Κείμενο που μοιράζεται στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ αυτές τις μέρες στο περίπτερο της ΠΔ.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ: Αναπόφευκτο σύμπτωμα του συστήματος και των ιεραρχικών σχέσεων
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2009/07_04.html
Η ιρανική «ροζ» επανάσταση και η ρεφορμιστική Αριστερά
Ελευθεροτυπία (4 Ιουλίου 2009) http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=60317
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ο «προοδευτικός» Ομπάμα και σύσσωμη η «δημοκρατική Δύση» (δηλαδή η υπερεθνική ελίτ) με τη κρίσιμη υποστήριξη της ρεφορμιστικής Αριστεράς (δηλαδή της Αριστεράς που δεν θέτει θέμα αμφισβήτησης του ίδιου του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας») εξεγέρθηκαν για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το αίμα που χύθηκε στο Ιράν. Φυσικά, έχουν αχρωματοψία όταν «δεν βλέπουν» χειρότερες καταπατήσεις και πολλαπλάσιο αίμα να χύνεται από τους φίλους τους Σιωνιστές σφαγείς στην Παλαιστίνη ή τα στυγνά δικτατορικά καθεστώτα που στηρίζουν στην Αίγυπτο, τη Σαουδικη Αραβία, κ.α. καθώς και τα προτεκτοράτα που ήδη εγκατέστησαν χάρη στις εισβολές και κατοχές τους στο Ιράκ και Αφγανιστάν. Έτσι, από Μαρξογενείς τύπου Σλαβόι Ζίζεκ (Slavoj Žižek)[1] μέχρι «αντιεξουσιαστές» τύπου Ζnet (Τσόμσκι, Αλμπερτ κ.α.)[2], και την αντίστοιχη ρεφορμιστική και «αντιεξουσιαστική» Αριστερά στα παρ’ ημίν, η θέση είναι μια: στο Ιράν ξέσπασε μια λαϊκή εξέγερση ενάντια σε ένα τυραννικό και σκοταδιστικό Ισλαμικό καθεστώς που «έκλεψε» τη νίκη στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές από τους «προοδευτικούς» μεταρρυθμιστές. Βεβαίως, η θέση αυτή της ρεφορμιστικής Αριστεράς δεν είναι καινούρια γιατί παρόμοια στάση τήρησε σε σχέση με όλους τους πολέμους της υπερεθνικής ελίτ στην περίοδο της Νέας Τάξης, καθώς και στις «ροζ» επαναστάσεις που η ίδια ελίτ οργάνωσε και χρηματοδότησε μαζί με τις διαπλεκόμενες ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Γεωργία, την Ουκρανία κλπ. Στη πραγματικότητα, έχουμε μια διπλή σύγκρουση στο Ιράν. Η πρώτη σύγκρουση αναφέρεται στην παλιά διαμάχη μεταξύ «δυτικοφρόνων» εκσυγχρονιστών (κυρίως από τα ανώτερα και μεσαία στρώματα της αστικής τάξης) και Ισλαμιστών, ενώ η δεύτερη αναφέρεται στη διαμάχη μέσα στο ίδιο το καθεστώς μεταξύ των φονταμενταλιστών της επανάστασης και «μεταρρυθμιστών».
Η πρώτη σύγκρουση χαρακτήριζε όλη την περίοδο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και εντάθηκε μετά τη δεκαετία του 1950 όταν ανετράπη ο εθνικιστής ηγέτης Μοσαντέκ (Mohammed Mosaddeq) από Άγγλο-αμερικάνικο πραξικόπημα που ξεκίνησε (καλή ώρα!) με μαζικές διαδηλώσεις στη Τεχεράνη που ήταν πληρωμένες από την CIA, όπως αποκάλυψε η ίδια![3] Το καθεστώς του Σάχη που επέβαλλαν οι Άγγλο-Αμερικάνοι για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα ήταν ένα από τα πιο τυραννικά καθεστώτα στην Ιστορία και κατόρθωσε να συγκεντρώσει εναντίον του ένα πελώριο λαϊκό κίνημα από ισλαμιστές αλλά και εκσυγχρονιστές που οδήγησε στη μεγαλειώδη λαϊκή επανάσταση του 1979, η οποία σάρωσε μεν το καθεστώς αλλά ―με δεδομένο τον συσχετισμό δυνάμεων― έδωσε την εξουσία στους Ισλαμιστές του Αγιατολλάχ Χομεινί (Rudollah Khomeini). Οι Ισλαμιστές όμως αυτοί δεν ήταν οι (ανορθολογικοί) συντηρητικοί, που κατά κανόνα συνιστούν τους ανά τον κόσμο θρησκόληπτους, αλλά έπαιζαν ένα ρόλο παρόμοιο με αυτόν της «απελευθερωτικής θεολογίας» στη Λατινική Αμερική, η οποία προσπαθούσε να συνδυάσει κάποια ανθρωπιστικά κηρύγματα του Χριστιανισμού με τις σοσιαλιστικές αρχές κοινωνικής δικαιοσύνης ―με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την καταδίκη της από την εκκλησιαστική ιεραρχία! Έτσι, οι Ιρανοί Ισλαμιστές της «πρώτης γενιάς» γύρω από τον Χομεινί διακήρυσσαν όχι μόνο την ανάγκη για ένα θεοκρατικό καθεστώς αλλά και ―κυρίως― την ανάγκη απεξάρτησης της χώρας από τη Δύση, πράγμα που συνεπαγόταν και μια πολιτική υποστήριξης των κινημάτων κατά της υπερεθνικής ελίτ στον Αραβικό κόσμο και αλλού. Ακόμη και στο οικονομικό επίπεδο, το καθεστώς Χομεινί προσπάθησε, κυρίως μέσω κοινωνικών παροχών και κοινωνικής προστασίας, αλλά και σημαντικών εθνικοποιήσεων, να επιτύχει αναδιανομή της οικονομικής δύναμης και του πλούτου από την αστική τάξη, (που είχε δημιουργηθεί επί Σάχη και εμφορείτο από τις δυτικές αξίες για την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων κ.λπ.), προς τα λαϊκά στρώματα. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι φοιτητές-γόνοι των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων στα πολυτελή βόρεια προάστια της Τεχεράνης και αστές των αντίστοιχων σαλονιών πρωταγωνίστησαν στις διαδηλώσεις των περασμένων εβδομάδων που πρόβαλλαν τα δυτικά ΜΜΕ. Παρόλα αυτά, οι διαδηλώσεις αυτές δεν συγκρινόντουσαν σε όγκο με αυτές των υποστηρικτών του καθεστώτος ―γεγονός που ανάγκασε το BBC να καταφύγει σε λαθροχειρίες, παρουσιάζοντας οπαδούς του καθεστώτος σε παλλαϊκή διαδήλωση ως αντικαθεστωτικούς, αφού προηγουμένως είχε φροντίσει ν’ αφαιρέσει τη φωτογραφία του Αχμαντινετζάντ από το πλάνο![4]
Η δεύτερη σύγκρουση είναι ενδο-καθεστωτική και ξεκίνησε αμέσως μετά το θάνατο του αγιατολάχ Χομεινί. Είναι μια σύγκρουση μεταξύ, από τη μια μεριά, των φονταμενταλιστών της επανάστασης που εκπροσωπούνται από τον διάδοχο του Χομεινί αγιατολάχ Χαμενέι (Ali Khamenei) και την πλειοψηφία των ανωτάτων κληρικών, καθώς και τον Αχμαντινετζάντ (Mahmoud Ahmadinejad) που παίζει εκτελεστικό βασικά ρόλο, και, από την άλλη, των «μεταρρυθμιστών» που θέλουν να διατηρήσουν μεν το Ισλαμικό καθεστώς, μετατρέποντάς το, όμως, σε ένα είδος Σιιτικής Σαουδικής Αραβίας, δηλαδή σε ένα ουσιαστικά ενσωματωμένο στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς πελατειακό καθεστώς της υπερεθνικής ελίτ. Οι «μεταρρυθμιστές» εκφράζονται κυρίως από τον αγιατολάχ Ραφσαντζανί (Akbar Hashemi Rafsanjani), ο οποίος έγινε πάμπλουτος χάρη στην επανάσταση του ‘79, τον τέως ρεφορμιστή πρόεδρο Καταμί (Mohammad Khatami) και μια μερίδα κληρικών που, με την αμέριστη υλική και ηθική συμπαράσταση της υπερεθνικής ελίτ και των διεθνών ΜΜΕ που ελέγχει, στήριξαν τον εκλεκτό τους Μουσαβί (Mir-Hossein Mousavi) στις εκλογές. Η θέση αυτή της υπερεθνικής ελίτ θεμελιωνόταν στη πεποίθηση ότι οι ρεφορμιστές θ’ ακολουθούσαν μια πιο διαλλακτική θέση στο θέμα της πυρηνικής ενέργειας και θα έπαυαν την στήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (Χαμάς, Χεζμπολλά κ.λπ.) και την ελπίδα ότι η αναπόφευκτη φθορά τους θα άνοιγε στο μέλλον τον δρόμο στους αστούς εκσυγχρονιστές.
Έτσι, στις τελευταίες εκλογές αναδύθηκε μια «ανίερη συμμαχία» αστών εκσυγχρονιστών που ωφελήθηκαν από τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις Ραφσαντζανί, (δηλαδή τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση του εξωτερικού εμπορίου κ.λπ.)[5] και Ισλαμιστών ρεφορμιστών, η οποία πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων ενάντια στην πλειοψηφία των Ιρανών που ήδη πληρώνουν με ανεργία τις μεταρρυθμίσεις αυτές (συμπεριλαμβανομένων των εργατών στη πετρελαιοβιομηχανία που θα τις επλήρωναν στο μέλλον αν εκλεγόταν ο Μουσαβί) και ωφελήθηκε από τις αυξήσεις μισθών και συντάξεων του Αχμαντινετζάντ. Και αυτό, διότι δεν υπάρχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο για σημαντική νοθεία αλλά, απλώς, κάποια υποθετικά συμπεράσματα από έρευνα Ιρανού ακαδημαϊκού[6] που αρθρογραφεί στην Γκάρντιαν... υπέρ των εκσυγχρονιστών, ενώ ακόμη και Αμερικανική δημοσκόπηση τρεις βδομάδες πριν τις εκλογές στο Washington Post έδωσε τα ίδια αποτελέσματα! Έτσι, ουσιαστικά, η συμμαχία αυτή επιχειρεί ένα πραξικόπημα κατά της λαϊκής βούλησης, με την αμέριστη βοήθεια της υπερεθνικής ελίτ αλλά και της ρεφορμιστικής και «αντιεξουσιαστικής» Αριστεράς, που παίζει πάλι τον ρόλο παρατρεχάμενου της. Όχι μόνο διότι συντάσσεται με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις μέσα στο ίδιο το Ιράν αλλά και διότι νομιμοποιεί το προετοιμαζόμενο στρατιωτικό πλήγμα των Σιωνιστών και της υπερεθνικής ελίτ (αν αποτύχει το σημερινό πραξικόπημα) με στόχο την αλλαγή καθεστώτος και την πλήρη επιβολή της Νέας Τάξης στην περιοχή, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα εθνικοαπελευθερωτικά αλλά και κοινωνικά κινήματα.
[1] Ελευθεροτυπία (27/6/2009)
[2] Βλ. για σχετική κριτική «Η Παγκόσμια Κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα» (Κουκκίδα, 2009) κεφ. 8.3 & 13.3. http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbooks_koukida_2009/grbooks_koukida_2009.htm
[3] Dr. Donald N. Wilder, “Overthrow of premier Mossadeq of Iran: November 1952-August 1953,” Cladestine Service History, CS Historical Paper No. 208 (Date written: March 1954, Date published: October 1969); http://web.payk.net/politics/cia-docs/published/one-main/main.html
[4] Paul Joseph Watson, “BBC Caught In Mass Public Deception With Iran Propaganda”, Infowars (18/6/ 2009). http://www.infowars.com/bbc-caught-in-mass-public-deception-with-iran-propaganda/
[5] Ramine Motamed-Nejad, “Iran: money and the mullahs”, Le Monde Diplomatique (Ιούνης 2009).
[6] Ali Ansari & Thomas Rintoul, “Magic numbers”, The Guardian (22/6/2009). http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2009/jun/22/iran-election-voters-numbers
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ: αναπόφευκτο σύμπτωμα του συστήματος και των ιεραρχικών σχέσεων
H επομένη των ευρωεκλογών μας βρήκε με μια σαφή ένδειξη συντηρητικοποίησης της κοινωνίας που οδήγησε την πολιτική ελίτ της χώρας σε εξαγγελίες σκληρών μέτρων πάταξης της μετανάστευσης και προσπάθειας σφιξίματος του κλοιού γύρω από τους κατειλημμένους χώρους και τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ψευδεπίγραφος στόχος που προβάλλεται είναι η αποκατάσταση της «έννομης τάξης», κυρίως στο κέντρο της Αθήνας που έχει διαταραχθεί από τους πολυπληθείς εξαθλιωμένους οικονομικούς μετανάστες, πραγματικός η στοχοποίηση των μεταναστών ως η κύρια αιτία της οικονομικής δυσπραγίας και αύξησης της εγκληματικότητας και απώτερος στόχος η ικανοποίηση των «νοικοκυραίων» και της δυσαρεστημένης πελατείας των αστικών κομμάτων που τα εγκατέλειψαν προς τους ακροδεξιούς παραδείσους.
Η φτώχεια και η ανεργία στη χώρα στρέφει τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα σε ακραίες πολιτικές επιλογές και αυτό εμφανίζεται διεθνώς καθώς και σε όλη την Ευρώπη: από τη Βόρεια Ιρλανδία όπου τον τελευταίο καιρό παρατηρείται έξαρση ρατσιστικής βίας μέχρι την Ιταλία όπου «αγανακτισμένοι» πολίτες αναλαμβάνουν την «περιφρούρηση» πόλεων από τους μετανάστες βλέπουμε δείγματα των αποτελεσμάτων στα οποία οδηγεί η παγκόσμια, πλέον, και ιδιαίτερα επώδυνη στο Νότο συστημική οικονομική και φυσική βία.
Η εντεινόμενη πολυδιάστατη κρίση, της οποίας τα συμπτώματα προσπαθούν να περιορίσουν οι ιδεολόγοι και τεχνοκράτες του συστήματος, είναι η μόνη αιτία για τέτοια φαινόμενα και λαϊκίστικα, εθνικιστικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη σε αγαστή συνεργασία με τις τοπικές ελίτ εκμεταλλεύονται και αποπροσανατολίζουν το λαό από την ανάδειξη των πραγματικών αιτίων τέτοιων φαινομένων. Η ίδια η κρίση του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που έχει ενταθεί στη νεοφιλελεύθερη διεθνοποιημένη φάση της νεωτερικότητας με την πλήρη καταστροφή της οικονομικής αυτοδυναμίας των τοπικών κοινοτήτων και την ολοένα αυξανόμενη ανισότητα τόσο μεταξύ Βορρά και Νότου όσο και εντός Βορρά αλλά και εντός Νότου, με τη βίαιη ενσωμάτωση του Νότου στο σύστημα, τους καταστροφικούς πολέμους της Νέας Τάξης σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, την ιδεολογική ηγεμονία της παθητικής νοοτροπίας του «τέλους της ιστορίας» και της άνευ όρων αποδοχής του στάτους κβο είναι η αιτία του βίαιου ξεριζωμού των ανθρώπων. Κοινή συνισταμένη της δραματικής επέκτασης της συστημικής βίας σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής δράσης είναι η συγκέντρωση εξουσίας/ δύναμης στα χέρια μιας υπερεθνικής, πλέον, ελίτ η οποία αναπαράγει και επεκτείνει με κάθε μέσο προς όφελος της το σύστημα, παρά τις εσωτερικές έριδες ως προς το «μερίδιο της πίτας» της εξουσίας.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα υποδοχής μεταναστών η οποία όντας σε καθεστώς οικονομικής εξάρτησης εντός του μπλοκ της ΕΕ, του κυρίαρχου δηλαδή πολιτικού και οικονομικού θεσμού μέσω του οποίου ενσωματώνεται σήμερα η χώρα μας στο διεθνοποιημένο σύστημα της οικονομίας της αγοράς και μιας ευρωκεντρικού τύπου αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» όπου η τοπική πολιτική ελίτ απλά εφαρμόζει προειλημμένες αποφάσεις, ασφυκτιά υπό το βάρος των γνωστών και αναπόφευκτων (λόγω της ανισομερούς ανάπτυξης που επιφέρει η ίδια η λειτουργία του) οικονομικών προβλημάτων της περιφέρειας της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς. Και παρότι στις «χρυσές» εποχές προετοιμασίας της ολυμπιακής φιέστας «ξεζούμισε» (και εξαφάνισε από το προσκήνιο προς χάριν «καλλωπισμού» των Ολυμπιακών πόλεων) τους μετανάστες στους οποίους οφείλει σημαντικό μερίδιο της «ανάπτυξης» της σήμερα, βλέπει σήμερα (εκτός από τους ιδεολογικά «βολεμένους» της «εναλλακτικής» Αριστεράς) ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Αποδιοπομπαίος τράγος από το σύστημα και τις ελίτ σε αυτή την εξελισσόμενη και διαρκή τραγωδία είναι οι μετανάστες, το πιο ελέγξιμο και ευέλικτο κομμάτι του ανθρώπινου δυναμικού στα γρανάζια της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι μετανάστες είναι το αποδοτικό εργαλείο που μπορεί να παράγει με το ελάχιστο κόστος χωρίς κανένα δικαίωμα διεκδίκησης καλύτερων όρων εργασίας, που πετιέται και αντικαθίσταται ανά πάσα στιγμή, που αντιμετωπίζει τη βαναυσότητα των μηχανισμών καταστολής και την περιφρόνηση του ντόπιου πληθυσμού και που εκτοπίζεται άγρια από τους πολέμους της υπερεθνικής ελίτ που γίνονται με το πρόσχημα της εξάπλωσης της «δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Η ρεφορμιστική Αριστερά παίζει σε όλο αυτό το έργο τον τουλάχιστον απαράδεκτο ρόλο της καθώς αντί να καταδείξει τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος αρκείται σε μια ανέξοδη υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών σφυρίζοντας αδιάφορα για θεμελιακές δομές του συστήματος και των αξιών του που ευθύνονται για το υπαρκτό μεταναστευτικό πρόβλημα, όπως είναι το ίδιο το πολιτικοοικονομικό μπλοκ της ΕΕ, και δεν τις αμφισβητεί, παρά μόνο «αγωνίζεται» εκ των έσω για μια απροσδιόριστη και ουτοπική με την αρνητική έννοια «εμβάθυνση» της «δημοκρατίας» των θεσμών. Ωστόσο ο αγώνας της αντισυστημικής Αριστεράς και ενός αντισυστημικού κινήματος που είναι αναγκαίος όσο ποτέ σήμερα, θα πρέπει να στοχεύει στο οριστικό ξερίζωμα του συστήματος και του θεσμικού πλαισίου που το αναπαράγει και στην αντικατάστασή τους από πραγματικά δημοκρατικούς θεσμούς, στη διαμόρφωση των οποίων θα συμμετέχουν ενεργά και θα αποφασίζουν όλοι οι πολίτες ξεκινώντας από τους δήμους, με ένα ριζικά αποκεντρωμένο «μη-σύστημα» Περιεκτικής Δημοκρατίας, όπου στόχος θα είναι η διαρκής αυτοθέσμιση της κοινωνίας και η συνεχής αμφισβήτησή των δεδομένων αληθειών της, στη βάση του δημοκρατικού ορθολογισμού.
Στην Ελλάδα, η πολυδιάστατη κρίση που έχει πάρει εκρηκτικά χαρακτηριστικά τόσο λόγω των αναπόφευκτων δομικών προβλημάτων της οικονομικής Ανάπτυξης όσο και του ίδιου του ανορθολογισμού της λειτουργίας του συστήματος στα παρ’ ημίν, που είναι μάλλον κι αυτό ένα παράπλευρο σύμπτωμα της υιοθέτησης του ανορθολογισμού και των ανορθολογικών μεθόδων από μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας: από το ελληνοχριστιανικό ιδεώδες μέχρι την αστρολογία και στη συνέχεια βέβαια το ρατσισμό, τον σεξισμό, την ομοφοβία και πολλές ακόμα πτυχές που παρατηρούμε καθημερινά, είναι ένα κοινό στοιχείο που συνδέει τις εκφάνσεις της κοινωνικής κρίσης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα κατέχουμε τα «πρωτεία» στην Ευρώπη στην απόρριψη της θεωρίας της Εξέλιξης των Ειδών, προκρίνοντας τον Ευφυή Σχεδιασμό ή έναν μεταμοντέρνο «αγνωστικισμό». Την ίδια στιγμή που οι μετανάστες τίθενται στο στόχαστρο εθνικιστών και λαϊκιστών που ανάγουν τη μετανάστευση από σύμπτωμα της λειτουργίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος σε «αιτία» της κρίσης, με αποτέλεσμα τα ψευτο-λαϊκά και κυβερνητικά πογκρόμ που παρατηρούμε να εντείνονται τελευταία και των οποίων πρόδρομος ήταν η δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στην Κωνσταντίνα Κούνεβα τον Δεκέμβρη, το μίγμα λαϊκισμού, εθνικισμού και εκτεταμένου ανορθολογισμού που αποτυπώθηκε και στις τελευταίες Ευρωεκλογές, μπορεί να πάρει ακόμα πιο εκρηκτικές και εγκληματικές διαστάσεις όσο οι παράμετροι του συστήματος χειροτερεύουν. Τα περιστατικά που μπορεί να σταχυολογήσει κανείς το τελευταίο διάστημα είναι ενδεικτικά του κλίματος ρατσιστικής υστερίας. Συνεχή πογκρόμ στα σύγχρονα γκέτο μεταναστών τόσο από «νόμιμες» δυνάμεις καταστολής όσο και από τα παρακρατικά δεκανίκια τους, τρομοκράτηση των αλλόθρησκων από ημεδαπούς ελληνορθόδοξους ανορθολογιστές, σχέδια για δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης τύπου Γκουαντάναμο που θα κρύβουν αυτά που δεν θέλει να βλέπει η πολιτική ελίτ και οι ανώτερες μεσαίες τάξεις της χώρας που τους θυμίζουν τη δική τους ευθύνη και αδυναμία. Όλα αυτά σερβίρονται καθημερινά με δόσεις ρατσιστικής σήψης από τα παράσιτα του συστήματος, τα τηλεοπτικά ΜΜΕ που διαμορφώνουν τη λαϊκή συνείδηση κατά τις επιταγές της ημιολοκληρωτικής, πλέον, «δημοκρατίας» που υπηρετούν. Η περίπτωση της μαχόμενης συνδικαλίστριας και μετανάστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα οδεύει στο αρχείο ενώ το άγριο λιντσάρισμα των δύο μεταναστών εργατών στην Νέα Μανωλάδα ρίχνει στα μαλακά τους βασανιστές με την κατηγορία του πλημμελήματος, την ίδια στιγμή που παραπέμπει τα θύματα με κακουργηματική κατηγορία (!) και ταυτόχρονα μαρτυρά τις καταγεγραμμένες δυνατότητες αποσιώπησης και συγκάλυψης του κρατικού μηχανισμού. Οι εφιαλτικές εικόνες στο κτήριο του Εφετείου στο κέντρο της Αθήνας όπου στοιβάζονται εκατοντάδες ανθρώπινες ψυχές σε άθλιες συνθήκες υγιεινής φανερώνει την παρακμή του ανέκαθεν υποτυπώδους (ακόμα και στα πλαίσια του συστήματος) ελληνικού κράτους πρόνοιας που έχει πάρει δραματικές διαστάσεις στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Στο πραγματικό συστημικό πρόβλημα της μετανάστευσης, το πρόταγμα της Περιεκτικής Δημοκρατίας θεωρεί ότι δεν μπορούν να υπάρξουν ανθρώπινες λύσεις μέσα στο σύστημα και ότι είναι τουλάχιστον υποκριτικό να προσπαθούν να λύσουν το θέμα, μάλιστα οργανώνοντας μαζικές απελάσεις και παράλληλα «φιλανθρωπίες» σε κάποιους «τυχερούς» για να χρυσώσουν το χάπι, ιδεολογικά ή θεσμικά συνυπαίτιοι της αναπαραγωγής και επέκτασης του συστήματος. Είναι βέβαια αδιανόητο, πόσο μάλλον για τους ίδιους τους μετανάστες που έχουν κάποια χρόνια και εργαστεί στην Ελλάδα, για την οικογένεια και τα παιδιά τους που έχουν προσαρμοστεί σε σημαντικό βαθμό κοινωνικά εδώ, να απελαύνονται βίαια και μάλιστα από αυτούς που διαιωνίζουν τα αίτια εξαθλίωσης τους τόσο τοπικά όσο και παγκοσμίως!
Παρόλα αυτά, ο αντι-ρατσισμός ως μια ακόμα μορφή αποσπασματικής (αντι-)δράσης από τους πολλούς στην Ελλάδα υποστηρικτές της «άμεσης δράσης», όπως η «αντίσταση στην εργοδοτική τρομοκρατία», η «επαναοικειοποίηση» των δημόσιων χώρων, η αντικρατική δράση, οι μονοθεματικές αν και χρήσιμες κινήσεις αντιπληροφόρησης και οι απολίτικες καταλήψεις, ως αντίδραση στα συμπτώματα της συστημικής βίας, φάνηκαν για ακόμα μια φορά εντελώς ανεπαρκή μέσα στο να δημιουργήσουν μια μαζική αντισυστημική συνείδηση την περίοδο που ακολούθησε το Δεκέμβρη μέχρι σήμερα.
Σε αυτή την προβληματική, η ΠΔ θεωρεί το ρατσισμό ως ένα βασικό συστημικό σύμπτωμα που μπορεί να δειχτεί ότι ανάγεται στη συγκέντρωση εξουσίας, πολιτικής, οικονομικής και βέβαια ευρύτερα κοινωνικής, που γίνεται μέσω του διεθνοποιημένου πλέον συστήματος και που έχει βέβαια ιδιαίτερη σχέση με την άνοδο του ανορθολογισμού και του εθνικισμού σε «κράτη παρίες» όπως το Ιράν (για τα τεκταινόμενα στο οποίο οδύρονται απροκάλυπτα και ανιστόρητα οι απανταχού υπερασπιστές των πετσοκομμένων «ατομικών δικαιωμάτων» και ιδεολόγοι του συστήματος, ρεφορμιστές και διάφοροι «αντιεξουσιαστές» που παίζουν στον «χώρο» το ρόλο των ΜΚΟ και των απολογητών της Νέας Διεθνούς Τάξης). Θεωρεί ότι οι πραγματικά ριζοσπαστικές λύσεις που θα δημιουργήσουν, μέσα από μια καθολική Κοινωνική Πάλη για συλλογική και ατομική αυτονομία, συνθήκες ριζικής αλλαγής τόσο της συνειδητοποίησης των τάξεων που πλήττονται ολοένα και περισσότερο από την ανισοκατανομή δύναμης και τον αποκλεισμό τους στη λήψη αποφάσεων και τον αυτοκαθορισμό τους σε όλες τις κοινωνικές σφαίρες, απέναντι σε ανθρώπους διαφορετικής φυλής, φύλου, εθνοτικής, πολιτιστικής και σεξουαλικής ταυτότητας, έτσι ώστε να εκλείψει πλέον το «διαίρει και βασίλευε» που έχει κυριαρχήσει ακόμα και μεταξύ των ίδιων των εξουσιαζόμενων σε διαφορετικές ομάδες ταυτότητας, θα προέλθουν από μια εναλλακτική κοινωνική οργάνωση κλίμακας, χτίζοντας, εδώ και τώρα θεσμούς Περιεκτικής Δημοκρατίας, ΕΞΩ από το σύστημα της οικονομίας της αγοράς, της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και των συνακόλουθων εξουσιαστικών, ιεραρχικών και πατριαρχικών θεσμών.
Λόγω των οργανωτικών αρχών μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας, της αρχής της αυτονομίας και της αρχής της κοινότητας, που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να σταθεί μια δημοκρατική κοινωνία, η απελευθερωτική ηθική που θα απορρέει από αυτές τις αρχές θα καθιστά ανεπίτρεπτες τέτοιες διακρίσεις. Την ίδια στιγμή, οι ασφαλιστικές δικλείδες που προβλέπονται σε μια δημοκρατική κοινωνική οργάνωση από το πρόταγμα της ΠΔ, προστατεύουν από πιθανές διακρίσεις τις μειονότητες, ακόμα και τους ενός, μέσα από την καταστατική πρόβλεψη δημιουργίας ξεχωριστών συνελεύσεων μειονοτήτων για θέματα που τις αφορούν, καθώς και της δυνατότητας άσκησης ομαδικού βέτο σε αποφάσεις των δημοτικών συνελεύσεων που μπορεί να δειχτεί ότι θίγουν τις μειονότητες, θωρακίζοντας και θεσμικά όλους τους πολίτες από κάθε μορφή ρατσιστικής, σεξιστικής και πολιτιστικής διάκρισης.
Έτσι, παράλληλα με τη δημοκρατική, ελευθεριακή Παιδεία, τα δημοκρατικά ΜΜΕ και τη δραστική αλλαγή της συνείδησης όσων πολιτών συμμετέχουν στο χτίσιμο των δημοκρατικών θεσμών, που θα έρχονται σε ρήξη στην πράξη με τις κυρίαρχες στο σύστημα ιεραρχικές αξίες ―το λεγόμενο «κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα» του ετερόνομου συστήματος― μέσα από την ίδια την τριβή και τη συμμετοχή σε αυτούς, θα περνάμε σταδιακά και μέσα από τη συνομοσπονδιοποίηση των περιεκτικών δήμων, σε μια εναλλακτική κοινωνία και το αντίστοιχο παράδειγμα της. Σε μια κοινωνία στην οποία όχι απλά δεν θα νοείται να υφίστανται ρατσιστικές, σεξιστικές και ομοφοβικές συμπεριφορές, αλλά και καμία άλλη ετερόνομη/εξουσιαστική σχέση (οικονομική, πολιτική, κοινωνική) σε όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Είναι επομένως επιτακτική η ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ για τη δημιουργία ενός μαζικού αντισυστημικού κινήματος στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς με στόχο την ανατροπή του υπάρχοντος καταδυναστευτικού για την ανθρωπότητα συστήματος της οικονομίας της αγοράς, που σήμερα καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», όπου οι εγκληματικές ελίτ ως ηθικοί αλλά και φυσικοί αυτουργοί δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν την ωμή φυσική βία εναντίον των πολιτών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και αυτών των οικονομικών ελίτ. Ενός κινήματος που θα θεμελιώνεται πάνω σε ένα σαφές συνολικό πρόταγμα που θα αποδίδει τη σημερινή πολυδιάστατη κρίση στη συγκέντρωση εξουσίας/δύναμης στα χέρια των λίγων, μεταβατική στρατηγική και προϋποθέσεις για τη νέα κοινωνία που θα στηρίζεται στην ισοκατανομή της δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών, δηλαδή την κατάργηση των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών, μια ανασύνθεση και υπέρβαση των ιστορικών αντισυστημικών παραδόσεων (της δημοκρατικής/αυτόνομης παράδοσης, της σοσιαλιστικής και των αντισυστημικών τάσεων μέσα στα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα (φεμινιστικό, οικολογικό, μειονοτήτων). Πρέπει άμεσα όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις (σοσιαλιστικές, ελευθεριακές) να συμπαραταχθούν με ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα δράσης για την ανατροπή του συστήματος.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΚΑΤΑΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΒΙΑ, ΕΙΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΕΙΤΕ ΦΥΣΙΚΗ!
ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»!
Ιούλιος 2009
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org
Eπικοινωνία: peridimok@gmail.com
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου