Έξοδος τώρα από την διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς, την αντιπροσωπευτική ψευτο"Δημοκρατία" και την ΕΕ που εκφράζουν το σύστημα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης! Χτίζουμε τώρα τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας και Πολιτείας, μια αποκεντρωμένη και αυτεξούσια κοινωνία με στόχο τη συνομόσπονδη Περιεκτική Δημοκρατία των λαών!

Σάββατο, Φεβρουαρίου 27, 2010

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΜΕΤΡΑ - Υπάρχει εναλλακτική λύση στην αποικιοποίηση | Παρέμβαση Τ. Φωτόπουλου

Ελευθεροτυπία (27 Φλεβάρη 2010)

Δημοψήφισμα ΤΩΡΑ για τα ληστρικά μέτρα
Υπάρχει εναλλακτική λύση στην αποικιοποίηση
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ


Τα ληστρικά μέτρα που μας επιβάλλει το Διευθυντήριο της Ε.Ε, σαφώς δίνουν την εικόνα μιας πλήρους αποικιοποίησης της χώρας από την υπερεθνική ελίτ. Και δεν πρόκειται απλώς για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων συνταγών της ΕΕ, όπως υποστηρίζουν κάποιοι στην Αριστερά. Άλλο πράγμα η εφαρμογή παρόμοιων μέτρων με την τυπική συναίνεση των λαών (όπως στη Βρετανία, Ολλανδία, Σουηδία κ.λπ.) και εντελώς άλλο η αναγκαστική εφαρμογή παρόμοιων μέτρων, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα. Ιδιαίτερα, όταν τα μέτρα αυτά δεν έχουν τη παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, αφού ως γνωστόν το κυβερνών κόμμα εξελέγη με ένα πρόγραμμα που πρόβλεπε εντελώς αντίθετα μέτρα από αυτά που εφαρμόζει σήμερα. Και αυτό, ενώ η ηγεσία του (όπως και αυτή της ΝΔ) είχε πλήρη επίγνωση της κρίσης η οποία βασικά είναι χρόνια και συνειδητά εξαπατούσε τον λαό με την βοήθεια των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που ελέγχουν τα ΜΜΕ, οι οποίες ήξεραν ότι μόνο ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα που ελέγχει τα συνδικάτα θα μπορούσε να περάσει παρόμοια μέτρα! Ούτε βέβαια μπορεί να παίρνει κανείς σοβαρά υπόψη πληρωμένες δημοσκοπήσεις που επικαλούνται οι ελίτ και δήθεν δείχνουν λαϊκή έγκριση των μέτρων. Όταν η Ελλάδα έχει γίνει πασίγνωστη για το μαγείρεμα των επίσημων στατιστικών στοιχείων (δεν είναι βέβαια μόνη!) αποτελεί κακόγουστο ανέκδοτο η επίκληση των δήθεν αμερόληπτων πορισμάτων των δημοσκοπήσεων και μάλιστα σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα για τις ελίτ που χρηματοδοτούν τις δημοσκοπήσεις αυτές...

Τα επιβαλλόμενα μέτρα παρουσιάζονται, σε μια μαζική πλύση εγκεφάλου από τις ελίτ, τους «αναλυτές» τους και τα ΜΜΕ, ως αναπόφευκτα. Γεγονός όμως που αληθεύει μόνο εάν πάρουμε δεδομένο το θεσμικό πλαίσιο της σημερινής παγκοσμιοποίησης, δηλαδή τις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές που είναι η απώτερη αιτία, και των συνακόλουθων συνθηκών Μάαστριχτ, Λισσαβόνας, του Συμφώνου Σταθερότητας κ.λπ. Στο πλαίσιο αυτό, η ανταγωνιστικότητα παίζει κρίσιμο ρόλο σε μια εξαγωγική οικονομία που στηρίζει την ανάπτυξη της στην ελεύθερη κίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίου (όπως η Γερμανία και η ...Κίνα). Η δε ανταγωνιστικότητα μιας χώρας εξαρτάται από το χαμηλό κόστος παραγωγής (που είναι συνάρτηση των μισθών, της παραγωγικότητας, της σταθερότητας των τιμών, αλλά και των εργοδοτικών εισφορών/φόρων κ.λπ.). Το Ευρώ λοιπόν δεν μπορεί να διαχωριστεί από το Σύμφωνο Σταθερότητας, όπως ανόητα υποστηρίζει η ρεφορμιστική Αριστερά, γιατί είναι ο συνδυασμός αυτός που, στο δεδομένο θεσμικό πλαίσιο, μπορεί να επιτύχει την νομισματική σταθερότητα και την ανταγωνιστικότητα των αναπτυγμένων οικονομιών στην Ευρωζώνη, εφόσον χωρίς τις πολιτικές συμπίεσης των μισθών, τιμών και συναφών ελλειμμάτων, πράγματι δεν θα μπορούσε η «Ε.Ε. των κεφαλαίων» να επιβιώσει στον ανταγωνισμό με ΗΠΑ, Κίνα κ.λπ. Έτσι, η Ευρωζώνη διαμορφώθηκε με βάση τις ανάγκες οικονομιών όπως η Γερμανική, οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με τις ανάγκες χωρών όπως η Ελληνική, ή άλλες χώρες στον «Ευρωπαϊκό Νότο».

Το σύνθημα, επομένως, «κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας» είναι αποπροσανατολιστικό, γιατί ουσιαστικά μεταθέτουμε το θέμα να λυθεί στην ΟΝΕ, όταν θ' αλλάξει ο γενικός συσχετισμός δυνάμεων μέσα σε αυτήν, δηλαδή ...σε τρία τέρμινα. Στο μεταξύ, ο Ελληνικός λαός θα έχει γονατίσει μέσα στην νεοφιλελεύθερη ανέχεια και την ανεργία (που, σήμερα, συνήθως καταλήγει στον συντηρητισμό και την απάθεια, βλ. π.χ. το Βρετανικό παράδειγμα). Αντίστοιχα, το σύνθημα της «απείθειας στην Ε.Ε» καταντά ρητορικό, όταν το κυβερνών κόμμα ελέγχει τα κυριότερα συνδικάτα, από τα οποία άλλωστε προκύπτουν στη συνέχεια επαγγελματίες πολιτικοί στο κόμμα!

Από την άλλη μεριά όμως, θα μπορούσε να προταθεί ένα εναλλακτικό «πακέτο» μέτρων σαν το παρακάτω που, ακόμη και στο υπάρχον σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», θα μπορούσε να εξασφαλίσει:



  • την έξοδο από τη σημερινή δημοσιονομική κρίση (όχι βέβαια από τη χρόνια οικονομική κρίση που είναι συνάρτηση μακροπρόθεσμων ριζικών αλλαγών στην παραγωγική και καταναλωτική δομή χώρας), χωρίς το σημερινό πετσόκομμα κοινωνικών κατακτήσεων, τη μαζική ανεργία και τη φτώχεια για δεκαετίες,



  • πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη (όχι αυτή που επικαλείται η κυβέρνηση!) για την έξοδο από την κρίση, επιβάλλοντας σε αυτούς που κυρίως ωφελήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από τον υπέρογκο δανεισμό, να πληρώσουν το χρέος από τις πελώριες περιουσίες που συγκέντρωσαν με την φοροδιαφυγή, αισχροκέρδεια κ.λπ.,



  • τη δημιουργία των προϋποθέσεων για οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) και υπέρβαση του άσκοπου καταναλωτισμού στο μέλλον.[1]
Η θεμελιακή προϋπόθεση για ένα παρόμοιο πακέτο μέτρων είναι η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στο οικονομικό επίπεδο που σήμερα έχει καταλυθεί. Αυτό συνεπάγεται την άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη λύση που προτείνουν ακόμη και ορθόδοξοι οικονομολόγοι του Χαρβαρντ (με άλλο βέβαια σκεπτικό και σαν προσωρινό μέτρο),[2] σε αντίθεση με τους δικούς μας φωστήρες «αριστερούς» διανοούμενους που προβλέπουν τη συντέλεια του κόσμου από παρόμοια ενέργεια! Για να μην είναι όμως οδυνηρή η διαδικασία αυτή, θα πρέπει να συνδυαστεί με ένα συμπληρωματικό «πακέτο» μέτρων όπως τα παρακάτω, που θα γίνουν εφικτά μετά την έξοδο από την ΟΝΕ και τη συνακόλουθη αποδέσμευση μας από το Σύμφωνο Σταθερότητας:
1) λογική υποτίμηση της «νέας δραχμής» που θα εισαγόταν στη θέση του Ευρώ πράγμα που θα έκανε φτηνότερο τον τουρισμό και τα εξαγωγικά προϊόντα μας που τώρα υποφέρουν από το ακριβό Ευρώ που επιβάλλει το Διευθυντήριο, ενώ συγχρόνως θα έκανε ακριβότερα τα εισαγόμενα προϊόντα πράγμα που θα έδινε σημαντική προστασία στην ντόπια αγροτική και βιοτεχνική παραγωγή. Τα εισαγόμενα είδη πρώτης ανάγκης θα μπορούσαν να επιχορηγούνται (για να μην κτυπηθούν τα λαϊκά στρώματα), με χρήματα από τα έσοδα που θα προέκυπταν από ένα βαρύ επιπρόσθετο φόρο στα εισαγόμενα είδη πολυτελείας, ενώ έλεγχοι στις τιμές θα μπορούσαν να παρεμποδίσουν τις μη απαραίτητες ανατιμήσεις

2) Επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους (με την απειλή κήρυξης άμεσης χρεοκοπίας, δηλαδή στάσης των πληρωμών τοκοχρεωλυσίων σε περίπτωση μη αποδοχής της), με στόχο τη σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την αντιστάθμιση των συνεπειών της υποτίμησης στο υπάρχον χρέος

3) Σταδιακή αποπληρωμή του Χρέους με έσοδα που θα προέλθουν βασικά από ένα άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας (π.χ. για περιουσίες πάνω από 1 εκ. Ευρώ, που βρίσκονται είτε στην Ελλάδα είτε σε καταθέσεις του εξωτερικού), με παράλληλη εισαγωγή αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίου, ώστε να σταματήσει η συνεχής εκροή κεφαλαίων των ελίτ που μόνο τους τελευταίους μήνες ξεπερνά τα 10 δις Ευρώ,[3] και να ελεγχθεί η κερδοσκοπία.
Ο συνδυασμός των μέτρων αυτών θα σήμαινε περισσότερες δουλειές και εισοδήματα, καθώς και μείωση της πελώριας ανισοκατανομής εισοδήματος, αντί για την ανεργία, τη φτώχεια και τη μεγαλύτερη ανισότητα που μας καταδικάζουν οι Ευρωπαϊκές και ντόπιες ελίτ. Εάν λοιπόν η πολιτική ελίτ ενδιαφέρεται έστω για τα προσχήματα «δημοκρατικότητας», ας προχωρήσει σε άμεσο δημοψήφισμα για την έγκριση ή απόρριψη των ληστρικών μέτρων, ώστε να συζητηθούν δημόσια οι εναλλακτικές προτάσεις, εφόσον βέβαια εξασφαλιστούν οι όροι απόλυτης ισηγορίας στα ΜΜΕ. Εάν, αντίθετα, η κυβέρνηση επιλέξει τη «νομιμοποίηση» των μέτρων με βάση τις δημοσκοπήσεις, δικαιολογημένα, θα χαρακτηριστεί ιδιαίτερα αν αρχίσει να καταφεύγει στη βία για να καταπνίξει τη λαϊκή αντίδραση (όπως ήδη άρχισε να κάνει) «κοινοβουλευτική χούντα» και θ’ αντιμετωπιστεί ανάλογα...

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 19, 2010

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 24 ΦΛΕΒΑΡΗ! - ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ - ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΔ

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ | ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2010

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 24 ΦΛΕΒΑΡΗ!

Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΠΕΡΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ/ΕΕ

Επιτέλους! Βρέθηκε ο ένοχος για την υπερχρεωμένη Ελλαδίτσα. Είναι οι κερδοσκόποι! Έλα όμως  που καπιταλισμός χωρίς κερδοσκόπους είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, αφού η δουλειά τους είναι να βρίσκουν τους πιο αδύνατους κρίκους στο σύστημα και εκεί να χτυπάνε, εφόσον έτσι πραγματοποιούν τα πελώρια κέρδη τους. Όλη η λογοδιάρροια των τελευταίων εβδομάδων στα ΜΜΕ, στοχεύει στην συσκότιση και τον αποπροσανατολισμό για τα πραγματικά αίτια της πρώτης παγκοσμιοποιημένης οικονομικής κρίσης γενικά και της Ελληνικής κρίσης ειδικότερα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ανταλλάσσουν νηπιακού τύπου «επιχειρήματα» και μομφές, όπου απλά ο ένας τα ρίχνει όλα στον άλλο, αλλά για την ταμπακιέρα όμως ούτε κουβέντα.
Η οικονομική κρίση για την οποία καλούμαστε «να βάλουμε όλοι πλάτη» ―λες και «όλοι» φταίμε, από το μεροκαματιάρη, μέχρι τον εφοπλιστή― είναι απλά η απόρροια της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) η οποία ολοκλήρωσε την ενσωμάτωση της χώρας στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά.

Και να ποια είναι τ’ αποτελέσματα:

Στον αγροτικό τομέα, το καρότο των αγροτικών επιδοτήσεων και το μαστίγιο των ποσοστώσεων στα αγροτικά προϊόντα έφερε τη συρρίκνωση του αριθμού αγροτών και τη διατροφική εξάρτηση της χώρας. Το 2006 το ποσοστό των αγροτών επί του ενεργού πληθυσμού ήταν 13% ενώ το 1981 ήταν 31%. Πάνω από τους μισούς αγρότες δηλαδή αναγκάστηκαν να στραφούν στις συνήθως αεριτζίδικες «υπηρεσίες». Επιπλέον σήμερα εξαρτιόμαστε από τις εισαγωγές τροφίμων, επειδή η ντόπια παραγωγή δεν αρκεί για να καλύψει τις ανάγκες. Πράγμα καθόλου τυχαίο, αφού στόχος της ΕΕ ήταν και είναι η καρατόμηση του αγροτικού τομέα και οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων από «το περιβόλι της Ευρώπης», δηλαδή τις χώρες του τρίτου κόσμου (βαμβάκι από την Αίγυπτο, όσπρια από τη Μαδαγασκάρη κ.λπ.).
Στον βιομηχανικό τομέα εξαφανίστηκε η δασμοβίωτη ντόπια βιομηχανία, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική αποδιάρθρωση του τομέα αυτού που στηρίχτηκε πια μόνο στις κατασκευές, τη πανάκριβη «φούσκα» των Ολυμπιακών κ.λπ.
Παράλληλα, οι άνεργοι που δημιουργήθηκαν από την κατάρρευση τoυ αγροτικού και βιομηχανικού τομέα σπρώχτηκαν βασικά στον δημόσιο τομέα των υπηρεσιών, τον οποίο όμως σήμερα επίσης αποδιαρθρώνουν με τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και απολύσεις, οδηγώντας σε ακόμη μεγαλύτερη ανεργία και φτώχεια.
Έτσι, η Ελλάδα έφτασε να χρωστά σήμερα 300 δις ευρώ (κυρίως σε Γερμανούς και Γάλλους τραπεζίτες) και ήδη να δαπανάει πάνω από τα μισά συνολικά δημόσια έσοδα στην πληρωμή τοκοχρεολυσίων. Το λογαριασμό φυσικά θα πληρώσουμε όλοι εμείς οι μισθωτοί, εργαζόμενοι με μπλοκάκι, άνεργοι και χαμηλοσυνταξιούχοι. Γιατί το φοροχαράτσι ―με την (για ακόμα μια φορά) αύξηση των άμεσων κι έμμεσων φόρων, το ξεχείλωμα των ορίων για συνταξιοδότηση, η αύξηση της ανεργίας και των απολύσεων και το τσεκούρωμα μισθών κι επιδομάτων― δε βαρύνει βέβαια τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα, αυτούς δηλαδή που έφαγαν την μερίδα του λέοντος από τα θαλασσοδάνεια που τώρα μας καλούν να τα ξεπληρώσουμε για να μην βουλιάξει η χώρα, αλλά τα μη προνομιούχα! Να «βάλουμε όλοι πλάτη» λοιπόν; Εμείς δημιουργήσαμε την κρίση, ή το σύστημα της οικονομίας της αγοράς με τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς του (ΕΕ, ΔΝΤ κ.λπ.), καθώς  και οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ που διαχειριζόντουσαν την οικονομία για το όφελος τους;
Το πρόβλημα λοιπόν είναι καθαρά συστημικό και δεν είναι πρόβλημα «κακής» πολιτικής του ενός ή του άλλου κόμματος (ή «κακών» κερδοσκόπων) και γι’ αυτό οι φαντασιοπληξίες όσων μιλάνε για αναστροφή του νεοφιλελευθερισμού κι επιστροφή του κοινωνικού κράτους είναι πέρα για πέρα εκτός πραγματικότητας. Κοινωνικό κράτος θα σήμαινε αύξηση των κοινωνικών δαπανών, δηλαδή υψηλό επιχειρηματικό κι επενδυτικό κόστος και άρα μείωση των επενδύσεων και φυγή κεφαλαίων (όπως ήδη συμβαίνει), δηλαδή ταχύτερη χρεωκοπία.
Παρόμοια, η πολυφορεμένη «πράσινη ανάπτυξη» ανήκει εξ ίσου στη σφαίρα της φαντασίας. Η Ελλάδα δεν έχει τις απαραίτητες υποδομές για να παράξει και μπορεί μόνο να καταναλώσει «πράσινη ανάπτυξη». Το συνολικό οικονομικό αποτέλεσμα, επομένως, θα ήταν η παραπέρα επιδείνωση των διαρθρωτικών προβλημάτων της Ελληνικής οικονομίας και ιδιαίτερα του ισοζυγίου πληρωμών και του εξωτερικού χρέους, με νέες φορολογικές επιδρομές και περιστολή των δημοσίων δαπανών στο μέλλον για να μειωθούν τα ελλείμματα.
Την ίδια στιγμή, όσο η οικονομική κρίση βαθαίνει και οι πιέσεις από τις ελίτ της ΕΕ για λήψη μέτρων εντείνονται, πέφτουν οι «σοσιαλιστικές» μάσκες της ντόπιας πολιτικής ελίτ και η συστημική βία ενάντια στις κοινωνικές αντιδράσεις κλιμακώνεται. Έτσι, η πολιτική ελίτ καταφεύγει αυξανόμενα στο τελευταίο μέσω κατάπνιξης που διαθέτει, μέσω του κρατικού μηχανισμού καταστολής που είναι η ωμή βία, οδηγώντας την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» σε μια περισσότερο ολοκληρωτική μορφή με «σοσιαλιστικό» περιτύλιγμα, στον σοσιαλφασισμό. Δείγματα γραφής είδαμε κατά την περίοδο των συγκεντρώσεων για την επέτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου, στις «παράπλευρες απώλειες» (βλ. εν ψυχρώ δολοφονίες) πολιτών στον «επιτυχημένο πόλεμο εναντίον του εγκλήματος» (κατά τα λόγια αξιωματούχων) που έχει ανοίξει το υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη» και έχει στοιχίσει ζωές ανθρώπων που βρέθηκαν  σε πιστολίδι το οποίο ανοίγουν με την πρώτη ευκαιρία αστυνομικοί, ενώ ταυτόχρονα τα πογκρόμ κατά μικροπωλητών μεταναστών είναι καθημερινό φαινόμενο και περιοχές του κέντρου βουλιάζουν καθημερινά όλο και πιο βαθιά σε μια κοινωνική κρίση με τις εικόνες εξαθλιωμένων άστεγων, τοξικοεξαρτημένων και θυμάτων σωματεμπορίας να πληθαίνουν.
Η λύση που επέλεξαν οι ξένες ελίτ (δηλαδή οι δανειστές μας) και οι ντόπιες ελίτ κατ’ εντολή τους είναι η χειρότερη δυνατή για τα λαϊκά στρώματα.
Υπάρχουν όμως άλλες λύσεις που θα μετέφεραν την πληρωμή του Χρέους σε αυτούς που το δημιούργησαν και ωφελήθηκαν βασικά από αυτό, ενώ συγχρόνως θα έβαζαν τις βάσεις για μια άλλη «ανάπτυξη» που θα κάλυπτε τις ανάγκες όλων μας, χωρίς την καταστροφή του περιβάλλοντος. 
ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ «ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ»:
•  άμεσο δημοψήφισμα για την απόρριψη των ληστρικών μέτρων που επιβάλλουν οι ελίτ και έγκριση νέων μέτρων για έξοδο από την κρίση που θα την πληρώσουν μόνο οι ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα, που δημιούργησαν την κρίση. Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν:
1) την άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη για να μη δεσμευόμαστε πια από το Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας και να μη μας διατάζει το Διευθυντήριο της ΕΕ,
2) την επανεισαγωγή της δραχμής, σε ισοτιμία με το Ευρώ και τα άλλα νομίσματα που θα συμφέρει τη χώρα μας,
3) την επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους ώστε να επιμηκυνθεί η εξόφληση του μέχρι να αποδώσουν τα μέτρα κατά των προνομιούχων στρωμάτων,
4) την άμεση επιβολή φόρου μεγάλης περιουσίας (ακίνητης και κινητής) στις ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα που πρέπει να κληθούν να πληρώσουν για την μακροχρόνια κρίση στην οποία έριξαν την χώρα (με το αζημίωτο φυσικά!), δημιουργώντας για σειρά ετών μια τεχνητή ευημερία (μέσω του δανεισμού) που συγκάλυπτε την ―εξαιτίας της ένταξης στην ΕΕ― κατάρρευση της παραγωγικής δομής,
5) την εισαγωγή παράλληλων αυστηρών ελέγχων στη κίνηση κεφαλαίων για να μην μπλοκαριστούν τα παραπάνω μέτρα από τους κερδοσκόπους και τις ελίτ.
• σε περίπτωση που οι ελίτ και η ΕΕ δεν δέχονται τα παραπάνω, ούτε δέχονται να κάνουν δημοψήφισμα τότε η πάλη θα έπρεπε να είναι:
1) για την άμεση έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. και την κήρυξη χρεωκοπίας (δηλαδή την προσωρινή στάση πληρωμών των τοκοχρεωλύσιων {ΚΑΙ ΜΟΝΟ}), ώστε να προχωρήσουμε στην αναδιαπραγμάτευση των όρων πληρωμής του Χρέους και
2) για την εθνικοποίηση των Τραπεζών που θησαύρισαν από τη σημερινή κρίση, ώστε να μην μπορούν να εκμεταλλευθούν την κήρυξη προσωρινής χρεοκοπίας του Κράτους.
3) για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη χωρίς καταναλωτισμό.

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ», ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ/ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ:
Πέρα όμως από τα άμεσα μέτρα στα οποία θα έπρεπε να συμφωνήσουν όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις της Αριστεράς, είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας εδώ και τώρα ενός μαζικού, αντισυστημικού, αμεσοδημοκρατικού κινήματος, που παράλληλα με την πάλη για την άμεση έξοδο της χώρας από την ΕΕ θα άρχιζε να χτίζει εναλλακτικούς πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς σε κόντρα κι έξω από την οικονομία της αγοράς. Αυτό σημαίνει:
Θεσμούς με:
Συλλογική λήψη όλων των σημαντικών αποφάσεων από συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας που συνέρχονται ανά Δήμο και συντονίζονται μεταξύ τους με εκλεγμένες επιτροπές (από εξουσιοδοτημένους με ειδικές εντολές και όχι «αντιπροσώπους»,) σε τοπικό επίπεδο και, σε περίπτωση συνομοσπονδιών παρομοίων δήμων, σε περιφερειακό, εθνικό, ή ακόμα και σε διηπειρωτικό επίπεδο.
Συλλογική ιδιοκτησία και έλεγχο των μέσων παραγωγής και διανομής (που θα διαχειρίζονται οι «δημοτικές» επιχειρήσεις τις οποίες  θα ελέγχουν οι δήμοι μαζί με τους εργαζόμενους σε αυτές) ώστε να ικανοποιούνται για όλους οι βασικές ανάγκες (σίτιση, στέγαση, ιατρική κάλυψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, πλήρης κοινωνική πρόνοια για όλους τους πολίτες κ.λπ.).
Αυτοδιεύθυνση στη δουλειά, στο Πανεπιστήμιο κ.λπ. και κατάργηση των διακρίσεων με βάση το φύλο, τη φυλή, την εθνικότητα, την πολιτιστική και σεξουαλική ταυτότητα.
Επανενσωμάτωση της κοινωνίας στη φύση, με την κατάργηση της καταναλωτικής κοινωνίας και την εξάλειψη όλων των δραστηριοτήτων που βλάπτουν το περιβάλλον και υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής και την ανθρώπινη υγεία.
ΛΥΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΘΕΛΗΣΟΥΜΕ!
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε./Ε.Ε. – ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ,
ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ | ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2010

 Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org
περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org/pd
Eπικοινωνία: peridimok@gmail.com

Σάββατο, Φεβρουαρίου 06, 2010

Νέο τεύχος «Περιεκτική Δημοκρατία» 20-21 (Καλοκαίρι 2009 - Χειμώνας 2010)



Το νέο διπλό τεύχος 20-21 του περιοδικού Περιεκτική Δημοκρατία (Καλοκαίρι 2009 – Χειμώνας 2010) βρίσκεται στους πάγκους των βιβλιοπωλείων (On line αγορά και Σημεία Διανομής του περιοδικού).


Τα περιεχόμενα του νέου τεύχους είναι:

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Τρία άρθρα του Τάκη Φωτόπουλου:
ΔΙΑΛΟΓΟΙ:
          Διάλογος για την απο-ανάπτυξη:


  • Εκλογικό διακύβευμα ή απο-ανάπτυξη; - Serge Latouche


  • Είναι συμβατή η απο-ανάπτυξη με την Οικονομία της Αγοράς; - Τάκης Φωτόπουλος

«Αντιεξουσιαστές» και μεταμοντέρνα κινήματα. - ΣΟ και μέλη του Δικτύου ΠΔ

Ομιλίες στην παρουσίαση του βιβλίου «Ή Παγκόσμια Κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα: Ημιολοκληρωτική "δημοκρατία" ή Περιεκτική Δημοκρατία;»
ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ:
  • Για μια δημοκρατική απελευθερωτική ηθική - Τάκης Φωτόπουλος