Έξοδος τώρα από την διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς, την αντιπροσωπευτική ψευτο"Δημοκρατία" και την ΕΕ που εκφράζουν το σύστημα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης! Χτίζουμε τώρα τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας και Πολιτείας, μια αποκεντρωμένη και αυτεξούσια κοινωνία με στόχο τη συνομόσπονδη Περιεκτική Δημοκρατία των λαών!

Σάββατο, Μαρτίου 26, 2011

Το έγκλημα στη Λιβύη και η «Αριστερά»

Το έγκλημα στη Λιβύη και η «Αριστερά»*


ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ


Με το πλήρωμα του χρόνου, παίρνουν πια «με τις πέτρες» τη Κοινοβουλευτική Χούντα, ακόμη και σε φιλήσυχα νησιά όπως η Σύρος. Εντούτοις, ο θρασύτατος εκπρόσωπός της τολμά να χαρακτηρίζει «φασίζουσα» τη λαϊκή αντίδραση στην πιο «φασίζουσα» κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής Ελλάδος, η οποία έχει καταντήσει ακόμη και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» κενό γράμμα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι έχει φαλκιδεύσει με κάθε τρόπο οποιεσδήποτε ελευθερίες συνδέονται με συλλογικούς αγώνες: από επιστρατεύσεις απεργών μέχρι την κατά σύστημα κήρυξη (από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη) κάθε ενοχλητικής για τις ελίτ απεργίας ως «καταχρηστικής» και την ουσιαστική απαγόρευση των διαδηλώσεων με τη χρήση μαζικής βίας για τη κατάπνιξή τους με οποιαδήποτε αφορμή. Και, το κυριότερο, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν ζήτησε μέσα από δημοψήφισμα (που ―υπό προϋποθέσεις― είναι το μόνο ψήγμα δημοκρατίας στην αντιπροσωπευτική «δημοκρατία») την έγκριση των κτηνωδών μέτρων που καταλύουν σχεδόν όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, ξεπουλούν κάθε κοινωνικό πλούτο και καταδικάζουν στην ανεργία μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και, ακόμη μεγαλύτερο, στη φτώχεια. Σε αυτό, βέβαια, πήρε μαθήματα από την Ευρωπαϊκή ελίτ που, μετά τη συνεχή σχεδόν απόρριψη των νεοφιλελεύθερων προτάσεών της για την ΕΕ από τους Ευρωπαϊκούς λαούς, τώρα αποφεύγει συστηματικά τα δημοψηφίσματα! Ίσως είναι λοιπόν καιρός η Χούντα, που κατά σύστημα εξαπατά τον Ελληνικό λαό, αντί να τον βρίζει επειδή αντιδρά στην περιφρονητική αγνόηση της βούλησής του από τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες, να υιοθετήσει μια παραλλαγή του παλαιού βασιλικού λογότυπου που θα την εκφράζει απόλυτα: «Ισχύς μου η προστασία των ΜΑΤ»...
Όμως δεν έφθανε το έγκλημα της Χούντας κατά του Ελληνικού λαού αλλά τώρα τον εμπλέκει και σε πόλεμο, χωρίς βέβαια να τον ρωτήσει ―όπως άλλωστε κάνουν και όλες οι άλλες δυτικές «δημοκρατίες», όπου για κρίσιμα θέματα δεν σκοτώνουν μεν διαδηλωτές αλλά απλά τους αγνοούν, όσοι και να είναι, και τους πνίγουν στα δακρυγόνα κ.λπ., ώστε να τρομοκρατούν τη μεγάλη πλειοψηφία που δεν έχει σχετική εμπειρία. Ο πόλεμος αυτός αποτελεί άλλο ένα έγκλημα κατά του Αραβικού έθνους αφού οδηγεί βραχυπρόθεσμα στον διαμελισμό της Λιβύης και μακροπρόθεσμα στην «αλλαγή καθεστώτος» που επιδιώκει η υπερεθνική ελίτ, μαζί με το εγκληματικό Σιωνιστικό κράτος των Λίπερμαν, Νετανιάχου κ.ά., με τους οποίους η Χούντα έχει αναπτύξει πρωτόγνωρους για ελληνική κυβέρνηση φιλικούς δεσμούς. Γεγονός που θα έχει βαρύτατες συνέπειες για τον Ελληνικό λαό. Όχι βέβαια από τους σημερινούς συνομιλητές ομολόγους του «Γιωργάκη» και καρπαζοεισπράκτορες της υπερεθνικής ελίτ, αλλά από τα αναδυόμενα Αραβικά λαϊκά κινήματα που τους καταποντίζουν, όπως τους ομοϊδεάτες του «σοσιαλιστές» στη «Σοσιαλιστική» Διεθνή Μπεν Αλί και Μουμπάρακ!
Όπως υποστήριξα στο προηγούμενο άρθρο μου, υπάρχουν θεμελιακές διαφορές μεταξύ των παλλαϊκών εξεγέρσεων στην Τυνησία και την Αίγυπτο και της δήθεν «επαναστατικής» εξέγερσης στην Λιβύη, την οποία υποστηρίζει σήμερα όχι μόνο η άθλια «αριστερά» των Κον Μπεντίτ κ.ά ―που υποστήριξε επίσης, άμεσα η έμμεσα, και όλους τους άλλους «πολέμους» της εγκληματικής υπερεθνικής ελίτ― αλλά και σημαντικό τμήμα της κρατικιστικής «αντισυστημικής» Αριστεράς, καθώς και σύμπασα η «ελευθεριακή»! Η «Αριστερά» αυτή «δεν βλέπει» όχι μόνο τις ιστορικές διαφορές που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, αλλά και τις τεράστιες ομοιότητες μεταξύ κάποιων καθεστώτων και των συναφών εξεγέρσεων. Έτσι, «δεν βλέπει» ότι:
  • τα καθεστώτα στην Αίγυπτο και Τυνησία είναι πελατειακά καθεστώτα της υπερεθνικής ελίτ, άμεσα εξαρτημένα από αυτή που ελέγχει ακόμη και τον στρατό τους, ο οποίος άλλωστε επέτρεψε την αλλαγή του πολιτικού προσωπικού στις χώρες αυτές (αλλά όχι, βέβαια, και των ίδιων των καθεστώτων!), στο πλαίσιο μιας νέας πολιτικής «εκδημοκρατισμού» στον Αραβικό κόσμο (παρόμοιου με αυτόν στην Λατινική Αμερική). Ανάλογη τύχη μπορεί να έχουν αύριο και τα καθεστώτα στην Υεμένη και το Μπαχρέιν ―όχι, όμως της Σαουδικής Αραβίας (όπου οι διαδηλωτές πυροβολούνται πριν να διαδηλώσουν!), εφόσον η σημερινή εξάρτηση της Δύσης από το πετρέλαιό της είναι κρίσιμη.
  • τα καθεστώτα στην Λιβύη, το Ιράν, Συρία (ή χθες το Ιράκ) δεν είναι πελατειακά καθεστώτα και μόνο έμμεσα εξαρτώνται από την Δύση, στο βαθμό που είναι ενσωματωμένα στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Γι’ αυτό και η υπερεθνική ελίτ, όταν γίνουν αρκούντως «ενοχλητικά», δεν έχει άλλο τρόπο να τα ανατρέψει παρά μόνο μέσω της «αλλαγής καθεστώτος» που μπορεί να επιτύχει με τη χρησιμοποίηση της κτηνώδους στρατιωτικής μηχανής της που στηρίζεται κυρίως στους μισθοφόρους του Αμερικανικού και του Βρετανικού στρατού.
  • οι εξεγέρσεις κατά των πελατειακών καθεστώτων είναι κατά κανόνα γνήσιες παλλαϊκές εξεγέρσεις, εφόσον τα διεφθαρμένα αυτά καθεστώτα στηρίζονται μόνο στην εύνοια της υπερεθνικής ελίτ, μιας ντόπιας μικρής ελίτ και του κρατικού τρομοκρατικού μηχανισμού.
  • οι εξεγέρσεις ενάντια στα μη πελατειακά καθεστώτα δεν είναι κατά κανόνα παλλαϊκές, εφόσον συνήθως τα καθεστώτα αυτά είτε είναι συνεχιστές λαϊκών επαναστάσεων (Ιράν) είτε εκφράζουν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, όπως στην Λιβύη και στα Μπααθικά καθεστώτα (Ιράκ, Συρία). Αυτό σημαίνει ότι έχουν σημαντική λαϊκή στήριξη και, επομένως, η ανατροπή τους από την υπερεθνική ελίτ μπορεί να θεμελιωθεί μόνο μέσα από την εκμετάλλευση ενός (ανοικτού ή μη) εμφυλίου πολέμου (Ιράκ, Λιβύη κ.λπ.).
Με βάση τα παραπάνω δεν είναι περίεργο ότι η απόφαση του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ που ενέκρινε τη νέα εγκληματική εκστρατεία της υπερεθνικής ελίτ, δήθεν για την προστασία των σφαγιαζόμενων από τον Καντάφι Λιβύων, στη πραγματικότητα στοχεύει στην αλλαγή καθεστώτος (όπως άλλωστε ανοικτά δηλώνουν οι εκπρόσωποι της, παρα το γεγονός ότι ακόμη και το ψήφισμα του ΟΗΕ δεν θέτει παρόμοιο στόχο!). Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι το ψήφισμα αυτο θεμελιώθηκε: 
 
α) πρώτον, σε αίτημα των «επαναστατών» της Λιβύης. Έτσι είδαμε για πρώτη φορά «επαναστάτες» να ζητούν τη βοήθεια του ΝΑΤΟ για να νικήσουν σε εμφύλιο πόλεμο ―ο οποίος δεν έχει σχέση βέβαια με εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο, όπως κάποιοι «αριστεροί αναλυτές» εσκεμμένα συγχέουν (συγκρίνοντας το ακόμη και με τον απελευθερωτικό αγώνα του... 1821!) εκτός βέβαια αν οι «αριστεροί» αυτοί στον πόλεμο του Βιετνάμ υποστήριζαν αντίστοιχα και το αίτημα των Νοτιοβιετναμέζων προς τους Αμερικανούς για την «απελευθέρωση» της χώρας τους... Και αυτά όλα τη στιγμή που οι «επαναστάτες» της Βεγγάζης έχουν γεμίσει τους τοίχους της πόλης με συνθήματα «όχι στη ξένη επέμβαση», την ήμερα που ανακοινώθηκε η ξένη επέμβαση χόρευαν στους δρόμους όλη νύχτα, και τώρα που τα Νατοϊκά αεροπλάνα κάνουν σκοποβολή (όπως πριν στο Ιράκ) κονιορτοποιώντας τις δυνάμεις που υποστηρίζουν το καθεστώς, αυτοί πανηγυρίζουν για τη νίκη «τους» (τα ειρωνικά εισαγωγικά ανήκουν στον Βρετανό ανταποκριτή[1]) γύρω από τα απανθρακωμένα οχήματα και πτώματα στρατιωτών.
β) δεύτερον, σε αίτημα του Αραβικού Συνδέσμου. Όμως, αυτό είναι άλλη μια απάτη. Όχι μόνο γιατί από τα 22 μέλη του μόνο 10 έλαβαν μέρος στη ψηφοφορία και από αυτούς τα 2 (Συρία, Αλγερία) το καταψήφισαν. Αλλά και γιατί ανάμεσα στους υπερψηφίσαντες το ψήφισμα είναι όλα τα κράτη που σφάζουν σήμερα τους λαούς τους και μάλιστα κατά πολύ αγριότερο τρόπο από τη Λιβύη, αφού ούτε ο πιο καλοπληρωμένος δυτικός δημοσιογράφος δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι οι δυνάμεις του Καντάφι καταλαμβάνουν νοσοκομεία και κτυπούν το ιατρικό προσωπικό στους δρόμους που περισυλλέγει τους τραυματισμένους απο τα πυρά του στρατού της Σαουδικής Αραβίας (που κλήθηκε να επιβάλλει την τάξη), χωρίς βέβαια η υπερεθνική ελίτ να νιώσει την ανάγκη να επέμβει για τη κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου (που ακόμη και ο ΟΗΕ κατήγγειλε![2]) και παρά το γεγονός ότι οι Αμερικάνοι έχουν στο Μπαχρέιν τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση τους στη περιοχή! Ένα άλλο μέλος που υπερψήφισε το αίτημα είναι η Υεμένη η οποία συνεχίζει να σφάζει μαζικά τους πολίτες της.[3]
 
Είναι ακόμη επιβεβαιωτικό των παραπάνω συμπερασμάτων για τους «επαναστάτες» της Λιβύης ότι ούτε η νέα κυβέρνηση στη Τυνησία ούτε αυτή στην Αίγυπτο αντιτάχθηκαν στο ψήφισμα για την στρατιωτική επέμβαση της υπερεθνικής ελίτ, ενώ για την Αίγυπτο έχουν επιβεβαιωθεί πια οι πληροφορίες (ακόμη και από τον απεσταλμένο της ΝΕΤ!) ότι παίζει ρόλο διαμετακομιστικού κέντρου οπλισμού στους «επαναστάτες», κατά παράβαση του αποκλεισμού όπλων που έχει επιβάλλει ο ΟΗΕ. Ακόμη, επιβεβαιωτικό των παραπάνω συμπερασμάτων είναι ότι ενώ οι εξεγέρσεις στην Τυνησία και Αίγυπτο ήταν πραγματικές παλλαϊκές εξεγέρσεις, η κοινωνική βάση των «επαναστατών» στη Λιβύη είναι πολύ μικρή και εντοπισμένη γεωγραφικά σε φυλές που παραδοσιακά ήταν εναντίον του Καντάφι, στη «νεολαία του ίντερνετ» που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο μου, και κυρίως στους Ισλαμιστές που ξεκινούν κάθε διαδήλωση και μάχη με το «επαναστατικό» σύνθημα «ο Θεός είναι μεγάλος». Και είναι ακριβώς η στήριξη της «επανάστασης» από μια «ανίερη συμμαχία» των Ισλαμιστών κατά του κοσμικού καθεστώτος του Καντάφι αυτή που ένωσε τον αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν και τους συνεργαζόμενους με το Ιράν Ισλαμιστές της Χεζμπολάχ στον Λίβανο (οι οποίοι ελέγχουν τη κυβέρνηση του Λιβάνου που πρωτοστάτησε στον ΟΗΕ για να περάσει το ψήφισμα) αλλά και της Χαμάς στην Παλαιστίνη καθώς και το εμιράτο του Κατάρ που ήταν το πρώτο που ενίσχυσε την «επαναστατική» κυβέρνηση, αφού άλλωστε η όλη μιντιακή εκστρατεία για τις «μαζικές σφαγές του Καντάφι» ξεκίνησε από το κανάλι της Αλ Τζαζίρα που ξαφνικά μετατράπηκε σε κανάλι της υπερεθνικής ελίτ!
Από την άλλη μεριά οι ενδείξεις για την ισχυρή κοινωνική βάση του καθεστώτος είναι πολλές. Το γεγονός ότι το «δικτατορικό» καθεστώς που δήθεν στηρίζεται μόνο στην οικογένεια Καντάφι και τους μισθοφόρους, όπως υποστηρίζει η αδίστακτη προπαγάνδα των ΜΜΕ, δεν έχει ενδοιασμό να μοιράζει οπλισμό στον λαό (που κανένα δικτατορικό καθεστώς δεν έχει κάνει στην Ιστορία, εφόσον εύκολα θα μπορούσαν τα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα να στρέψουν τα όπλα τους κατά του καθεστώτος) είναι μια ένδειξη. Άλλη ένδειξη είναι ότι παρά τους ανηλεείς βομβαρδισμούς όχι μόνο δεν σημειώθηκε καμιά επανάσταση κατά του καθεστώτος, όπως από την πρώτη μέρα έλεγαν τα φερέφωνα της υπερεθνικής ελίτ, αλλά αντίθετα οι υποστηρικτές του συνεχίζουν να πολεμούν χωρίς ουσιαστικές δυνατότητες ανεφοδιασμού που τις καταστρέφουν οι καθημερινοί βομβαρδισμοί και ενώ τους απανθρακώνουν τα Νατοϊκά αεροπλάνα ―τη στιγμή που θα μπορούσαν τώρα εύκολα να λιποτακτήσουν προς τον αντίπαλο. Αντίθετα, όπως ομολόγησε «υπουργός» της «επαναστατικής» κυβέρνησης (που δίδασκε 35 χρόνια στις ΗΠΑ και μόλις επέστρεψε στη Βεγγάζη!)[4] οι χιλιάδες στρατιώτες του Καντάφι που λιποτάκτησαν στην αρχή της εξέγερσης τελικά κατέληξαν να μην είναι (μαζί με τους εκπαιδευμένους στρατιωτικά αντάρτες) πάνω απο 1.000, προφανώς γιατί οι λιποτάκτες προτίμησαν να πάνε σπίτια τους (αν δεν γύρισαν στον στρατό!). Και αυτό, όχι βέβαια γιατί όλοι αυτοί που πολεμούν θαυμάζουν αναγκαστικά το καθεστώς Καντάφι (παρόλο που σύμφωνα με συνέντευξη Ισπανίδας που διαμένει από χρόνια στη Λιβύη το 80% του λαού στηρίζει το καθεστώς[5]) αλλά γιατί δεν θέλουν να έχουν τη τύχη της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και του Αφγανιστάν, την οποία ξέρουν ότι θα έχουν, αν νικήσουν οι «επαναστάτες» οι οποίοι, όπως τώρα αποκαλύπτεται από αναμφισβήτητη πηγή, την τ. διευθύντρια των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών[6], υποστηριζόντουσαν εδώ και 30 χρόνια από τις αντίστοιχες υπηρεσίες των δυτικών χωρών! 
Δεν είναι επομένως άθλιοι μόνο αυτοί που αυτο-αποκαλούνται «αριστεροί» ή «ελευθεριακοί» και δεν έχουν δισταγμό ακόμη και να υποστηρίζουν την εγκληματική επίθεση της υπερεθνικής ελίτ. Το ίδιο άθλιοι είναι και οι αντίστοιχοι «αριστεροί» και «ελευθεριακοί» που διαφωνούν μεν με την Νατοϊκή εκστρατεία αλλά συντάσσονται με τους «επαναστάτες», ουσιαστικά παίρνοντας μια θέση «ίσων αποστάσεων» η οποία κυριολεκτικά πάγωσε το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα, πολύ περισσότερο και από τους προηγούμενους πολέμους της υπερεθνικής ελίτ, χάρη στην μαζική προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ στα οποία, όπως είδαμε, προστέθηκαν και τα Ισλαμικά. 
Η έντιμη στάση κάθε πραγματικού αριστερού και ελευθεριακού είναι ο αγώνας κατά της υπερεθνικής ελίτ και των οργάνων της, ώστε να αναγκαστεί να σταματήσει το έγκλημά της στη Λιβύη που δεν έχει άλλο στόχο παρά να αλλάξει τον χάρτη ώστε από το Μαρόκο και την Αλγερία μέχρι το Αφγανιστάν να δημιουργηθεί μια θάλασσα πελατειακών καθεστώτων πλήρως ενσωματωμένων στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Απόκειται κατόπιν στους λαούς αυτούς να συνεχίσουν τον αγώνα αφού απελευθερωθούν από την υπερεθνική ελίτ, ώστε να δημιουργήσουν πραγματικά δημοκρατικές δομές που εξασφαλίζουν την ισοκατανομή της πολιτικής και οικονομικής δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών.


Υ.Γ. Το προηγούμενο άρθρο μου για τη Λιβύη που αναδημοσιεύθηκε ευρέως στο διαδίκτυο προκάλεσε και κάποιες ανέντιμες αντιδράσεις, όπως κάποιου θρασύδειλου ανωνύμου στα ιντιμίντια που κατέφυγε στην πρακτορολογία εναντίον μου, με την ανοχή της Συντακτικής Ομάδας που στην αρχή το δημοσίευσε και όταν εξέφρασα δημοσία την αγανάκτηση μου αντί να κρύψει το άθλιο συκοφαντικό σχόλιο που παραβίαζε κατάφωρα την ίδια την πολιτική Δημοσίευσης του μέσου, έκρυψε ολόκληρο τον ενδιαφέροντα διάλογο για τη Λιβύη όπου πολλοί εξέφραζαν παρόμοιες απόψεις με του άρθρου μου!. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι το λασπολογικό σχόλιο έκανε και αναπαραγωγή άρθρου του Δ. Ψαρρά στην εφημερίδα, ο οποίος ανακάλυψε (τη στιγμή μάλιστα που η υπερεθνική ελίτ ετοίμαζε την επίθεση κατά της Λιβύης που αποκάλυπτε το άρθρο μου!) τη σχέση Καντάφι και Κ. Πλεύρη (λες και ο Καντάφι μόνο σχέσεις τον Κ. Πλεύρη είχε!) για να κάνει την περισπούδαστη ερώτηση: «Και τώρα τι θα κάνει ο ελληνικός εθνικοσοσιαλισμός χωρίς Καντάφι;» για να δώσει ο ίδιος την απάντηση ότι θα πάει με τον Αχμαντινετζάντ! Η αιχμή προφανής: όποιος υποστηρίζει την αντι-ιμπεριαλιστική πολιτική κάποιων καθεστώτων όπως η Λιβύη ή το Ιράν είναι εθνικοσοσιαλιστής γιατί (προφανώς!) τα καθεστώτα είναι εθνικοσοσιαλιστικά! Όμως, έκτος από το γεγονός ότι δεν ξέρω κανένα διεθνή σοβαρό αναλυτή ή ιστορικό (πέρα ίσως από το φιλοΣιωνιστικό λόμπι!) να χαρακτηρίζει τα καθεστώτα αυτά ως εθνικοσοσιαλιστικά, και ότι ούτε εγώ βέβαια υποστήριξα ποτέ αυτά τα καθεστώτα παρά μόνο όταν αμυνόντουσαν κατά της υπερεθνικής ελίτ, είναι φανερό ότι παρόμοιες «αναλύσεις» εμπνέουν στη συνέχεια ανωνύμους συκοφάντες να λασπολογούν ταυτίζοντας κάθε αντιιμπεριαλιστική ανάλυση με την ακροδεξιά, όπως και κάθε αντισιωνιστική με τον αντισημιτισμό (αυτά πάνε μαζί...)


 


* Μια σημαντικά μικρότερη εκδοχή του άρθρου αυτού δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία της 26/3/2011.


[1] Chris McGreal, “A few steps forward, many back on the long road west to Tripoli,” The Guardian (22/3/2011).
[2] BBC News, “UN rights chief criticises crackdown,” (17/3/2011). http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-12769168#story_continues_1
[3] Jeb Boone in Sana'a, “Bloodbath in Yemen as snipers target protesters,” The Independent (19/3/2011).
[4] Kareem Fahim, “Rebel Insider Concedes Weaknesses in Libya,” The New York Times (23/3/2011).
[5] Leonor Massanet, “Una española en Libia, testimonio directo de la realidad de Libya,” (17/3/2011). http://www.youtube.com/watch?v=-0YYIMz4j6k
[6] Russia Today News (23/3/2011). http://rt.com/

Σάββατο, Μαρτίου 12, 2011

Λιβύη: Έγκλημα και Εξαπάτηση

Λιβύη: Έγκλημα και εξαπάτηση*

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos

Τη στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές η υπερεθνική ελίτ μπορεί να έχει ήδη αρχίσει μια καινούρια εγκληματική εκστρατεία που θα καταστρέψει ένα ακόμη λαό, μετά από τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ (πάντα βέβαια με την αιτιολογία ότι τον «σώζει» από ένα τύραννο): τον λαό της Λιβύης. Η εκστρατεία ξεκίνησε αριστοτεχνικά από τα μίντια της υπερεθνικής ελίτ και τα παρακλάδια τους σε προτεκτοράτα όπως η Ελλάδα (όπου η ΝΕΤ δίνει την εικόνα καναλιού του... Τελ Αβίβ στην απόλυτη διαστρέβλωση των γεγονότων). Έτσι, εδώ και μερικές εβδομάδες, ο κόσμος παρακολουθεί υποτίθεται άλλη μια πράξη του επικού έργου «ο λαός εναντίον του τυράννου» που ξεκίνησε από την Τυνησία και γρήγορα συνεχίστηκε στην Αίγυπτο, και ακόμη συνεχίζεται στην Υεμένη, το Μπαχρέιν και αύριο ίσως και στη Σαουδική Αραβία, το πιο ισχυρό τυραννικό πελατειακό καθεστώς που έχει απομείνει στην περιοχή. Και εάν μεν οι πρώτες πράξεις είχαν κάποιο σχετικά αίσιο τέλος με την αποπομπή των τυράννων, αλλά όχι βέβαια και των καθεστώτων τους (γεγονός που εξασφάλισε το ότι ο καθοριστικός παράγοντας για την ανατροπή τους ήταν η ανοχή του στρατού ο οποίος ελέγχεται από τις ΗΠΑ!), σε περιπτώσεις όπως της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων που είναι κρίσιμες για την υπερεθνική ελίτ λόγω των ενεργειακών πηγών τους, είναι πολύ αμφίβολο αν θα γίνει δυνατή ακόμη και η αλλαγή των τυράννων...

Όμως, η περίπτωση της Λιβύης που προέκυψε ξαφνικά (εφόσον δεν έχει μια ιστορία συχνών εξεγέρσεων όπως η Τυνησία ή «τρομοκρατικών» πράξεων όπως η Άιγυπτος), δεν αποτελεί καν πράξη του ίδιου έργου, όπως συστηματικά εξαπατούν τις τελευταίες εβδομάδες τη διεθνή κοινή γνώμη τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ, αλλά και η ρεφορμιστική «Αριστερά» και οικολογία (που είχε παίξει παρόμοιο ρόλο και με τη Νατοϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία), τώρα επικουρούμενη και από κάποιους «Μαρξιστές» που αντικειμενικά παίζουν τον ρόλο λακέ της υπερεθνικής ελίτ, χάριν δήθεν της προστασίας του Λιβυκού προλεταριάτου! Και αυτό, διότι η φύση του καθεστώτος στη Λιβύη είναι πολύ διαφορετική από αυτή των άλλων καθεστώτων  (Τυνησία, Αίγυπτος) για τους εξης λόγους:

Πρώτον, διότι το καθεστώς της Λιβύης  προέκυψε από στρατιωτικό πραξικόπημα του 1969 όταν ο Καντάφι, επί κεφαλής μικρής ομάδας άλλων αξιωματικών, που είχαν όμως τη μαζική υποστήριξη του λαού της Λιβύης, ανέτρεψε το ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς (του οποίου οι σημερινοί «επαναστάτες» επανέφεραν τη σημαία!) ακριβώς όπως νωρίτερα είχαν ανατρέψει οι Νασερικοί αξιωματικοί στην Αίγυπτο το αντίστοιχο εκεί ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς. Ο στόχος ήταν ο ίδιος: να επιβάλουν ένα εθνικοαπελευθερωτικό καθεστώς Νασερικού τύπου, το οποίο όμως στη συνέχεια μετεξελίχθηκε στη Λιβύη σε μια προσωποπαγή παρωδία άμεσης δημοκρατίας. Αντίθετα, τα καθεστώτα των διαδόχων του Νάσερ στην Αίγυπτο (Σαντάτ, Μουμπάρακ), ήταν πελατειακά καθεστώτα της Δύσης που καταπρόδωσαν τον Παλαιστινιακό αγώνα στους Σιωνιστές και λήστεψαν τον Αιγυπτιακό λαό ενσωματώνοντας τη χώρα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Παρόμοιο ήταν το καθεστώς του Μπεν Αλί που διαδέχθηκε τον Μπουργκίμπα στην Τυνησία.

Δεύτερον, διότι όλα αυτά τα χρόνια το Κανταφικό καθεστώς συνέχιζε να παίζει εθνικοαπελευθερωτικό ρόλο υποστηρίζοντας παρόμοια κινήματα: από το παναφρικανικό κίνημα μέχρι τον IRA στην Ιρλανδία, και από αντιπυρηνικά κινήματα μέχρι Αυστραλέζικα συνδικάτα. Αυτά ήταν αρκετά για να οδηγήσουν το εγκληματικό καθεστώς Ρήγκαν να φθάσει μέχρι τον βομβαρδισμό της Λιβύης, με στόχο τη δολοφονία του Καντάφι το 1986, ενώ στη συνέχεια επιβλήθηκε αυστηρό εμπάργκο στη χώρα. Την τελευταία δεκαετία όμως το καθεστώς έκανε μια ―σαφώς οπορτουνιστική― στροφή προς τη Δύση, ανοίγοντας σε ένα βαθμό την οικονομία στις πολυεθνικές και συμμαχώντας με την εγκληματική υπερεθνική ελίτ στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», με προφανή στόχο να αποτρέψει το ενδεχόμενο η Λιβύη να έχει τη τύχη του Ιράκ, όπως απειλούσαν ανοικτά οι εκπρόσωποί της.

Τρίτον, διότι παρά τη στροφή αυτή, το καθεστώς όχι μόνο δεν ξεπούλησε στις πολυεθνικές τον εθνικό πλούτο της χώρας αλλά και βελτίωσε σημαντικά το επίπεδο ζωής του Λιβυκού λαού, σε βαθμό μάλιστα πολύ μεγαλύτερο από αντίστοιχα πετρελαιοπαραγωγικά πελατειακά κράτη (όπως η Σαουδική Αραβία και η Νιγηρία) ―μολονότι βέβαια και το Κανταφικό καθεστώς ποτέ δεν δημιούργησε τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης που θα έκοβε κάθε δεσμό οικονομικής εξάρτησης από την υπερεθνική ελίτ. Ενδεικτικά, η Λιβύη, μολονότι έχει χαμηλότερο κατά κεφαλή εισόδημα από τη πολύ πλουσιότερη Σαουδική Αραβία, ήδη από τη δεκαετία του 1990 είχε μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και υψηλότερα ποσοστά εγγραμμάτων και φοίτησης (επομένως και δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης κατά τον ΟΗΕ) από τη Σαουδική Αραβία και φυσικά από τις γειτονικές (μη πετρελαιοπαραγωγικες) χώρες Τυνησία και Αίγυπτο.[1]  Είναι μάλιστα θεαματική η πρόοδος του λαού της χώρας που σημειώνουν τα σχετικά στατιστικά στοιχεία. Το προσδόκιμο ζωής στη Λιβύη αυξήθηκε κατά 39% μεταξύ 1970-75 και 2000-05 (έναντι 8% στην Ελλάδα και μείωσης κατά 6% στη Ρωσία  μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού»), ενώ το ποσοστό παιδικής θνησιμότητας  έπεσε δραματικά στην ίδια περίοδο, έτσι ώστε το 2003 να είναι το 12% αυτού το 1970 (έναντι 11% στη Ελλάδα).[2] Ακόμη, το ποσοστό ενηλίκων εγγράμματων αυξήθηκε από 68% το 1990 σε 82% το 2003 και 88% το 2005-08.[3] Τέλος, η Λιβύη της «φτώχειας του προλεταριάτου» (κατά τους Μαρξιστές της συμφοράς που ανάφερα), κατατάσσεται 33η στον δείκτη ανθρώπινης φτώχειας του ΟΗΕ, ενώ  η Τυνησία είναι στη 4 θέση, η Αλγερία στη 4, η Αίγυπτος στη 5, και η Ινδία («το οικονομικό θαύμα» της παγκοσμιοποίησης) στη 5 ![4]
 
Τέταρτον, διότι η Λιβύη είναι ακόμη μια κοινωνία η οποία θεμελιώνεται στις φυλές, οι οποίες, παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος Καντάφι να τις αδρανοποιήσει μέσω των θεσμών της  Jamahiriya (του κράτους των μαζών), εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό ρόλο. Έτσι, όταν με την ευκαιρία των λαϊκών εξεγέρσεων στις γειτονικές Τυνησία και Αίγυπτο ξεσπασαν στα μέσα Φεβρουαρίου οι πρώτες διαδηλώσεις στη Βεγγάζη, τις οποίες το καθεστώς προσπάθησε να καταστείλει, οι φυλές που ήταν εχθρικές προς την Jamahiriya και το καθεστώς Καντάφι ξεσηκώθηκαν. Όπως περιγράφει τη διαδικασία ο Ali Chibani,[5] πρώτα το συμβούλιο της φυλής Zouaya, που ζει κοντά στον πετρελαιαγωγό της Αν. Λιβυης απείλησε να κόψει τις εξαγωγές προς την Ευρώπη εαν δεν σταματούσε η καταστολή . Κατόπιν ήλθε η σειρά της φυλής Warfalla, μιας από τις μεγαλύτερες φυλές που παλιότερα υποστήριζε το καθεστώς και τώρα παροτρύνει τον Καντάφι να φύγει από τη χώρα και, τέλος, οι Τουαρέγκ προσχώρησαν στο στρατόπεδο των «επαναστατών». Συγχρόνως όλες αυτές οι φυλές καλούσαν το στρατό να τις υποστηρίξει, πράγμα που έκαναν πολλοί στρατιωτικοί από τις φυλές αυτές προσχωρώντας στους αντάρτες.

Στη Λιβύη, επομένως,  δεν έχουμε, όπως στις προαναφερθείσες εξεγέρσεις, ένα λαό που σχεδόν σύσσωμος στρέφεται κατά των τυράννων, με αιτήματα που ένωναν από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα μέχρι τη «νεολαία του ιντερνετ» (που σε αυτές τις χώρες αποτελείται κυρίως από νέους της μεσαίας τάξης που εμπνέονται από τον δυτικό καταναλωτισμό, ατομικισμό και κουλτούρα) ―όπως κατ’ εξοχήν συνέβη στη Τυνησία και την Αίγυπτο. Αντίθετα, στη Λιβύη, από τις πρώτες μέρες, έχουμε ένα εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος, όπως στη Γιουγκοσλαβία, υποστηρίχθηκε παντοιοτρόπως από την υπερεθνική ελίτ:  με οικονομική βοήθεια, με την δυσώδη μιντιακή εκστρατεία και τέλος με έμμεση στρατιωτική βοήθεια. Ο στόχος είναι η ουσιαστική αποδιάρθρωση της χώρας, ώστε, μετά από «αλλαγή καθεστώτος» που θα αντικαταστήσει το αναξιόπιστο  (για την υπερεθνική ελίτ) καθεστώς του Καντάφι με ένα σαφώς πελατειακό καθεστώς, θα οδηγήσει στη περιέλευση του εθνικού πλούτου της στα χέρια των πολυεθνικών της υπερεθνικής ελίτ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι μεγαλύτερες μάχες σήμερα γίνονται για την κατάκτηση από τους «επαναστάτες», με την εντεινόμενη αμέριστη βοήθεια της υπερεθνικής ελίτ, των πετρελαιοπαραγωγικών περιοχών της χωρας.

Έτσι, στον εμφύλιο αυτό πόλεμο, από τη μια μεριά συμπαρατάσσονται σημαντικές φυλές που εδράζονται κυρίως στην Ανατολική Λιβύη, οι Ισλαμιστές, οι οποίοι ανέκαθεν ήταν εναντίον του καθεστώτος λόγω του κοσμικού του χαρακτήρα (οι αντάρτες συχνά ακούγονται να φωνάζουν το...επαναστατικό σύνθημα  «ο Αλλάχ είναι μεγάλος»), καθώς και η «νεολαία του ίντερνετ», ενώ από την άλλη μεριά συμπαρατάσσονται όχι μόνο οι προσκείμενες στον Καντάφι φυλές που εδράζονται κυρίως στην Δυτική Λιβύη, καθώς και τα αντίστοιχα στρατιωτικά στελέχη, αλλά και τα λαϊκά στρώματα που έχουν ωφεληθεί απο το καθεστώς, οι οπαδοί του Κανταφικού καθεστώτος της Jamahiriya που εμπνέονται ακόμη από εθνικοαπελευθερωτικά ιδεώδη, οι παναφρικανιστές κ.ά

Όμως, όλα αυτά τα «ξεχνούν» διάφορες ύποπτες «Μαρξιστικές» αναλύσεις οι οποίες, στηρίζοντας την συστημική προπαγάνδα για τη δήθεν  «λαϊκή επανάσταση ενάντια ενός τυράννου», ουσιαστικά παίζουν τον ρόλο λακέδων της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ στην προετοιμαζόμενη κτηνώδη στρατιωτική επίθεση. Η αστειότητα όμως παρόμοιων «αναλύσεων» γίνεται προφανής όταν υποστηρίζουν ότι η υπερεθνική ελίτ συγκέντρωσε την αρμάδα της για να υποστηρίξει την «επανάσταση» και να εξοντώσει τον Καντάφι που, όμως, ήταν ―κατά τους ίδιους― πάντοτε... «άνθρωπος του ιμπεριαλισμού».[6] Kαι αυτό, τη στιγμή που η ίδια ελίτ δεν κούνησε το δαχτυλάκι της για να προστατεύσει τις πραγματικές λαϊκές εξεγέρσεις στη Τυνησία και την Αίγυπτο και να εξοντώσει αντίστοιχα τους Μουμπάρακ και Μπεν Αλί (ίσως  γιατί αυτοί δεν ήταν αρκούντως «άνθρωποι του ιμπεριαλισμού»!). Με παρόμοια «επιχειρήματα»  η γιαλαντζί αυτή «Αριστερά» αποπροσανατολίζει εντελώς τα λαϊκά κινήματα, συμπλέοντας απόλυτα με τη προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ  και παίζοντας σήμερα τον ίδιο κατάπτυστο αποπροσανατολιστικό ρόλο που έπαιξε η ρεφορμιστική Αριστερά και Οικολογία κατά τη Νατοϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία ―οι Οικολόγοι-Πράσινοι υπό τον Κον Μπεντίτ μάλιστα, πάλι ζητούν τη βοήθεια της εγκληματικής στρατιωτικής μηχανής της υπερεθνικής ελίτ για να σώσουν τους «επαναστάτες» από τους τυράννους (Μιλόσεβιτς τότε και Καντάφι τώρα).

Αλλά ας δούμε συνοπτικά πώς στήθηκε η μιντιακή αυτή απάτη στην οποία από ό,τι φαίνεται μετέχουν όλα τα διεθνή κανάλια[7] (με τιμητική εξαίρεση το Ρωσικό Russia Today, που προκάλεσε και τη μήνιν της άθλιας Χίλαρυ Κλίντον επειδή χάλαγε την ομοφωνία της εξαπάτησης) και διεθνείς εφημερίδες, με πρωτοστατούσα (όπως και στο Ιράκ!) τη ναυαρχίδα της εξαπάτησης, New York Times. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στη μιντιακή αυτή εξαπάτηση μετέχουν και τα Ισλαμικά κανάλια, τόσο το Ιρανικό (που ξέχασε τώρα τον αντι-ιμπεριαλιστικό οίστρο του επειδή ο Καντάφι, ως γνωστόν, είναι αντι-Ισλαμιστής!) όσο και τo Al Jazeera που χρηματοδοτείται (με δωρεές, «δάνεια» κ.λπ.) από τον Εμίρη του Κατάρ (o οποίος ήδη προσφέρθηκε να στείλει όπλα στους «επαναστάτες»![8]). Σταχυολογώ δειγματοληπτικά μερικούς από τους μύθους  με τους οποίους στήριξαν τα διεθνή ΜΜΕ την άθλια εκστρατεία της υπερεθνικής ελίτ για την «αλλαγή καθεστώτος» στη Λιβύη, με στόχο την «αξιοποίηση» από τις πολυεθνικές του κοινωνικού πλούτου της χώρας, κάτω από  το πρόσχημα της υποστήριξης μιας λαϊκής επανάστασης:
  • Ο μύθος ότι το καθεστώς από τη πρώτη μέρα των μεγαλειωδών διαδηλώσεων (για τις οποίες δεν είδαμε ποτέ φιλμ!) θέριζε αμάχους πολίτες από αέρος. Όπως απέδειξαν όμως οι Ρώσικοι δορυφόροι, και αναγκάστηκε συνακόλουθα να παραδεχτεί και το Αμερικανικό Πεντάγωνο, παρόμοιοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί αμάχων δεν έγιναν ποτέ![9] Ακόμη και σήμερα, όπως παραδέχονται σοβαροί δυτικοί ανταποκριτές, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί δεν στοχεύουν τους αμάχους,[10] (παρόλα αυτά η ΝΕΤ, που έχει γίνει επί «Γιωργάκη» ένα απο τα χειρότερα διεθνώς κανάλια αναμετάδοσης της προπαγάνδας της υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ, δεν έχασε την ευκαιρία να κάνει μυθιστόρημα την δήθεν «επίθεση» κατά του ανταποκριτού της ―που απο όσο γνωρίζω ακόμη και τα διεθνή κανάλια της υπερεθνικής ελίτ δεν τη θεώρησαν σοβαρή να την αναμεταδόσουν!― επειδή κάποιο αεροπλάνο πέταξε μια βόμβα προς εκφοβισμό, εκατοντάδες μετρα μακρυά στην άμμο!)
  • Ο μύθος ότι χιλιάδες νεκροί άμαχοι πολίτες έπεσαν από τους «μισθοφόρους» του Καντάφι σε μια γενικευμένη σφαγή, αν όχι γενοκτονία. Όμως ακόμη και το κατηγορητήριο του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου-καγκουρό στο οποίο παραπέμφθηκε ο Καντάφι για πιθανά «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» (στο οποίο βέβαια δεν παραπέμφθηκαν ποτέ οι Σιωνιστές εγκληματίες για την αποδεδειγμένη σφαγή περίπου 1.500 αμάχων στη Γάζα πέρσι) μιλά για λιγότερους από 300 νεκρούς ―και αυτούς, ρητά δηλώνει, όχι από αεροπορικούς βομβαρδισμούς![11] Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ακόμη και ένας φιλελεύθερος Βρετανός αναλυτής γράφει σχετικά ότι «εκτός αν ξαναβαφτίσουμε τις λέξεις, ο Καντάφι δεν διαπράττει γενοκτονία και η δική του κτηνωδία κάθε άλλο παρά είναι η εξαίρεση ».[12]
  • Ο μύθος ότι το Κανταφικό καθεστώς, εξαιτίας της έλλειψης λαϊκής υποστήριξης και των λιποταξιών των στρατιωτών, αναγκάζεται να χρησιμοποιεί μισθοφόρους για τη «σφαγή» των Λιβύων. Όμως, πέρα από το γεγονός που τονίζει και ένα στέλεχος της παναφρικανικής Αριστεράς ―για τον οποίο η σύγκρουση στη Λιβύη, στη πραγματικότητα, είναι μια αντεπανάσταση αντιδραστικών και ρατσιστικών στοιχείων του Λιβυκού πληθυσμού κατά των υποστηρικτών του παναφρικανισμού που υποστηρίζει το Κανταφικό καθεστώς, αλλά και το Νοτιοαφρικανικό κ.ά.― οι δήθεν «μισθοφόροι» είναι απλά μέλη Αφρικανικών διεθνών ταξιαρχιών[13], ενώ ακόμη και η γνωστή ΜΚΟ Human Rights Watch (που όπως όλες οι διεθνείς ΜΚΟ χρηματοδοτούνται και στηρίζονται από τις υπερεθνικές, πολιτικές και οικονομικές, ελίτ) ομολογεί ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πως το καθεστώς χρησιμοποιεί μισθοφόρους.[14] 
  • Ο μύθος ότι οι επαναστάτες δεν έχουν όπλα, πέρα από αυτά που κλέβουν ή παίρνουν από στρατιωτικές μονάδες που προσχωρούν σε αυτούς. Τα κανάλια (και κατά κόρο η ΝΕΤ) δείχνουν κάποιους νέους, συνήθως  με κάποια... καραμπίνα στον ώμο, αλλά στη πραγματικότητα, όπως τώρα ομολογεί και η ιστοσελίδα του BBC (που έχει οργιάσει στην προετοιμασία της κοινής γνώμης για την επίθεση στη Λιβύη), οι αντάρτες διαθέτουν τανκς, εκτοξευτές πυραύλων, αντιαεροπορικά κλπ[15]. Ο μύθος άλλωστε αυτός ήδη διαψεύσθηκε από  το γεγονός της σύλληψης ομάδας Βρετανών μελών των ειδικών δυνάμεων, οι οποίοι βρέθηκαν να κατέχουν ποσότητες όπλων και εκρηκτικών μαζί τους (όχι βέβαια για την ατομική τους προστασία!),[16] πράγμα που σημαίνει ότι η αρμάδα στα παράλια της Λιβύης έχει ήδη αρχίσει κρυφές παραδόσεις όπλων, ενώ όπως αποκάλυψε ο Ρόμπερτ Φισκ, οι Αμερικανοί ζήτησαν μυστικά από το Σαουδαραβικό καθεστώς να εξοπλίσει μαζικά τους αντάρτες.[17]
  • Ο μύθος ότι είναι θέμα χρόνου η επικράτηση της επανάστασης, εφόσον ο Καντάφι έχει μείνει μόνο με τα σώματα ασφαλείας και τους μισθοφόρους του. Όμως, τώρα, ακόμη και ηγετικά στελέχη των ανταρτών παραδέχονται ότι χωρίς δυτική στρατιωτική βοήθεια η «επανάσταση» είναι καταδικασμένη.[18] Γι’ αυτό και οι αντάρτες, μέσω τoυ Εθνικού τους Συμβουλίου, έφθασαν στη κατάπτυστη ενέργεια να ζητήσουν αεροπορικό αποκλεισμό (που ο ίδιος ο Αμερικανός Υπ. Άμυνας χαρακτήρισε ως «ευφημισμό για τον πόλεμο») από την υπερεθνική ελίτ που έχει συγκεντρώσει τεράστια στρατιωτική δύναμη στις ακτές της Λιβύης. Στη Ιστορία, όμως, ποτέ πραγματικοί επαναστάτες δεν απευθύνθηκαν στις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής για να νικήσουν τον αντίπαλό τους, όπως δεν το έκαναν και οι Ισπανοί επαναστάτες στον εμφύλιο που αντιμετώπιζαν μάλιστα θεριστικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς από τα Ναζιστικά στούκας που κατέστρεφαν πόλεις (Γκουέρνικα) και όχι βομβαρδισμούς στα χωράφια! Απλά ζήτησαν τον σχηματισμό διεθνών ταξιαρχιών από εθελοντές.
Παρόλα αυτά, τους άθλιους αυτούς ψευτο-«επαναστάτες» υποστηρίζουν ασύστολα οι Μαρξιστές της συμφοράς, αποπροσανατολίζοντας συγχρόνως το λαϊκό κίνημα να μην κατέβει σε μαζικές διαδηλώσεις κατά της νέας εγκληματικής επίθεσης της υπερεθνικής ελίτ, παρά τις υποκριτικές τους καταδίκες της επαπειλούμενης επίθεσης. Όμως, από τη στιγμή που βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τον θύτη (την υπερεθνική ελίτ) και το θύμα (τον Λιβυκό λαό) που θα πληρώσει τελικά όχι μόνο την τωρινή επίθεση αλλά και το διάδοχο καθεστώς που θα είναι πολύ χειρότερο για τα λαϊκά στρώματα και το προλεταριάτο από το Κανταφικό (όπως συνέβη και με το καθεστώς που διαδέχθηκε τον Σαντάμ), όχι μόνο ευνουχίζουν τη μαζική αντίσταση κατά  του βασικού υπεύθυνου του νέου μεγάλου εγκλήματος, της υπερεθνικής ελίτ, αλλά και εξασθενούν τον αγώνα κατά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος που θα βγει ανέλπιστα ενισχυμένο αν καταφέρει να αλλάξει τον χάρτη της Βόρειας Αφρικής[19], όπως ήδη έχει σχεδόν πετύχει στη Μέση Ανατολή με τη καταστροφή του Μπααθικού καθεστώτος στο Ιράκ.



* Το κείμενο αυτό αποτελεί την πλήρη εκδοχή του άρθρου, περίληψη του οποίου δημοσιεύεται στην «Ελευθεροτυπία» της 12/3/2011.

[1] UN, Human Development Report 1997, Table 1 & UN, Human Development Report 2005, Table 1
[2] UN, Human Development Report 2005, Table 10
[3] World Bank, World Development Indicators 2010, Table 2.14 & UN, Human Development Report 2005, Table 12
[4] UN, Human Development Report 2005, Table 3
[5] Ali Chibani, “How Gadafy used Libya’s tribes,Le Monde Diplomatique (March 2011)
[6] Βλ. π.χ. Σ. Μιχαήλ, «Τυνησία, Κάϊρο, Βεγγάζη», Νέα Προοπτική (5/3/2011).
[7] Βλ. το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ: “Tripoli under fire in media information war,RT (8/3/2011). http://rt.com/news/libya-tripoli-media-war/
[8] Ian Black κ.α, “UK pushes EU to demand that Gaddafi quit,” The Guardian (10/3/2011).
[9] “Airstrikes in Libya did not take place,” RT (01 March, 2011, 18:24), http://rt.com/news/ & BBC (3/3/2011, 18:21), www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-12307698
[10] Kim SenguptaTerror in the air as casualties mount in Libya,” The Independent (9/3/2011).
[11] “Gaddafi in crimes against humanity probe,” BBC News (3 March 2011, 18:46).
[12] Simon Jenkins, “‘No-fly zone’ is a euphemism for war. We’d be mad to try it,” The Guardian (9/3/2011).
[13] Gerald A. Perreira, “Libya, Getting it Right: A Revolutionary Pan-African Perspective,” Black Agenda Report (3/2/2011), http://blackagendareport.com/content/libya-getting-it-right-revolutionary-pan-african-perspective
[14] “HRW: No mercenaries in eastern Libya,” Radio Netherlands Worldwide (RNW) (2/3/2011), http://www.rnw.nl/international-justice/article/hrw-no-mercenaries-eastern-libya
[15] “France recognises Libyan rebels”, (10 March 2011).  http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-12692068
[16] Shashank Joshi, “Arming rebel groups could backfire on the West,” The Independent (9/3/2011).
[17] Robert Fisk “America's secret plan to arm Libya's rebels,” The Independent (7/3/2011).
[18] Martin Chulov in Benghazi, Peter Beaumont in Tripoli and Jamie Doward ,“Thirty feared dead as Gaddafi forces threaten to retake key Libyan town,” The Observer (6/3/2011).
[19] Prof Michel Chossudovsky “Insurrection and Military Intervention: The US NATO Attempted Coup d'Etat in Libya?,” Global Research (9/3/2011).

Τρίτη, Μαρτίου 01, 2011

Ανακοίνωση του δικτύου ΠΔ για τις Αραβικές εξεγέρσεις

1) Το δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας χαιρετίζει τις λαϊκές εξεγέρσεις που συγκλονίζουν όλο τον Αραβικό κόσμο ενάντια στα πελατειακά καθεστώτα της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ που για δεκαετίες έσφαζαν, βασάνιζαν, και λήστευαν τους λαούς τους για χάρη των ξένων και ντόπιων ελίτ. Οι λαοθάλασσες στην Τυνησία, την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν, την Υεμένη και αλλού, στην αρχή καταπνίγηκαν στο αίμα με εκατοντάδες (διαπιστωμένους) νεκρούς σε Τυνησία και Αίγυπτο και πολλούς «εξαφανισμένους».

2) Η υπερεθνική ελίτ δεν κούνησε το δαχτυλάκι της όλον αυτό τον καιρό μέχρι να σχεδιάσει την μεταβατική διαδικασία στα διάδοχα καθεστώτα, και μόνο όταν με τη στήριξη του Τυνησιακού και Αιγυπτιακού στρατού που ελέγχει, είχε σιγουρέψει ότι θα μπορούσε να εξαπατήσει τους Τυνήσιους και τους Αιγύπτιους επιβάλλοντας κάποια παραλλαγή των πελατειακών καθεστώτων με «δημοκρατικό» μανδύα τύπου κοινοβουλευτικής Χούντας (βλ. χούντα τύπου Γιωργάκη) έδωσε το πράσινο φως στους στρατιωτικούς να προχωρήσουν στην αντικατάσταση των στυγνών δικτατόρων. Στις άλλες περιπτώσεις (Μπαχρέιν, Υεμένη, Ιορδανία κ.λπ.) όπου αυτό είναι πιο δύσκολο, η άγρια καταστολή συνεχίζεται κανονικά.

3) Απόκειται στους Αραβικούς λαούς να ξεπεράσουν τα διάδοχα πελατειακά καθεστώτα και να ολοκληρώσουν τις σημερινές εξεγέρσεις σε πραγματικές απελευθερωτικές επαναστάσεις, έξω από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και την κοινοβουλευτική «δημοκρατία», και προπαντός έξω από την εξάρτηση από την υπερεθνική και σιωνιστική ελίτ που λυμαίνονται την περιοχή εξαιτίας του ενεργειακού πλούτου της —αναγκαίου για την επιβίωση της καπιταλιστικής οικονομίας ανάπτυξης.

4) Παρα την εσκεμμένη συστηματική σύγχυση που δημιουργούν τα ελεγχόμενα από την υπερεθνική ελίτ διεθνή ΜΜΕ, τα γεγονότα στη Λιβύη δεν έχουν σχέση με τις παραπάνω λαϊκές εξεγέρσεις για τους παρακάτω λόγους:
Α) Πρώτον, γιατί όπως φάνηκε από την πρώτη στιγμή, η υπερεθνική και σιωνιστική ελίτ, μέσα από τα ελεγχόμενα από αυτές διεθνή ΜΜΕ κίνησαν γη και ουρανό μέσα από τα διεθνή ΜΜΕ που ελέγχουν για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι πρόκειται επίσης για σύγκρουση του «λαού» κατά κάποιου δικτάτορα τύπου Μουμπάρακ κ.λπ., δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις και για άμεση στρατιωτική επέμβαση τους, την οποία ήδη αρχίζουν τώρα, καταστρώνοντας σχέδια να απαγορεύσουν στα Λιβυκά αεροπλάνα να πετούν πάνω από τη χώρα τους. Με αυτό τον τρόπο δίνουν έτσι στον εαυτό τους το δικαίωμα να τα καταρρίπτουν χωρίς καμία προηγούμενη απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ γι’ αυτό!
Β) Δεύτερον, είναι φανερό ότι δεν πρόκειται για σύγκρουση «λαού» ενάντια σε ένα μισητό δικτάτορα, αλλά για ένα εμφύλιο πόλεμο, όπου από τη μια μεριά είναι μια συμμαχία Ισλαμιστών (τύπου Σαουδαραβίας και όχι Ιρανικού εθνικοαπελευθερωτικού τύπου), φυλών αντιτιθέμενων στη φυλή του Καντάφι και των συμμάχων του φυλών, και τμήματος του στρατού που στασίασε και συμπαρατάχθηκε μαζί τους ενώ από την άλλη μεριά, είναι οι λαϊκές πολιτοφυλακές και το τμήμα του λαού που υποστηρίζουν το καθεστώς και οι υπόλοιπες μονάδες του στρατού. Δεν είναι άλλωστε περίεργο ότι ένα βασικό αίτημα των φυλών στη δυτική Λιβύη είναι «το πετρέλαιο στη δύση» (δηλ. τη δυτική Λιβύη), ενώ το καθεστώς Καντάφι είχε καθιερώσει την ισότιμη διανομή των εσόδων από το πετρέλαιο μεταξύ όλων των Λιβύων ανεξάρτητα από φυλή, τόπο διαμονής κλπ. Έτσι αυξήθηκε το ποσοστό εγγράμματων από 17% όταν πήρε ο Καντάφι την εξουσία (με στόχο τη δημιουργία ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος ανάλογου του Νασερικού στην Αίγυπτο) σε 80% σήμερα. Και έτσι η Λιβύη έχει το μικρότερο ποσοστό φτώχειας στην Αφρική ενώ τα πελατειακά καθεστώτα (Αίγυπτος, Τυνησία κλπ) διακρίνονται για την πελώρια φτώχεια τους.
Γ) Αν πρόκειται για εμφύλιο πόλεμο και όχι, όπως διαστρεβλώνουν τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ, για «λαϊκή εξέγερση κατά του τυράννου», τότε βέβαια δεν είναι περίεργο ότι σε ένα εμφύλιο πόλεμο γίνονται εγκλήματα και από τις δυο μεριές όπως σε κάθε άλλο εμφύλιο πόλεμο στην Ιστορία. Είναι όμως χαρακτηριστικό της εξαπάτησης της παγκόσμιας κοινής γνώμης το τεράστιο ψέμα που επαναλαμβάνουν όλα τα ΜΜΕ όταν, με επικεφαλής το ανεκδιήγητο ανδρείκελο της υπερεθνικής ελίτ, Γεν. Γραμματέα του ΟΗΕ, μιλούσαν και μιλούν για βομβαρδισμούς από αεροπλάνα των διαδηλωτών, τη στιγμή που ο ίδιος ο άμεσα υφιστάμενος του (under secretary of UN) το διέψευσε ρητά σε συνέντευξη τύπου, και όταν οι μόνοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί που επιβεβαιώθηκαν ήταν κατά των στρατιωτικών μονάδων που εστίασαν κατά του καθεστώτος! Και φυσικά, η υπερεθνική ελίτ και οι πολυποίκιλες ΜΚΟ για τα ατομικά δικαιώματα επιβάλλουν σήμερα τις πιο αυστηρές κυρώσεις, έχοντας ήδη αρχίσει έμμεσα στρατιωτικές ενέργειες κατά του καθεστώτος στη Λιβύη για τα ακόμα μη διαπιστωμένα απο διεθνή έρευνα εγκλήματα του κατά της ανθρωπότητας, ενώ όλα αυτά τα χρόνια δεν διανοήθηκαν να επιβάλλουν ανάλογες κυρώσεις για τα πολλαπλάσια και διαπιστωμένα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας του σιωνιστικού Ισραήλ...
Δ) Αυτά όλα δεν σημαίνουν βέβαια ότι το καθεστώς Καντάφι είναι κάποιο ιδανικό καθεστώς, όπως δεν είναι και το Ιρανικό. Όμως, το να βάζεις στο ίδιο τσουβάλι καθεστώτα που παίζουν εθνικοαπελευθερωτικό ρόλο για να προστατεύσουν τον εθνικό τους πλούτο με τα πελατειακά καθεστώτα που ξεπουλούν τον εθνικό πλούτο τους στην υπερεθνική ελίτ, είναι το ίδιο πράγμα με το να βάζεις στο ίδιο τσουβάλι τους Σιωνιστές σφαγείς στην Παλαιστίνη με το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Παλαιστινίων —χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι της ίδιας φύσης ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ενός κινήματος με αυτόν ενός κράτους. Και αυτό ακριβώς κάνει σήμερα η γιαλαντζί «Αριστερά» (δηλαδή η ρεφορμιστική κρατικοσοσιαλιστική ή ελευθεριακή αριστερά), μαζί με τα διεθνή και ντόπια ΜΜΕ, και την υπερεθνική, τη σιωνιστική και την ντόπια ελίτ.

 
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
1/3/2011


 Διεθνές δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας: www.inclusivedemocracy.org
περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org/pd
Επικοινωνία: peridimok@gmail.com