Πένθος για το θάνατο μιας πόλης...

Όταν η Πάρνηθα γίνεται παρανάλωμα του πυρός και οι εφιαλτικές κόκκινες φλόγες σκεπάζουν το φόντο των κορυφών, με την εικόνα και κυρίως την αίσθηση της ανείπωτης καταστροφής να σου τρώει τα σωθικά, να σε παραλύει κι εσύ να αισθάνεσαι αδύναμος να αντιδράσεις, τότε έχεις φτάσει σε ένα σημείο δραματικής καμπής, όπου πλέον η ευθύνη του εγκλήματος σε καίει εξίσου και πλέον δεν έχει απομείνει κανένα πρόσχημα. Δεν υπάρχουν προσχήματα για να ισχυριστείς ότι είναι μεμονωμένο γεγονός που έγινε από "μερικούς ανεγκέφαλους" ή "βιαστές της φύσης". Το ανέκδοτο της περιπτωσιολογίας πρέπει να σταματήσει, οι συλλογικές κοινωνικές και πολιτικές ευθύνες είναι τεράστιες.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να το παίξεις "χαλαρός" και cool, τρέντι και αρκούντως "φιλελεύθερος" για να μη χαλάσεις το πολιτικά ορθό κυνικό και απολιτίκ ίματζ σου. Οι ευθύνες για τη μαζική, συλλογική μαλάκυνση στην οποία μας έχει εθίσει η διαφήμιση, τα Μ.Μ.Ε. και η (υπό δανεισμό) μικροαστική καλοπέρασή μας γίνονται πλέον βάρος ασήκωτο, και η ύστατη σπίθα της αντίδρασης, εσωτερικής, σε όλους μας, ας είναι ένα εκ των ουκ άνευ τεκμήριο ότι η έννοια "άνθρωπος" (και ουχί "ανθρωπιστικός" για τους αμετανόητους μεταπράτες του πολιτικού ελιτισμού) είναι μέρος που χαρακτηρίζει ακόμα την ύπαρξη μας.
Παρακάτω παραθέτω σχόλια του Στάθη Σταυρόπουλου (Ελευθεροτυπία) και του Κώστα Ράπτη (Σκάι) για το χωρίς προηγούμενο περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελέσθηκε (σε συνέχεια πολλών εγκλημάτων διαρκείας μικρότερης κλίμακας του παρελθόντος):


Από το άρθρο "Φαιό νταμάρι" του Κώστα Ράπτη, Σκάι:

" ...Όχι, δεν ήταν χιονιού οι νιφάδες που λικνίζονταν στον πρωινό ουρανό, καθώς αυτό που κάποτε ήτανε δρυμός κατακάθιζε ως στάχτη στα πεζοδρόμια. Ούτε ήταν φευγαλέα αίσθηση η ασφυξία, μόνιμος σύντροφος από εδώ και πέρα των τροφίμων αυτής της πόλης.

Όπως στην κορύφωση του θρήνου, ο χορός των Περσών γερόντων του Αισχύλου, απαριθμεί ένα προς ένα νησιά του Αιγαίου, που και μόνο τα ονόματά τους σα μαχαιριά κλιμακώνουν την αίσθηση της ήττας, έτσι και εμείς θα έπρεπε, αντί άλλων φλυαριών, απλώς να λέμε διαρκώς: "η Πάρνηθα, η Πεντέλη, ο Υμηττός". Και παραπέρα: "το Πήλιο, ο Κίσσαβος, η Αυλίδα, η Σιθωνία, η Αλφειούσα"…"

"...Ας θρηνήσουμε τον δασικό μας πλούτο, όπως του πρέπει. Ας του αφιερώσουμε ένα λεπτό σιγής σε όλη τη χώρα, αφού τα λόγια αποδείχθηκαν κενά. Αφού οι αρχές δεν μπόρεσαν να ενεργήσουν εγκαίρως, ας αναλάβουν τώρα μια πρωτοβουλία περισυλλογής. Μέχρι για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’ κηρύξαμε εθνικό πένθος, να μην αξίζει κάτι αντίστοιχο στα ανθρώπινα, και όχι μόνο, θύματα της μανίας του πυρός;

Και βέβαια, ας μην κατατριβόμαστε άλλο με πλαστά διλήμματα του τύπου "Κράτος ή Ιδιωτική Πρωτοβουλία;". Αν ό,τι αποκαλείται "Ιδιωτική Πρωτοβουλία"δεν αποτελεί παρά ευφημισμό για την πατροπαράδοτη αδιαφορία μας προς τον δημόσιο χώρο ή για την αχαλίνωτη ευδοκίμηση ενός αθροίσματος μικρών και μεγάλων ιδιοτελειών, τότε αυτή έχει ήδη τον Κρατικό Τραγέλαφο που της αντιστοιχεί απολύτως. Αν όμως το έχουμε πάρει απόφαση ότι υποθέσεις όπως η προστασία του περιβάλλοντος και η αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών προαπαιτούν συλλογικό σχέδιο, τότε και περισσότερο Κράτος χρειαζόμαστε και την αυθεντική Ιδιωτική Πρωτοβουλία μιας κοινωνίας σε εγρήγορση, που μόνο αυτή μπορεί να το εξασφαλίσει.

Μέχρι τότε ας την χαιρόμαστε τη "βαλκανική μας Κατρίνα", αλαλάζοντας ελληνοπρεπώς "ας πάει και το παλιάμπελο". Και ας τραγουδάμε όλοι μαζί τον στίχο του Άλκη Αλκαίου "εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι"…"

Ο Στάθης γράφει στην Ελευθεροτυπία:

" ...Ομως η Αθήνα πεθαίνει.

Γίνεται τέρας, τρέφει τέρατα, σκοτώνει τέρατα.

Πόλη φραγμένη προς τη θάλασσα

με τις περιφράξεις του αίσχους

πόλη πολιορκημένη γύρω-γύρω από φαλακρά βουνά, μέσα της η ίδια χέρσα και στεγνή - λογικόν οι άνθρωποί της να γίνονται συν τω χρόνω γαϊδουράγκαθα και άχυρα...

Με την Πεντέλη από καιρό καμένη και ουδαμού αναδασωμένη, με τον Υμηττό και το όρος Αιγάλεω να 'χουν τις πέτρες τους γυμνές

η Αθήνα στη μέση θα 'ναι όλο και πιο πολύ ένα μαγκάλι, μια πυροστιά

ένα καλοριφέρ από φλεγόμενα μπετά και κοχλάζουσα άσφαλτο. Ποιο φαινόμενο του θερμοκηπίου; το φαινόμενο του ηλιθίου! των ηλιθίων. Ολων ημών. Και προ πάντων των κυβερνήσεών μας. Που εμείς πάλι επιλέγουμε..."

" ...Αν το όρος Αιγάλεω προσεκτικά και με φροντίδα δεν αναδασωθεί,

αν ο Υμηττός αφεθεί να γυμνώνεται

αν η Πεντέλη και η Πάρνηθα δεν προστατευθούν από τους εργολάβους και τους πολιτικούς τους πάτρωνες

αν δεν προχωρήσει η χώρα σε Κτηματολόγιο εδώ και χθες

αν μέσα στην Αθήνα δεν φυτευθούν δένδρα σε όλες τις άδειες επιφάνειες, ώστε όλες οι γειτονιές να αποκτήσουν μικρά παρκάκια αναψυχής -η πόλη

θα πεθάνει.

Αν δεν πάψουν οι κυβερνήσεις (όλες) να ροκανίζουν εκτάσεις όπως το εξαγγελθέν ως Μητροπολιτικό Πάρκο, πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού

αν δεν κόψουνε μαχαίρι τις γκλαμουριές να εκχωρούν δημόσια γη σε διάφορους πλούσιους παπάρες για να κάνουν το κομμάτι τους

(ομολογώντας ταυτοχρόνως ότι το ίδιο το κράτος είναι ανίκανο να χτίσει φερ' ειπείν μια λυρική σκηνή)

αν δεν πάψουμε να βλέπουμε τη δημιουργία πάρκων (όπως το πάρκο Τρίτση) ως «κατασκευές» με σπατάλη πόρων και πόρων (μιαν ακόμα «χαρά των εργολάβων» δηλαδή) αντί της απλότητας του φυτέματος και της καλλιέργειας-συντήρησης

αν αφήσουμε να συνεχίσουν τη «διαμόρφωση» κι «αξιοποίηση» χώρων όπως ο Ελαιώνας στα συμφέροντα των Εταιρειών

η Αθήνα θα πεθάνει μέσα στην άπνοια, την τρέλα και το δηλητήριο, και η Αθήνα πεθαίνοντας θα σκοτώνει όλη τη χώρα..."

Τέλος, ένα λινκ προς μια πρώτη αποτίμηση της οικολογικής καταστροφής που δημοσιεύτηκε στο "Έθνος" δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες:

"...Η Πάρνηθα που γνώρισαν οι παλιότεροι «τελείωσε», λένε. Και όλα αυτά σε ένα βουνό, στο οποίο είχαν καταγραφεί 1.100 είδη χλωρίδας, όσα, δηλαδή, έχει ολόκληρη η Σκανδιναβία. Από αυτά, τα 92 είναι ελληνικά ενδημικά, τη στιγμή που στη Γερμανία, μια χώρα με διπλάσια έκταση από την Ελλάδα, συναντώνται 6 ενδημικά είδη και στην Αγγλία μόλις 16..."

Tweet