H διάλυση του "Δημοσίου" και η ομαδική παράκρουση

Αφορμή για αυτό το (σεντονάτο, δυστυχώς, όπως προέκυψε) ποστ είναι οι ολοένα αυξανόμενες φωνές απελπισίας που μιλούν ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα, για τις ευθύνες της διάλυσης του "Δημόσιου", με την ευρύτερη έννοια, είτε ως κράτος είτε ως συλλογική οργάνωση- τόσο σε διάφορες παθογένειες του τελευταίου καιρού, όπως οι πυρκαγιές, οι αποκαλύψεις για εκτεταμένη συμμετοχή πολιτών στις αυθαιρεσίες στα δάση, η μειωμένη ή επιλεκτική κρατική παρέμβαση σε τοπικά προβλήματα όπως τα πρόσφατα αίσχη της συγκάλυψης, αν όχι ενθάρρυνσης, του τραμπουκισμού των μαγαζατόρων της παραλιακής έναντι των ανθρώπων που ζητούν ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες (στο Δημόσιο Χώρο!) και η εντεινόμενη κρατική βία με κρατική μάλιστα προώθηση("ακούνητα στρατιωτάκια", πραίτορες urbanis κτλ).

Graffiti του Banksy στο τείχος του φασισμού του Ισραήλ

Την ίδια στιγμή στον "ιδιωτικό χώρο" παραβιάζεται από το κράτος και τις εταιρίες τις ίδιες (απευθείας!) η ιδιωτική ζωή όχι απλά των πολιτών αλλά και των μελών της κυβέρνησης (οι υποκλοπές Vodafone θα έπρεπε από μόνες τους να την έχουν ρίξει προ πολλού αλλά who cares?), για να μη μιλήσουμε και για τις κάμερες και το "γδύσιμό" μας παντού λόγω της αντι-τρομοκρατικής υστερίας.

Κι όλα αυτά συνοδεύονται από τη συστηματική κατάλυση κάθε κοινωνικής προστασίας/κράτους πρόνοιας από το Δημόσιο και τελικά την πλήρη αίσθηση εκτεταμένης διάρρηξης του κοινωνικού ιστού.


Τα παραπάνω φαινόμενα ακούγονται ίσως διάσπαρτα και ασύνδετα, όμως υπάρχουν πλέον έρευνες και αναλύσεις από ένα ευρύ φάσμα σκεπτόμενων ανθρώπων που συσχετίζουν την αποχαύνωση των πολιτών-ατόμων και τη διάλυση (πραγματική ή τεχνητή, λόγω κυρίως της κομματοκρατίας) του δημόσιου τομέα ή την "αναποτελεσματικότητα" των δημόσιων υπηρεσιών, με την ουσιαστική και συστηματικότατη απαξίωση της Δημόσιας , και πάνω απ' όλα, Πολιτικής παρέμβασης των πολιτών στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Και αυτό σε πρώτη φάση γιατί πλέον είναι εξόφθαλμο ότι ο Δημόσιος έλεγχος από τους πολίτες σε μια τόσο σύνθετη κοινωνία δεν μπορεί να γίνεται μια φορά στα τέσσερα χρόνια, με ένα μαζικό τρόπο όπου απλά ο κόσμος, μέσα από ένα πλήθος νομικών και πολιτικών εγκλημάτων ή ¨λαθών" που έκανε η κυβέρνηση πρέπει να επιλέξει ποια ήταν λιγότερο επιβλαβή για τους συμπολίτες του ή αν κάποια καλά τα αντισταθμίζουν.

Νομίζω, δηλαδή, ότι ένας λόγος που το 90% των πολιτών ψηφίζουν δικομματικά, παρά τα αντικειμενικά εκτρώματα της κάθε κυβέρνησης, είναι και συνέπεια του ότι έχουν γενικά απομακρυνθεί από τα Δημόσια πράγματα ή απογοητευτεί από τη συνθετότητά τους και την αδυναμία να τα ελέγξουν, οπότε κοιτάζουν τη μικρο(ή μεγαλο)- βολή τους και ό,τι αρπάξουν, μπας και σωθούν.

Μόνο και μόνο ένα απλό παράδειγμα να πάρετε: Τα ψώνια στο σούπερ-μάρκετ.Λόγω της υπερ- και παρα-πληροφόρησης από χιλιάδες ιδιωτικές και ανέλεγκτες πηγές, πρέπει να είσαι πλέον ειδήμων χημικός μηχανίκος, διατροφολόγος, φυσικός, παιδίατρος, ερευνητής τεστολόγος-σεξολόγος και πυρηνικός φυσικός ακόμη και για να επιλέξεις με σχετική ασφάλεια τα πιο βασικά προϊόντα!!! Μπάστε σκύλοι αλέστε και οι υπόλοιποι "να προσέχετε τις ετικέτες"!!! Αυτό είναι που λέμε "κρατική πρόνοια": ο κρετινισμός σε συσκευασία "δημοσίου".


Σε δεύτερο επίπεδο και πιο σημαντικό, που σχετίζεται όμως με τα προηγούμενα, τίθεται πλέον θέμα τεράστιας κλίμακας ψαλιδισμού της Δημοκρατίας και επίσημης πλέον κατάλυσης κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων δεκαετιών στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο. Αυτό οφείλεται στην παραχώρηση από τις κυβερνήσεις (που εμείς ψηφίζουμε!) των κατευθυντήριων πολιτικών σε Διεθνείς Οργανισμούς όπως ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και βέβαια στο διαβόητο πλέον "Σύμφωνο Σταθερότητας", στο Ευρώ μαζί με την ΕΚΤ (το εκτρωματικό 1-size-fits-all μοντέλο) ώστε και να αποσείσουν τις ευθύνες τους απέναντι στην οικονομική και βιοτική εξαθλίωση των "υπηκόων" τους, αλλά και να μη θίξουν την πανίσχυρη "υπερεθνική ελίτ"- κατά Φωτόπουλο- η οποία ελέγχει πλήρως τις κατευθύνσεις της Οικονομίας καθώς και τη στρατηγική εξάπλωσής της.

Περί αυτού διαβάστε κάποια από τα αναλυτικά άρθρα του διανοητή και οικονομολόγου Τάκη Φωτόπουλου, που πραγματικά είναι αποκαλυπτικά για τις υπερεθνικές ελίτ και το αδιέξοδο του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού

Το κυρίως πρόβλημα, λοιπόν της Δημόσιας απαξίωσης, είναι λοιπόν Οικονομικό (με την πολύ ευρεία έννοια), και όχι "κομματο-διαχειριστικό" όπως το προβάλλουν, κάτι που τείνουν πολύ βολικά να συγκαλύπτουν οι "μεγάλοι" αναλυτές των "Δημοσίων πραγμάτων" (κατ' επίφαση προφανώς διότι έχουν "ιδιωτικοποιηθεί" και αυτά- όπως και αυτοί τελικά!) στην Ελλάδα. Γι' αυτούς "Δημόσιο" είναι πρωτίστως τα ατομικά δικαιώματα τα οποία αφορούν βεβαίως και τους ίδιους και επίσης (ευτυχώς δηλαδή) αφορούν και τους μετανάστες ή τους αγωνιστές των δρόμων- κάτι που τους δίνει το απαραίτητο "άλλοθι" της μονομερούς χρήσης τους. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε ή διαισθανόμαστε, τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα των ανθρώπων όπως κηρύχθηκαν στην Ουμανιστική Διακήρυξη του ΟΗΕ έχουν πάει περίπατο (αν δεν λοιδορούνται κιόλας σε κάποιες περιπτώσεις)!..

Σχετικά με αυτό το θέμα διαβάστε το άρθρο του πάντα καίριου καθηγητή Βεργόπουλου στην Ελευθεροτυπία για τους "νεο-Ρουσσώ" καθώς και τον αποκαλυπτικό διάλογο περί "δικαιωμάτων" και της ευθύνης των περισσότερων ΜΚΟ στο παγκόσμιο οικονομικό έγκλημα που συντελείται, μεταξύ Διεθνούς Αμνηστίας και Φωτόπουλου. Μάλιστα, δείτε πόσο εύκολα διασύρεται ως αντισημιτιστής από τον κ. Δημητρά ο κ. Φωτόπουλος, αυτός ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ, επειδή ο δεύτερος καταφέρεται εναντίον του Εβραϊκού λόμπι (με στοιχεία) και του εθνικισμού των συστηματικών θηριωδιών του κράτους του Ισραήλ.

"Gun Violence In America" - Άγνωστος

Και σε όλα αυτά έρχεται καπάκι και ο γενικότερος αχταρμάς στα επίσημα Μ.Μ.Ε. και στα ισοπεδωτικά κυνικά μέσα τους όπως η διαφήμιση, να προσθέσει και άλλη, κι ΆΛΛΗ σχετικοποίηση, αλλοίωση του Δημόσιου Χώρου, της συλλογικής ζωής και αποδόμηση της κριτικής σκέψης, μπλέκοντας τα όρια με το Ιδιωτικό και έτσι οδηγώντας σε γενικευμένη παράκρουση.
Όπως έγραφε η Πόπη Διαμαντάκου (με την οποία διαφωνώ σε κάποιες αναλύσεις της αλλά εδώ έπεσε διάνα) σε παλιότερο άρθρο της στα Νέα αναφερόμενη στην "οικειότητα" των πολιτικών αρχηγών:

"...«Γιώργο, είσαι ΄δω... έλα να καθήσεις». ..."

"...Διόλου τυχαίο. Το χαλαρό στυλ πολιτικού λόγου επιβλήθηκε από τα ήθη της τηλεόρασης και ιδίως μετά την τεράστια επιτυχία του ριάλιτι. Της τηλεόρασης που ανέδειξε την ψυχαγωγική αξία του «προσωπικού», του «ιδιωτικού», για να απλωθεί κατόπιν σαν λαίλαπα σε ολόκληρη τη δημόσια σφαίρα και να επηρεάσει την πολιτική. Αμερικανικής εμπνεύσεως. Οι προεκλογικές εκστρατείες δεν νοούνται χωρίς να προβληθούν «προσωπικά» χαρακτηριστικά των υποψηφίων και να κυριαρχήσουν εν τέλει επί των πολιτικών τους. Είναι η επιρροή της τηλεόρασης."

" Είναι η τηλεόραση που αναδύεται (ΗΠΑ) λίγο μετά την αποτυχία των μεγάλων κοινωνικών κινημάτων να δώσουν λύσεις στα εντεινόμενα προβλήματα των πολιτών από τη διόγκωση της αγοράς. Αντί να προτείνει η πολιτική και κυρίως αντί να συμπεριλάβει αυτό το νέο είδος απογοητευμένου πολίτη, το αφήνει στην τηλεόραση, να το διαμορφώσει εύπιστο καταναλωτή προϊόντων. Κατόπιν εμφανίζεται η πολιτική να καρπωθεί με ψήφους τα νέα καταναλωτικά ήθη, προτείνοντας «πολιτικά προϊόντα» αντί οράματα."

Αυτό το στρατευμένο μπάχαλο, που συμπλέει με το ιδεολογικό περίγραμμα του επιθετικού Μεταμοντερνισμού, ένα από τα θεωρητικά δεκανίκια του νεοφιλελευθερισμού, λειτουργεί αποσαρθρωτικά μέσα στην κοινωνία και έχει ως αποτέλεσμα, αντί ο κόσμος να απαιτεί να ελέγχει δημοκρατικά το κράτος για τις αδυναμίες του σε τακτά χρονικά διαστήματα και με μεγάλη ελεγκτική ικανότητα όπως θα έπρεπε, να παραδίδει τα όπλα και να "παραχωρεί" (μάλιστα με τη ψήφο του) τα δικαιώματα του σε υπερεθνικούς και "ανεξαρτητους" οργανισμούς ή ΜΚΟ.

Έτσι, αφήνει το κράτος να λειτουργεί ως ένα "γραφικό απομεινάρι" με μεταφυσικά στοιχεία (μετά από τόσους ψαλιδισμούς και στρεβλώσεις και με τη θεοκρατία και τους ελληνάρες καλά να κρατούν) που έχει ως στόχο την περιστασιακή, ad hoc αντιμετώπιση κάποιων ακραίων (ή τηλεοπτικών, καλύτερα!) φαινόμενων ατομικών μεσοαστικών ζητημάτων, τη βίαιη καταστολή αδέσμευτων κινήσεων απελευθέρωσης των πολιτών (ακόμα και παιδιά με γκράφιτι και μπογιές καταδιώκουν οι στόκοι!), και φυσικά την εξευτελιστική, γελοία και ληστρική (για να βολέψουμε σε αυτό το χάος και τα "δικά μας παιδιά" μπας και σωθούμε) διαχείριση των οικονομικών (και εξωτερικών) πολιτικών που του επιβάλλονται από τις ίδιες τις ελίτ.

"Alienation"

Είναι αυτά τα "αγαθά" της "Ιδιώτευσης των πάντων" που υπόσχονται ότι θα υποκαταστήσουν την Πολιτική (με την ευρεία και τη στενή σημασία της λέξης) με τον "αυτόματο πιλότο" -που έλεγε κι ο Σημίτης- και θα την "απαλλάξουν" και τυπικά πλέον από τους ανίκανους κομματικούς διαχειριστές της. Φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι η ορθολογική Πολιτική, Δημόσια κριτική, βασικό στοιχείο των μετανεωτερικών κοινωνιών, προϋποθέτει ταξική και πατριωτική (με την αριστερή έννοια) παιδεία εκτός των άλλων, κάτι που είναι κόκκινο πανί για τις λυσσαλέα στρατευμένες υπερεθνικές ελίτ στον υπέρτατο στόχο τους : το κέρδος! Οπότε και η παιδεία πάει περίπατο (βλ. Ρεπουσιάδα)!

Κάτι τέτοια "προοδευτικά" προωθούν ακόμη "πιο κυνικά" νέοι "φιλελεύθεροι" συνδυασμοί όπως η "Φιλελεύθερη Συμμαχία" στη χώρα μας. Με lifestyle πρόσχημα την "κοινωνία των πολιτών" (με την οποία συμπλέουν για διαφορετικούς όμως λόγους και πολλοί αριστεροί) προτάσσουν την αχαλίνωτη διείσδυση του καταστροφικού- σε παγκόσμια κλίμακα -οικονομισμού της αγοράς και της νοοτροπίας των ιδιωτικοποιήσεων σε κάθε έκφανση της Δημόσιας ζωής. Έτσι, προκρίνουν τον ατομικισμό (τι σχέση έχει αυτός με το Δημόσιο συμφέρον άραγε;), καταστρέφοντας κάθε ελπίδα συνοχής και υπονομεύοντας κάθε κοινωνική αντίσταση στα υπερεθνικά οικονομικά και εθνικιστικά/ φασιστικά εγκλήματα. Και μετά απορούμε γιατί καίγονται τα δάση!!

Αν όλα αυτά δεν είναι ολιγαρχία και οικονομικός στραγγαλισμός σε ιλουστρασιόν (από τα Μ.Μ.Ε.) συσκευασία του ενός, τότε αναρωτιέμαι ΤΙ μπορεί να είναι;
Και πόσο απαθείς θα συνεχίσουμε να είμαστε ενώ το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να συνασπιστούμε ως μικροκοινωνία και να αρχίσουμε να οργανωνόμαστε με το Δημόσιο συμφέρον μπροστά από το ιδιωτικό και το ιδιοτελές;

Προτείνει σχετικά ο Φωτόπουλος:

"Υπάρχουν όμως βραχυπρόθεσμες μέθοδοι συλλογικής αυτό-προστασίας μπροστά στην επιδεινούμενη κρίση; Στη Δυτική Ευρώπη ήδη ανθεί το κίνημα για την “ανάκτηση των κοινών” (reclaim the commons), με αγώνες που στοχεύουν στην ανάκτηση των δρόμων για τους πεζούς (Βρετανία) μέχρι την ματαίωση μεγάλων “αναπτυξιακών” έργων που καταστρέφουν το περιβάλλον (Ιταλία). Το κίνημα αυτό ήδη έχει βάλει, όπως ήταν αναπόφευκτο, στο στόχαστρο την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και αγωνίζεται ενάντια στην εξαφάνιση του δημόσιου χώρου και την ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών όπως το νερό αλλά επίσης η ενέργεια και φυσικά η γνώση που κάποτε εθεωρείτο αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Έχουμε δηλαδή μια επέκταση της έννοιας των “κοινών” ώστε να συμπεριλάβει οχι μόνο την γή ή το νερό αλλά και “δημόσια αγαθά” όπως ο δημόσιος χώρος, η εκπαίδευση, η υγεία και η υποδομή που είναι αναγκαία για την λειτουργία μιας σύγχρονης κοινωνίας (συστήματα ύδρευσης, ηλεκτροδότησης κλπ) ."

Μήπως πρέπει να γίνουμε ακτιβιστές του Δημόσιου και της Πολιτικής Σκέψης πάνω απ' όλα, αντί για διεσπαρμένοι, κατακερματισμένοι και "ιδιώτες" ακτιβιστές των φαλαινών, των ομάδων μειονοτήτων , των παιδιών της Αφρικής, των ομοφυλοφίλων, των Ρομά, των κοινωνικών δικαιωμάτων κτλ.;
Μήπως πρέπει να οργανωθούμε "οριζόντια" κυρίως στην κοινωνία και να αποδυναμώσουμε το "κάθετα" όπως γίνεται -με το αζημίωτο στην τελική- τώρα;

Tweet