Τι κάνουμε τώρα; (7) — Όχι στον ψευτοδιεθνισμό
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (19 Μαΐου 2013)
Η
«αριστερή» δικαιολογία που επικαλείται o ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τμήματα της
εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, για να δικαιολογήσουν την απαράδεκτη
στάση τους να επιμένουν στην παραμονή μας στην ΕΕ, παρά την οικονομική
καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων, είναι ότι αυτή είναι μια γνήσια
διεθνικιστική στάση. Και αυτό, σε αντίθεση με την «εθνικιστική» στάση,
όπως πολλοί από αυτούς χαρακτηρίζουν τη θέση ότι μόνο η άμεση μονομερής
και ταυτόχρονη έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με σειρά
άλλων ριζοσπαστικών μέτρων που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, θα
μπορούσε να σταματήσει την συντελούμενη καταστροφή. Δεν θα σταθώ εδώ σε
«επιχειρήματα» του τύπου ότι παρόμοια στάση είναι εθνικιστική διότι την
υποστηρίζουν σήμερα και διογκούμενα «εθνικιστικά» λαϊκά ρεύματα σε
ολόκληρη την Ευρώπη, διότι τότε θα έπρεπε να μην μετείχαμε ιστορικά σε
εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, ούτε να στηρίζουμε σήμερα ανάλογους
αγώνες στη Λιβύη ή τη Συρία γιατί τους στηρίζουν και εθνικιστές! Όμως, ο
αγώνας κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (όχι κατά του
νεοφιλελευθερισμού, όπως παραπλανητικά υποστηρίζουν οι ίδιοι
«αριστεροί») σήμερα είναι εθνικοαπελευθερωτικός.
Θα
σταθώ, αντίθετα, στα δήθεν «αριστερά» θεωρητικά επιχειρήματα που
χρησιμοποιούνται για να στηρίξουν την στάση αυτή η οποία, κατά τη γνώμη
μου, όχι μόνο έχει οδηγήσει στην ουσιαστική εξαφάνιση της Αριστεράς
στην Ευρώπη, αλλά και στην μαζική άνοδο εθνικιστικών κομμάτων, τα οποία
σήμερα παίζουν τον ρόλο που θα έπρεπε να παίζει η αριστερά. Όμως, η
στάση αυτή όχι μόνο δεν είναι αριστερή, εφόσον δεν μπορεί να κάνει το
παραμικρό για να ανατρέψει την οικονομική καταστροφή των λαϊκών
στρωμάτων που επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, αλλά και δεν έχει
σχέση με έναν πραγματικό διεθνισμό σήμερα. Και αυτό, διότι το πρόβλημα
δεν είναι πώς θα ξεπεράσουμε κάποιον ανύπαρκτο εθνικιστικό, ή ακόμη
χειρότερα, φασιστικό κίνδυνο σήμερα, όπως διαδίδει αποπροσανατολιστικά η
προπαγάνδα της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ, μέσω των διεθνών
ΜΜΕ που ελέγχει. Αποπροσανατολιστικά, γιατί θέλει να στρέψει την λαϊκή
οργή από τον πραγματικό κίνδυνο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης
που οδηγεί στην παγκόσμια «κινεζοποίηση» της εργασίας και την καταστροφή
κάθε κοινωνικής κατάκτησης των τελευταίων 100 χρόνων, σε φανταστικούς
κινδύνους από καρικατούρες «νεοναζιστικών» κομμάτων στην Ευρώπη (σε
αντίθεση με γνήσια εθνικιστικά κινήματα όπως το Κόμμα της Ανεξαρτησίας
στη Βρετανία που σήμερα βρίσκεται στη τρίτη εκλογική θέση) ή
«φασιστικών» όπως η Χρυσή Αυγή στα παρ’ ημίν.
Και
είναι φανταστικοί οι κίνδυνοι αυτοί γιατί ο πραγματικός
εθνικοσοσιαλισμός και ο φασισμός αναπτύχθηκαν σε εντελώς διαφορετικές
ιστορικές συνθήκες προπολεμικά, που ευνοούσαν την ανάδυσή τους. Οι
συνθήκες όμως αυτές, και κυρίως η ύπαρξη ισχυρών κρατών-εθνών στη
Γερμανία και την Ιταλία αντίστοιχα —που σήμαινε κατ’ αρχήν οικονομική,
και κατ’ επέκταση εθνική, κυριαρχία— είναι ανύπαρκτες σήμερα. Η
οικονομική κυριαρχία υπονομεύεται σήμερα αποφασιστικά σε παγκόσμιο
επίπεδο, μέσω των διεθνών θεσμών (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος
Οργανισμός Εμπορίου κ.λπ.) που υποχρεώνουν τα κράτη στο άνοιγμα και στην
απελευθέρωση των αγορών τους, δηλαδή, στην ουσιαστική κατάργηση
κοινωνικών ελέγχων πάνω στην κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων —πράγμα
αδιανόητο τη δεκαετία του 1930. Αλλά, ακόμη και η ίδια η εθνική
κυριαρχία υπονομεύεται αποφασιστικά στο πλαίσιο οικονομικών ενώσεων όπως
η ΕΕ, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα που όχι μόνο δεν έχει τον
παραμικρό έλεγχο επάνω στην οικονομία της, αλλά, άμεσα ή έμμεσα, και
στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική της. Όμως, οι Κεϋνσιανές πολιτικές
που πρώτοι εφάρμοσαν προπολεμικά οι εθνικοσοσιαλιστές, και μεταπολεμικά
οι σοσιαλδημοκράτες, ήταν εφικτές, ακριβώς λόγω της ύπαρξης
εθνών-κρατών και εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, ενώ για τον
αντίθετο λόγο είναι αδύνατες σήμερα. Ο σημερινός, επομένως, πραγματικός
«εθνικισμός» στην Ευρώπη δεν είναι επιθετικός, όπως στον μεσοπόλεμο,
αλλά αμυντικός απέναντι στην ισοπέδωση της νεοφιλελεύθερης
παγκοσμιοποίησης που δεν είναι μόνο οικονομική και πολιτική, αλλά επίσης
πολιτιστική.
Γι’
αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο αγώνας κατά της νεοφιλελεύθερης
παγκοσμιοποίησης παίρνει σήμερα εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα. Οι λαοί
που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποιητική διαδικασία σήμερα, ουσιαστικά,
αμύνονται ενάντια στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ελίτ, για να
προστατεύσουν το δικαίωμά τους για αυτοδιάθεση, αλλά και την ίδια την
κουλτούρα τους που ισοπεδώνεται στην διαδικασία αυτή. Ο πόλεμος αυτός
στις περιφερειακές χώρες της ΕΕ είναι οικονομικός, διότι με οικονομικά
μέσα καταλύεται η οικονομική και εθνική κυριαρχία τους, που προφανώς οι
προαναφερθέντες «αριστεροί», (συμπεριλαμβανομένων και «αντιεξουσιαστών»
της συμφοράς που μιλούν για άμεση δημοκρατία και «αυτοδιαχείριση» σε
συνθήκες νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης!) θεωρούν περιττή. Στην
γειτονιά μας, ο πόλεμος αυτός σημαίνει, επίσης, κτηνώδεις σφαγές λαών
που διεκδικούν το δικαίωμά τους για αυτοδιάθεση από την υπερεθνική και
τη Σιωνιστική ελίτ, χθες στη Λιβύη, και σήμερα στη Συρία. Όμως, ο
πραγματικός διεθνισμός μπορεί να ξεκινήσει μόνο «από κάτω», από λαούς
που έχουν επιτύχει την αυτοδιεύθυνσή τους, ενώ ο «διεθνισμός» που
επιβάλλεται σήμερα από τις ελίτ, με σφαγές και οικονομικούς πολέμους,
δεν είναι παρά ψευτοδιεθνισμός. Αλλά θα επανέλθω.
Τι κάνουμε τώρα; (6) ― Έξω από την ΕΕ!
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (12 Μαΐου 2013)
* Μια πιο σύντομη εκδοχή του άρθρου αυτού, λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης, δημοσιεύθηκε στην Kυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Ενώ
το ρεύμα κατά της Ευρωχούντας των Βρυξελλών θεριεύει σε ολόκληρη την
Ευρώπη, με τη μεγάλη πλειοψηφία των λαών τη Ευρωζώνης, σύμφωνα με το
τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, να μην εμπιστεύεται πια την ΕΕ, στην Ελλάδα που
έχει ίσως υποστεί τις μεγαλύτερες καταστροφές εξαιτίας της ένταξής της,
τόσο στο παρελθόν[1] όσο
και σήμερα, η Αριστερά μας δεν τολμά να θέσει όχι θέμα εξόδου από την
ΕΕ αλλά ούτε καν από το Ευρώ! Το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς έφθασε
να γίνει και αξιωματική αντιπολίτευση κάνοντας υποσχέσεις για ακύρωση
των μνημονίων μέσα στην Ευρωζώνη, τη στιγμή που δεν υπήρχε σοβαρός
οικονομολόγος στον κόσμο να πιστεύει ότι αυτό ήταν δυνατό. Αυτό άλλωστε
αποδείχθηκε αργότερα με την Κύπρο, όπου άρκεσε να κλείσει η Ευρωχούντα
για μερικές μέρες τη στρόφιγγα της ρευστότητας και να τελειώσουν οι
ηρωισμοί. Όμως, οι οικονομικοί «εγκέφαλοι» του ΣΥΡΙΖΑ δεν το έβλεπαν
αυτό, ενώ ο υποψήφιος «τσάρος της οικονομίας» του κόμματος, από τη
πρώτη μέρα της κρίσης μέχρι σήμερα, συναγωνιζόταν τους τοποτηρητές της
Χούντας στην Ελλάδα στην κατατρομοκράτηση του Ελληνικού λαού για τη
καταστροφή... του Νώε που θα ακολουθούσε την έξοδο από το Ευρώ. Και
αυτό, τη στιγμή που έγκυροι, ακόμη και ορθόδοξοι, οικονομολόγοι στο
εξωτερικό υποστήριζαν ότι η έξοδος από το Ευρώ ήταν το ελάχιστο για να
αποφευχθεί η καταστροφή —άποψη με την οποία δεν συμφωνώ, εάν η έξοδος
από την ευρωζώνη δεν συνοδεύεται και με ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ. Και
έρχεται σήμερα ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του
Μονάχου (ίσως το εγκυρότερο Γερμανικό οικονομικό Ινστιτούτο) να δηλώνει
ότι «η Ελλάδα θα είχε σήμερα ξεπεράσει την κρίση, αν την άνοιξη του
2010 είχε χρεοκοπήσει και αποχωρήσει από την Ευρωζώνη»—πρόταση που
είχαμε κάνει από το χειμώνα του ίδιου έτους (Ε, 28/2/2010).
Όσοι
λοιπόν ισχυρίζονται ότι «δεν κουνιέται φύλλο», από δήθεν...
ψυχολογικούς ή παρόμοιους λόγους, απλά ασεβούν σε βάρος ενός λαού που
βρέθηκε στη μεγαλύτερη ίσως κρίση της σύγχρονης Ιστορίας του, χωρίς μια
Αριστερά που θα μπορούσε να ηγηθεί ενός παλλαϊκού αγώνα για να την
ξεπεράσει, αλλά, αντίθετα, με το μεγαλύτερο μέρος της να τον
αποπροσανατολίζει και να τον εκφοβίζει, σε αγαστή σύμπνοια με τις
συστημικές δυνάμεις. Και κυρίως, όταν είναι τέτοια η φύση της σημερινής
κρίσης, με τη πολυπλοκότητα που χαρακτηρίζει τα αίτιά της και τη
ριζικότητα των μέτρων που απαιτούνται για την υπέρβασή της που χωρίς μια
εμπνευσμένη και ριζοσπαστική αριστερή ηγεσία να συγκροτήσει ένα
παλλαϊκό μέτωπο (αντίστοιχο του κατοχικού ΕΑΜ) για την έξοδο από την ΕΕ
και την αυτοδύναμη οικονομία, αυτό είναι αδύνατο. Οι συστημικές
δυνάμεις, από μόνες τους, ήταν πολύ εύκολο να εκμεταλλευθούν τον κίνδυνο
του αγνώστου που ενείχε η έξοδος από την ΕΕ για να τρομοκρατήσουν τη
πλειοψηφία. Πόσο μάλλον όταν είχαν και τη συμπαράσταση της «Αριστεράς»
και της σχετικής με αυτήν διανόησης, πέρα από τους συστημικούς
ακαδημαϊκούς και κονδυλοφόρους. Όταν, όπως αποκαλύφθηκε τελευταία, η
Ευρωχούντα ξοδεύει 3 εκ. Ευρώ από τα λεφτά των φορολογούμενων για να
διαφημίζεται η ανάγκη για την ΕΕ μέσα από ανώνυμα “τρολλς” στο
διαδίκτυο, που επεμβαίνουν ως δήθεν πληροφορημένοι ή “αντικειμενικοί”
πολίτες για να συκοφαντούν ή να διαστρεβλώνουν κάθε αντίθετη γνώμη και
τους υποστηρικτές της (Daily Telegraph, 3/2/2013), μπορεί κάποιος να
αντιληφθεί τι αγώνα έχει να αντιμετωπίσει εάν θα ήθελε να εναντιωθεί
στο “ρεύμα”, από συστημικές δυνάμεις αλλά και από δήθεν “προοδευτικές”.[2]
Και
αν ρωτήσει κανένας τους εγκέφαλους του ΣΥΡΙΖΑ γιατί πρέπει ο λαός να
εξαθλιωθεί με τη μαζική ανεργία, την οποία, εκτός από τα πληρωμένα
παπαγαλάκια, κανένας δεν προβλέπει ότι θα πάψει να είναι μαζική στο
μέλλον (εκτός βέβαια αν μετατραπεί σε άθλια χαμηλόμισθη, μερική ή
περιστασιακή, απασχόληση), την φτωχοποίηση τεράστιου τμήματoς των λαϊκών
στρωμάτων και τον εξαναγκασμό των εκπαιδευμένων νέων σε αναγκαστική
μετανάστευση, η απάντηση που δίνουν είναι ότι αυτό που προσπαθεί το
κόμμα τους είναι «να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων σε
συμμαχία με τους εργαζόμενους στις άλλες χώρες της Ε.Ε. ενάντια στο
νεοφιλελευθερισμό». Και μέχρι βέβαια να αναπτυχθεί παρόμοιο πανευρωπαϊκό
κίνημα μέσα στην ΕΕ, που κανένας δεν βλέπει σήμερα στον βαθύ ορίζοντα, η
απάντηση δίνεται με …ευχές του τύπου “γενικός ξεσηκωμός’’, ενώ οι άλλοι
γύρω αυτοκτονούν, πεινούν ή μεταναστεύουν…
Όμως η λύση υπάρχει: το παλλαϊκό μέτωπο που προτάθηκε με τα παρακάτω άμεσα αιτήματα.
1. Τη μονομερή
ταυτόχρονη έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ ―όχι με δικολαβισμούς του
τύπου «ρήξη και αποδέσμευση» από την ΕΕ σε...τρία τέρμινα που
χρησιμοποιεί τμήμα της Αριστεράς, γιατί η παραμονή στην ΕΕ με δραχμή θα
είναι ακόμη πιο καταστροφική από τη σημερινή κατάσταση.
2. Ακύρωση
όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων με παράλληλη
ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (δηλαδή μονομερή
διαγραφή του χρέους).
3. Αναγκαστική
απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση του κοινωνικού πλούτου που έχει
περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία
των ξένων και ντόπιων ελίτ.
4. Επανεισαγωγή
της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλα μέτρα ώστε να μην
πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα από τις συνέπειές της.
5. Μόνιμοι αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών.
6. Επαναφορά
μισθών και συντάξεων στα προμνημονιακά επίπεδα με παράλληλη
επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, που θα αναδιοργανωθεί
ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με
βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.
7. Κοινωνικοποίηση
των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων
όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες,
8. Γενική
καταγραφή κινητής και ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των
καταθέσεων στο εξωτερικό και επιβολή δραστικού «προοδευτικού» φόρου
μεγάλης περιουσίας.
9. Δημιουργία
ενός πραγματικά λαϊκού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών
Υπηρεσιών που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και θα ελέγχεται από τα
λαϊκά στρώματα.[3]
Αλλά θα χρειαστεί να επανέλθω για τις γεωπολιτικές επιπτώσεις παρόμοιου προγράμματος με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία.
[1] Βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος 2010) Μέρος δεύτερο
[2] Θύμα
παρόμοιας προσωπικής συκοφαντικής εκστρατείας από διαδικτυακό
κουκουλοφόρο με το ψευδώνυμο Omadeon είχε πέσει πέρυσι και η στήλη
3] Βλ. Έκκληση για ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης <http://www.periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2012-02-29/metopo-koinonikis-ethnikis-apeleftherosis>
Τι κάνουμε τώρα; (5) ― Πώς οικονομική αυτοδυναμία;
Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (4―5 Μαΐου 2013)
Στα προηγούμενα άρθρα προσπάθησα να δείξω γιατί η ανακοπή της σημερινής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων είναι δυνατή μόνο μέσα από την οικονομική αυτοδυναμία. Και αυτό, γιατί οι εφαρμοζόμενες σήμερα πολιτικές που ουσιαστικά συνεπάγονται τη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, την απαξίωση κάθε κοινωνικού αγαθού (Υγεία, εκπαίδευση) και το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου δεν είναι απλά απόρροια της διαφθοράς και των «κακών» πολιτικών κάποιων διεφθαρμένων πολιτικάντηδων, ξένων και ντόπιων, που εφαρμόζουν κάποιο νεοφιλελεύθερο δόγμα με τακτικές «σοκ και δέους». Όλα αυτά είναι αποπροσανατολιστικά παραμύθια που στρέφουν τη λαϊκή οργή στο σαμάρι, αντί για το γαϊδούρι. Και το γαϊδούρι στη περίπτωσή μας είναι το σύστημα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς (ή παγκοσμιοποίηση) που είναι μια μετεξέλιξη του συστήματος της καπιταλιστικής αγοράς στην εποχή των πολυεθνικών.
Ήταν, δηλαδή, η ανάδυση και μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών στη μεταπολεμική περίοδο που επέβαλλε τη θεσμοποίηση του πλήρους ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών (τις 4 «ελευθερίες») που συνεπάγεται την εξωστρέφεια και τον αδυσώπητο αγώνα βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας. Και φυσικά δεν είναι μόνο οι πολυεθνικές που ωφελούνται στη διεθνοποιημένη οικονομία, αλλά και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα που άμεσα ή έμμεσα έχουν ενσωματωμένη την οικονομική δραστηριότητά τους στην διεθνοποιημένη οικονομία.
Όμως, είναι δυνατή η αυτοδυναμία σήμερα, χωρίς παράλληλη αλλαγή του κοινωνικοοικονομικού συστήματος που προϋποθέτει βέβαια επαναστατικές συνθήκες, τις οποίες όμως δεν είδαμε πουθενά να αναπτύσσονται στη παγκοσμιοποίηση, παρά την πιο άγρια συμπίεση των λαϊκών στρωμάτων όσο ποτέ; Κατά τη γνώμη μου, η αποδέσμευση απο την παγκοσμιοποιημένη αγορά είναι δυνατή μέσα από ένα παλλαϊκό Μέτωπο κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης που θα επέβαλε τις εκλογές και θα κατέβαινε με ολοκληρωμένο πρόγραμμα βραχυπρόθεσμων και μεσοπρόθεσμων αλλαγών για μια αυτοδύναμη οικονομία.
Δεν θα συζητήσω εδώ τις βραχυπρόθεσμες απαιτούμενες αλλαγές που έχω συζητήσει παλαιότερα, αλλά μόνο τις μεσοπρόθεσμες αλλαγές για την οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας. Δηλαδή, τις αλλαγές για να ξανακτιστεί η παραγωγική δομή της χώρας, που έχει καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς (ιδιαίτερα στην ΕΟΚ/ΕΕ), και για να διαμορφωθεί ένα συναφές καταναλωτικό πρότυπο, πέρα από αυτό που μας επέβαλλε η εξάρτηση μας από τη διεθνή αγορά Το νέο παραγωγικό πρότυπο θα πρέπει να στοχεύει στη κάλυψη των βασικών αναγκών όλων των πολιτών και όσων από τις μη βασικές ανάγκες επιλέγουν οι ίδιοι να καλύψουν, και το επιτρέπουν οι διαθέσιμοι παραγωγικοί πόροι.
Στους κοινωνικοποιημένους κλάδους παραγωγής θα έπρεπε να υπαχθούν αυτοί που καλύπτουν βασικές ανάγκες σε τρόφιμα, τη κάλυψη των αναγκών Υγείας, Εκπαίδευσης, ηλεκτρικού κλπ και φυσικά το Τραπεζικό σύστημα καθώς και οι «εθνικής εμβέλειας» κλάδοι ενέργειας, επικοινωνιών, μεταφορών κλπ. Η κατανομή των οικονομικών πόρων σε αυτούς τους κλάδους μπορεί να γίνεται μέσω ενός εθνικού μακρο-οικονομικού σχεδιασμού (ενδεικτικός, εκτός από τη κάλυψη βασικών αναγκών) που θα θεμελιώνεται όχι μόνο στις καταναλωτικές προτιμήσεις που εκφράζει η αγορά, αλλά και στις αποφάσεις των δημοτικών συνελεύσεων (δηλαδή, των συνελεύσεων των δημοτών ανά δήμο που συνομοσπονδιοποιούνται στο εθνικό επίπεδο), αλλά και των συνελεύσεων των ίδιων των εργαζομένων στους κλάδους αυτούς.
Οι υπόλοιποι κλάδοι θα μπορούσαν να οργανώνονται στη βάση είτε νέου τύπου δημοτικών επιχειρήσεων που θα ανήκουν στους δήμους και θα ελέγχονται από τις δημοτικές συνελεύσεις καθώς και τις συνελεύσεις των εργαζομένων σε αυτές, είτε νέου τύπουv συνεταιρισμών που θα ανήκουν στα μέλη και θα ελέγχονται από τις συνελεύσεις τους είτε, τέλος, στην ατομική μικρο-ιδιοκτησία(μικρομάγαζα κάθε είδους, βασικά οικογενειακής μορφής, αυτό-απασχολούμενοι κ.λπ.). Το επίπεδο παραγωγής σε όλους αυτούς τους κλάδους θα προσδιορίζεται όχι μόνο με βάση τις καταναλωτικές ανάγκες αλλά και με βάση τον ενδεικτικό σχεδιασμό που θα έχει βασικούς στόχους την πλήρη απασχόληση, την αποτελεσματική χρησιμοποίηση των διαθέσιμων πόρων και την προστασία του περιβάλλοντος.
Η επιλογή μας είναι: συνέχιση και μονιμοποίηση της σημερινής εξαθλίωσης ή το κτίσιμο μιας αυτοδύναμης οικονομίας.
Τι κάνουμε τώρα; (4) - Όχι στην παγκοσμιοποίηση!
Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (28 Απριλίου 2013)
Χαρακτηριστικό του καθαρά αποπροσανατολιστικού ρόλου που αντικειμενικά παίζει σήμερα ένα μεγάλο τμήμα της Μαρξιστικής Αριστεράς (συνήθως Τροτσκιστικών τάσεων, αλλά όχι μόνο!) είναι ότι μη έχοντας καμιά αντίληψη του νέου συστημικού φαινομένου που αποτελεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και της αποκεντρωμένης άτυπης Υπερεθνικής ελίτ που την διαχειρίζεται, καταφεύγει στα Μαρξιστικά κιτάπια του 19ου αιώνα για να καταλήξει ότι ο δρόμος για την αυτοχειραφέτηση των εργαζομένων και τον σοσιαλισμό περνά μέσα από την παγκοσμιοποίηση! Έτσι, επιστρέφουμε στην παρωχημένη ιδέα της “Προόδου” και στην υιοθέτηση αντιδραστικών στην ουσία τους θέσεων, όπως ότι η αποικιοκρατία έπαιζε προοδευτικό ρόλο, σαν “αναγκαίο” κακό στην ίδια πορεία για τη σοσιαλιστική κοινωνία! Περιττό να αναφέρω ότι παρόμοιες απόψεις (όπως και οι αντίστοιχες των Νέγκρι και Χαρντ) αγκαλιάζονται από τα διεθνή ΜΜΕ που παίζουν σήμερα τον ρόλο των ιδεολογικών οργάνων της παγκοσμιοποίησης. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν πολλοί από τους ίδιους “αριστερούς” που αγκαλιάζουν την παγκοσμιοποίηση υιοθέτησαν χθες τη σφαγή του λαού της Λιβύης από την υπερεθνική ελίτ, και σήμερα της Συρίας, με το να υποστηρίζουν τους Νατοϊκούς “επαναστάτες” που, αφού αρχίσουν τις σφαγές, στη συνέχεια καλούν το ΝΑΤΟ για να τις ολοκληρώσει!
Έτσι, όλοι αυτοί δεν βλέπουν ότι η υπερεθνική ελίτ ασκεί τον άτυπο έλεγχό της μέσα από υπερεθνικούς θεσμούς, όπως η ΕΕ, ο ΠΟΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ., και ότι τα εθνικά κράτη που είναι ενσωματωμένα στην παγκοσμιοποίηση παίζουν απλά ρόλο εκτελεστικό των αποφάσεων των υπερεθνικών οργάνων (βλ. Ελλάδα). Ούτε βλέπουν, επομένως, ότι μόνο μέσα από την αποδέσμευση από την παγκοσμιοποίηση και τους θεσμούς της μπορεί ένας λαός να αυτοχειραφετηθεί σήμερα. Αντίθετα μιλούν για αγώνα μέσα στα όργανα αυτά που δήθεν θα ενώσει τους εργαζόμενους σε κοινό αγώνα κατά του κεφαλαίου. Και αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο αυτούς που δεν τολμούν ούτε καν να θέσουν θέμα εξόδου από την ΕΕ, αλλά και αυτούς που άμεσα ή έμμεσα υποστηρίζουν την παγκοσμιοποίηση. Είτε το λένε φανερά, είτε το εννοούν όταν δεν βάζουν θέμα αποδέσμευσης από τους θεσμούς της.
Φυσικά, η αποδέσμευση από τους υπερεθνικούς θεσμούς δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον για μια φιλολαϊκή παραγωγική αναδιάρθρωση. Όμως, εάν δεχθούμε ότι το βασικό πρόβλημα σήμερα για τα λαϊκά στρώματα που αντιμετωπίζουν οικονομική καταστροφή είναι η αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, και ότι μια φιλολαϊκή παραγωγική αναδιάρθρωση προϋποθέτει την οικονομική αυτοδυναμία, προφανώς, αυτή δεν είναι δυνατή ούτε μέσα στην ΕΕ, αλλά ούτε και μέσα στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, την οποία πολλοί «αριστεροί» την παίρνουν δεδομένη. Από αυτή τη μεριά τουλάχιστον το ΚΚΕ είναι συνεπές όταν επίσης βλέπει ότι παρόμοια αναδιάρθρωση προϋποθέτει την οικονομική αυτοδυναμία έξω από τους θεσμούς της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Το θέμα όμως που μπαίνει είναι εάν η αυτοδυναμία προϋποθέτει τη κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας με την έννοια της αντικαπιταλιστικής επανάστασης (που με δεδομένη την έλλειψη των υποκειμενικών συνθηκών παραπέμπει στις καλένδες), ή εάν αρκεί η απεξάρτηση από την παγκοσμιοποίηση.
Αποτελεί, επομένως ασυνέπεια, αλλά και αποπροσανατολισμό να υποστηρίζεται από κάποιους «αριστερούς» ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια «καλή» καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που θα επέτρεπε παρόμοια ριζική αναδιάρθρωση, έστω και μέσα στους υπερεθνικούς θεσμούς που δημιούργησε η υπερεθνική ελίτ. Είναι, δηλαδή, φανερό ότι χρειάζεται ριζική αλλαγή του αναπτυξιακού προσανατολισμού: από την εξωστρέφεια και την ενσωμάτωση στην παγκοσμιοποίηση, που μας οδήγησαν στη σημερινή καταστροφή, στην οικονομική αυτοδυναμία.
Αυτοδυναμία όμως δεν σημαίνει, όπως υποστηρίζει η παλαιολιθική Μαρξιστική “Αριστερά” διαστρεβλώνοντας την έννοια, επιστροφή στην εθνική οικονομία και το εθνικό κράτος με τη σημερινή μορφή τους. Πραγματική εθνική οικονομία σημαίνει τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας από τα λαϊκά στρώματα που αποτελούν τη πλειοψηφία του λαού, και όχι από μια τάξη ή μια ελίτ. Ούτε σημαίνει βέβαια απομονωτισμό, αλλά ένα νέο πραγματικό διεθνισμό που μπορεί να κτιστεί μόνο έξω από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Αυτό επιβάλλει να αρχίσουμε από κάτω, δηλαδή, από την κάθε χώρα χωριστά και από ενώσεις χωρών που επιδιώκουν την αυτοδυναμία τους. Είναι, επομένως, αποπροσανατολιστικά παραμύθια σήμερα (αν δεν είναι εκ του πονηρού) τα περί κοινού ταξικού αγώνα (ακόμη και μέσα στην ΕΕ!) για τη σοσιαλιστική αλλαγή, όταν το εργατικό κίνημα, που έχει καταρρεύσει από καιρό στη Δύση, δεν είχε τη δύναμη ούτε μια μονοήμερη γενική πολιτική απεργία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο να οργανώσει μπροστά στην πιο γενικευμένη ιστορικά επίθεση του κεφαλαίου …
Συμπερασματικά, η ίδρυση αυτοδύναμων οικονομιών αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει δυνατή η ανάπτυξη του αγώνα για μια νέα μορφή κοινωνίας. Ούτε μια σοσιαλιστική οικονομία, ούτε μια οικονομική δημοκρατία, είναι δυνατές σήμερα σε μια χώρα που δεν έχει αποκτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της και την απεξάρτησή της από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Θα επανέλθω όμως με πρόταση για τη στρατηγική αυτή και τις γεωπολιτικές επιπτώσεις της.
Τι κάνουμε τώρα; (3) ― Γιατί οικονομική αυτοδυναμία
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (14 Απριλίου 2013)
Ενώ
το μαζικό ξεπούλημα εντείνεται, σήμερα με τα νησιά μας και τη δημόσια
περιουσία, αύριο με τις Τράπεζες, σε λίγο με τα όποια ενεργειακά
αποθέματα βρεθούν, και ενώ η φτωχοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας
συνεχίζεται, το κρίσιμο ερώτημα είναι : ποιος πρέπει να είναι ο στόχος
μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής που όχι μόνο θα μας βγάλει από τη
σημερινή καταστροφή αλλά και θα βάλει τις βάσεις για να μην ξαναφθάσουμε
ποτέ στο ίδιο σημείο.
Είναι
φανερό πια σε όλους, εκτός από αυτούς που έχουν επενδυμένα συμφέροντα
για την παραμονή μας στην Ευρωζώνη, (δηλαδή οι οικονομικές, πολιτικές
και πολιτιστικές ελίτ, καθώς και τα αλληλοεξαρτώμενα προνομιούχα
κοινωνικά στρώματα), είτε ανήκουν στη Δεξιά είτε στην “Αριστερά”, ότι η
εξακολούθηση της παραμονής μας στο Ευρώ είναι καταστροφική. Και αυτό,
γιατί σε χώρες μικρές και μη ανταγωνιστικές σε σχέση με τα μητροπολιτικά
κέντρα, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, η έλλειψη νομίσματος ουσιαστικά τις
στερεί από κάθε ίχνος οικονομικής και επομένως εθνικής κυριαρχίας. Και
αυτό δεν είναι μόνο θέμα μνημονίου αφού η προβλεπόμενη μετεξέλιξη της
Ευρωζώνης σε «Τραπεζική Ένωση» θα θεσμοποιήσει την έλλειψη οικονομικής
κυριαρχίας, ιδιαίτερα για τις περιφερειακές χώρες που βρίσκονται σε
σχέση εξάρτησης με τα μητροπολιτικά κέντρα.
Εκείνο
όμως που δεν είναι φανερό σε όλους είναι ότι η δήθεν εναλλακτική λύση
που προτείνεται για την έξοδο από την καταστροφή, η απλή έξοδος από την
Ευρωζώνη, εάν δεν συνοδεύεται από παράλληλη μονομερή έξοδο από την ΕΕ
(χωρίς τους δικολαβισμούς που χρησιμοποιεί η αριστερο-δεξιά για να
συγκαλύψει την απροθυμία της εξόδου από την ΕΕ), θα είναι εξίσου
καταστροφική με τη σημερινή κατάσταση. Και αυτό για δύο λόγους. Πρώτον,
διότι η αιτία της καταστροφής δεν είναι απλά το Χρέος και τα Μνημόνια,
όπως υποστηρίζουν οι απατεώνες της Δεξιάς και της “Αριστεράς”, αφού αυτά
είναι απλές συνέπειες της υπάρχουσας παραγωγικής και καταναλωτικής
δομής της χώρας, και αν αύριο μας χάριζαν όλο το Χρέος σε λίγα χρόνια θα
είχαμε πάλι παρόμοια κρίση! Δεύτερον, διότι για να έχουν οποιαδήποτε
πρακτική σημασία τα μέτρα που θα ληφθούν εκτός Ευρωζώνης, απαραίτητη
προϋπόθεση είναι η κατάργηση των “4 ελευθεριών” που επιβάλλει όχι απλά η
Ευρωζώνη, αλλά η ίδια η ΕΕ. Δηλαδή, απαιτείται:
—η
κατάργηση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης της αγοράς κεφαλαίων
και η καθιέρωση μονίμων κοινωνικών ελέγχων στη κίνηση κεφαλαίου, ώστε να
μην κινδυνεύει κάθε στιγμή το νόμισμά μας από τους κερδοσκόπους ή ο
κοινωνικός μας πλούτος από τους ληστο-επενδυτές που, με υποτιμημένο
εθνικό νόμισμα, θα μπορούν να τον αγοράζουν ακόμη φθηνότερα από τώρα
—η
κατάργηση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας,
ώστε να καταργηθεί ο εργασιακός Μεσαίωνας που επέβαλαν τα Μνημόνια με
στόχο την Κινεζοποίηση της εργασίας. Όμως αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι
στην εργασία είναι αδύνατοι μέσα στην ΕΕ, παρά τους μύθους των
υποστηρικτών της απλής εξόδου από το Ευρώ.
—η
κατάργηση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών
εμπορευμάτων, ώστε να μην πλημμυρίζουν οι αγορές μας με ξένα προϊόντα
που οδήγησαν στη καταστροφική διαστρέβλωση της παραγωγικής και της
καταναλωτικής δομής μας. Όμως, κοινωνικοί έλεγχοι για την προστασία της
παραγωγής μας απαγορεύονται μέσα στην Ενιαία αγορά της ΕΕ.
—η
κατάργηση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών υπηρεσιών,
ώστε να μην καταλάβουν ξένες πολυεθνικές και τον μοναδικό παραγωγικό
τομέα που μας απέμεινε: τον τομέα των υπηρεσιών.
Τότε,
όμως, οι δήθεν διεθνιστές της “αριστεράς’’ ερωτούν: θα γυρίσουμε σε μια
Ευρώπη των εθνικών περιχαρακώσεων και ανταγωνισμών του παρελθόντος;
Αλλά το ερώτημα αυτό είναι εντελώς απατηλό γιατί προϋποθέτει ότι υπάρχει
εναλλακτική «καλή» παγκοσμιοποίηση από τη σημερινή νεοφιλελεύθερη
παγκοσμιοποίηση, την οποία δήθεν επέβαλλαν κάποιοι κακοί πολιτικοί
(Θάτσερ, Ρίγκαν, Μέρκελ κ.λπ.) και εξίσου κακοί Τραπεζίτες, με τη
βοήθεια ενός Ευρώ δομημένου για να ευνοεί τους κακούς Γερμανούς.
Εντούτοις, αυτό αποτελεί ένα καθαρό αποπροσανατολιστικό παραμύθι μιας
‘‘αριστεράς” που εξαπατά και προσποιείται ότι δεν βλέπει ότι δεν είναι
μόνο οι κακοί νεοφιλελεύθεροι που επέβαλαν δήθεν τις πολιτικές αυτές,
αλλά και οι καλοί σοσιαλιστές τύπου Μιτεράν, Μπλερ, Ολλάντ, για να μην
εκπαραθυρωθούν από τις αγορές! Και αυτό, γιατί καμιά κυβέρνηση, στην
εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, όπου μερικές εκατοντάδες
πολυεθνικές ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και το παγκόσμιο εμπόριο,
δεν μπορεί να εφαρμόσει άλλες πολιτικές από τις νεοφιλελεύθερες, όσο οι
αγορές είναι ανοικτές και απελευθερωμένες.
Το
συμπέρασμα είναι ότι μόνο εάν η έξοδος από την ΕΕ συμπληρώνεται από μια
στρατηγική οικονομικής αυτοδυναμίας έχει νόημα. Ο διεθνισμός του αύριο
μόνο σε αυτοδύναμες οικονομίες μπορεί να θεμελιωθεί, δηλαδή σε
οικονομίες που θα στηρίζονται πρωταρχικά στους δικούς τους πόρους,
ανθρώπινους και φυσικούς, και στην ικανότητα αυτόνομου καθορισμού των
στόχων και λήψης των συλλογικών αποφάσεων, σε μια διεθνοποιημένη
οικονομία των λαών και όχι των αγορών.
Τι κάνουμε τώρα; (2) — Η ανάγκη για παλλαϊκό Μέτωπο
Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία - 7 Απριλίου 2013
Με την ανεργία και τη φτώχεια να καλπάζουν, έχουμε ήδη επιτύχει, εν μέρει, τον στόχο που έβαλε η ελίτ το 2010: να μείνουμε στην ΕΕ για να μην γυρίσουμε στη δεκαετία του 1950. Ετσι, μείναμε μεν στην ΕΕ, αλλά γυρίσαμε— μέσα σε τρία χρόνια— στη δεκαετία του 1950! Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Σύμφωνα με την απογραφή του 1961, περίπου 24% του ενεργού πληθυσμού ήταν τότε άνεργο ή υποαπασχολούμενο. Σήμερα, μόνο οι άνεργοι φθάνουν το 27%. Μολονότι δεν υπάρχουν, από όσο γνωρίζω, ακριβή στοιχεία για τη φτώχεια στη δεκαετία του ‘50, μπορούμε να κάνουμε κάποιες λογικές υποθέσεις. Το 2011, στην αρχή της κρίσης, με ανεργία περίπου 18%, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, σχεδόν οι μισοί Έλληνες ζούσαν στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού, δηλ. δυσκολευόντουσαν να καλύψουν βασικές ανάγκες (ενοίκιο, ηλεκτρικό, θέρμανση, διατροφή με κρέας ή ψάρι δύο φορές την εβδομάδα, διακοπές κ.λπ.). Με την ανεργία σήμερα αυξημένη κατά 50% σε σχέση με το 2011, μπορεί κανείς να φανταστεί πόσοι θα είναι οι κοινωνικά αποκλεισμένοι σε σχέση με το 2011 και το 1961.
Ο μόνος λόγος που η φτώχεια δεν είναι το ίδιο φανερή όσο το 1961 είναι ότι, ενώ η εισοδηματική φτώχεια σήμερα θα πρέπει να είναι σημαντικά υψηλότερη από τότε, πολλοί από τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα βρίσκονται ακόμη με περιουσιακά στοιχεία (αυτοκίνητο, ιδιόκτητο σπίτι κ.λπ.) που απέκτησαν με τον εύκολο δανεισμό, τον καιρό της “ισχυρής Ελλάδας” (της φούσκας). Όσο όμως παραμένουν στην ανεργία και τη χαμηλόμισθη απασχόληση θα τα χάνουν και αυτά σταδιακά. Και αντίθετα με τα αναίσχυντα ψεύδη των ντόπιων και ξένων ελίτ καθώς και των άθλιων ΜΜΕ που ελέγχουν οι ίδιες, (τα οποία, όπως στα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα, έχουν “κομμένη” κάθε συζήτηση ενάντια στην ΕΕ), τόσο η ανεργία όσο και οι άθλιοι μισθοί θα παραμείνουν βασικά στα ίδια επίπεδα, παρά τις όποιες στατιστικές αλχημείες. Ακόμη και να έλθουν οι ξένοι ληστο-επενδυτές, που όπως ελπίζουν οι ελίτ θα προσελκυστούν από την Κινεζοποίηση της εργασίας στην Ελλάδα, όσο το επίπεδο και η διάρθρωση της παραγωγής και της απασχόλησής μας θα συνεχίζει να προσδιορίζεται από την παγκόσμια αγορά και την ΕΕ, και όχι από εμάς τους ίδιους συλλογικά σε μια αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη) οικονομία που θα μας εξασφαλίζει την οικονομική και εθνική κυριαρχία, η κατάσταση θα παραμένει βασικά η ίδια.
Δεν χρειάζεται βέβαια να ασχοληθούμε με τους απατεώνες της «Αριστεράς», οι οποίοι, ακόμη και μετά τα καταστροφικά μέτρα που επέβαλαν στα λαϊκά στρώματα της Κύπρου οι ξένες και ντόπιες ελίτ συνεχίζουν την εξαπάτηση ότι θα μπορούσαν να εφαρμόσουν λύσεις «αντιμνημονιακές» μέσα στην ΕΕ, ή να αραδιάζουν παραμύθια για Μέτωπο του Νότου, όταν όλες οι χώρες αυτές συμφώνησαν στην καταστροφή της Κύπρου! Και είναι εξαπάτηση, διότι οι Ευρω-ελίτ έδειξαν, στη πράξη, πόσο εύκολα μπορούν να υποτάξουν κάθε λαό, αρκεί να κόψουν τη ρευστότητα (που την ελέγχουν) σε μια οικονομία. Ούτε χρειάζεται να ασχοληθούμε με τις κούφιες εκκλήσεις για «γενικό ξεσηκωμό» κ.λπ., όταν μετά τρία χρόνια «ξεσηκωμών», απεργιών, «αγανακτισμένων» στις πλατείες και «αυτο-οργάνωσης» στη διαχείριση της φτώχειας μας, οι κοινοβουλευτικές Χούντες που διαδέχονται η μια την άλλη εφαρμόζουν στο ακέραιο το πρόγραμμά τους, γράφοντας στα παλιότερα των παπουτσιών τους κάθε παρόμοια «αντίσταση».
Η αιτία γι’ αυτή την καταστροφική ήττα του λαϊκού κινήματος είναι βέβαια ότι δεν υπάρχει οργανωμένο λαϊκό κίνημα με συγκροτημένο πρόγραμμα για την έξοδο των λαϊκών στρωμάτων από την οικονομική καταστροφή. Και γι’ αυτό φέρει ακέραια την ευθύνη η Αριστερά. Διότι παρόμοια κινήματα σχετικά με μια καταστροφική οικονομική και κοινωνική κρίση δεν μπορούν να ανακύψουν «από κάτω», αφού προϋποθέτουν σημαντικό βαθμό συνειδητοποίησης για τα αίτια και τους τρόπους διεξόδου από αυτήν. Δεν μιλάμε για μια ξένη στρατιωτική κατοχή, οπότε δεν χρειάζεται ιδιαίτερη συνειδητοποίηση για να αντιληφθεί κανείς ποιος είναι ο στόχος και τι πρέπει να κάνει. Μιλάμε για ένα σύστημα που ελέγχει όχι μόνο την οικονομική και πολιτική ζωή αλλά και την ίδια τη σκέψη.
Και όταν υπάρχουν τμήματα της «Αριστεράς» (τα οποία βέβαια έχει κάθε λόγο να τα προβάλει το σύστημα) που ηθελημένα ή μη εξαπατούν τα λαϊκά στρώματα για τους πραγματικούς στόχους και τρόπους διεξόδου από την καταστροφή, τότε η ευθύνη της αντισυστημικής Αριστεράς είναι ακόμη μεγαλύτερη. Και αυτό, διότι μόνο αυτή η Αριστερά μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι οι πραγματικοί στόχοι δεν είναι η κακιά Μερκελ, ή οι κακοί νεοφιλελεύθεροι, ή το κακό Ευρώ, αλλά το ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης (όπως εκδηλώνεται μέσα από την ένταξή μας στην ΕΕ) —που μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι.
Είναι επομένως επιτακτική η ανάγκη για ένα οργανωμένο, παλλαϊκό Μέτωπο που θα πρέπει να αγωνιστεί όχι για την ανατροπή ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος και την κατάκτηση (με αυτή την έννοια) της λαϊκής εξουσίας—κάτι που προϋποθέτει εντελώς διαφορετικές υποκειμενικές συνθήκες από τις σημερινές—αλλά για την άμεση μονομερή έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ και την αποκοπή από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Έτσι μόνο θα αποκτήσουμε οικονομική και, κατά συνέπεια, εθνική κυριαρχία και θα μπορέσουμε να στηριχθούμε στις δικές μας παραγωγικές δυνάμεις και όχι στις πολυεθνικές. Και γι’ αυτόν τον στόχο, που είναι και αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή στο μέλλον, υπάρχουν τόσο οι αντικειμενικές όσο και οι υποκειμενικές συνθήκες. Αλλά για τις οικονομικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις μιας παρόμοιας στρατηγικής θα χρειαστεί να επανέλθουμε.
Τι κάνουμε τώρα; (1)
Ενώ στην Ευρώπη ένα αντί-ΕΕ τσουνάμι έχει ξεσπάσει από την Βρετανία μέχρι την Ιταλία, η μόνη χώρα όπου το θέμα της ΕΕ δεν είναι καν στην δημόσια ατζέντα, είναι η Ελλάδα. Δηλαδή, η χώρα στην οποία έχει επιβληθεί μια ολοκληρωτική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων από την υπερεθνική ελίτ, ώστε να αναγκαστούν να προσφέρουν το μόχθο τους αλλά και τον κοινωνικό πλούτο της χώρας σε τιμές ευκαιρίας. Ήδη φθάσαμε στον έσχατο ευτελισμό να ξεπουλάμε νησιά μας στον γνωστό πειρατο-«επενδυτή» Εμίρη του Κατάρ! Aυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο της «ανάπτυξης μέσω των επενδύσεων» που υπόσχονται οι ελίτ, αλλά υιοθετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την επιχειρούμενη εξαπάτηση ότι θα... αποκλείσει τους πειρατές. Και είναι εξαπάτηση, όταν ακόμη και η πελώρια «κομουνιστική» Κίνα δεν μπόρεσε να τους αποκλείσει, πληρώνοντας την «ανάπτυξη» που της έφεραν οι πολυεθνικές με την ολοκληρωτική καταστροφή του περιβάλλοντος και την αγριότερη δυνατή εκμετάλλευση της εργασίας. Ο λαός της Χαλκιδικής όμως έδειξε τον δρόμο! Και ο λαός στα Ιόνια δεν θα επιτρέψει να τον εξευτελίσουν ξεπουλώντας τα νησιά του για τις παλλακίδες του Εμίρη...
Η εξαπάτηση της κοινής γνώμης δεν γίνεται επομένως μόνο από συστημικά κανάλια και αναλυτές, αλλά και από κόμματα και αναλυτές της «Αριστεράς». Όλοι αυτοί συμμερίζονται την ευθύνη για τη σημερινή καταστροφή που μας οδήγησε πίσω στη δεκαετία του ’50, στα παιδικά μας χρόνια, όταν ζεσταινόμαστε με μαγκάλια και όποιον πάρει ο Χάρος. Το κρίσιμο πια ερώτημα στα χείλη όλων, είναι : τι κάνουμε τώρα; Στη σειρά αυτή των άρθρων θα προσπαθήσω να δώσω απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα, κατατάσσοντας τις απαντήσεις, με βάση τρία κριτήρια: αίτια-προτεινόμενες λύσεις-αποτίμηση. Ο στόχος είναι να περιληφθεί όλο το πολιτικό φάσμα (οι κατηγοριοποιήσεις δεν είναι βεβαια στεγανές): νεοφιλελεύθεροι * Κεϋνσιανοί * ΣΥΡΙΖΑ * εκτός Ευρώ * ΚΚΕ * «Ελευθεριακοί» * Αυτοδύναμη οικονομία.
ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ
Αίτια: η διαφθορά των προηγούμενων κυβερνήσεων και η ανικανότητά τους να εισαγάγουν τις απαιτούμενες από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση «μεταρρυθμίσεις».
Λύσεις: Άμεση εισαγωγή των «διαρθρωτικών» μεταρρυθμίσεων που επιβάλλει η ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή: «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, «Βουλγαροποίηση» μισθών, ουσιαστική διάλυση του Κράτους-πρόνοιας και συνακόλουθη μείωση φόρων για τους επενδυτές, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές θα φέρουν «ανάπτυξη» αυτού του είδους, στον βαθμό που αρκετές πολυεθνικές θα προσελκυστούν να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Αποτίμηση: αν δεχτούμε ότι η παραμονή μας στην ΕΕ και η σύνδεσή μας με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι... θέλημα Θεού, τότε η παραπάνω ανάλυση δεν είναι αβάσιμη. Όμως, η «λύση» αυτή θα μονιμοποιήσει τη σημερινή λαϊκή καταστροφή, γεγονός που επιβάλλει την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ.
ΚΕΫΝΣΙΑΝΟΙ
Αίτια: ανεξάρτητα από τα ποια είναι ακριβώς τα αίτια, όπου υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους, όλοι τους συμφωνούν ότι η κρίση επιδεινώθηκε ραγδαία, ως αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζει η ΕΕ, τις οποίες χαρακτηρίζουν «μυωπικές» (ή, εναλλακτικά, ως ηγεμονικές πολιτικές της Γερμανίας).
Λύσεις: ανατροπή της ύφεσης με πολιτικές... Ρούζβελτ, «ξεχνώντας» ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία παρόμοιες πολιτικές είναι ανέφικτες! Ακόμη και ο Ομπάμα, που θαύμαζε ο Τσίπρας, σήμερα εφαρμόζει «αυτόματες» πολιτικές λιτότητας, ενώ ο «σοσιαλιστής» Ολάντ, αντιμετωπίζοντας «φυγή κεφαλαίου», ήδη άρχισε στροφή 180 μοιρών. Συγκεκριμένα για την Ελλάδα, οι Κευνσιανοί συνιστούν παραγωγικές επενδύσεις για να καλυφθεί το έλλειμμα της ανταγωνιστικότητας
Αποτίμηση: Το αναπάντητο ερώτημα είναι από που θα προέλθουν τα σχετικά κεφάλαια για παρόμοιες επενδύσεις, ιδιαίτερα όταν οι περισσότεροι από αυτούς δεν αμφισβητούν ούτε το Ευρώ, ενώ κανένας δεν αμφισβητεί την ΕΕ! Μήπως απο... «μη πειρατές» επενδυτές; Ή μήπως απο την ΕΚΤ, με βάση κάποια παραλλαγή του Αμερικάνικου ομοσπονδιακού συστήματος; Όμως, η Ευρώπη έχει μικρή οικονομική, και ελάχιστη πολιτιστική, ομοιογένεια για να εφαρμόσει παρόμοιο σύστημα που θα σήμαινε ότι ακόμη και χώρες σαν την Γαλλία και την Ιταλία θα έχαναν σχεδόν κάθε εθνική και οικονομική κυριαρχία.
Δείτε επίσης:
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου