Ο περισπασμός του αντιφασιστικού Μετώπου
Οκτώβρης, 26 2013
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (26-27 Οκτωβρίου 2013)
Όταν πριν ένα μήνα έγραφα από την στήλη αυτή για τον περισπασμό της Χρυσής Αυγής, ίσως φαινόταν υπερβολικό το τότε συμπέρασμα πως «είναι κάλλιστα πιθανό ότι η ΧΑ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τέλειο περισπασμό από τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε: την ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) και της ντόπιας ελίτ». Σήμερα, όμως, ο αποπειρώμενος περισπασμός, που ξεπερνά πολύ την ΧΑ, είναι φανερός σε όλους. Και αυτό γιατί είναι προφανές ότι κάποιοι στις ελίτ, με την ενθουσιώδη στήριξη της πλήρως ενσωματωμένης στη Νέα Διεθνή Τάξη Αριστεράς που δεν απαιτεί την έξοδο από την ΕΕ και την ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (δηλαδή, σύμπασας της «εκφυλισμένης» Αριστεράς, πλην ΚΚΕ), κάθε άλλο παρά σκοπεύουν να σταματήσουν τον περισπασμό αυτό, ακόμη και μετά την συντριβή της ΧΑ. Στη πραγματικότητα, το ίδιο το Ευρωπαϊκό τμήμα της Υ/Ε, έντρομο απο τη ραγδαία άνοδο των αντι-ΕΕ ρευμάτων σε ολόκληρη την ΕΕ, τα κηρύσσει συλλήβδην «ακροδεξιά» ή «φασιστικά» για να επιβιώσει, έστω στις Ευρω-εκλογές, καλλιεργώντας ένα άνευ προηγουμένου εμφυλιοπολεμικό κλίμα.
Σε αυτή την άθλια εκστρατεία την ακολουθεί η εκφυλισμένη «Αριστερά», πανευρωπαϊκά, αλλά και στην Ελλάδα, παρά το «τσάκισμα» της ΧΑ, όπως είχε υποσχεθεί ο Α. Σαμαράς. Έτσι, η Αριστερά αυτή προωθεί την ανάγκη σύμπηξης αντιφασιστικού Μετώπου με κάθε μέσο. Ακόμη και με ψευτο-ιστορικές «αναλύσεις» στελεχών της που προσπαθούν να δείξουν ότι η Ελλάδα είχε πάντα ισχυρές φασιστικές τάσεις βαφτίζοντας (σαν τον Ροΐδη με τα ψάρια) κάθε αστική συντηρητική παράταξη με αυταρχικές τάσεις ως ακροδεξιά, και επομένως «φασιστική»! Ουσιαστικά, δηλαδή, εξυβρίζοντας τον Ελληνικό λαό ως υποθάλποντα φασιστικές τάσεις, λες και σε ένα εξαρτημένο, από καταβολής, πολιτικά και οικονομικά κρατίδιο όπως το Ελληνικό θα μπορούσαν να αναπτυχθούν παρόμοιες αυτόνομες τάσεις, χωρίς την στήριξη κάποιας «προστάτιδας» δύναμης. Και αυτό, όταν η μόνη περίπτωση που αναπτύχθηκε έντονη φασιστική δράση στην Ιστορία μας ήταν αυτή της Κατοχής, με τους ταγματασφαλίτες, που οργάνωσαν οι κατοχικές δυνάμεις, και τους συνεργαζόμενους με αυτούς Χίτες! Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν από τον αποπροσανατολιστικό πανηγύρι και οι δημιουργοί του Debtocracy που με νέο φιλμ τους θεωρούν ότι “η μάχη με τον φασισμό μόλις ξεκίνησε” …
Παράλληλα, οι ελίτ καθορίζουν έμμεσα και ποιοι νομιμοποιούνται από την Αριστερά να μετέχουν σε αυτόν τον αντιφασιστικό αγώνα, αποκλείοντας από αυτόν, για ευνόητους λόγους, όσους τολμούν να θέτουν αιτήματα εξόδου από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, και ρήξης με την παγκοσμιοποίηση. Έτσι, όπως ξεκαθάρισε και ο Α. Σαμαράς, δεν είναι μόνο ο φασιστικός κίνδυνος που μας απειλεί, αλλά και οι εξτρεμιστές της Αριστεράς που ζητούν έξοδο από την ΕΕ. Συγχρόνως, η ίδια η ΕΕ, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, επιδοτεί με 100.000 Ευρώ φορείς όπως δήμους, περιφέρειες, πανεπιστήμια/ΤΕΙ, επιμελητήρια, ΜΚΟ κ.λπ., μέσα από ένα πρόγραμμα με τον εύγλωττο τίτλο «Ευρωπαϊκή Μνήμη», για την προώθηση προγραμμάτων που «αντανακλούν τις αιτίες της ανάδυσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία (ναζισμός, φασισμός, σταλινισμός και ολοκληρωτικά κομουνιστικά καθεστώτα)». (Ριζοσπάστης,19/10/2013). Με άλλα λόγια, στο αντιφασιστικό Μέτωπο οι ελίτ νομιμοποιούν μόνο την εκφυλισμένη «Αριστερά», όπως τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ο πρόεδρος είναι σήμερα περήφανος υποψήφιος για τη θέση του Πρόεδρου της Κομισιόν, ενώ οι «άτακτες» αριστερές συνιστώσες του μιλούν ακόμη για τη πιθανή αμφισβήτηση της ΕΕ!
Υ.Γ.1 Σχετική με τα παραπάνω είναι και η περίπτωση του Πάσχου Μανδραβέλη (Καθημερινή, 18/10/2013) που, είτε ανημέρωτος είτε εσκεμμένα, επανέλαβε την ασύστατη κατηγορία για συνωμοσιολογία, σε σχέση με όσα υποστήριξα στο άρθρο μου της 22/5 για τον ρόλο της Υπερεθνικής και Σιωνιστικής ελίτ στην δίωξη της ΧΑ. Και αυτό, μολονότι προηγήθηκε άλλος γραφικός δημοσιογράφος με την ίδια κατηγορία που πήρε τεκμηριωμένη απάντηση, με ένα μικρό δείγμα από αναμφισβήτητα στοιχεία, για το ασύστατο της («Ε», 10/10). Αντίστοιχα, ο Π.Μ. με κατηγορεί για εμμονή κατά της αστικής «δημοκρατίας», επειδή προφανώς δεν έχει πάρει είδηση ότι αγωνίζομαι εδώ και μια 20ετία για μια Περιεκτική Δημοκρατία που θεμελιώνεται, μεταξύ άλλων, στην κλασική Ελληνική δημοκρατία, με την οποία η αστική δημοκρατία δεν έχει καμιά σχέση αφού είναι απλά μια μορφή «φιλελεύθερης ολιγαρχίας». Αλλά εκεί που αποκαλύπτει τα πραγματικά κίνητρά του είναι όταν με κατηγορεί για το συμπέρασμά μου ότι «η κοινοβουλευτική χούντα είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, ‘φασιστική’ με τη Χ.Α.» Εκεί, «ξεχνώντας» τον φιλελευθερισμό του, (όπως άλλωστε έκανε και σχετικά με την ‘συνωμοσιολογία’) φρόντισε Γκεμπελικότατα να κόψει το υπόλοιπο της πρότασής μου όπου τόνιζα ότι «με αυτή την έννοια» η Χούντα είναι «φασιστική». Δηλαδή, με την έννοια που παρέπεμπε στο προηγούμενο σκεπτικό μου όπου εξηγούσα την φυσική βία που χρησιμοποιεί η Κοινοβουλευτική Χούντα για να επιβάλλει μέτρα που ποτέ δεν ενέκρινε ο λαός (ΜΑΤ, επιστρατεύσεις κ.λπ.) και προπαντός την οικονομική βία που συνεπάγονται τα μέτρα της (χιλιάδες αυτοκτονίες, ραγδαία αύξηση της υπογεννητικότητας, μείωση του προσδόκιμου ζωής, εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές)...
Υ.Γ.2 Ο κουκουλοφόρος λασπολόγος του Διαδικτύου OMADEON που αναφέρθηκα και στο παρελθόν κυκλοφόρησε τώρα και ολόκληρο συκοφαντικό βίντεο εναντίον μου στα Ελληνικά και Αγγλικά (για ευρύτερο διασυρμό ―φαίνεται η υπηρεσία του τον πληρώνει καλά!) με τίτλο «Ξεπλένει τους Ναζί και τη ΧΑ ο Τάκης Φωτόπουλος», επιδιώκοντας να αποδείξει πως είμαι...φασίστας. Τον κάλεσα επανειλημμένα να κάνει μήνυση (όπως απειλούσε!) για να βγάλει τη συκοφαντική κουκούλα του, αλλά θρασύδειλα ποτέ δεν το έπραξε, ώσπου αναγκάστηκα να υποβάλλω μηνυτήρια αναφορά για να προστατεύσω τον εαυτό μου. Η Εισαγγελική Αρχή ήδη διαπίστωσε τη διάπραξη σειράς εγκλημάτων, και η Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, στην οποία παρέπεμψε την υπόθεση, διενεργεί ακόμη τις προβλεπόμενες ενέργειες για τον εντοπισμό του.
Παγκοσμιοποίηση και το δίπολο Αριστερά/Δεξιά
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (20 Οκτωβρίου 2013)
Ένα νέο πολιτικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει την Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της κοινοβουλευτικής Χούντας, στην οποία αναφέρθηκα στο προηγούμενο άρθρο, είναι η ουσιαστική κατάργηση του παλαιού πολιτικού δίπολου που καθιέρωσε και τυπικά η Γαλλική επανάσταση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Του δίπολου, δηλαδή, όπου στην μεν Δεξιά ανήκαν όλες εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που υποστήριζαν την συνέχιση και αναπαραγωγή του ‘κατεστημένου’, είτε αυτό ήταν κάποτε η μοναρχία, είτε κατόπιν η αστική κοινοβουλευτική «δημοκρατία» και η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, στην δε Αριστερά εκείνες που υποστήριζαν την ανατροπή του κατεστημένου με την παραπάνω έννοια, από αντιμοναρχικούς μέχρι Μαρξιστές, αναρχικούς, αντισυστημικούς οικολόγους (σε αντίθεση με τους σημερινούς ‘γιαλαντζί’ Πράσινους) κ.λπ.. Εξ ορισμού, επομένως, η μεν Δεξιά υποστήριζε τον «Νόμο και την τάξη» και ό,τι αυτό συνεπαγόταν σε ανισότητα, ιεραρχία, προνόμια των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων κ.λπ., ενώ η Αριστερά αγωνιζόταν ουσιαστικά για την ανατροπή της «καθεστηκυίας τάξης» και την ―σε διάφορους βαθμούς― ισοκατανομή της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας/δύναμης.
Το βασικό πεδίο όπου διεξαγόταν ο αγώνας μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς ήταν το κράτος-έθνος, έστω και εάν η Αριστερά, ιδιαίτερα η Μαρξιστική (αλλά και η ελευθεριακή), ήταν παραδοσιακά διεθνιστική, μέχρις ότου, εξαιτίας των αντικειμενικών συνθηκών, υιοθέτησε στην πράξη τον «σοσιαλισμό σε μια χώρα», ακόμη και εάν στη θεωρία και στις διακηρύξεις της παρέμεινε διεθνιστική. Όμως, αυτό ακριβώς το πεδίο εξαφανίζει η σημερινή ΝΔΤ, κυριολεκτικά «τραβώντας το χαλί» κάτω από το δίπολο της παραδοσιακής Δεξιάς-Αριστεράς. Οι συνέπειες είναι οι σεισμικές αλλαγές σε όλο το πολιτικό φάσμα που βλέπουμε σήμερα.
Όσον αφορά στην Αριστερά, πρώτα, αναμφισβήτητο σύμπτωμα του φαινομένου αυτού είναι η πολιτική χρεοκοπία της παραδοσιακής Αριστεράς, τόσο με την στενή έννοια των εκλογικών ποσοστών της, όσο και, το κυριότερο, με την ευρύτερη έννοια του μαζικού ανατρεπτικού κινήματος που προσελκύει κυρίως τα λαϊκά στρώματα και όχι, όπως σήμερα, τους βολεμένους «αριστερούς» της αστικής τάξης που επιδιώκουν μικρο-μεταρρυθμίσεις μέσα από την εκφυλισμένη «Αριστερά». Ακόμη, δηλαδή, και αν εξακολουθεί να επιβιώνει πολιτικά η «Αριστερά» αυτή, δεν παύει να είναι πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ, όταν τα αιτήματά της κάθε άλλο παρά ανατρεπτικά είναι. Από την άλλη μεριά, το τμήμα της που ανήκει στην κομμουνιστογενή Αριστερά, μολονότι προβάλλει ανατρεπτικά αιτήματα στην θεωρία, παραμένει στην θεωρία, εφόσον δεν τα συνοδεύει με μεταβατικό πρόγραμμα και πολιτική δράση ανατροπής. Και αυτό ισχύει για οποιοδήποτε κόμμα ή οργάνωση που αυτοχαρακτηρίζεται σήμερα αριστερή, κομουνιστική, αναρχική, «Πράσινη» κ.λπ., εφόσον δεν αμφισβητεί τόσο στην θεωρία, όσο και στην πράξη, την ίδια τη ΝΔΤ, την παγκοσμιοποίηση (που στο σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι) και τους εκφραστές της, όπως η ΕΕ, περιμένοντας την επανάσταση για να απαιτήσει την έξοδο από την ΕΕ και να επιβάλλει την οικονομική αυτοδυναμία. Γι’ αυτό και όλη αυτή η «Αριστερά» δεν μπορεί πια να προσελκύσει μαζικά τα λαϊκά στρώματα που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης.
Αλλά στην Δεξιά, επίσης, σημειώνονται σεισμικές αλλαγές, όπως φανερώνει το γεγονός ότι τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα σήμερα διατηρούνται μόνο χάρη στα σαφώς ευνοούμενα από την παγκοσμιοποίηση στρώματα που τα στηρίζουν, ενώ χάνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα που είχαν «αστικοποιηθεί» στην περίοδο της σοσιαλδημοκρατίας και σήμερα φτωχοποιούνται λόγω της μαζικής ανεργίας και της φτώχειας που φέρνει η παγκοσμιοποίηση! Έτσι, σήμερα, τα συντηρητικοποιημένα αυτά λαϊκά στρώματα που συνθλίβονται από την παγκοσμιοποίηση φεύγουν μεν από την καθεστωτική Δεξιά αλλά δεν πάνε ούτε στην πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ εκφυλισμένη «Αριστερά», ούτε στη κομμουνιστογενή ή την ψευτο-«ελευθεριακή» Αριστερά που αγωνίζεται δήθεν για αυτοδιαχείριση και δεν «βλέπει» δίπλα της τον στραγγαλισμό των λαϊκών στρωμάτων από την παγκοσμιοποίηση, την ΕΕ κ.λπ.!
Αυτά είναι τα λαϊκά στρώματα που σήμερα κινούνται μαζικά προς εθνικιστικά κόμματα, όπως π.χ. το κόμμα Ανεξαρτησίας στην Βρετανία, σε σημείο που ακόμη και η πιο έγκυρη εφημερίδα του οικονομικού κατεστημένου, οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, να τονίζουν ότι ένας άνεμος Ευρωσκεπτικισμού, που φθάνει μέχρι την απαίτηση για έξοδο από την ΕΕ, σαρώνει την Ευρώπη (15/10/2013). Αντίθετα με την άθλια προπαγάνδα της Υπερεθνικής Ελίτ, που στηρίζει σύσσωμη η χρεοκοπημένη Αριστερά, αυτό δεν σημαίνει ότι τα εκατομμύρια Ευρωπαίων που στρέφονται κατά της ΕΕ, και έμμεσα κατά της ίδιας της παγκοσμιοποίησης, έγιναν ξαφνικά... εθνικοσοσιαλιστές, λες και είμαστε στην δεκαετία του 1930. Ούτε σημαίνει ότι το 1/3 σχεδόν των Ευρωπαίων που εκτιμάται ότι θα στείλουν Ευρωσκεπτικιστές στο Ευρωκοινοβούλιο έγιναν ξαφνικά ρατσιστές. Απλά εκφράζουν, όπως γράφουν οι ΦΤ, την λαϊκή αγανάκτηση για την «οικονομική αθλιότητα και την μεγάλη ανεργία που μαστίζουν την Ευρώπη». Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι όσο περισσότερο τα κόμματα αυτά αποβάλλουν ρατσιστικά ή ακροδεξιά στοιχεία, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν τα ποσοστά τους (π.χ. Λεπέν στην Γαλλία).
Σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική καμπή, που θα κριθεί αν θα υποδουλωθούμε όλοι στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την Υπερεθνική ελίτ, είναι επομένως επιτακτική ανάγκη η δημιουργία ενός παλλαϊκού Μετώπου σε κάθε χώρα που θα συμπεριλάβει όλα τα θύματα της παγκοσμιοποίησης στα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τις σημερινές κομματικές τοποθετήσεις τους. Στην Ελλάδα, που τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν οικονομική καταστροφή, ένα τέτοιο Μέτωπο (σε αντίθεση με τα αποπροσανατολιστικά «αντιφασιστικά» Μέτωπα που ενώνουν θύτες και θύματα!) θα μπορούσε να προσελκύσει την μεγάλη πλειοψηφία του Λαού που θα αγωνιζόταν για την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ, που την διαχειρίζεται το Ευρωπαϊκό τμήμα της Υπερεθνικής Ελίτ, και για την οικονομική αυτοδυναμία, σε ρήξη με την παγκοσμιοποίηση. Έτσι, θα μπορούσε να χτιστεί ένας νέος πραγματικός διεθνισμός από τα κάτω, ενώ παράλληλα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να αποφασίσει ο λαός, δημοκρατικά, τι είδους κοινωνικό-οικονομικό καθεστώς θέλει για την λαϊκή εξουσία. Αλλά θα επανέλθω.
Δείτε επίσης:
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου