, δηλαδή, εξυβρίζοντας τον Ελληνικό λαό ως υποθάλποντα φασιστικές τάσεις, λες και σε ένα εξαρτημένο, από καταβολής, πολιτικά και οικονομικά κρατίδιο όπως το Ελληνικό θα μπορούσαν να αναπτυχθούν παρόμοιες αυτόνομες τάσεις, χωρίς την στήριξη κάποιας «προστάτιδας» δύναμης. Και αυτό, όταν η μόνη περίπτωση που αναπτύχθηκε έντονη φασιστική δράση στην Ιστορία μας ήταν αυτή της Κατοχής, με τους ταγματασφαλίτες, που οργάνωσαν οι κατοχικές δυνάμεις, και τους συνεργαζόμενους με αυτούς Χίτες! Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν από τον αποπροσανατολιστικό πανηγύρι και οι δημιουργοί του Debtocracy που με νέο φιλμ τους θεωρούν ότι “η μάχη με τον φασισμό μόλις ξεκίνησε” …

Παράλληλα, οι ελίτ καθορίζουν έμμεσα και ποιοι νομιμοποιούνται από την Αριστερά να μετέχουν σε αυτόν τον αντιφασιστικό αγώνα, αποκλείοντας από αυτόν, για ευνόητους λόγους, όσους τολμούν να θέτουν αιτήματα εξόδου από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, και ρήξης με την παγκοσμιοποίηση. Έτσι, όπως ξεκαθάρισε και ο Α. Σαμαράς, δεν είναι μόνο ο φασιστικός κίνδυνος που μας απειλεί, αλλά και οι εξτρεμιστές της Αριστεράς που ζητούν έξοδο από την ΕΕ. Συγχρόνως, η ίδια η ΕΕ, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, επιδοτεί με 100.000 Ευρώ φορείς όπως δήμους, περιφέρειες, πανεπιστήμια/ΤΕΙ, επιμελητήρια, ΜΚΟ κ.λπ., μέσα από ένα πρόγραμμα με τον εύγλωττο τίτλο «Ευρωπαϊκή Μνήμη», για την προώθηση προγραμμάτων που «αντανακλούν τις αιτίες της ανάδυσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία (ναζισμός, φασισμός, σταλινισμός και ολοκληρωτικά κομουνιστικά καθεστώτα)». (Ριζοσπάστης,19/10/2013). Με άλλα λόγια, στο αντιφασιστικό Μέτωπο οι ελίτ νομιμοποιούν μόνο την εκφυλισμένη «Αριστερά», όπως τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ο πρόεδρος είναι σήμερα περήφανος υποψήφιος για τη θέση του Πρόεδρου της Κομισιόν, ενώ οι «άτακτες» αριστερές συνιστώσες του μιλούν ακόμη για τη πιθανή αμφισβήτηση της ΕΕ!

Υ.Γ.1 Σχετική με τα παραπάνω είναι και η περίπτωση του Πάσχου Μανδραβέλη (Καθημερινή, 18/10/2013) που, είτε ανημέρωτος είτε εσκεμμένα, επανέλαβε την ασύστατη κατηγορία για συνωμοσιολογία, σε σχέση με όσα υποστήριξα στο άρθρο μου της 22/5 για τον ρόλο της Υπερεθνικής και Σιωνιστικής ελίτ στην δίωξη της ΧΑ. Και αυτό, μολονότι προηγήθηκε άλλος γραφικός δημοσιογράφος με την ίδια κατηγορία που πήρε τεκμηριωμένη απάντηση, με ένα μικρό δείγμα από αναμφισβήτητα στοιχεία, για το ασύστατο της («Ε», 10/10). Αντίστοιχα, ο Π.Μ. με κατηγορεί για εμμονή κατά της αστικής «δημοκρατίας», επειδή προφανώς δεν έχει πάρει είδηση ότι αγωνίζομαι εδώ και μια 20ετία για μια Περιεκτική Δημοκρατία που θεμελιώνεται, μεταξύ άλλων, στην κλασική Ελληνική δημοκρατία, με την οποία η αστική δημοκρατία δεν έχει καμιά σχέση αφού είναι απλά μια μορφή «φιλελεύθερης ολιγαρχίας». Αλλά εκεί που αποκαλύπτει τα πραγματικά κίνητρά του είναι όταν με κατηγορεί για το συμπέρασμά μου ότι «η κοινοβουλευτική χούντα είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, ‘φασιστική’ με τη Χ.Α.» Εκεί, «ξεχνώντας» τον φιλελευθερισμό του, (όπως άλλωστε έκανε και σχετικά με την ‘συνωμοσιολογία’) φρόντισε Γκεμπελικότατα να κόψει το υπόλοιπο της πρότασής μου όπου τόνιζα ότι «με αυτή την έννοια» η Χούντα είναι «φασιστική». Δηλαδή, με την έννοια που παρέπεμπε στο προηγούμενο σκεπτικό μου όπου εξηγούσα την φυσική βία που χρησιμοποιεί η Κοινοβουλευτική Χούντα για να επιβάλλει μέτρα που ποτέ δεν ενέκρινε ο λαός (ΜΑΤ, επιστρατεύσεις κ.λπ.) και προπαντός την οικονομική βία που συνεπάγονται τα μέτρα της (χιλιάδες αυτοκτονίες, ραγδαία αύξηση της υπογεννητικότητας, μείωση του προσδόκιμου ζωής, εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές)...

Υ.Γ.2 Ο κουκουλοφόρος λασπολόγος του Διαδικτύου OMADEON που αναφέρθηκα και στο παρελθόν  κυκλοφόρησε τώρα και ολόκληρο συκοφαντικό βίντεο εναντίον μου στα Ελληνικά και Αγγλικά (για ευρύτερο διασυρμό ―φαίνεται η υπηρεσία του τον πληρώνει καλά!) με τίτλο «Ξεπλένει τους Ναζί και τη ΧΑ ο Τάκης Φωτόπουλος», επιδιώκοντας να αποδείξει πως είμαι...φασίστας. Τον κάλεσα επανειλημμένα  να κάνει μήνυση (όπως απειλούσε!) για να βγάλει τη συκοφαντική κουκούλα του, αλλά θρασύδειλα ποτέ δεν το έπραξε, ώσπου αναγκάστηκα να υποβάλλω μηνυτήρια αναφορά για να προστατεύσω τον εαυτό μου. Η Εισαγγελική Αρχή  ήδη διαπίστωσε τη διάπραξη σειράς εγκλημάτων, και η Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, στην οποία παρέπεμψε την υπόθεση, διενεργεί ακόμη τις προβλεπόμενες ενέργειες για τον εντοπισμό του.

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Παγκοσμιοποίηση και το δίπολο Αριστερά/Δεξιά

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (20 Οκτωβρίου 2013)

www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_10_20.html

Ένα νέο πολιτικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει την Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της κοινοβουλευτικής Χούντας, στην οποία αναφέρθηκα στο προηγούμενο άρθρο, είναι η ουσιαστική κατάργηση του παλαιού πολιτικού δίπολου που καθιέρωσε και τυπικά η Γαλλική επανάσταση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Του δίπολου, δηλαδή, όπου στην μεν Δεξιά ανήκαν όλες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που υποστήριζαν την συνέχιση και αναπαραγωγή του ‘κατεστημένου’, είτε αυτό ήταν κάποτε η μοναρχία, είτε κατόπιν η αστική κοινοβουλευτική «δημοκρατία» και η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, στην δε Αριστερά εκείνες που υποστήριζαν την ανατροπή του κατεστημένου με την παραπάνω έννοια, από αντιμοναρχικούς μέχρι Μαρξιστές, αναρχικούς, αντισυστημικούς οικολόγους (σε αντίθεση με τους σημερινούς ‘γιαλαντζί’ Πράσινους) κ.λπ.. Εξ ορισμού, επομένως, η μεν Δεξιά υποστήριζε τον «Νόμο και την τάξη» και ό,τι αυτό συνεπαγόταν σε ανισότητα, ιεραρχία, προνόμια των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων κ.λπ., ενώ η Αριστερά αγωνιζόταν ουσιαστικά για την ανατροπή της «καθεστηκυίας τάξης» και την ―σε διάφορους βαθμούς― ισοκατανομή της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας/δύναμης.

Το βασικό πεδίο όπου διεξαγόταν ο αγώνας μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς ήταν το κράτος-έθνος, έστω και εάν η Αριστερά, ιδιαίτερα η Μαρξιστική (αλλά και η ελευθεριακή), ήταν παραδοσιακά διεθνιστική, μέχρις ότου, εξαιτίας των αντικειμενικών συνθηκών, υιοθέτησε στην πράξη τον «σοσιαλισμό σε μια χώρα», ακόμη και εάν στη θεωρία και στις διακηρύξεις της παρέμεινε διεθνιστική. Όμως, αυτό ακριβώς το πεδίο εξαφανίζει η σημερινή ΝΔΤ, κυριολεκτικά «τραβώντας το χαλί» κάτω από το δίπολο της παραδοσιακής Δεξιάς-Αριστεράς. Οι συνέπειες είναι οι σεισμικές αλλαγές σε όλο το πολιτικό φάσμα που βλέπουμε σήμερα.

Όσον αφορά στην Αριστερά, πρώτα, αναμφισβήτητο σύμπτωμα του φαινομένου αυτού είναι η πολιτική χρεοκοπία της παραδοσιακής Αριστεράς, τόσο με την στενή έννοια των εκλογικών ποσοστών της, όσο και, το κυριότερο, με την ευρύτερη έννοια του μαζικού ανατρεπτικού κινήματος που προσελκύει κυρίως τα λαϊκά στρώματα και όχι, όπως σήμερα, τους βολεμένους «αριστερούς» της αστικής τάξης που επιδιώκουν μικρο-μεταρρυθμίσεις μέσα από την εκφυλισμένη «Αριστερά». Ακόμη, δηλαδή, και αν εξακολουθεί να επιβιώνει πολιτικά η «Αριστερά» αυτή, δεν παύει να είναι πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ, όταν τα αιτήματά της κάθε άλλο παρά ανατρεπτικά είναι. Από την άλλη μεριά, το τμήμα της που ανήκει στην κομμουνιστογενή Αριστερά,  μολονότι προβάλλει ανατρεπτικά αιτήματα στην θεωρία, παραμένει στην θεωρία, εφόσον δεν τα συνοδεύει με μεταβατικό πρόγραμμα και πολιτική δράση ανατροπής. Και αυτό ισχύει για οποιοδήποτε κόμμα ή οργάνωση που αυτοχαρακτηρίζεται σήμερα αριστερή, κομουνιστική, αναρχική, «Πράσινη» κ.λπ., εφόσον δεν αμφισβητεί τόσο στην θεωρία, όσο και στην πράξη, την ίδια τη ΝΔΤ, την παγκοσμιοποίηση (που στο σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι) και τους εκφραστές της, όπως η ΕΕ, περιμένοντας την επανάσταση για να απαιτήσει την έξοδο από την ΕΕ και να επιβάλλει την οικονομική αυτοδυναμία. Γι’ αυτό και όλη αυτή η «Αριστερά» δεν μπορεί πια να προσελκύσει μαζικά τα λαϊκά στρώματα που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης.

Αλλά στην Δεξιά, επίσης, σημειώνονται σεισμικές αλλαγές, όπως φανερώνει το γεγονός ότι τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα σήμερα διατηρούνται μόνο χάρη στα σαφώς ευνοούμενα από την παγκοσμιοποίηση στρώματα που τα στηρίζουν, ενώ χάνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα που είχαν «αστικοποιηθεί» στην περίοδο της σοσιαλδημοκρατίας και σήμερα φτωχοποιούνται λόγω της μαζικής ανεργίας και της φτώχειας που φέρνει η παγκοσμιοποίηση! Έτσι, σήμερα, τα συντηρητικοποιημένα αυτά λαϊκά στρώματα που συνθλίβονται από την παγκοσμιοποίηση φεύγουν μεν από την καθεστωτική Δεξιά αλλά δεν πάνε ούτε στην πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ εκφυλισμένη «Αριστερά», ούτε στη κομμουνιστογενή ή την ψευτο-«ελευθεριακή» Αριστερά που αγωνίζεται δήθεν για αυτοδιαχείριση και δεν «βλέπει» δίπλα της τον στραγγαλισμό των λαϊκών στρωμάτων από την παγκοσμιοποίηση, την ΕΕ κ.λπ.!

Αυτά είναι τα λαϊκά στρώματα που σήμερα κινούνται μαζικά προς εθνικιστικά κόμματα, όπως π.χ. το κόμμα Ανεξαρτησίας στην Βρετανία, σε σημείο που ακόμη και η πιο έγκυρη εφημερίδα του οικονομικού κατεστημένου, οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, να τονίζουν ότι ένας άνεμος Ευρωσκεπτικισμού, που φθάνει μέχρι την απαίτηση για έξοδο από την ΕΕ, σαρώνει την Ευρώπη (15/10/2013). Αντίθετα με την άθλια προπαγάνδα της Υπερεθνικής Ελίτ, που στηρίζει σύσσωμη η χρεοκοπημένη Αριστερά, αυτό δεν σημαίνει ότι τα εκατομμύρια Ευρωπαίων που στρέφονται κατά της ΕΕ, και έμμεσα κατά της ίδιας της παγκοσμιοποίησης, έγιναν ξαφνικά... εθνικοσοσιαλιστές, λες και είμαστε στην δεκαετία του 1930. Ούτε σημαίνει ότι το 1/3 σχεδόν των Ευρωπαίων που εκτιμάται ότι θα στείλουν Ευρωσκεπτικιστές στο Ευρωκοινοβούλιο έγιναν ξαφνικά ρατσιστές. Απλά εκφράζουν, όπως γράφουν οι ΦΤ, την λαϊκή αγανάκτηση για την «οικονομική αθλιότητα και την μεγάλη ανεργία που μαστίζουν την Ευρώπη». Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι όσο περισσότερο τα κόμματα αυτά αποβάλλουν ρατσιστικά ή ακροδεξιά στοιχεία, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν τα ποσοστά τους (π.χ. Λεπέν στην Γαλλία).

Σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική καμπή, που θα κριθεί αν θα υποδουλωθούμε όλοι στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την Υπερεθνική ελίτ, είναι επομένως επιτακτική ανάγκη η δημιουργία  ενός παλλαϊκού Μετώπου σε κάθε χώρα που θα συμπεριλάβει όλα τα θύματα της παγκοσμιοποίησης στα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τις σημερινές κομματικές τοποθετήσεις τους. Στην Ελλάδα, που τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν οικονομική καταστροφή, ένα τέτοιο Μέτωπο (σε αντίθεση με τα αποπροσανατολιστικά «αντιφασιστικά» Μέτωπα που ενώνουν θύτες και θύματα!) θα μπορούσε να προσελκύσει την μεγάλη πλειοψηφία του Λαού που θα αγωνιζόταν για την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ, που την διαχειρίζεται  το Ευρωπαϊκό τμήμα της  Υπερεθνικής Ελίτ, και για την οικονομική αυτοδυναμία, σε ρήξη με την παγκοσμιοποίηση. Έτσι, θα μπορούσε να χτιστεί ένας νέος πραγματικός διεθνισμός από τα κάτω, ενώ παράλληλα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να αποφασίσει ο λαός, δημοκρατικά, τι είδους κοινωνικό-οικονομικό καθεστώς θέλει για την λαϊκή εξουσία. Αλλά θα επανέλθω.

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Δείτε επίσης: 

Ιδεολογικά φαντάσματα και συνωμοσιολογίες - Τάκης Φωτόπουλος για τη Χρυσή Αυγή

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΥΣΣΩΜΟΥ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

Ο φασισμός των αντιφασιστών - Τάκης Φωτόπουλος

Φασισμός και ψευτο-Μέτωπα - Τάκης Φωτόπουλος

Παγκοσμιοποίηση ή Ιμπεριαλισμός; - Τάκης Φωτόπουλος

Η Παγκοσμιοποίηση, οι Κεϋνσιανοί και οι Μαρξιστές - Τάκης Φωτόπουλος

Η ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΛΙΤ, Η ΕΕ, ΤΟ «ΑΡΙΣΤΕΡΟ» ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΑΙ Η «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ» ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Tweet

ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΥΣΣΩΜΟΥ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - 09/10/2013

http://www.periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2013-10-09/epithesi-aristeras-sistimatos
Με αφορμή τον τραγικό θάνατο του Παύλου Φύσσα από μαχαίρι υποστηρικτή της Χρυσής Αυγής, ο Τάκης Φωτόπουλος (ΤΦ) έγραψε για την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 22/9 το άρθρο «Ο Περισπασμός της Χρυσής Αυγής». Σε αυτό το άρθρο φανέρωνε τον ρόλο της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, ως μιας μη συστημικής οργάνωσης, (αντίθετα με αυτό που ισχυρίζονται διάφοροι «αντιφασίστες»), αλλά ούτε και αντισυστημικής (με την έννοια που ισχυρίζονται οι ίδιοι οι Χρυσαυγίτες).

Δεν είναι συστημική, γιατί βέβαια δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ότι είναι παρακρατική οργάνωση, όπως π.χ. ήταν η «Καρφίτσα» που δολοφόνησε τον Λαμπράκη, ούτε ξέρουμε πολλές άλλες συστημικές οργανώσεις που τις καταδιώκει ολόκληρη η Υπερεθνική Ελίτ (Στέητ Ντιπάρτμεντ, ΕΕ) αλλά και η Σιωνιστική που ζητούσε από καιρό τον εξοστρακισμό αν όχι την απαγόρευσή της (Anti Defamation League-ADL, Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο WJC, Αμερικανοεβραϊκή Επιτροπή–AJC, Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος-ΚΙΣΕ κ.λπ.) και φυσικά ανάλογες «αριστερές» «προσωπικότητες» (Μίκαελ Λέβι, Κον Μπεντίτ, Σουλτς κ.α.)., ενώ τώρα μέχρι και ο τ. Υπ. Δικαιοσύνης Ρουπακιώτης βγήκε να επιβεβαιώσει τα παραπάνω. Και φυσικά, αυτό έγινε ηλίου φαεινότερο τώρα που είναι φανερό ότι το σύστημα θέλει να συντρίψει τη Χ.Α, με τα ΜΜΕ να μην έχουν άλλο θέμα να ασχολούνται πια, περνώντας στα «ψιλά» ή ξεχνώντας εντελώς την οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που εντείνεται!. Όλα αυτά βέβαια δεν εμπόδισαν τους υβριστές και συκοφάντες του Τ.Φ να του κολλάν τις ταμπέλες του συνωμοσιολόγου, αντισημίτη κ.λπ., συνοδευόμενες από χυδαιολογίες εναντίον του.

Τέλος δεν είναι αντισυστημική οργάνωση με την στενή έννοια της οργάνωσης που στρέφεται κατά του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, όπως άλλωστε καμιά ακροδεξιά ή εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση δεν ήταν ποτέ αντισυστημική με αυτή την έννοια. Με την ευρεία όμως έννοια του «αντισυστημικού» που ορίζει σαν «σύστημα» την συγκεκριμένη μορφή που παίρνει το καπιταλιστικό σύστημα σε κάθε ιστορική στιγμή, τότε η Χ.Α θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «αντισυστημική». Για παράδειγμα, την δεκαετία του 1930 το καπιταλιστικό σύστημα έπαιρνε την φιλελεύθερη μορφή που ελαχιστοποιούσε κάθε ενεργή κρατική οικονομική δραστηριότητα στην οικονομία για την επίλυση του προβλήματος της μαζικής ανεργίας (ως γνωστό οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές έχουν χαρακτηριστεί από ορθόδοξους –και όχι μόνο- οικονομολόγους ως οι πρώτοι Κεϋνσιανοί) αλλά και τη μορφή του προστατευτισμού, ενώ σήμερα παίρνει  την νεοφιλελεύθερη μορφή που επιβάλει η Νέα Διεθνής Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, με τις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και (εν μέρει) εργασίας.

Όλα αυτά όμως αγνοούνται εντελώς από σύσσωμη την Αριστερά. Είτε γιατί δεν έχει ιδέα για την παγκοσμιοποίηση (όπως συμβαίνει με τους διάφορους Έλληνες Μαρξιστές της συμφοράς, σε αντίθεση με σύγχρονους διεθνείς Μαρξιστές που έχουν κάνει συστηματική έρευνα να δείξουν την ύπαρξη υπερεθνικής καπιταλιστικής τάξης, όπως ονομάζουν την Υ/Ε, και την καθοριστική σημασία της μαζικής εξάπλωσης των πολυεθνικών που σήμερα αποδεδειγμένα ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία) είτε γιατί προσπαθούν, εκ του πονηρού, να απορρίψουν κάθε τέτοια έννοια παγκοσμιοποίησης και παγκόσμιας διακυβέρνησης (όπως συμβαίνει συνήθως με διάφορους Σιωνιστές και φιλοσιωνιστές) που την χαρακτηρίζουν ως «συνωμοσιολογία». Και αυτό όταν ο ίδιος ο αρχισιωνιστής πρόεδρος του Σιωνιστικού Ισραήλ, Σιμόν Περές, σε πρόσφατη επίσημη ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο περιέγραφε πώς θα πρέπει να είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση που θα στηρίζεται στις πολυεθνικές![1]

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Φασισμός μετατρέπεται από την «Αριστερά» αυτή σε αγαστή συνεργασία με το σύστημα, σε νούμερο ένα κίνδυνο για τα λαϊκά στρώματα, αποπροσανατολίζοντάς τα από τα πραγματικά αίτια της κρίσης και τον διάλογο για διέξοδο από αυτήν (Παγκοσμιοποίηση, ΕΕ).

Το άρθρο αυτό μετά την δημοσίευσή του από την Κ.Ε. είχε (όπως και τα προηγούμενα) μεγάλη απήχηση στο διαδίκτυο μιας και πληθώρα μπλογκς και sites το αναδημοσίευσαν, από την πατριωτική μέχρι την κομουνιστική «αριστερά». Ένα από τα sites που δημοσίευσαν κομμάτια από το άρθρο ήταν και η επίσημη ιστοσελίδα της Χ.Α με τίτλο «Κατάθεση έντιμου αριστερού : Η σιωνιστική ελίτ απαιτεί την απαγόρευση της Χρυσής Αυγής». Με αφορμή αυτή την αναδημοσίευση και τον σχολιασμό μέρους του άρθρου από τους χρυσαυγίτες άρχισε για άλλη μία φορά ένας ιντερνετικός (και όχι μόνο) πόλεμος λάσπης και φίμωσης ενάντια τόσο της Περιεκτικής Δημοκρατίας όσο και του Τάκη Φωτόπουλου προσωπικά. Φυσικά, η χρήση ενός άρθρου της αριστεράς από μια ακροδεξιά οργάνωση και το ανάποδο δεν είναι κάτι ούτε πρωτοφανές ούτε χαρακτηρίζει κάποια συμβατότητα μεταξύ των εκατέρωθεν απόψεων, ειδάλλως η εγκωμιαστική αναδημοσίευση άρθρων του Τ.Φ παλαιότερα από τον Ριζοσπάστη, το Πριν, την Εποχή, τη Βαβυλωνία ή τον Οικονομικό Ταχυδρόμο θα έπρεπε να τον είχε κατατάξει σε πολλούς ετερόκλιτους πολιτικούς χώρους!

Ας δούμε όμως τι έγραψαν σχετικά επώνυμοι και ανώνυμοι λασπολόγοι τόσο του «αριστερού» όσο και του συστημικού κατεστημένου.

• Πρώτος, και αναμενόμενα, έσυρε το χορό, δηλαδή  την εκστρατεία κατασυκοφάντησης το γνωστό, πλέον, διαδικτυακό τρολ και γνωστός απο παλιά λασπολόγος Omadeon, (που είχε πρωτοστατήσει πέρσι σε πολύμηνη λασπολογική εκστρατεία κατά του δικτύου μας και του Τ.Φ), ο οποίος/α με ένα ολόκληρο κατεβατό ασυναρτησίας και διαστρέβλωσης προσπαθεί να χλευάσει την ανάλυση του Τ.Φ παραθέτοντας φαιδρά «επιχειρήματα». Μάλιστα, αποκάλεσε «ρεζιλίκι» το γεγονός ότι η ιστοσελίδα Iskra.gr (που διαχειρίζεται το Αριστερό Ρεύμα του Λαφαζάνη - ΣΥΡΙΖΑ) αναδημοσίευσε το άρθρο, με αποτέλεσμα, «κατά σύμπτωση», λίγες ώρες αργότερα να κατέβει από την ΊΣΚΡΑ, σε συμμόρφωση με τις απαιτήσεις του ..Omadeon! Σαν να μην έφτανε αυτό, αποκάλεσε την «Ε» «πατσαβουροφυλλάδα» που φιλοξενεί εδώ και 25 χρόνια τη στήλη του Τ.Φ εγκαλώντας και αυτήν στην τάξη και καταλήγοντας με την έκκληση σε «Ε» και Ίσκρα: «ΣΤΑΜΑΤΕΙΣΤΕ πια, να διαδίδετε τα μπουρδο-άρθρα του Τάκη Φωτόπουλου, ακόμη και όταν (σας) ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ βαθυστόχαστα, διότι είναι ΜΟΛΥΣΜΕΝΑ από παρανοϊκές (και τώρα… φιλο-ναζιστικές - έστω και ακούσια ή έμμεσα, ιδέες!»(δική του η έμφαση). Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι τελειώνει με ένα σαφώς απειλητικό ύφος που θα μπορούσε να είναι είτε κάποιου που μόλις δραπέτευσε από άσυλο ανιάτων ψυχοπαθών ή κάποιου με δύναμη στο σύστημα: «ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ τα καλά, ΠΡΙΝ τα ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΤΕ”.[2]  

Στη  συνέχεια, όταν ο Τ.Φ τον ανέφερε στο άρθρο του  στην «Ε» της 6/10, αυτος είχε το θράσος να γράψει στην ίδια την εφημερίδα για να...ζητήσει και τα ρέστα του, διαμαρτυρόμενος για τον «διασυρμό» του, και παριστάνοντας το θύμα! Και προχώρησε σε μια ακόμη καθαρά φασιστική ενέργεια για να φιμώσει τον Τ.Φ και την Περιεκτική Δημοκρατία. Προφανώς σε συνεργασία  με κάποιον ομοϊδεάτη-φιλαράκι του (αν δεν είναι ο ίδιος!) έβγαλαν μια ανακοίνωση που την έστειλαν  στα δεκάδες μπλογκς που αναδημοσιεύουν ανακοινώσεις μας με τίτλο «Κάτω τα χέρια από τους ανώνυμους bloggers» στην οποία, όπως φαινεται,  ανέλαβαν αγώνα να προστατεύσουν τους δήθεν αδύναμους ανώνυμους bloggers σαν τον Omadeon από την επίθεση που τους κάνει «επώνυμος διανοητής, με πρόσβαση σε κομματικούς μηχανισμούς, κομματικές ιστοσελίδες και μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες, εξυβρίζει σε σειρά κειμένων του και επίμονα, ανώνυμο blogger» (sic!)  Αμφιβάλλουμε αν ακόμη και ο Γκέμπελς θα έκανε παρόμοια δολιότητα να ταυτίζει την ελευθερία του λόγου στο διαδίκτυο με την ελευθερία της λασπολογίας.

Είναι όμως φανερό, εκτός αν οι συντάκτες της ανακοίνωσης είναι ανίκανοι γραφής και ανάγνωσης, ότι ούτε ο Τ.Φ ούτε εμείς θα κάναμε ποτέ το παραμικρό να υπονομεύσουμε την ελευθερία του λόγου στο διαδίκτυο ή οπουδηποτε αλλού. Η ελευθερία του λόγου όμως προϋποθέτει και την αυτοπειθαρχία των μπλογκερς να μην βρίζουν και συκοφαντούν ανώνυμα ανθρώπους που επώνυμα αναλαμβάνουν την ευθύνη των λόγων τους, όπως ακριβώς κάνει ο Omadeon. Εκτός βέβαια (το πιο πιθανό) αν ο Omadeon και οι όμοιοί του στην πραγματικότητα διεκδικούν ελευθερία στη λασπολογία, και σε αυτό θα τους πολεμήσουμε με κάθε μέσο στη διάθεσή μας.

• Όμως, δεν ήταν μόνο άθλιοι ανώνυμοι κουκουλοφόροι σαν τον Omadeon που μετείχαν στη λασπολογία, αλλά ακόμη και «έγκυρες», που παριστάνουν και τις «επαναστατικές»,  ιστοσελίδες όπως η Ίσκρα που μετείχαν έμμεσα σε αυτήν. Να πώς περιέγραφε ο Τ.Φ τον ρόλο της Ίσκρα σε σχέση με τον Omadeon, πιάνοντας το νήμα από το δεύτερο άρθρο του στην “Ε” της 29/9 «Ο Φασισμός των Αντιφασιστών» : «Στη συνέχεια (η Ίσκρα) ανέβασε μεν το περασμένο άρθρο μου, αλλά, σε κατάφωρη παραβίαση της ίδιας της δεοντολογίας της, δημοσίευσε μαζί και λασπολογικά σχόλια εναντίον μου κάποιου γνωστού διαδικτυακού λασπολόγου με το ψευδώνυμο «Omadeon», που (όπως παρόμοιοί του σε άλλες ιστοσελίδες) επανήλθαν για πολλοστή φορά με συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς και δυσώδη σχόλια κάτω από την ύποπτη κουκούλα τους, που ποτέ δεν θα δημοσιεύονταν επώνυμα στον μη κίτρινο Τύπο. Συνακόλουθα, αναγκάστηκα να ζητήσω ο ίδιος από την ιστοσελίδα αυτή να κατεβάσει το άρθρο και να μην αναδημοσιεύει πια άρθρα μου...»

• Αμέσως μετά, η ομάδα του «Βαθύ Κόκκινο» που είχε συμμετάσχει στην ίδια εκστρατεία λάσπης πέρσι, ανέλαβε τη σκυτάλη με ένα γκεμπελικό δημοσίευμα «κομμουνιστικής» χροιάς που «κατά σύμπτωση» καταλήγει με ταυτόσημα συμπεράσματα όπως και ο λασπολόγος κουκουλοφόρος Omadeon: «Τι να πεις; Σκέτη κατάντια. Δεν με εκπλήσσει γιατί ήταν προδιαγεγραμμένη η πορεία αυτού του τύπου...Θλιβερή και η κατάληξη της «Ελευθεροτυπία» που φιλοξενεί τα κατάπτυστα άρθρα του Τάκη Φωτόπουλου». Τι να πει κανείς για τον κουκουλοφόρο αλήτη (που κάνει και τον  ...κομουνιστή) που έγραψε το σχόλιο αυτό -- και χρησιμοποιούμε εσκεμμένα γι’ αυτόν, όπως και για τον Omadeon και κάθε θρασύδειλο κουκουλοφόρο που λασπολογεί ανώνυμα, όρους που δεν μας ταιριάζουν, για να μας κάνουν μήνυση και να αναγκαστούν να βγάλουν τη κουκούλα τους για να δουν όλοι ποιοι και με τι θράσος μπορούν και μιλούν έτσι για καταξιωμένους ανθρώπους που επώνυμα καταθέτουν την άποψή τους και δεν κρύβονται κάτω από τις κάποτε ύποπτες κουκούλες τους.

Να αναφέρουμε εδώ ότι οι δύο αυτές πρώτες επιθέσεις των Omadeon και του Βαθύ Κόκκινο (που στηρίζουν ενεργά το εκφυλισμένο κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – με θέσεις κατά καιρούς υπέρ ΕΛΕ, «Αριστερών Οικονομολόγων», Χρεολογίας, «Επαναστατών» στη Λιβύη, Συρία κλπ.) αποσιώπησαν αρχικά το γεγονός ότι στην ιστοσελίδα της Χ.Α δημοσιεύτηκε και μέρος άρθρου του Δελαστίκ, στελέχους του ΝΑΡ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά δεν περιμέναμε να δείξουν αμεροληψία αυτοί οι οποίοι συμπράττουν με τον Καμίνη στα «αντιφασιστικά μέτωπα».

• Ακολούθως και ο Δημήτρης Φύσσας, ο οποίος τουλάχιστον γράφει επώνυμα (παρόλο που ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξή του), γράφοντας στην Athens Voice, αφού υιοθετεί τη γνωστή σε σιωνιστικά φερέφωνα, ταύτιση αντισιωνισμού και αντί-εβραϊσμού,ανακαλύπτει ότι υπάρχουν «Αριστεροί υπέρ της Χρυσής Αυγής», όπως είναι ο τίτλος του άρθρου του στο οποίο, πετώντας στο καλάθι των σκουπιδιών κάθε δεοντολογία, παραλείπει να δημοσιεύσει την πηγή του άρθρου του Τ.Φ. Ο Γκεμπελίσκος αυτός μιλάγια «αντισιωνιστικό παραλήρημα του κ. Τάκη Φωτόπουλου, με τους πανταχού παρόντες διαχρονικά κακούς Εβραίους», είτε γιατί δεν έχει ιδέα για το συγγραφικό έργο του και τις πεντακάθαρες αντισιωνιστικές θέσεις του που δεν έχουν καμία σχέση με αντί-Εβραϊσμό, (αφού άλλωστε βασικές πηγές του είναι...Εβραίοι!), είτε, ακόμη χειρότερα,  γιατί ξέρει πολύ καλά τις πραγματικές θέσεις του Τ.Φ.!

• Η «εναλλακτική» συστημική «free press»[3] φυλλάδα Athens Voice μας «τίμησε» και με δεύτερο άρθρο της όπου ανακαλύπτει ότι «Η Υπερεθνική σιωνιστική ελίτ» (sic) «ζητά την απαγόρευση της Χρυσής Αυγής» (παρόλο που το άρθρο του ΤΦ μιλούσε για Υπερεθνική ελίτ και για Σιωνιστική ελίτ, αλλά ο Γκεμπελίσκος αυτός που έγραψε το άρθρο ταυτίζει τις δύο έννοιες τις για να «αποδείξει» τον αντισημιτισμό του συγγραφέα). Στο άρθρο αυτό ο/η συντάκτης πέφτει δικαιολογημένα από τα σύννεφα από το... πρωτάκουστο συμπέρασμα ότι «η βία της Χρυσής Αυγής δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τη βία της κοινοβουλευτικής Χούντας». Προφανώς για τους «αφελείς» αυτούς της μεταμοντέρνας συστημικής αριστεράς, δεν είναι βία να καταδικάζεις εκατομμύρια στη φτώχεια και τη πείνα, χιλιάδες στην αυτοκτονία και περισσότερες χιλιάδες να πεθαίνουν από έλλειψη στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης...

• Από το χώρο της πατριωτικής «αριστεράς» στη συνέχεια εμφανίστηκε άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά, γνωστού ινστρούχτορα μέρους της πατριωτικής «αριστεράς», ο οποίος έχει αποδεχτεί απόλυτα ΕΕ και καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση (που τα δικαιολογεί μάλιστα για ...πατριωτικούς λόγους!), και ο οποίος επινοεί ότι ο Τ.Φ αποτελεί (έστω άθελά του) υποστηρικτή της Χ.Α!.  Η πρεμούρα του κ. Καραμπελιά να μας βγάλει υπέρμαχους της Χ.Α είναι τέτοια που δύσκολα αποκρύπτει την αγωνία του να δηλώσει στο σύστημα ότι είναι ο «σωστός» εκπρόσωπος του πατριωτικού χώρου, με τις ...σωστές θέσεις για Ε.Ε. και παγκοσμιοποίηση--σε αντίθεση με τη Χ.Α που προφανώς του ..χαλούσε την «πιάτσα» των πιθανών υποστηρικτών του. Και καταλήγει με ...εκπληκτική διορατικότητα που (ενόψει των γεγονότων που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, τα οποία δείχνουν τη φανερή προσπάθεια του συστήματος να συντρίψει για πάντα την Χ.Α), είτε προδίδει ότι ανήκει στην κατηγορία των «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι», είτε σε ακόμη χειρότερες και όχι τόσο αφελείς, κατηγορίες, πως: «Για όλα αυτά λοιπόν, και πολλά  ακόμα, θα πρέπει να χτυπηθεί η υποτίμηση της ναζιστικής απειλής (του τύπου «οι πραγματικοί φασίστες είναι η τρόικα»), και να γίνει κατανοητό, αντίθετα, πως η συντριβή σήμερα των ναζί δεν συμφέρει το σύστημα και τους τροϊκανούς, που τους είχαν έτοιμους ως εναλλακτικό κυβερνητικό εταίρο, αλλά αντίθετα τους αφαιρεί ένα χαρτί, και δίνει τη δυνατότητα σε κείνες τις δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις που διαθέτουν και πρόταγμα και πρόγραμμα να αναπτυχθούν» (δηλαδή, τον Γ. Καραμπελιά και το «Άρδην» του)!)

• Ακολούθησαν διάφορα παπαγαλάκια της δεξιάς αλλά και αριστερής «διανόησης» και «δημοσιογραφίας» στα social media(twitter, facebook κ.λπ.), που συνήθως χωρίς να έχουν διαβάσει καν το άρθρο, ή διαβάζοντάς το όπως ήθελαν, ανακάλυψαν επίσης «Αριστερούς υπέρ της Χρυσής Αυγής» ανακυκλώνοντας την αρθρογραφία κυρίως της Athens Voice αλλά και αργότερα της Εφημερίδας Συντακτών. Επώνυμα παραδείγματα στο twitter αποτέλεσαν ο γνωστός συστημικός «φιλόσοφος» του ΣΚΑΪ και της Καθημερινής, Πάσχος Μανδραβέλης, το στέλεχος της ΜΚΟ «Παρατηρητήριο δικαιωμάτων του Ελσίνκι» Παναγιώτης Δημητράς, του οποίου ο ρόλος ως σιωνιστικού και συστημικού φερέφωνου μας είναι από παλαιότερα γνωστός. Παράλληλα συκοφαντικά tweets προήλθαν και από την εκφυλισμένη αριστερά τύπου Press Project (που ομνύει στην ΕΕ και στους οργανικούς διανοητές της παγκοσμιοποίησης όπως ο Τσόμσκι), μέσω ακτιβιστών για τα «δικαιώματα» όπως ο Κωνσταντίνος Πουλής, που επίσης κουτοπόνηρα μίλησαν για άρθρο που βγάζει «αντισυστημική» τη Χ.Α., τη στιγμή που ο ίδιος ο Τ.Φ έκανε σαφή διαχωρισμό για μη συστημική, και όχι αντισυστημική, οργάνωση στο άρθρο. Αλλά και απο το χώρο της δημοσιογραφίας, παρουσιάστηκαν δημοσιογραφίσκοι (τύπου Λιάνας Σπυροπούλου) ή αντίστοιχοι κουκουλοφόροι «αναρχοπατερούληδες» του ΣΥΡΙΖΑ (galaxyarchis κ.α.) που δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν, φασιστικότατα αλλά και θρασύδειλα συγχρόνως,  τον Τ.Φ φρενοβλαβή, αντισημίτη ή φιλοναζί…Όλα αυτά σε μια συγχορδία από tweets αυτο-επιβεβαίωσης για το πόσο καλύτερη είναι η εφημερίδα-παραμάγαζο του ΣΥΡΙΖΑ και της Παγκοσμιοποίησης (Εφημερίδα των Συντακτών), σε αντίθεση με την Ελευθεροτυπία που δεν έχει πετάξει τον Φωτόπουλο κτλ. κτλ.

• Όμως, το άρθρο του Δημήτρη Ψαρρά «Τα άρθρα Φωτόπουλου – Δελαστίκ που αθωώνουν τη Χρυσή Αυγή», στελέχους τηςομάδας των Ιών οι οποίοι πρωτοστάτησαν στο κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα-απομίμηση της Ελευθεροτυπίας και όργανο του ευρώδουλου ΣΥΡΙΖΑ, «Εφημερίδα των Συντακτών», κερδίζει επάξια το εντυπωσιακότερο βραβείο γκεμπελισμού στη σχετική αρθρογραφία. Ο Τ.Φ. απάντησε στις κραυγαλέες λαθροχειρίες του Ψαρρά στην ΚΕ (29/9) με το άρθρο «Φασισμός και ψευτο-μέτωπα». Ο Ψαρράς με βασικό «επιχείρημα» ότι κομμάτια του άρθρου του ΤΦ προβλήθηκαν εγκωμιαστικά στο site της ΧΑ, κάτι που υποτίθεται «αποδεικνύει» ότι ο τελευταίος αθωώνει τη ΧΑ, (και αυτό όταν ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος έθεσε τον Τ.Φ. στο «ακροαριστερό» πολιτικό φάσμα που ντε φάκτο αναιρεί κάθε προσπάθεια «αθώωσης» της), προέβη σε άγριο «πετσόκομμα» και μια ξετσίπωτη διαστρέβλωση φράσεων, ώστε να «τεκμηριώσει» τη λασπολογία. Έτσι γράφει ότι ο Φωτόπουλος «μιλά για “βίαιες συγκρούσεις μεταξύ πολιτικών ομάδων της Ακροδεξιάς και της (αναρχικής συνήθως) Αριστεράς”, εξισώνοντας τον Γιώργο Ρουπακιά με τον Παύλο Φύσσα».   Στην πραγματικότητα όμως τα γραφόμενα του Τ.Φ. για το θέμα είναι: «Με την μαζική είσοδο της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) στο Ελληνικό πολιτικό τοπίο, η οποία αποδεδειγμένα επιδιδόταν σε βίαιες επιθέσεις κατά ανίσχυρων μεταναστών που τους έφερε στη χώρα μας η παγκοσμιοποίηση, εισάχθηκε και το φαινόμενο παρόμοιων πολιτικών συγκρούσεων, όταν αριστερές ομάδες έκαναν τη δουλειά που δεν έκανε το Κράτος, προσπαθώντας να προστατεύσουν τα μεγαλύτερα θύματα της παγκοσμιοποίησης.» Δηλαδή, ο Φωτόπουλος όχι μόνο «δεν βάζει στο ίδιο τσουβάλι» αριστερούς σαν τον Φύσσα αλλά τους αποδίδει και εύσημα ότι κάνουν τη δουλειά προστασίας των μεταναστών που δεν κάνει το κράτος.

Στη συνέχεια, έχοντας φροντίσει πρώτα να αποκρύψει το παραπάνω,  για να δέσει η λοιδωρία του περί τσουβαλιάσματος, διαπιστώνει ότι ο Φωτόπουλος ισχυρίζεται ότι η Χρυσή Αυγή έχει μπει στο στόχαστρο της αριστεράς που (σκέτα) «προστατεύει τους μετανάστες». Όμως η όλη φράση του Φ. χωρίς τα γκεμπελικά πετσοκόμματα του Ψαρρά, είχε ως εξής:«Είναι άλλωστε γνωστό ότι εδώ και καιρό έχει ξεσηκωθεί κατά της ΧΑ όχι μόνο το ντόπιο κατεστημένο, αλλά και η εκφυλισμένη «Αριστερά» που υποστηρίζει τους μετανάστες, μαζί με τους Σύριους και Λιβύους «επαναστάτες» που έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στη σφαγή του Συριακού και του Λιβυκού λαού!» (δική μας έμφαση) Όπως είναι προφανές για οποιονδήποτε δεν ανήκει στην εκφυλισμένη «αριστερά» τύπου Ιών και Εφημερίδας Συντακτών που έχει επενδυμένο συμφέρον να διαβάζει αυτό που τη βολεύει, ο Φωτόπουλος έγραψε το παραπάνω για να καταδείξει την υποκρισία της «αριστεράς» αυτής στην οποία επάξια ανήκει και ο Ψαρράς. Δηλαδή μιας αριστεράς η οποία έχοντας δεχτεί απόλυτα παγκοσμιοποίηση και ΕΕ, πολεμά δήθεν για τους μετανάστες, την ίδια στιγμή που κάνει πλάτες σε σφαγές λαών από την υπερεθνική και σιωνιστική ελίτ!

Μετά ο Ψαρράς, διαστρεβλώνοντας για ακόμα μια φορά --όπως μάλλον είναι η κεντρική γραμμή αρκετών συντακτών της Εφημερίδας Συντακτών και της ομάδας των Ιών, οι οποίοι με συνεχείς τυφλές απεργίες στην Ελευθεροτυπία την απαξίωναν και μάλιστα ενώ γινόταν η  απεργία, αυτοι ετοίμαζαν πίσω από την πλάτη των εργαζομένων την δική τους  εφημερίδα- απομίμηση της Ελευθεροτυπίας και όργανο του «αντιμνημονιακού» ΣΥΡΙΖΑ--, γράφει ότι ο Τ.Φ. ισχυρίζεται πως «η φυσική βία δεν είναι χαρακτηριστικό αυτών των κομμάτων». Ο Τ.Φ. όμως γράφει (και εξηγεί) ότι: «η φυσική βία δεν είναι το ΚΥΡΙΟ χαρακτηριστικό ενός ‘φασιστικού’ κόμματος, όπως συνήθως υποστηρίζεται». Και αυτό διότι δεν είναι στοιχείο των προγραμματικών στόχων τους (φυσικά αποδείχθηκε ιστορικά ότι ήταν βασικό στοιχείο της δράσης τους, αλλά αυτό δεν είναι το ίδιο πράγμα), και όχι ότι «δεν είναι χαρακτηριστικό» όπως διαστρέφει τη φράση ο Ψαρράς ώστε να ολοκληρώσει τις γκεμπελικές του αθλιότητες πως «Η εντελώς ανιστόρητη αυτή θέση δικαιώνει δηλαδή ακόμα και τον ιστορικό φασισμό», και προκειμένου στη συνέχεια να κάνει σε αγωνιστές για πάνω από μισό αιώνα, κήρυγμα για το Ολοκαύτωμα... Και αυτά όλα τα γράφει η γκεμπελική πένα του Ψαρρά για τον Φωτόπουλο που έχει ιστορική δράση ενάντια στην ΕΚΟΦ –κανονικά τέκνα των ταγμάτων ασφαλείας-, ενάντια στη Χούντα κ.τλ.. 

Και είναι μόνο μερικές από τις κραυγαλέες διαστρεβλώσεις που μόνο φανατικοί οπαδοί του...αντιφασίστα Γκέμπελς θα έκαναν. Καθόλου τυχαίο ότι στο τέλος του παραπάνω ανοσιουργήματος-«άρθρου» ο «δημοκράτης» Ψαρράς φαίνεται να ζητάει από την Ελευθεροτυπία, εστω έμμεσα,  να απομακρύνει τον Τ.Φ.

• Τέλος, ως κερασάκι στη λίστα όλων των παραπάνω λασπολόγων δεν μπορούσε να μην προστεθεί και ο σταρ του MEGA και τουΒήματος, Γιάννης Πρετεντέρης που έχει διαπρέψει τις τελευταίες εβδομάδες να παριστάνει όχι μόνο τον ξερόλα τηλεπαρουσιαστή του συστήματος --ρόλος στον οποίο πάντα ειδικεύονταν (με το αζημίωτο και με το παραπάνω φυσικά!)--, αλλά τώρα και να διαπρέπει στο νέο του ρόλο ανακριτή, εισαγγελέα  και δικαστή που βγάζει αποφάσεις για όλα τα μέλη της Χ.Α, πετώντας θρασύτατα (αυτός και η Τρέμη, ο Τσίμας κ.λπ.) στα σκουπίδια όλες τις ασφαλιστικές δικλείδες της αστικής δικαιοσύνης για το τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου μέχρι την έκδοση  τελεσίδικης καταδικαστικής απόφασης κ.λπ.-- όμως κατά τα άλλα το ανεκδιήγητο φερέφωνο του κατεστημένου αγωνίζεται για την «δημοκρατία»! Ο γραφικός αυτός εξυπνάκιας που παριστάνει τον δημοσιογράφο δεν δίστασε να κατηγορήσει τον Τ.Φ για αντισημιτικές «γραφικότητες» και συνωμοσιολογίες, χωρίς προφανώς να έχει ιδέα για το τι γράφει ο Τ.Φ για τους Εβραίους και για το τι ρόλο έπαιξαν τα Σιωνιστικά «λόμπι» στην δίωξη της Χ.Α. (θέματα που εκθέσαμε νωρίτερα). Ή, ακόμη χειρότερα, έχοντας πλήρη γνώση, αλλά παίζοντας ρόλο άθλιου Γκεμπελίσκου, δεν διστάζει να πετά δυσώδεις συκοφαντίες για να υποστηρίξει τα αφεντικά του, τα οποία άλλωστε υποστήριζε παντα με ζήλο, υπονομεύοντας κάθε αγώνα των λαϊκών στρωμάτων κατά της Κοινοβουλευτικής Χούντας, από τη στιγμή  που άρχισε ο οικονομικός στραγγαλισμός τους.

• Η αποκορύφωση όμως όλης αυτής της αθλιότητας είναι η, με «θεωρητικές» μάλιστα αξιώσεις, επίθεση του αρχι-Μαρξιστού της συμφοράς (με το αζημίωτο βέβαια αφού προφανώς ετοιμάζει τα μπαγκάζια του για «Μαρξιστής» Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, σαν άξιος συνεχιστής του Στουρνάρα), του Γιάννη Μηλιού. Όπως είναι γνωστό, ο Μηλιός από τις πρώτες μέρες της κρίσης καταστροφολογούσε για τις συνέπειες τυχόν εξόδου μας από την ΕΕ, ακριβώς όπως έκαναν τότε ο Γιωργάκης, ο Παπακωνσταντίνου κ.λπ., Με άλλα λόγια, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη, δήθεν από «αριστερή» μεριά, στήριξη της καταστροφικής για τα λαϊκά στρώματα πολιτικής του Μονόδρομου, που αναπόφευκτα οδηγούσε στα Μνημόνια.

Στη συνέχεια, πρωτοστάστησε (μαζί με τους Σταθάκη, Τσακαλώτο κ.ά.) στην καθαρή εξαπάτηση του Ελληνικού λαού ότι θα μπορούσε να γίνει ουσιαστική διαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ, ενω βέβαια με το να δέχεται τις παραμέτρους του προβλήματος και κυρίως την ένταξη στην ΕΕ, καμιά ουσιαστική διαπραγμάτευση δεν ήταν δυνατή αφού η άλλη πλευρά είχε το όπλο της διακοπής της ρευστότητας (που το χρησιμοποίησε αποτελεσματικότατα στην περίπτωση της Κύπρου) ενώ η δική μας πλευρά δεν είχε κανένα όπλο αφού οι «εταίροι» μας ήξεραν πολύ καλά οτι ακόμη και η απειλή εξόδου από το Ευρώ (που επισείει ο Τσίπρας) ήταν κούφια, εφόσον χωρίς ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ και εισαγωγή πολιτικής αυτοδυναμίας για να επιτευχθεί η αναδιάρθρωση της κατεστραμμένης μας παραγωγικής δομής (πολιτικές που όχι μόνο το κατεστημένο αλλά και η «Αριστερά» τύπου ΣΥΡΙΖΑ δεν διανοείται) η απλή έξοδος από το Ευρώ θα ήταν καταστροφική.

Τώρα, ο φαιδρός αρχι-Μαρξιστής της συμφοράς μέσω των «Θέσεων» του, προχωρά σε μια άλλη δολιότητα κατηγορώντας τον Τ.Φ ότι ανήκει στην «εθνικιστική» Αριστερά (ούτε καν στην πατριωτική όπου ανήκουν οι φίλοι του Καραμπελιάς και σία με τους οποίους βέβαια έχει ταυτόσημες απόψεις για την ΕΕ και την παγκοσμιοποίηση!). Και αυτό πού το στηρίζει;

1. Πρώτον, σε μια άλλη δολιοφθορά που έκανε και ο Ψαρράς των Ιών, όπως είδαμε παραπάνω σχετικά με τους μετανάστες (Γράφει «Ο Τ. Φωτόπουλος και ο Γ. Δελαστίκ σε πρόσφατη αρθρογραφία τους θεωρούν ότι κατά των ναζιστών, τους οποίους τοποθετούν σε «εξωσυστημικό» πολιτικό χώρο, έχει ξεσηκωθεί «το ντόπιο κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένης της εκφυλισμένης “Αριστεράς” που υποστηρίζει τους μετανάστες»).
2. Δεύτερον, καταφεύγει σε μια καθαρή συκοφαντία, ότι δηλαδή ο Τ.Φ έχει εθνικιστικές ιδεοληψίες «που μετατρέπουν την ταξική πάλη σε πάλη των εθνών». Και αυτό, τη στιγμή που ο Τ.Φ έχει γράψει ολόκληρο θεωρητικό άρθρο για τις ταξικές διαιρέσεις στην σημερινή παγκοσμιοποίηση, για την οποία όμως ο αρχι-Μαρξιστής της συμφοράς είναι γνωστό ότι έχει μαύρα μεσάνυχτα. Ευτυχώς όμως για τον Μηλιό, ο Omadeon τουλάχιστον συμφωνεί απόλυτα με αυτόν όταν γράφει για τον Τ.Φ (πιο χοντροκομμένα βέβαια) «Υποψιάζομαι πλέον για ΒΑΣΙΜΟΥΣ λόγους ότι έχουμε έναν... ιδιότυπο χαφιέ ανάμεσά μας (όσοι δηλαδή τον αναπαράγουν). (κατάλαβες ΠΟΙΟΝ εννοώ...) Έναν “βάσιμο λόγο" στον έδωσα ήδη. Ένας (άλλος) "βάσιμος λόγος" που αλίευσα (αλλού) είναι ότι... περιγράφει σαν καταδικασμένο να αποτύχει (αυθημερόν) ΚΑΘΕ εγχείρημα "εθνικής ανεξαρτοποίησης" σαν αυτό ακριβώς... που πρεσβεύει ο ίδιος, αλλά... τότε ΓΙΑΤΙ το πρεσβεύει? Μήπως... ΔΕΕΕΝ το πρεσβεύει, αλλά ΥΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ?»

Είναι έκδηλο λοιπόν ότι το εν λόγω άρθρο του Τ.Φ. ενόχλησε όχι μόνο τις συστημικές δυνάμεις και τα παρακλάδια τους αλλά και τη σημερινή εκφυλισμένη «Αριστερά», καθώς μία τέτοια παρουσίαση της πραγματικότητας, τής χαλάει την οικοδόμηση του «Αντιφασιστικού Μετώπου» που πασχίζει με κάθε τρόπο να στήσει, ώστε να μπορεί στη συνέχεια, αν έλθει στην εξουσία, να συνεχίσει βασικά τις ίδιες καταστροφικές πολιτικές της Κοινοβουλευτικής Χούντας, αλλά με «αριστερό» αντιφασιστικό μανδύα!  

Από την άλλη βέβαια μεριά αποτελεί επιβεβαίωσή μας ότι μία συνεπής αντισυστημική θέαση των σημερινών γεγονότων βρίσκει απέναντί της αυτούς ακριβώς που δεν τολμούν να αμφισβητήσουν τις βασικές δομές του συστήματος, όπως η ΕΕ και η καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση, και τώρα για να επιβιώσουν ξεκινούν αντιφασιστικό αγώνα, λες και ο φασισμός της ΧΑ οδήγησε τα λαϊκά στρώματα στη σημερινή καταστροφή!

9 Οκτωβρίου 2013

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

www.periektikidimokratia.org

peridimok@gmail.com

---

[1] “Full text of Peres speech to European Parliament in Strasbourg” Haaretz, 13/03/2013.

[2] http://omadeon.wordpress.com/2013/09/24/takis-sieg-heil/

[3] Για τον πρακτόρικο ρόλο των free press εντύπων τύπου LiFO και Athens Voice βλ. και αποκαλύψεις από Wikileaks λ.χ. εδώ

http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=28854&category_id=0

Tweet

Αφιέρωμα: Η «Τρομοκρατία», η Βία και η Αντιβία στη Νέα Διεθνή Τάξη

24 Απριλίου 2013

Η ΣΟ του περιοδικού «ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα και την on line έκδοση του βιβλίου του Τάκη Φωτόπουλου,

“Ο Πόλεμος κατά της «Τρομοκρατίας»: Η γενικευμένη επίθεση των ελίτ” (Αθήνα: Γόρδιος, 2003)

(Διαθέσιμο σε PDF μορφή)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Η «Τρομοκρατία», η Βία και η Αντιβία στη Νέα Τάξη της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και της Αντιπροσωπευτικής «Δημοκρατίας»

Κριτική ενδεικτικών θέσεων της «αντικαπιταλιστικής» και «ελευθεριακής» Αριστεράς

[1]. Εισαγωγή

[2]. Κριτική ενδεικτικών θέσεων της «αντικαπιταλιστικής» και «ελευθεριακής»  Αριστεράς για τη Βία και την Αντιβία.

(Α) Από τον χώρο της εκφυλισμένης «ελευθεριακής» Αριστεράς, άρθρο Γιώργου Οικονόμου

(Β) Από τον χώρο της εκφυλισμένης «Αντικαπιταλιστικής» Αριστεράς, άρθρο Άρη Χατζηστεφάνου,

(Γ) Η ένταση της Βίας στην Παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ, αναπόφευκτη όσο και η κρίση

[3]. Απόσπασμα από το 1ο Κεφάλαιο του βιβλίου του Τάκη Φωτόπουλου με τις θέσεις της Περιεκτικής Δημοκρατίας για την Παγκοσμιοποίηση, την «Τρομοκρατία», τη Βία και την Αντιβία.

«Τρομοκρατία», συστημική βία και δημοκρατία

(3Α). Εισαγωγή

(3Β). Μορφές πολιτικής βίας

(3Γ). Ορισμός και τύποι «τρομοκρατίας»

(3Δ). Πολιτική βία, «τρομοκρατία» και δημοκρατία

(3Ε). Η βία των καταπιεστών και η βία των καταπιεσμένων

[3ΣΤ]. Η συστημική βία στη Νέα Διεθνή Τάξη

[3Ζ]. Η οικονομική διάσταση της συστημικής βίας

[3Η]. Η πολιτικοστρατιωτική διάσταση της συστημικής βίας

[3Θ]. Η ιδεολογική διάσταση της συστημικής βίας

Tweet

ΒΙΟ.ΜΕ.: Ως πότε η «επαναστατική» κοροϊδία της ξεκομμένης «Αυτοδιαχείρισης» και «Αμεσοδημοκρατίας», σε βάρος και Εργαζομένων; - δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας

- Η επιτακτική ανάγκη για ένα Λαϊκό Μέτωπο με στόχο την έξοδο απο την Κρίση και τη συνολική κοινωνική και εργατική Αυτοθέσμιση/Αυτοδιαχείριση έξω από την Παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ.

- Οι προτάσεις της Περιεκτικής Δημοκρατίας

http://periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2013-02-17/biome-amesodimokratia-aftodiaxeirisi-metopo-pd

Η «ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ», ΔΕΙΓΜΑ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Στη σημερινή καταστροφική κρίση και τη συνακόλουθη Χουντοποίηση του καθεστώτος μέσα από την Οικονομική Κατοχή που επιβάλλει η υπερεθνική ελίτ, μέσω κυρίως της ΕΕ και του ΔΝΤ, σε αγαστή συνεργασία με την ντόπια ελίτ και σημαντικό μέρος των προνομιούχων στρωμάτων, δεν είναι λίγες οι απόπειρες «Επαναστατικής Γυμναστικής» απο την εκφυλισμένη «Αριστερά», που ουσιαστικά συγκαλύπτουν την πραγματική αδράνεια της στη συντελούμενη καταστροφή, ενώ συγχρόνως αποπροσανατολίζουν για τον τρόπο διεξόδου από την καταστροφική κρίση και την οικοδόμηση μιας πραγματικά αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή της σχεδόν ολοκληρωτικής διείσδυσης της Ιδεολογίας της Παγκοσμιοποίησης στην Κρατιστική και «Ελευθεριακή» «Αριστερά» (Ατομικά «δικαιώματα» σε βάρος κάθε Εθνικής –και κατ’ επέκταση στο σημερινό διεθνοποιημένο σύστημα, και Λαϊκής—κυριαρχίας) όπου επικρατούν μεταμοντέρνοι μονοθεματικοί αγώνες «ταυτότητας», lifestyle φιλελεύθερη «αυτονομία» για την αυτό-ικανοποίηση μόνο στενών κοινωνικών ομάδων, ακτιβισμός για τον ακτιβισμό – πολλές φορές επαγγελματικού τύπου-- χωρίς συνολικό πρόταγμα κτλ..

Σε αυτό το πλαίσιο  περνούν «στο ντούκου» ειδήσεις και δράσεις στο λεγόμενο «κίνημα», που ακόμα και πριν μερικά χρόνια, θα γίνονταν αντικείμενο έντονης κριτικής από τα πιο συνεπή μέρη του αντισυστημικού κινήματος, τα οποία δυστυχώς σήμερα είτε δίνουν τη μάχη για την επιβίωση, αφήνοντας σε «επαγγελματίες ακτιβιστές» και «ελευθεριακούς θεωρητικούς» τη διαχείριση των θεμάτων τους, είτε έχουν οδηγηθεί σε απογοήτευση και ιδιώτευση, βλέποντας τον εξευτελιστικό και άχαρο εκφυλισμό παλιών συντρόφων τους να συμπράττουν με την «Αριστερά» αυτή!

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ» ΚΑΙ «ΕΡΓΑΤΙΚΗ» ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΒΙΟ.ΜΕ.

Έτσι, στην περίπτωση της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟ.ΜΕ.), έχουμε από τη μία, εργαζόμενους που, απ’ όσο γνωρίζουμε, βρίσκονταν χρόνια σε καθεστώς άγριας εκμετάλλευσης και εμπαιγμού από την εργοδοσία, και είχαν φτάσει σε σημείο απελπισίας. Οι εργαζόμενοι αυτοί αποφασίζουν πρόσφατα να αναλάβουν με ένα σημαντικό προσωπικό και οικονομικό κόστος τη διαχείριση του Εργοστασίου, ένα έργο που δεν συγκρίνεται βέβαια με τα αποσπασματικά μαγαζάκια-καφενεία της «ελευθεριακής» Αριστεράς που έχει φτιάξει ανά την Ελλάδα (κάποιες φορές με …«χορηγίες») για να βαυκαλίζεται ή κάποιες φορές και να εξαπατά ότι κάνει «αυτοδιαχείριση» και να νομίζει ότι συμβάλλει στην Αναρχική και «αμεσοδημοκρατική» οργάνωση της κοινωνίας. Απ’ όσο μάλιστα γνωρίζουμε, οι εργάζομενοι, στην πλειοψηφία τους, είναι προσωπικά πολύ προσγειωμένοι για το εγχείρημα αυτό, και δεν του δίνουν «επαναστατικά» χαρακτηριστικά.

Τα καθεστωτικά ΜΜΕ άλλωστε, δεν είναι φειδωλά ακόμα και στην έμμεση στήριξη τέτοιων εγχειρημάτων, αφού είναι γνωστό ότι τέτοια εγχειρήματα, όταν δεν γίνονται μέρος ενός καθολικού αντισυστημικού προτάγματος, είναι ανώδυνα για το Σύστημα, ενώ κάποιες φορές αντικειμενικά το βολεύουν κιόλας για να φαίνεται ότι μειώνεται τεχνητά η Ανεργία χωρίς βέβαια την παραμικρή επένδυση από τη μεριά των καπιταλιστών και του Κράτους. Και φυσικά οποιαδήποτε στιγμή οι πρώην ιδιοκτήτες κατειλημμένων εργοστασίων θέλουν να ξαναρχίσουν την επιχείρηση τους και, αφού στο μεταξύ η «εργατική αυτοδιαχείριση» την κράτησε ενεργή γι’ αυτούς χωρίς να βάλουν το χέρι στην τσέπη, μπορούν να επικαλεστούν τον «Νόμο» και να την κατάσχουν πάλι, όπως έγινε επανειλημμένα με τέως κατειλημμένα εργοστάσια στην Αργεντινή!

Από την άλλη, όμως, έχουμε μια περισσότερο ή λιγότερο συνειδητοποιημένη συμμαχία «ελευθεριακών» και «αμεσοδημοκρατικών» οργανώσεων της Αυτοδιαχείρισης που καιρό τώρα παλεύουν, συστηματικά, για απλά «τοπικού» χαρακτήρα δράσεις, χωρίς κανένα συνολικό πρόταγμα, που κινείται, :

• από τη «συνήθη ύποπτο» χρόνια τώρα, απατεωνίστικη και συστημική ΑΚ,

• την «εργατική» και «ελευθεριακή» Εφημερίδα Δράση κ.α. που εμπλέκει, διεκδικώντας μάλιστα δάφνες θεωρητικής θεμελίωσης, καιρό τώρα την «άμεση δημοκρατία» ως μια διαδικαστική σάλτσα για την εργατική αυτοδιαχείριση, και έναν υπερ-επαναστατικό αντικαπιταλιστικό ακτιβισμό, την αναρχοσυνδικαλιστική ΕΣΕ και διάφορα Πρωτοβάθμια Σωματεία που επίσης δεν έχουν πασχίσει ποτέ να πρωτοστατήσουν στην υιοθέτηση ενός συνολικού προτάγματος για την ένωση των θυμάτων της Παγκοσμιοποίησης,

• μέχρι το νεότευκτο 'κίνημα' «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΆΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ» με θεωρητικό γκουρού έναν μέχρι πρότινος παντελώς άγνωστο «θεωρητικό» της «Άμεσης Δημοκρατίας», που προσπαθεί να συνδυάσει με ανιστόρητες κορώνες, την «Άμεση Δημοκρατία» ως διαδικασία, μαζί με Ουμανιστικές ρητορείες φιλελεύθερου τύπου (που είναι παντελώς άσχετες με την Αυτονομία και τη Δημοκρατία), και την «Αταξική Κοινωνία», σε μια απίστευτη Μεταμοντέρνα σούπα που δεν έχει καμία σχέση με το Δημοκρατικό πρόταγμα. Και το βασικότερο, όπως όλες σχεδόν οι «ελευθεριακές» οργανώσεις που στηρίζουν διακαώς το εγχείρημα, χωρίς να αναφέρει τίποτα για την ανάγκη εξόδου από τους σημερινούς κύριους θεσμούς της ετερονομίας στην Παγκοσμιοποίηση, και την ανάγκη για Οικονομική Δημοκρατία ώστε να υπάρξει πραγματικά Άμεση Δημοκρατία για όλους και όλες…

Οι περισσότερες από τις πολιτικές Οργανώσεις αυτές αντικειμενικά (και μερικές φορές και συνειδητά) παίζουν καιρό τώρα το παιχνίδι των μονοθεματικών και αποκομμένων κοινωνικά, δράσεων, χωρίς να «βλέπουν» τίποτα για την ανάγκη ενός Λαϊκού Μετώπου που θα μπορούσε να αγκαλιάσει και να εμπνεύσει μεγάλα λαϊκά στρώματα μπροστά στην καταστροφή τους που σηματοδοτεί η σημερινή Οικονομική Κατοχή μέσα στην ΕΕ και γενικότερα η Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση.

ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΦΙΑΣΚΟΥ ΤΗΣ «ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΤΩΡΑ ΜΕ «ΕΡΓΑΤΙΣΤΙΚΟ» ΜΑΝΔΥΑ; ΤΙ ΔΕΙΧΝΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.

Στο κοινό τους ανακοινωθέν οι παραπάνω συμμαχικές ελευθεριακές συλλογικότητες της «Αυτοδιαχείρισης» σπέρνουν για ακόμη μια φορά βολικές αυταπάτες και κάνουν «επαναστατική γυμναστική», χωρίς να σκέφτονται ούτε στιγμή ότι αυτές πιθανότατα θα απογοητεύσουν σύντομα ακόμη και τους τελευταίους βιοπαλαιστές ανάμεσα στους εργαζόμενους, γράφοντας ότι η προσπάθεια αυτή:

«…Είναι η πρώτη πράξη αποπομπής των καπιτα-ληστών από τη παραγωγική διαδικασία, σε συνθήκες οξύτατης κοινωνικής κρίσης και απόλυτης χρεοκοπίας του συστήματός τους…»

«…Ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ,για την αυτοδιαχείριση της παραγωγής, είναι αγώνας ζωής και θανάτου για όλους τους ανέργους, τους εργαζόμενους, για ολόκληρη τη κοινωνική πλειοψηφία.

Ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ είναι αγώνας για μία κοινωνία χωρίς αφεντικά και εκμετάλλευση, είναι αγώνας όλων μας! 

Θα νικήσουμε!»

Έτσι, η «Ελευθεριακή» Αριστερά αυτή, με φανερή (ή συνειδητή;) άγνοια της ιστορικής πορείας του αντισυστημικού κινήματος, και για χάρη των «παρεών» που έχουν διαμορφωθεί στον βολεμένο –λίγο πολύ-- χώρο του Lifestyle «αναρχισμού», «ξεχνάει» ότι όλες οι απόπειρες Εργατικής Αυτοδιαχείρισης που έχουν γίνει τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια, έχουν οδηγήσει σε σύντομο διάστημα είτε σε πλήρη ενσωμάτωση μέσα στο Καπιταλιστικό Σύστημα της Οικονομίας της Αγοράς, είτε σε παρακμή και  κατάρρευση αυτών των εγχειρημάτων, πολλές φορές με δυσαναπλήρωτες οικονομικές απώλειες από την πλευρά των συμμετεχόντων. Αυτό έγινε :

• τόσο σε πειράματα με Κο-οπερατίβες/Συνεταιρισμούς ακόμα και σε χώρες με ισχυρή εργατική και συνεταιριστική παράδοση όπως στη Μ. Βρετανία,

• όσο και με «πειράματα» της Κολλεκτίβας Mondragon στην Ισπανία, που , μετά την ένταξη ιδιαίτερα της Ισπανίας στην ΕΕ λειτουργεί με άκρως ανταγωνιστικούς όρους, πλήρως ενταγμένη στη διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς, με αποτέλεσμα η λειτουργία της επιχείρησης να διαλύει τον κοινωνικό ιστό σε όλη την περιοχή, με υψηλή ανεργία κτλ.,

• αλλά και με τα πολυδιαφημιζόμενα πειράματα αυτοδιαχείρισης Εργοστασίων και Συνεταιρισμών στην Αργεντινή που ξεπήδησαν ειδικά μετά την Εξέγερση του 2001-2, τα οποία σήμερα βρίσκονται σε στάδιο αποσύνθεσης, κάτω από τον αδίστακτο οικονομικό πόλεμο του συστήματος αλλά και την κρατική βία, όταν γίνονται «ενοχλητικά» στο σύστημα, ενώ έχουν φτάσει και σε πρακτικές όπως απολύσεων κτλ., ώστε να επιβιώσουν (όσα έχουν απομείνει) στον κτηνώδη, κανιβαλικό ανταγωνισμό μέσα στη διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς.

Και αυτό, πόσο μάλλον σε μια χώρα Προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ και της ΕΕ, που σήμερα βρίσκεται σε άμεση Οικονομική Κατοχή, όπως η Ελλάδα, και όχι απλά κάτω από τον έμμεσο έλεγχο της υπερεθνικής ελίτ, όπως είναι η Αργεντινή. Όταν αυτά τα εγχειρήματα απέτυχαν ακόμη και σε εποχές «παχιών αγελάδων», μπορεί κανείς να εκτιμήσει τι θα συμβεί πολύ πιθανόν με ένα τέτοιο εγχείρημα, του οποίου το βάρος της αποτυχίας δυστυχώς θα τσακίσει σχεδόν αποκλειστικά τους εργαζόμενους που συμμετέχουν σε αυτό το εγχείρημα και πολύ λιγότερο βέβαια ορισμένους υπερ-επαναστάτες «Ινστρούχτορες» της «ελευθεριακής» Αριστεράς που συνυπογράφουν το κείμενο αυτό.

Υπάρχουν όμως και παραδείγματα ακόμα και ολόκληρης χώρας η οποία εφάρμοσε ένα είδος σοσιαλιστικής «Αυτοδιαχείρισης» στα Μέσα Παραγωγής για χρόνια, όπως η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, εφαρμόζοντας την εργατική ιδιοκτησία και έλεγχο των μέσων παραγωγής, πάλι σε συνθήκες όμως ενός συνδυασμού Οικονομίας της Αγοράς και Σχεδιασμού. Αναπόφευκτο αποτέλεσμα και σε αυτή την περίπτωση, ήταν να καταρρεύσει μακροπρόθεσμα το εγχείρημα αυτό, αφού συνδύαζε τα αρνητικά χαρακτηριστικά και των δύο συστημάτων (ανταγωνισμός και καπιταλιστική «ανάπτυξη-ή-θάνατος» μαζί με γραφειοκρατικό σχεδιασμό) καθώς οι ανταγωνιστικές και εμπορευματικές σχέσεις ουδέποτε κατέπεσαν, αφού οι «αυτοδιαχειριζόμενες» Επιχειρήσεις αυτές ξεκίνησαν έναν ανελέητο ανταγωνισμό μεταξύ τους, ο οποίος οδήγησε σε αυξημένη Ανεργία, απολύσεις και ακόμη και μετανάστευση στη Γερμανία!

Αυτή είναι η «Ελευθεριακή» Οργάνωση της Κοινωνίας που ζητούν οι υπογράφοντες το κείμενο αυτό; Και αν εξαιρέσουμε τις αποδεδειγμένα «ελευθεριακές» οργανώσεις-δεκανίκια του Συστήματος, όπως η ΑΚ, για πόσο καιρό θα επιλέγουν την ιστορική και θεωρητική άγνοια και τον ακτιβισμό για τους «φίλους», οι υπόλοιπες οργανώσεις; Πότε θα απευθυνθούν πραγματικά στα πλατιά λαϊκά στρώματα που είναι τα πραγματικά θύματα της παγκοσμιοποίησης  και θα ξεφύγουν από τον life-style αναρχισμό με επικλήσεις «εργατισμού» και «άμεσης δημοκρατίας»; Είναι δυνατό ποτέ μέσα σε καπιταλιστική Οικονομία της Αγοράς να λειτουργήσει ένα πραγματικά Αυτοδιαχειριζόμενο Εργοστάσιο;

Εκτός βέβαια αν με αυτό εννοούν απλώς την «Άμεση Δημοκρατια» σαν διαδικασία για τη λήψη των αποφάσεων μέσα στο Εργοστάσιο, ανεξάρτητα αν αυτό θα λειτουργεί με βάση τις αρχές του κέρδους και της Ανταγωνιστικότητας και ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα άλλα εργοστάσια και την κοινωνία γενικότερα...

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΕ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ ΟΠΩΣ ΤΗΣ ΒΙΟ.ΜΕ. ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ.

ΑΝΑΓΚΑΙΑ Η ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ - ΛΑΪΚΟΜΕΤΩΠΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Το Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τους βιοπαλαιστές συμμετέχοντες εργαζόμενους στο σχήμα αυτό, που ρισκάρουν σήμερα βιωτικό κομμάτι των πόρων τους για να επιζήσει το εγχείρημα τους, ότι οι πιθανότητες επιτυχίας του, με βάση την ιστορική εμπειρία, σε πολύ καλύτερες εποχές, είναι πολύ περιορισμένες, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχουν από πίσω κεφάλαια άλλου τύπου να το στηρίξουν, (οπως κατά πάσα πιθανότητα γίνεται με άλλες «αυτοδιαχειριζόμενες» προσπάθειες, π.χ. της «συνεταιριστικής» «Εφημερίδας των Συντακτών»).

Αλλά και να επιτύχει το πείραμα για κάποιο διάστημα, (εφόσον βέβαια το επιτρέψουν οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ αφού οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να το σταματήσουν) ας μη βαυκαλίζονται ή εξαπατώνται ότι έτσι συμβάλλουν στη δημιουργία μιας άλλης αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας. Κάτι τέτοιο ποτέ δεν έχει γίνει μέσα από τη λειτουργία του συστήματος της καπιταλιστικής Οικονομίας της Αγοράς που θα αναγκάσει οποιοδήποτε παρόμοιο επιχείρημα να λειτουργεί και αυτό σαν καπιταλιστική επιχείρηση --αλλά «αυτοδιευθυνόμενη»! Μόνο εάν ένα παρόμοιο πείραμα λειτουργεί σαν τμήμα ενός αντισυστημικού προτάγματος, όπως αυτό της ΠΔ, θα μπορούσε να βγει έξω από τους άγριους κανόνες της Αγοράς.

Αλλά αυτό προϋποθέτει την κατάκτηση της Λαϊκής Εξουσίας τουλάχιστον στο τοπικό επίπεδο, ώστε οι Δημοτικές Συνελεύσεις να επιβλέπουν το Αυτοδιευθυνόμενο Εργοστάσιο, για να λειτουργεί αυτό με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του κοινωνικού συνόλου και όχι βέβαια απλά των αναγκών των εργαζομένων στο εργοστάσιο, που θα ανταγωνίζονται στη συνέχεια εργαζόμενους σε άλλα εργοστάσια!

Γι’ αυτό, προτείνουμε στους εργαζομένους σε αυτό το στάδιο να αγωνιστούν για να συμπαρασύρουν μεγάλο κομμάτι του λαού σε έναν κοινό αγώνα για την έξοδο από την καταστροφή που μας έχει επιβληθεί,, σε αντίθεση με τις αποσπασματικές και βασικά, ελιτίστικες ρητορείες της «ελευθεριακής» Αριστεράς, και έτσι να βάλουν και τις πραγματικές βάσεις μιας αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας στο μέλλον. Δηλαδή:

Α) Να πολιτικοποιήσουν ΆΜΕΣΑ τον αγώνα τους, μέσα από μια συλλογική προσπάθεια συγκρότησης ενός Λαϊκού Μετώπου όπως αυτού για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση που προτείνουμε, το οποίο περιέχει σαφείς όρους (σε αντίθεση με τις αλχημείες και τα τσιτάτα της ελευθεριακής και «αμεσοδημοκρατικής» «Αριστεράς» που έχει κάνει σημαία την αυτοδιαχείριση για την αυτοδιαχείριση), για τη σύνδεση των «τοπικών», Εργατικών, Εκπαιδευτικών και άλλων αγώνων, με την έξοδο από την Οικονομική Κατοχή που εκφράζει σήμερα στη χώρα μας η ΕΕ ως οργανικό τμήμα της Νεοφιλελεύθερης Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης.

Β) Να παροτρύνουν τη δημιουργία Λαϊκομετωπικών πυρήνων που θα αποτελούνται από Συνελεύσεις Πολιτών κατά Δήμους, Γειτονιές καθώς και συνελεύσεις των Εργαζομένων τέτοιων εγχειρημάτων αλλά και της μεγάλης πλειοψηφίας των Εργαζομένων που «από τα κάτω» θα πρέπει να χτίσουν δομές συνελεύσεων στους χώρους δουλειάς τους με κοινό στόχο την υλοποίηση του Μετώπου αυτού.

Γ) Οι Συνελεύσεις αυτές, θα συντονίσουν την πάλη τους για συμμετοχή τους στις Εθνικές εκλογές, ώστε να πάρει την εξουσία μια Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου που θα ελέγχεται από «τα κάτω» και η οποία, όπως περιγράφουμε στην πρόταση μας του Μετώπου, θα πάρει άμεσα και μεσοπρόθεσμα μέτρα για την έξοδο της χώρας από τα δεσμά της ΕΕ και της Παγκοσμιοποίησης, και για τη ριζική αποκέντρωση της Οικονομίας και των Πολιτικών θεσμών. Αυτή η αποκέντρωση απαιτείται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε για να υπάρξει πραγματικά Άμεση Δημοκρατία και Αυτοδιαχείριση από τον λαό.

Δ) Μετά την ανάληψη της εξουσίας, οι Συνελεύσεις  θα ελέγχουν τόσο τη μακρο-οικονομική παραγωγή, μέσα από τον Ενδεικτικό Σχεδιασμό που προτείνουμε για τη γενική κατανομή των πόρων σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες όλων των πολιτών και όχι τις ανάγκες των ελίτ, όσο και τη μικρο-οικονομική παραγωγή απευθείας στις τοπικές μονάδες Παραγωγής (όπως π.χ. είναι το Εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ.). Η παραγωγή λοιπόν θα λαμβάνει χώρα με βάση τόσο τον Ενδεικτικό Σχεδιασμό για την Αυτοδύναμη Οικονομία, όσο και μέσω αποφάσεων στις συνομοσπονδίες των Εργαζομένων που θα σχηματίζονται από τις αντίστοιχες Συνελεύσεις Εργαζομένων σε όλα τα εργοστάσια και τις μονάδες Παραγωγής που παράγουν παρόμοια αγαθά.

Ε) Το Λαϊκό Μέτωπο αυτό δεν θα μπορεί να έχει μακροπρόθεσμη επιτυχία και είναι πολύ πιθανό να ανατραπεί, λόγω της ίδιας της φύσης της Δυναμικής «ανάπτυξη ή θάνατος» της Οικονομίας της Αγοράς αλλά και των γκεμπελικών και φασιστικών μεθόδων της υπερεθνικής ελίτ με τους ντόπιους συνεργάτες της, αν δεν οργανώσει, από την πρώτη στιγμή που θα αναλάβει η Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου, έναν εκτενή δημοκρατικό διάλογο για το τι είδους Κοινωνία θέλουμε. Η νέα κοινωνία θεωρούμε ότι θα πρέπει να καταργεί οριστικά το σύστημα της Οικονομίας της Αγοράς και της Αντιπροσωπευτικής «Δημοκρατίας», που οδηγεί σήμερα τον πολύ κόσμο σε νέο Μεσαίωνα. Υπό αυτή την έννοια, όλοι οι συμμετέχοντες, ως εργαζόμενοι και ως πολίτες θα πρέπει να προωθήσουν τον διάλογο για τη μορφή εργατικής Αυτοθέσμισης σε μια τέτοια Κοινωνία.

Για την Περιεκτική Δημοκρατία, οι Συνελεύσεις των Εργαζομένων είναι οργανικό τμήμα της νέας Κοινωνίας, αποτελώντας τη μια από τις βασικές Συνιστώσες της, τη «Δημοκρατία στο Κοινωνικό Πεδίο», που μαζί με την Οικονομική Δημοκρατία και την Πολιτική- Άμεση Δημοκρατία αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους του προτάγματος μας. Όμως τις τελικές σημαντικές αποφάσεις για εμάς (περιλαμβανομένων της κατανομής των σπάνιων πόρων), στο νέο σύστημα θα πρέπει να λαμβάνουν οι πολίτες ως Πολίτες που συμμετέχουν στις Συνελεύσεις των Δήμων (στις οποίες φυσικά θα συμμετέχουν και οι ίδιοι οι Εργαζόμενοι), σε συνεργασία με τις Συνελεύσεις Εργαζομένων στους χώρους Δουλειάς, οι οποίες θα λαμβάνουν κυρίως αποφάσεις σχετικά με τα μέσα επίτευξης των Στόχων που θα θέτουν οι Συνομοσπονδιακές και Τοπικές Συνελεύσεις Περιεκτικής Δημοκρατίας. [Για μια αναλυτική περιγραφή των θεμελίων της Περιεκτικής Δημοκρατίας καθώς και τη στρατηγική μετάβασης σε μια ΠΔ βλ. κεφάλαια 6-7 του βιβλίου Περιεκτική Δημοκρατία – 10 Χρόνια Μετά και συνοπτικά στο εισαγωγικό βίντεο για την ΠΔ]

Αντίστοιχες προτάσεις θα έχουν σοσιαλ-κρατικές οργανώσεις, αναρχοσυνδικαλιστικές κλπ. που θα συμμετέχουν στο Μέτωπο.

Το Μείζον λοιπόν ζήτημα, σήμερα, μέχρι να οδηγηθούμε σε αυτόν τον παλλαϊκό Διάλογο, είναι να συμμετάσχουν οι αντισυστημικές Συλλογικότητες και Ανένταχτοι-ες Αγωνιστές-στριες σε ένα Μέτωπο σαν αυτό που προτείνουμε, που αφού θα μας βγάλει από την καταστροφική κρίση που απειλεί με καταστροφή, αντικειμενική και υποκειμενική (ιδιώτευση, κοινωνικός κανιβαλισμός κτλ.) τον λαό, και αφού ορθοποδήσει, να συμμετέχει στη συνέχεια, με όρους ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, σε έναν τέτοιο Διάλογο. Και όχι, όπως αποπροσανατολίζει η σημερινή «ελευθεριακή» και «εργατική» Αριστερά, να επιβάλλει και να προκαταλάβει με την ανέξοδη, συνήθως, και συνθηματολογική «Επαναστατική» Ρητορική της, που δεν διαθέτει ίχνος συνολικού αντισυστημικού προτάγματος, όσους και όσες ακόμα έχουν απομείνει να παλεύουν τον αγώνα κατά του συστήματος.

- ΟΧΙ ΣΤΟΝ (ΔΗΘΕΝ ΥΠΕΡ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ) ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΗΣ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗΣ» ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΑΥΤΗ.

-  ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΘΕΛΗΤΟ Ή ΣΚΟΠΙΜΟ ΕΜΠΑΙΓΜΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΕ «ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ» ΣΑΛΤΣΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ-ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ «ΠΟΝΟΥ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ»

-  Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΝΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΛΛΙΩΣ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ Ή ΑΠΟΞΕΝΩΝΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ

- Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΥΤΟΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΞΕΚΟΨΕΙ ΤΟΥΣ ΔΕΣΜΟΥΣ ΑΓΡΙΑΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ

- ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΥΤΟΥ, ΜΕ ΤΟΠΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΠΩΝ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΠΟΥ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – 17 ΦΛΕΒΑΡΗ 2013

www.periektikidimokratia.org

Tweet