Λειτουργούμε αφαιρετικά: Αφαιρούμε κόσμο γύρω μας, αλλά ακόμα και γνωστούς και φίλους που δεν "ταιριάζουν" με το τεχνητό σχήμα που θέλουμε να φτιάξουμε, είτε για λόγους ηλικίας, είτε για λόγους συμπεριφοράς ή ακόμα και εμφάνισης. Τέτοια κοινωνικά σχήματα βρίσκονται παντού. Τα δημιουργούμε κι εμείς, και τα βλέπουμε σε άλλες ομάδες από μακριά και με την "ασφάλεια" που μας παρέχει η δική μας συμπαγής, για την περίσταση αυτή βεβαίως, παρέα. Καμιά φορά ζηλεύουμε κιόλας που κάποια άλλη ομάδα "ταυτότητας" είναι πιο ομιλητική ή έχει όμορφες παρουσίες που συνήθως είναι και χαρακτηριστικό όλων των μελών. Αυτή είναι η "διαφορετικότητα" για την οποία τόσος λόγος γίνεται. Αν μπορούσαμε θα φτιάχναμε μια ακόμα πιο ενεργητική και "όμορφη" παρέα και θα την αποκόβαμε από τις άλλες ώστε να είμαστε αρκούντως κουλ και να πληρούμε και τις προϋποθέσεις του κοινωνικού στάτους που τη συνοδεύει.Κάποτε μιλούσαμε για γκέτο. Τώρα τα γκέτο δεν είναι μόνο οι γειτονιές της Αθήνας που γίνονται σημεία συσσώρευσης ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά και ταυτότητα, όπως οι χρήστες ναρκωτικών ή οι οικονομικοί μετανάστες, αλλά επεκτείνονται απειλητικά, έστω και με την περιβολή του "κατά περίπτωση γεγονότος" στην κοινωνική μας ζωή. Έχω την αίσθηση ότι τα γκέτο της νέας εποχής πλέον είναι οι "καθετοποιημένες" ομάδες ταυτότητας γύρω μας που δημιουργούνται ανά πάσα στιγμή.
Αντί να βάλουμε στην κοινωνία μας όλους τους ανθρώπους γύρω μας, με βάση τη συν-τοπική τους ιδιότητα και την αναγωγή στην πολιτική τους ευσυνειδησία-που ο καθένας έχει αναπτυγμένη σε διαφορετικό βαθμό-, δημιουργούμε τείχη και στεγανά στην κοινότητά μας, στη γειτονιά μας προσπαθώντας να προλάβουμε τη συνεύρεση με την ειδική, ταυτοτική παρέα μας. Παίρνουμε το αμάξι μας για να πάμε στην άλλη άκρη της πόλης και να συναντήσουμε τους εκεί "κατάλληλους" φίλους μας, διανύοντας χιλιόμετρα μονάχοι μέσα σε αυτή τη θάλασσα αυτοκινήτων, προσπερνώντας πολλές φορές και εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές στη διαδρομή.
Φτιάχνουμε μικρά και επιφανειακά, καταναλωτικά και, γι'αυτό, "ακίνδυνα" γκέτο, απομακρυνόμενοι από τους συμπολίτες μας του γύρω μας χώρου, καταλύουμε το "επιγνώσκειν δια της γεωγραφίας" στο οποίο βασίστηκε η έννοια της κοινότητας και μετακινούμε ενεργοβόρα και ψυχοφθόρα πληθυσμούς για να φτιάξουμε το δικό μας ασφαλές "πηγαδάκι" όπου η επίπλαστη και ολιγόωρη κατά την περίσταση "ταυτότητα" μας θα μας κάνει να "περάσουμε καλά".
Πόσο μακριά είμαστε από το συνάνθρωπό μας -τον καθένα- όμως εν τέλει τον οποίον βλέπουμε κάθε μέρα στο δρόμο μας στη γειτονιά και μάλιστα πολλές φορές αποφεύγουμε για "να μην μπλέξουμε"; Πόσο βοηθάμε στη διαιώνιση και νομιμοποίηση των κάθε λογής γκέτο και αποκλεισμών (ταξικών κυρίως) με αυτή τη στάση; Πώς αντιλαμβανόμαστε την κοινωνική μας αυτονομία, που μπορεί να είναι μια σπινθηροβόλος δύναμη δημιουργίας και απόκτησης πολιτικής συνείδησης όταν επιλέγουμε αυτόν τον τρόπο
έκφρασης της κοινωνικότητας μας;Τελευταία έχω αρχίσει να σκέφτομαι το χρόνο και την ενέργεια που διαθέτω γι' αυτές τις συναντήσεις ταυτότητας και πολλές φορές νιώθω περίεργα σκεπτόμενος το πόσο μάταια είναι αυτά... Θυμάμαι στην Αγγλία όπου σπούδαζα, με ένα ελαφρύ δέος ακόμα λόγω του έντονου μεταφορικού συμβολισμού τους, πολλές παρέες δύο-τριών ατόμων που πήγαιναν σε "θεματικά"-μασκέ πάρτι να φορούν τις ίδιες μάσκες για να συναντήσουν άλλες παρέες του ίδιου τύπου στις οποίες απλά θα άλλαζαν οι μάσκες που φορούσαν. Σε αυτήν την περίπτωση πλέον οι ομάδες ταυτότητας χρησιμοποιούν και τα ίδια σύμβολα, κάτι που ακόμα στην Ελλάδα δεν μπορείς να πεις ότι ισχύει, ευτυχώς.
Οι στενές ομάδες ταυτότητας, αναρωτιέμαι, (άλλη παρέα για διασκέδαση, άλλη για σοβαρή συζήτηση, άλλη στη δουλειά, άλλη στη σχολή, όλες χαμένες μέσα στην πόλη) που είναι πλέον ο κανόνας στην αστική μας κοινωνία , τελικά βοηθούν στο να βελτιώσουμε τη ζωή μας ή μας ωθούν στην ευκολία και στον ωχαδελφισμό μιας κοινωνικότητας λειψής, αποκομμένης από τις σχέσεις εκείνες που μας κάνουν καλύτερους μέσα από τη βάσανο της επικοινωνίας με τους ανθρώπους άμεσα γύρω μας;
Και αν μη τι άλλο, αν επεκτείνουμε το ερώτημα, πόσο βοηθά στην επίλυση των προβλημάτων το ότι πολιτικά επίσης οργανωνόμαστε μονότονα "κατακόρυφα" και ως διάσπαρτοι ακτιβιστές και ευαισθητοποιημένοι πολίτες σε ομάδες ειδικών συμφερόντων, αντί να δημιουργούμε πλατιές κοινωνικές συμμαχίες, ανόθευτα και ακαπέλωτα κινήματα, διεκδικώντας αιτήματα εδώ και τώρα;
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Συνεργάζομαι, συνεργασία = εργάζομαι μαζί, συμμετοχή σε κοινή εργασία. Συμμαχώ, συμμαχία = συμπράττω με άλλους εναντίον τρίτου, διεξαγωγή κοινού αγώνα.
Είναι, λοιπόν, βασική αρχή για οποιονδήποτε κάνει αναφορά στις συμμαχίες να ξεκαθαρίσει απ' την αρχή: Με ποιους θα συμπράξει, εναντίον ποιου θα διεξάγει τον κοινό αγώνα.
Από την αρχή πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι εξετάζω το ζήτημα από την δικιά μου θέση, είμαι εργάτης και όχι μόνο δεν ντρέπομαι για αυτό αλλά είμαι πολύ περήφανος που ανήκω στην εργατική τάξη, το λέω αυτό γιατί η πολιτική των κοινωνικών συμμαχιών είναι για εμάς τους καθημερινούς ανθρώπους της δουλειάς μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΡΧΩΝ με μακρόχρονη στόχευση.
Σε καμιά περίπτωση δεν είναι μια πολιτική συγκυρίας ή τακτικών ελιγμών. Δεν αφορά μόνο τη λύση των άμεσων κοινωνικών προβλημάτων στον καπιταλισμό, αλλά έχει να κάνει με τη νίκη της εργατικής τάξης στην πάλη της για την ανατροπή της βαρβαρότητας που καθημερινά γινόμαστε όλοι μάρτυρες.
Μεγάλος κίνδυνος κρύβετε πίσω από τον φόβο του «καπέλου». Είναι λάθος να θεωρηθεί το παγκόσμιο κίνημα από ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να αντισταθούν, (μια πραγματικότητα που διαμορφώνεται σιγά-σιγά) ότι θα δράση στη μία και μόνη μορφή ανώδυνης και χωρίς πολιτικό κόστος αντίστασης καθηλωμένο στο επίπεδο των διαδηλώσεων, μαχητικών, συνεχών αλλά ως εκεί. Το σκεπτικό είναι απλό. Το πόπολο θα κουραστεί. Θα χρειαστεί και διακοπές κάποια στιγμή. Το παιδί θα έχει εξετάσεις. Ο εργαζόμενος θα έχει το μεροκάματο για να νοιαστεί και την απόλυση να φοβηθεί την κατάλληλη στιγμή. Οι σκηνοθέτες αλλά και οι αυθόρμητοι δημιουργοί των εκπληκτικών χάπενινγκ θα ξεμείνουν από ιδέες ή θα τις χρειαστούν κι αλλού. Το τέρας δεν είναι ο κάθε ηγέτης που τώρα εύκολα φαίνεται και παρουσιάζεται σε επιδερμικές συγκρίσεις για τη μάζα πότε σαν Αττίλας, πότε σα Χίτλερ κλπ. Το τέρας είναι η μήτρα που τους γεννάει, τους αντικαθιστά όποτε θέλει και τους διαφημίζει και καταλλήλως.
Αυτό ονειρεύεται η αστική εξουσία, δε θέλουν το κίνημα να γίνει πύραυλος πολιτικής ακρίβειας και να βρει το στόχο του με ταξικά κριτήρια. Θέλουν να διαχέεται σε εκδηλώσεις, να τις χορηγούν με μέσα, χρήμα κι επικοινωνιακά τρυκ, ώστε να μείνει τάχα μου «ακαπέλωτο από τους ξεπερασμένους ιδεολογικούς και πολιτικούς και κομματικούς μηχανισμούς». Πιο εύκολα εξουδετερώνεις έναν χαρούμενο απολίτικο συναισθηματικά φορτισμένο όχλο με πέντε προβοκάτορες και δέκα δακρυγόνα, δυο πίτσες και τρεις φουσκωμένους λογαριασμούς ηλεκτρικού, παρά:
Ναύτες και στρατιώτες που αρνούνται να γίνουν μισθοφόροι της νέας τάξης.
Εργαζόμενους που απεργούν.
Δεκαπεντάρηδες που δε φωνάζουν απλώς «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», αλλά ψηφίζουν και την πολιτική αυτή σήμερα στα δεκαπενταμελή κι αύριο στο συνδικάτο και την τρέχουσα πολιτική.
Το πέρασμα από την εκδήλωση στη δράση είναι αυτό που τρέμουν. Να μη γεννηθεί ΠΟΛΙΤΙΚΉ ορθωμένη εναντίον τους. Ξέρουν πως αν οι λαοί πραγματικά πιέσουν εμπράκτως τις κυβερνήσεις τους και κυρίως αν ανατρέψουν την πολιτική τους, τότε κανένας δεν θα τους σώσει. Την εξέγερση φοβούνται. Δηλαδή την πολιτική έκφραση του κινήματος σε οργανωμένη και συντεταγμένη δύναμη.
Συμφωνώ φίλε μου, με τον όρο "ακαπέλωτος" εννοώ το καπέλωμα που γίνεται από τα λεγόμενα κοινωνικά φόρουμ, ΜΚΟ και διάφορες άλλες οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από κυβερνήσεις ή τις αστικές τάξεις για να επιδείξουν αυτές τελικά τη φιλανθρωπία τους. Εξαγορά τύψεων δηλαδή και απολιτίκ/κοσμοπολίτικη "αρωγή" σε κάποιους άθλιους αυτού του κόσμου . Αυτό είναι το καπέλωμα στο οποίο πρέπει να αντισταθούμε γιατί κόβει πολλή ενέργεια από τις κινηματικές διαδηλώσεις που είναι τόσο σημαντικές.
Άλλο το να είμαστε συντεταγμένοι και να λειτουργούμε κινηματικά ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ, έχοντας τον καθημερινό αγώνα στο πετσί μας (όσο μπορούμε) και άλλο "διαπραγματευόμενοι" τις συνιστώσες του συστήματος, όπως κάνουν οι καπελωμένες οργανώσεις της "κοινωνίας των πολιτών".
Αυτή η συζήτηση είναι πολύ ιν, αλλά θα με κούραζε να πάρω μέρος. Την έχω κάνει τόσες πολλές φορές.
Εχει δίκιο ο aliatas.
Θέλουμε να είμαστε ακαπέλωτοι, για να μένουμε απ έξω. Ελεύθεροι και ωραίοι!
H μη συμμετοχή σε κάτι δεν σημαίνει αυτομάτως αποχή απ' οτιδήποτε. Σε μια εποχή αναζήτησης αυτοπροσδιορισμού, οι μόδες, οι ομάδες ταυτότητας, η κατανάλωση προσδίδουν έναν ψεύτικο εαυτό.
Πλέον κάθε άτομο προσπαθεί να νοηματοδοτήσει την ζωή του. Προσπαθεί να ξεχωρίσει από τους άλλους. Για να τα καταφέρει ψάχνει μακρυά από την καθημερινότητα , τα εχθρικά εργασιακά περιβάλλοντα και την διασκέδαση καρμπόν των clubs όπου όλοι ανταλλάσσουν το ψέμα ότι όλα είναι καλά.
Λίγοι πιστεύουν στην πολιτική ως μέσο αλλαγής πλέον....
Χαίρομαι που βρήκα το blog σου αγαπητέ ikonic.Σ'έβαλα ως σύνδεσμο, αν σε βγάζει ό δρόμος πέρνα μια βόλτα απ' το δικό μου κι αν σ' αρέσει κάνε με link να τα λέμε.
Την καλησπέρα μου.
Οι Αθηναίοι είναι αυτοί που καταναλώνουν μετά μανίας τα ψέματα, την πόζα, την εικόνα. Μάλιστα τα θεωρούν πλέον απαραίτητα για τα ζώντα δικά τους ψέματα. Οι κάτοικοι της άλλοτε περήφανης κι εξωστρεφούς πόλης είναι εθισμένοι στις κόπιες της βιομηχανίας του προγράμματος που υπαγορεύει το life style. Κατασκευασμένα σενάρια για κάθε είδους ορέξεις με κοινό στοιχείο την έλλειψη αυθεντικότητας. Η μίμηση είναι εμφανής σε όλα τα στρώματα. Νομίζεις ότι έχεις
επιλογές, αλλά στην πραγματικότητα η Αθήνα είναι μια προσομοίωση! Σου προσφέρει προβλέψιμες επιλογές που απλά σε περιμένουν να τις καταναλώσεις.
Στην ουσία αυτό που συμβαίνει είναι να χωρίζονται οι άνθρωποι σε καταναλωτικές υπο-ομάδες που να είναι έτοιμες να καταβροχθίσουν έτοιμες εμπειρίες που άλλοι κατασκεύασαν γι’ αυτούς.
YΓ. Σόρυ για το μέγεθος απλώς ήθελα να συμπληρώσω...
Δεν θα διαφωνήσω με τον aliatas. Απαιτείται ΚΑΙ αυτός ο τρόπος. Χρειαζούμενος όμως είναι και ένας άλλος τρόπος, ο οποίος αναπτύσσεται όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια: ας τον ονομάσουμε -για την οικονομία της συζήτησης- «ατομική στάση». Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν επιλέξει ένα λιγότερο "αγωνιστικό", συγκρουσιακού τύπου μονοπάτι στη ζωή τους, αλλά παρόλα αυτά καθαυτή η ζωή τους διέπεται από κάποιες αρχές, στις οποίες προσπαθούν να παραμείνουν πιστοί, και να πείσουν και άλλους για την ορθότητα τους. Πραγματικά δεν πιστεύω ότι ένας άνθρωπος που με τη συνεπή στάση του προς τη Κοινωνία ως ατόμου, τους περιστασιακούς αγώνες του και την κατά περίπτωση ένταξη του σε διαφορετικά κινήματα, ένας άνθρωπος που ευαγγελίζεται την εγρήγορση και υποκινεί άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμα του χωρίς απαραίτητα να είναι ενταγμένος, δεν επιτελεί έργο.
Ισχυρίζομαι ότι ένα νέο κύμα από ανένταχτους νουνεχείς ανθρώπους έχει εμφανιστεί στις μεγαλουπόλεις. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εξίσου πολύτιμοι όσο και τα κινήματα, διότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπηρετούν μιά συγκεκριμένη ατζέντα πολιτικών αρχών, δεν χωρίζονται σε «δεξιοί» ή «αριστεροί», δεν ετικετοποιούνται, αλλά συμβάλλουν αποφασιστικά στη κοινωνική ζύμωση, με στόχο την εγρήγορση, το ξύπνημα της κοινωνίας από το λήθαργο. Η ομάδα που θα επηρεάσουν μπορεί να μην είναι καθετοποιημένη και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πολύ λίγο μετρήσιμο. Η έκκληση τους όμως για εγρήγορση έχει πολύ μεγαλύτερη διεισδυτικότητα από αυτή ενός κινήματος –διότι δεν αφορά μονάχα ομοϊδεάτες και διότι το αίτημα συνήθως δεν αφορά την σύμπραξη σε ένα κίνημα με συγκεκριμένες πολιτικές, συντεχνιακές ή άλλες «άγκυρες».
Εν κατακλείδι, δεν αμφισβητώ την ανάγκη ύπαρξης κινημάτων, ούτε ομάδων κοινών ενδιαφερόντων, απλώς δηλώνω ξεκάθαρα ότι πολλές διαφορετικές ομάδες ανθρώπων, με διαφορετικές πρακτικές μεταξύ τους, αλλά και ξεχωριστά άτομα που κινούνται με τον τρόπο που περιέγραψα, είναι εξίσου πολύτιμα δομικά υλικά μιας κοινωνίας που ξεκινά σιγά - σιγά να αντιλαμβάνεται ότι έχουμε πιάσει πάτο και πως κάτι πρέπει να γίνει γι αυτό. Αλίμονο αν η κοινωνική εγρήγορση ήταν ζήτημα των λίγων που είναι ενταγμένοι στα «μαζικά κινήματα» κι αλίμονο επίσης αν οι bloggers ή οποιαδήποτε μεσολογικά προσδιοριζόμενη κοινωνική ομάδα θεωρούσε ότι αφ’ εαυτού θα επιφέρει την αλλαγή. Οι κοινωνικές ζυμώσεις και η συνειδητοποίηση πιστεύω ότι έχουν εξίσου ανάγκη κάθε συνειδητοποιημένο άνθρωπο που κάνει τη θεωρία πράξη, με κάθε τρόπο.
http://darkly-noon.spaces.live.com
ΚΙ ΕΓΩ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΑΝΖΕΤΑ ΣΕ ΒΡΗΚΑ.
ΠΕΡΝΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ
ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΛΙΝΚΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΩΝ ΜΟΥ ΠΟΣΤ.
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΟΛΩΝ.
Δημοσίευση σχολίου