Έξοδος τώρα από την διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς, την αντιπροσωπευτική ψευτο"Δημοκρατία" και την ΕΕ που εκφράζουν το σύστημα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης! Χτίζουμε τώρα τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας και Πολιτείας, μια αποκεντρωμένη και αυτεξούσια κοινωνία με στόχο τη συνομόσπονδη Περιεκτική Δημοκρατία των λαών!

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 31, 2010

Νέο τεύχος ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ #22





τεύχος 22 (Καλοκαίρι – Φθινόπωρο 2010)

Περιεχόμενα

Εισαγωγικό Σημείωμα της ΣΟ
 
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ :
1) Η κρίση στην Ελλάδα και τον Ευρωπαϊκό Νότο:
2) Το νέο σιωνιστικό έγκλημα και η μηχανή της σιωνιστικής προπαγάνδας:
  • Η σιωνιστική επίθεση ενάντια στη διεθνή αντίσταση κατά της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και η Ελευθεριακή ΑριστεράΤάκης Φωτόπουλος
  • Η σιωνιστική προπαγανδιστική μηχανή κατά του αντισιωνιστικού κινήματος – Σάκης Αδάμ
ΔΙΑΛΟΓΟΙ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ :
1) Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ:
  • Ο αγώνας για μια προοδευτική και σοσιαλιστική Ελλάδα σε σύγκρουση με την ΟΝΕ, το ευρώ αλλά και την ίδια την Ε.Ε.! Ασύμβατη η προοδευτική αλλαγή με τα πλαίσια ΟΝΕ και Ε.Ε.!Παναγιώτης Λαφαζάνης
  • Η πάλη κατά της ΕΕ ή θα είναι αντισυστημική ή δεν θα υπάρχει – Γιάννης Ελαφρός
  • Κρίση και Ελληνική Οικονομία – Γιώργος Οικονομάκης
  • Δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση υπέρ των λαϊκών στρωμάτων χωρίς άμεση έξοδο από την ΕΕ – Γιάννης Ραχιώτης
2) Ελευθεριακή Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία:
  • Περί αντι-εξουσιαστικής Οικονομίας - Τάκης Φωτόπουλος
  • Οι αυτόνομες συλλογικότητες επαναστατούν, οι ετερόνομες μάζες εξεγείρονται – Θοδωρής Παπαδόπουλος
ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ :
Οι δημοτικές εκλογές ως τμήμα της μετάβασης σε μια απελευθερωτική κοινωνία – Πάνος Δράκος, Πάνος Λιβιτσάνος, Δημήτρης Μπατζάκης

Τρίτη, Δεκεμβρίου 07, 2010

ΝΑ «ΥΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ» ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑ-ΛΗΣΤΗ ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΣΤΡΟΣ-ΚΑΝ ΟΠΩΣ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ! ΚΑΤΩ Η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΕΣ ΕΕ/ΔΝΤ!

ΝΑ «ΥΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ» ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑ-ΛΗΣΤΗ ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΣΤΡΟΣ-ΚΑΝ ΟΠΩΣ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ!

ΚΑΤΩ Η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΕΣ ΕΕ/ΔΝΤ!

- ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ: ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ

- ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΝΤΟΠΙΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΕΣ ΕΛΙΤ

- ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ» ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ

Η κοινοβουλευτική Χούντα έδειξε στην επέτειο για τα 2 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το πραγματικό πρόσωπό της: μια στυγνή χούντα επαγγελματιών πολιτικάντηδων, που δεν έχει την παραμικρή νομιμοποίηση για τα κτηνώδη μέτρα που κατεδαφίζουν τις κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, στην υπηρεσία των ντόπιων και ξένων ελίτ.

Μια Χούντα που δεν έχει το παραμικρό δισταγμό να αιματοκυλίσει τον λαό (περισσότερο ίσως από ό,τι θα τολμούσε ακόμα και η Δεξιά) ακριβώς γιατί τον εξαπατά σαν «σοσιαλιστική». ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤOΥΣ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ.

Η Χούντα, μαζί με την ΕΕ, δεν μετατρέπει μόνο τους μισθωτούς και συνταξιούχους σε νεόπτωχους, αλλά καταστρέφει και τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τις δημόσιες συγκοινωνίες και κάθε κοινωνική υπηρεσία. Στόχος τους να πληρώσουν το Χρέος τα λαϊκά στρώματα και να ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα.

Μόνο αν τους εξαναγκάζουμε να πληρώσουν αυτοί το Χρέος, οι μεν ξένες ελίτ μετά από τη δραχμοποίηση και γερό  «κούρεμα» του χρέους, και μετά από επιμήκυνση του ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ χρέους, οι δε ντόπιες ελίτ μετά από την απογραφή και έκτακτη  άγρια φορολόγηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους, μόνο τότε θα αποτρέψουμε την καταστροφή .

- ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΧΟΥΝΤΟΚΡΑΤΙΑ
 
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ  ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΣΤΡΟΣ-ΚΑΝ 
               
Τρίτη, 7 Δεκέμβρη
 
ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Σάββατο, Νοεμβρίου 06, 2010

Σε αυτές τις δημοτικές «μαυρίζουμε» τους υποστηρικτές της κοινοβουλευτικής Χούντας/ΕΕ και τα δεκανίκια τους

Σπάμε την «κανονικότητα» αυτών των δημοτικών εκλογών στην πιο κρίσιμη περίοδο για ολόκληρη τη μεταπολίτευση!


ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΜΗΝΥΜΑ

Όχι στην αποχή - Ναι στην ψήφο με πολιτικό νόημα!
 
«Μαυρίζουμε» τους υποστηρικτές της κοινοβουλευτικής Χούντας/ΕΕ και τα δεκανίκια τους

- Οι δημοτικές εκλογές να γίνουν λαϊκή κατακραυγή ενάντια στο Μνημόνιο και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα-καταδίκη του λαού που επιβάλλει η κοινοβουλευτική ΧΟΥΝΤΑ μαζί με την υπερεθνική ελίτ (ΕΕ/ΔΝΤ)
- Συμμετέχουμε στον αγώνα για άμεση έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ, ώστε να αποτραπεί η μετατροπή των πολιτών σε υποτελείς υπηκόους του υπερεθνικού συστήματος της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής ψευτο-«δημοκρατίας» και των ντόπιων υπηρετών τους. Και για ν' ανοίξει ο δρόμος για μια Περιεκτική Δημοκρατία.

Γιατί είναι «κοινοβουλευτική Χούντα» η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές δορυφόροι της;

- Γιατί τα μέτρα που πέρασε η «Χούντα» του ΠΑΣΟΚ δεν είχαν καμία –ούτε καν την τυπική, όπως γίνεται συνήθως στον περιοδεύοντα «δημοκρατικό» θίασο των εκλογών- λαϊκή νομιμοποίηση, αλλά ήταν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που προανήγγειλε προεκλογικά και ενώ έχει πλέον δειχτεί αναμφισβήτητα – από τα πλέον επίσημα χείλη- ότι ο «Γιωργάκης» και οι αδίστακτοι κυβερνητικοί παράγοντες και συμβουλάτορες του, ήξεραν πλήρως από πριν την έκταση της δομικής ελληνικής κρίσης.

- Γιατί έστω και εκ των υστέρων και παρά τα αιτήματα μεγάλου μέρους της Αριστεράς, δεν προχώρησε σε δημοψήφισμα (όπου θα προβαλλόταν ισότιμα και η πραγματικά εναλλακτική λύση – βλ. παρακάτω) για να νομιμοποιηθούν ή να απορριφθούν τα εγκληματικά μέτρα της «Χούντας»
- Γιατί στις διαδηλώσεις και στη λαϊκή πάλη ενάντια στα ληστρικά μέτρα, και όσο γίνεται ορατό ότι η πλύση εγκεφάλου των εγκάθετων της «Χούντας» δεν περνάει στην πλειοψηφία του λαού, οι εκπρόσωποι της Τρόικας και το… Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (!!) απαντούν με γκλομπ, χημικά και πάνοπλους μοτοσικλετιστές που επιτίθενται τυφλά σε διαδηλωτές, σε ένα όργιο καταστολής, ενώ η «Χούντα» προχωράει και σε επιστρατεύσεις απεργών, κάτι που ούτε η στρατιωτική Χούντα δεν έκανε!

- Γιατί αποσύρει, εν κρυπτώ, στο θερινό τμήμα της Βουλής, και τις τελευταίες ασφαλιστικές δικλείδες από τον κατάπτυστο «Τρομονόμο», δήθεν για την προστασία (των ελίτ πάνω απ’ όλα, φυσικά) από τους «τρομοκράτες», όπου ως τρομοκράτες πλέον ορίζονται όσοι συμμετέχουν σε μαχητικές διαμαρτυρίες ενάντια στο φασίζον καθεστώς των δοσίλογων της «Χούντας», ενώ ήδη ετοιμάζει νέα πρωτοφανή κατασταλτικά/αστυνομικά μέτρα που περιλαμβάνουν τη συλλογή βιολογικού υλικού (dna) και την καταχώρηση του σε βάσεις δεδομένων και ψηφιακές ταυτότητες – ταμπέλες όπου μπορούν να αποθηκεύονται τα πάντα για εμάς! Γιατί σε εφαρμογή των μεθοδεύσεων αυτών σύρει στις φυλακές ανθρώπους βάσει ανυπόστατων κατηγοριών με σκευωρίες που ούτε το αστικό δίκαιο δεν μπορεί να στηρίξει.

- Γιατί κατεδαφίζει κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών όσον αφορά τις συντάξεις, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας , τις απολύσεις και άλλα εργατικά δικαιώματα.

- Γιατί ξεπουλά τον κοινωνικό πλούτο στο ξένο κεφάλαιο, ακόμη και για βασικές ανάγκες όπως το ηλεκτρικό, το νερό, τα τρένα κ.λπ.

- Γιατί καταργεί ουσιαστικά την Τοπική Αυτοδιοίκηση με την υπερσυγκέντρωση εξουσίας του Καλλικράτη

- Γιατί συνεχίζει τα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες, σε συνεργασία με «αγανακτισμένους πολίτες», δηλαδή ενάντια στα πιο εξαθλιωμένα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των «ευέλικτα» άγριων μεταναστευτικών πολιτικών που υιοθετούν οι κυβερνήσεις της ΕΕ, ανάλογα με τα συμφέροντα των ελίτ που εξυπηρετούν και των προνομιούχων στρωμάτων. Γιατί η μόνη πολιτική που εφαρμόζει απέναντι σε εξαθλιωμένα θύματα του συστήματος (τοξικοεξαρτημένοι, θύματα σωματεμπορίας, άστεγοι  κ.λπ.) είναι η γκετοποίηση τους και η υποβάθμιση των γειτονιών του κέντρου.

- Γιατί ουσιαστικά καταλύει ανεπίσημα το άρθρο 16 του Συντάγματος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, βάζοντας μάνατζερ της αγοράς στα Πανεπιστήμια και συνδέοντας την Παιδεία και την Έρευνα με τα συμφέροντα των ελίτ των πολυεθνικών, που θα έχουν πλέον καθοριστικό λόγο στο πρόγραμμα σπουδών – και ό,τι αυτό συνεπάγεται για το κοινωνικό συμφέρον.

Το παραμύθι του «Μονόδρομου» - Υπάρχει εναλλακτική λύση και τη γνωρίζουν πολύ καλά!

Η Χούντα του ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη τους που δεν θέλουν να χάσουν το βουλευτιλίκι και το υπουργιλίκι τους, και τα καλοθρεμμένα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχουν οι οικονομικές ελίτ που πλούτισαν όλα αυτά τα χρόνια από τον υπέρογκο και συνεχή δανεισμό της χώρας – σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων-, έχουν εμπεδώσει καλά τον ρόλο τους, ως υποτελών εκτελεστών του συστήματος. Έχουν επιδοθεί έτσι, σε μια πρωτοφανή στο εύρος και στην ένταση της προπαγάνδα ώστε να πείσουν τα συνήθη θύματα (εργάτες/εργαζόμενους, υπαλλήλους, χαμηλοσυνταξιούχους, ανέργους, φοιτητές) για τον «μονόδρομο» των μέτρων που παίρνουν και για την «καταστροφή» που θα επέλθει «στην Πατρίδα» αν δεν παρθούν τα εγκληματικά μέτρα αυτά, τα οποία αναστέλλουν επ’ αόριστον βασικά εργασιακά και ατομικά δικαιώματα πολλών δεκαετιών!

Όμως, παρά την άθλια ψευδολογία αυτή που επιχειρεί να περάσει η κοινοβουλευτική Χούντα του ΠΑΣΟΚ και της Τρόικας με μαζική πλύση εγκεφάλου, οι νεο-χουντικοί που κυβερνούν και οι τεχνοκράτες γύρω τους γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν διατυπωθεί συγκεκριμένες εναλλακτικές λύσεις, εκ των οποίων κάποιες ακόμα και από αναλυτές του κατεστημένου. Επίσης, γνωρίζουν καλά την τεκμηριωμένη λύση που έχει δημοσιοποιήσει εδώ και καιρό ο Τάκης Φωτόπουλος και η Περιεκτική Δημοκρατία και η οποία δεν έχει αντικρουστεί από κάποιον οικονομολόγο ή θεωρητικό της Αριστεράς (σε αντίθεση με τις «λύσεις» που προτείνουν κάποιοι από αυτούς όπως η «παύση πληρωμών» ή απλά η έξοδος από την ΟΝΕ, χωρίς να θέτουν θέμα εξόδου από την ΕΕ, κάτι που μόνο άγνοια ή δογματισμό άλλου αιώνα μπορεί να προδίδει). Αλλά, φυσικά, όπως κάθε «Χούντα» επαγγελματιών αδίστακτων πολιτικών, αυτή πρέπει να πέσει για να παρθούν τα εναλλακτικά μέτρα και είναι μάλλον μάταιο να περιμένουμε κάτι τέτοιο από αυτήν! 

Επιγραμματικά, το πακέτο μέτρων που έχουμε δημοσιοποιήσει και τα οποία όχι μόνο δεν θα γονατίσουν τον λαό, όπως κάνουν τα μέτρα της «Χούντας» για τις επόμενες δεκαετίες, αλλά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια αυτο-δύναμη οικονομία και ανάπτυξη, που έχουν σήμερα εκμηδενιστεί, και, μακροπρόθεσμα, για μια εντελώς διαφορετική, πραγματικά δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας, στο πλαίσιο μιας νέας παγκόσμιας δημοκρατικής τάξης που θα θεμελιώνεται στη συλλογική και ατομική αυτονομία:

1) αυτο-οργάνωση «από τα κάτω» σε κάθε τόπο δουλειάς και εκπαίδευσης με στόχο τις κλαδικές απεργίες που θα κορυφωθούν σε μια γενική απεργία διαρκείας που θα επιβάλλει στις ελίτ άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση όλων των μέτρων και συναφών νόμων/νομοσχεδίων (το Μνημόνιο αλλά και το ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ», ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ κ.λπ.)

2) σε περίπτωση έγκρισης του δημοψηφίσματος να σχηματιστεί άμεσα κυβέρνηση λαϊκής ενότητας (που θα αποκλείει βεβαία τη σημερινή κυβέρνηση)  στην οποία θα συμμετέχουν μόνο όσοι συμφωνούν με όλους τους παρακάτω  στόχους:
α) την άμεση έξοδο από ΟΝΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ
β) την επανεισαγωγή αυστηρών ελέγχων στις αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας για την προστασία της κοινωνίας από τις αγορές
γ) υποτίμηση της «νέας δραχμής» που θα συνοδευόταν με επιχορηγήσεις των εισαγομένων ειδών πρώτης ανάγκης χρηματοδοτούμενες από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτέλειας, 
δ) δραχμοποίηση του χρέους για να μην κερδίσουν οι πιστωτές από την υποτίμηση και να ελέγχουμε το χρέος,
ε) εθνικοποίηση των Τραπεζών (για να αποφευχθεί η κερδοσκοπία σε βάρος των ελληνικών καταθέσεων κ.λπ.) με απώτερο στόχο την κοινωνικοποίηση τους μέσω του αγώνα για "δημοτικοποίηση" των παραγωγικών μονάδων
στ) δημιουργία των προϋποθέσεων οικονομικής αυτοδυναμίας μέσω της απο-ιδιωτικοποίησης κλάδων που συνδέονται με την κάλυψη βασικών αναγκών και δημιουργία νέων «δημοτικών» επιχειρήσεων που θα ελέγχονται απο τις συνελεύσεις των δημοτών και αυτές των εργαζομένων στις επιχειρήσεις αυτές

3) Αφού έχει θωρακιστεί η Οικονομία με αυτά τα άμεσα μέτρα, τότε, από θέση ισχύος, να επαναδιαπραγματευθούμε το χρέος με στόχους:
α) τη δραστική μείωση του (για να πληρώσουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ) και
β) τη σταδιακή αποπληρωμή του με έσοδα που θα προέλθουν αποκλειστικά από ένα άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας μετά από καταγραφή/εγγραφή, (και όχι απλή αύξηση φορολογίας κεφαλαίου!) για να πληρώσουν και οι ντόπιες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα. 

Εάν η κυβέρνηση δεν υποχωρεί ούτε με τη γενική απεργία διαρκείας, τότε να μπλοκαριστούν όλοι οι κύριοι δρόμοι από ανέργους, εργαζόμενους, φοιτητές, φορτηγά, κ.λπ. (όπως είχε γίνει στην Αργεντινή το 2000)  ώστε να  παραλύσει η χώρα, και να τα «μαζέψουν» ΔΝΤ, ΕΕ και η «Χούντα», για να παραδώσουν την εξουσία σε μια κυβέρνηση λαϊκής ενότητας που θα προχωρήσει στο δημοψήφισμα με τα παραπάνω αιτήματα. 

Γιατί επιμένουμε τόσο στην άμεση έξοδο από την ΕΕ;

Σήμερα, οι πολίτες βρίσκονται σε καθεστώς πλήρους οικονομικής υποτέλειας, με τη χώρα να έχει μετατραπεί σε καθαρό οικονομικό (και εν πολλοίς πολιτικό) προτεκτοράτο του υπερεθνικού συστήματος εξουσίας, δηλαδή της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας». Οι θεσμοί αυτοί δεν ήταν βέβαια πάντα εδώ, αλλά επιβλήθηκαν πριν από 200 χρόνια από τα τότε έθνη-κράτη και τις φιλελεύθερες ελίτ. Είναι δηλαδή, δημιούργημα συγκεκριμένων τάξεων, συγκεκριμένων συμφερόντων, όπως ανθρώπινο δημιούργημα είναι και ο Θεός! Ούτε οι πολιτικές που ζούμε σήμερα έπεσαν από τον ουρανό απλά από κάποιους «κακούς πολιτικούς», αλλά είναι μέρος του φαινομένου που ονομάζεται «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση». Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι μια «κακή» πολιτική, όπως διατείνεται μεγάλο μέρος της Αριστεράς, αλλά μια δομική αλλαγή στο σύστημα αυτό, που οδήγησε και οδηγεί την ανθρωπότητα στις πιο μαζικές και απάνθρωπες κρίσεις στην ιστορία της, με την τεράστια ανισότητα σε όλα τα επίπεδα (οικονομική, πολιτική, κοινωνική) να αποτελεί την πηγή όλων των δεινών που ζούμε, από τη διάλυση της κοινότητας, κάθε έννοιας αλληλεγγύης, την οικονομική ανασφάλεια, την ανέχεια, μέχρι τον ρατσισμό και την καταπίεση κάθε είδους, από το σχολείο, τη δουλειά, μέχρι το σπίτι.

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το κύριο όργανο στον Ευρωπαϊκό χώρο που ενσωματώνει τη χώρα στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Ειδικά, μάλιστα, για τη χώρα μας, η ένταξη της στην ΕΕ ολοκλήρωσε τη διαδικασία ένταξης στο σύστημα αυτό, με καταστροφικές συνέπειες στην παραγωγική της δομή, οι οποίες ξεκινούν ήδη από τη δεκαετία του ’80 και γίνονται ορατές με την καταστροφή της αγροτικής οικονομίας μας και του στοιχειώδους μεταποιητικού τομέα που είχε επιβιώσει χάρη στη δασμολογική προστασία, δημιουργώντας μια παρασιτική «οικονομία υπηρεσιών». Η αποδιάρθρωση αυτή συνεχιζόταν αδιάκοπα και εντεινόταν, ειδικά και μετά την ένταξη μας στο Μάαστριχτ και την ΟΝΕ, αλλά συγκαλυπτόταν από τις επιδοτήσεις (που, παρά τη μυθολογία των αστών, προορίζονταν κυρίως για προνομιούχους αγρότες κ.λπ.). Την ίδια στιγμή, ο εύκολος δανεισμός που δημιούργησε η ένταξη δημιούργησε μια καταναλωτική κοινωνία χωρίς καμία ουσιαστική παραγωγική βάση, που βασιζόταν στις εισαγωγές και σε υποβαθμισμένες ή παρασιτικές υπηρεσίες για την επιβίωση της. Έτσι, ήταν αναμενόμενο ότι η «φούσκα» αυτή κάποια στιγμή θα έσκαγε. Φυσικά, οι δανειστές μας (κυρίως τράπεζες, ξένες αλλά και ελληνικές) και οι ελίτ που είχαν δημιουργήσει τη φούσκα και κέρδιζαν από την κατανάλωση αυτή, κατέφευγαν στην εύκολη γι’ αυτούς φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, ενώ τα κέρδη τους εκτοξεύτηκαν τα τελευταία 30 χρόνια, τη στιγμή που η περίφημη «σύγκλιση» έμεινε βέβαια στα χαρτιά, μιας και εξ αρχής η ΕΕ έγινε για να ωφελήσει τις χώρες του κέντρου (Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.) και όχι του Νότου, όπως η Ελλάδα!
Αν, λοιπόν, δεν βγούμε από την ΕΕ, οι βασικοί πυλώνες που επιβάλλουν τα ληστρικά μέτρα της κοινοβουλευτικής Χούντας και της Τρόικας θα παραμείνουν ουσιαστικά άθικτοι, καθώς οι λεγόμενες «4 ελευθερίες» της ΕΕ (διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίου, εργασίας και υπηρεσιών) είναι θεμελιώδης νόμος της και δεν αλλάζει «α λα καρτ», όπως παραπλανητικά διατείνονται αναλυτές της Αριστεράς, απλά με την έξοδο μας από την ΟΝΕ.

Ο Καλλικράτης και η «δημοκρατία» των «από πάνω» και των «από κάτω», ή μια πραγματική Δημοκρατία- πολίτευμα ίσων πολιτών;

Άλλος ένας λόγος καταδίκης των υποψηφίων και των συνδυασμών που στηρίζουν άμεσα ή έμμεσα το σύστημα είναι το έκτρωμα του Καποδίστρια 2 ή Καλλικράτη, ο οποίος βασικά δημιουργήθηκε για να περικοπούν τα κονδύλια που πηγαίνουν από το κεντρικό Κράτος στους δήμους και τις κοινότητες, για χάρη του Μνημονίου. Με τον Καλλικράτη δημιουργούνται υπερδήμοι και περιφερειακές ελίτ με αυξημένες αρμοδιότητες έναντι των «τοπικών αρχόντων», οι οποίες παίζουν τον ρόλο, ουσιαστικά,  αποτελεσματικότερου συντονισμού των κεντρικών αποφάσεων.

Με αυτόν τον τρόπο, προχωράει ακόμα περισσότερο η αποκοπή των πολιτών από τη φυσική τους κοινότητα, όπου είναι το μόνο μέρος στο οποίο μπορούν να ξεκινήσουν να αυτό-οργανώνονται δημοκρατικά ως πραγματικοί πολίτες – και όχι να ζουν ως παθητικοί καταναλωτές ή υπήκοοι, όπως γίνεται τώρα –, μια διαδικασία που είχε ξεκινήσει ήδη με τον «περίφημο» Καποδίστρια 1. Την ίδια στιγμή, το κόψιμο των κονδυλίων στο τοπικό επίπεδο, θα δημιουργήσει ανάγκες για ανάθεση τοπικών έργων και υπηρεσιών στην αγορά, με τα… «υγιή» αποτελέσματα που έχουμε δει ακόμα και σε «χώρες-πρότυπα» της οικονομίας της αγοράς, όπως η Αγγλία (κάτι που δεν θα μας το πει, βέβαια, το δελτίο των 8!). 

Σε αντίθεση με τη φαύλη «αποκέντρωση» του Καλλικράτη, που γίνεται «από τα πάνω» για τον καλύτερο έλεγχο της κεντρικής εξουσίας της ψευτο-«δημοκρατίας» των ελίτ και του Κράτους επάνω στις ζωές μας, εμείς στην Περιεκτική Δημοκρατία προτάσσουμε τον αμεσοδημοκρατικό  έλεγχο των ζωών μας και των δήμων μας. Με ένα ολοκληρωμένο και μελετημένο πρόταγμα για μια εντελώς διαφορετική κοινωνική οργάνωση, που προέρχεται από τη σύνθεση της κλασικής δημοκρατίας, του σοσιαλισμού και των νέων κοινωνικών κινημάτων. Για εμάς, οι δημοτικές εκλογές θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημαντικό εφαλτήριο για να αποκτήσει μαζικότητα το αμεσοδημοκρατικό κίνημα, με ένα αντισυστημικό πρόγραμμα Περιεκτικής Δημοκρατίας, όπου ο λαός, θα έπαιρνε σταδιακά την εξουσία «από τα κάτω», με θεσμούς ίσης κατανομής της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας και την αντίστοιχη Παιδεία. Για περισσότερα σχετικά με τη στρατηγική που προτείνουμε μπες στο  www.inclusivedemocracy.org/pd
 
Το πολιτικό μήνυμα των εκλογών αυτών. Γιατί «μαυρίζουμε» τους συνοδοιπόρους του καθεστώτος κυβέρνησης-Τρόικας.

Από τα παραπάνω γίνεται ορατό ότι σε αυτήν την πιο κρίσιμη περίοδο μεταπολιτευτικά, και ίσως μεταπολεμικά ακόμα για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, η αποχή δεν αρκεί, και όχι μόνο δεν αρκεί αλλά μπορεί να ερμηνευτεί πολύ βολικά από την κοινοβουλευτική Χούντα και τα παπαγαλάκια της ως συνηθισμένη και «λογική» ένδειξη απάθειας κτλ., κάτι που θα επέτρεπε στις ελίτ την επόμενη μέρα να δηλώσουν ότι τα εγκληματικά της μέτρα «νομιμοποιήθηκαν» από την ψήφο του λαού, με καταστροφικά αποτελέσματα για τους πολίτες. Όταν, λοιπόν, έχεις να τα βάλεις με μια από τις πιο βρώμικες περιπτώσεις κυβερνήσεων μεταπολεμικά και με ένα καθεστώς προτεκτοράτου του διεθνούς συστήματος που μπορεί να γονατίσει τον λαό για δεκαετίες, η «καθαρή» θέση απέναντι στο καθεστώς και η συλλογική αντισυστημική δράση είναι μονόδρομος. Αυτή τη στιγμή είτε θα κερδίσει ο λαός είτε οι ελίτ και οι προνομιούχοι, μέσος δρόμος δεν υπάρχει.  

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι επιτακτική ανάγκη οι ερχόμενες δημοτικές εκλογές να σημάνουν την πολιτική και ηθική απομόνωση κάθε υποψηφίου και συνδυασμού, που άμεσα η έμμεσα στηρίζουν το Μνημόνιο και την ΕΕ από πίσω τους, είτε ανήκουν στη Χούντα του ΠΑΣΟΚ, είτε στη ΝΔ, καθώς και τα δεκανίκια αυτών και της ΕΕ (ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι-Πράσινοι και όσους από τον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν την ΕΕ και την ΟΝΕ). Αυτή η ανάγκη μπορεί να εκφραστεί από κάποιους/ες με ψήφο σε υποψηφίους που έχουν πάρει σαφή θέση κατά του Μνημονίου και άμεσα ή έμμεσα της ΕΕ και της ΟΝΕ. Αλλιώς, για όσους/ες δεν θέλουν να ψηφίσουν συνδυασμούς και υποψηφίους, και επειδή η αποχή σε αυτές τις εκλογές ισοδυναμεί με πολιτική «αυτοκτονία» αφού θα επιτρέψει στην κοινοβουλευτική Χούντα και τους εγκάθετους της να την ερμηνεύσουν υπέρ τους, προτείνουμε το άκυρο με μηνύματα όπως!:

-        ΚΑΤΩ Η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ, Η ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ

-        ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΤΩΡΑ

[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ]

Σάββατο, Οκτωβρίου 30, 2010

Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την ΕΕ και για αυτοδύναμη Οικονομία - Εκδήλωση

  Εκδήλωση για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Τάκη Φωτόπουλου

Στις 9 Νοεμβρίου, στην Κεντρική Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20) και ώρα 7μμ θα παρουσιαστεί το νέο βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου με τίτλο:
«Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την Ε.Ε. και για μια Αυτοδύναμη Οικονομία» (Εκδόσεις Γόρδιος). 
Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται τα πραγματικά (συστημικά) αίτια της σημερινής βαθιάς ελληνικής οικονομικής κρίσης, για την οποία δείχνεται ότι η ένταξή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Αυτό σημαίνει ότι η άμεση έξοδος από την ΕΕ, στο πλαίσιο του προτεινόμενου πλήρως επεξεργασμένου πακέτου εναλλακτικών μέτρων, δεν αποτελεί μόνο την αναγκαία και επαρκή συνθήκη για την έξοδο από την κρίση χωρίς τη σημερινή κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών από τα ληστρικά μέτρα που επέβαλε η υπερεθνική ελίτ και η κοινοβουλευτική Χούντα. Είναι, επίσης, και η βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία των βάσεων οικονομικής αυτοδυναμίας (όχι αυτάρκειας) και τη συμβολή στο κτίσιμο μιας νέας Ευρώπης των λαών και των περιφερειών που θα βασίζεται στον αυτοκαθορισμό και την ποιοτική ανάπτυξη, στον δρόμο προς μια Περιεκτική Δημοκρατία.

To θέμα της συζήτησης στην παρουσίαση θα είναι: «Είναι αναγκαία η έξοδος από την ΕΕ για την έξοδο από την κρίση;»

Στο πάνελ των ομιλητών συμμετέχουν οι: Γιάννης Ελαφρός, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Γιώργος Οικονομάκης, Γιάννης Ραχιώτης, Πάνος Δράκος και ο συγγραφέας.

Οι φίλες και φίλοι της ΠΔ καλούνται να συμμετάσχουν στη συζήτηση!

ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ

Η θέση που αναπτύσσεται στο βιβλίο αυτό, τόσο για τα αίτια της σημερινής οικονομικής κρίσης όσο και για τον τρόπο διεξόδου από αυτή, διαφέρει ριζικά τόσο από τη θέση των σοσιαλφιλελευθέρων, όσο και από αυτή της παραδοσιακής Αριστεράς.

Οι πρώτοι αποδίδουν την ουσιαστική (αν και ακόμη όχι τυπική) χρεοκοπία  στη διαφθορά, την κακοδιαχείριση, τον υπέρογκο δημόσιο τομέα, τις ανελαστικές σχέσεις εργασίας, τα κλειστά επαγγέλματα κ.λπ.. Γι’ αυτό και η «λύση» που προτείνουν είναι τα ληστρικά κατά των λαϊκών στρωμάτων-- μέτρα που ήδη παίρνει η κοινοβουλευτική «Χούντα» του ΠΑΣΟΚ χωρίς την παραμικρή λαϊκή εξουσιοδότηση, κατ’ εντολή των ντόπιων και ξένων ελίτ, τα οποία στοχεύουν στη πλήρη ενσωμάτωση της οικονομίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και οδηγούν στη συνεχή επιδείνωση της κρίσης, τουλάχιστον όσον αφορά στα λαϊκά στρώματα.

Από την άλλη μεριά, οι εξηγήσεις της παραδοσιακής Αριστεράς συνήθως αποδίδουν τα αίτιά της στον «κακό» σχεδιασμό της ΟΝΕ που εγγενώς ευνοεί τα μητροπολιτικά  κέντρα και κυρίως την Γερμανία, η οποία αυξάνει την ανταγωνιστικότητά της σε βάρος των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, ή στις «κακές» νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει το Διευθυντήριο των Βρυξελλών . Γι’ αυτό και η εναλλακτική «λύση» της Αριστεράς αυτής επικεντρώνεται στην έξοδό μας από την ΟΝΕ, αλλά όχι και την ΕΕ, πράγμα που κάνει εντελώς αντιφατικές τις προτάσεις της για παράλληλη διαγραφή όλου ή μέρους του Χρέους.

Αντίθετα, για το βιβλίο αυτό η απώτερη αιτία της κρίσης θεμελιώνεται στην μεταπολεμική υιοθέτηση από τις ντόπιες πολιτικές και οικονομικές ελίτ ενός εξωστρεφούς μοντέλου οικονομικής «ανάπτυξης», το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία ενός διαστρεβλωμένου παραγωγικού προτύπου και ενός αντίστοιχου καταναλωτικού που οδήγησε σε ένα χρόνιο και συνεχώς διευρυνόμενο άνοιγμα μεταξύ του τι παράγουμε και τι καταναλώνουμε και σε μια χρόνια δομική κρίση που με την σημερινή έκρηξη του Χρέους σηματοδότησε το σκάσιμο της αναπτυξιακής «φούσκας». Όπως δείχνει το βιβλίο, η ένταξή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό σημαίνει ότι η άμεση έξοδος από την ΕΕ αποτελεί όχι μόνο την αναγκαία και επαρκή συνθήκη για την έξοδο από την κρίση χωρίς τη σημερινή κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών, αλλά και την βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία των βάσεων οικονομικής αυτοδυναμίας (όχι αυτάρκειας) και τη συμβολή στο κτίσιμο μιας νέας Ευρώπης των λαών και των περιφερειών που θα βασίζεται στον αυτοκαθορισμό και την ποιοτική ανάπτυξη.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 07, 2010

Η Εξέγερση των Ελίτ: Στον Αστερισμό της Ημιολοκληρωτικής «Δημοκρατίας»

Η κυβέρνηση δοσίλογων που υπηρετεί τα συμφέροντα της υπερεθνικής κατοχής που έχει εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα, προχώρησε, κάτω από πέπλο απόλυτης μυστικότητας, στην κατάργηση και των ελάχιστων ασφαλιστικών δικλείδων που περιλαμβάνονταν στην «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία (γνωστότερη και ως τρομονόμος), και διασφάλιζαν ―έστω και θεωρητικά― ότι μαχητικές ενέργειες που υποστηρίζουν συνδικαλιστικές δράσεις αλλά και δράσεις πολιτικής διαμαρτυρίας δεν μπορούσαν χαρακτηριστούν ως «τρομοκρατικές» πράξεις και να περιληφθούν στην δικαιοδοσία της νομοθεσίας για την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας». Η αναθεώρηση αυτή που εγκρίθηκε εν κρυπτώ από το θερινό τμήμα της Βουλής κι έγινε γνωστή μόνο πριν από λίγες ημέρες, αναγάγει την πολιτική διαμαρτυρία και τις δυναμικές συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις σε εν δυνάμει τρομοκρατική πρακτική και θεσμοποιεί την έλευση του σοσιαλφασισμού στην Ελλάδα, περαιτέρω ποινικοποιώντας την Κοινωνική Πάλη στη χώρα.

Πλέον, η διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης, η πρόκληση φθοράς σε περιουσία, η πρόκληση σωματικών βλαβών και η παρακώλυση των συγκοινωνιών, ακόμη κι αν διενεργούνται στο πλαίσιο συλλογικών εκδηλώσεων πολιτικής διαμαρτυρίας, θα εκλαμβάνονται ως εχθρικές προς το Κράτος και το Σύστημα ενέργειες, θα ταξινομούνται ως πράξεις πολιτικής ανυπακοής που αποβλέπουν στον βίαιο εξαναγκασμό του Δημοσίου και θα τιμωρούνται με κακουργηματικές ποινές. Η νομική ταύτιση κάθε αντισυστημικής δράσης με την «τρομοκρατία», επικυρώνει τον εκφασισμό του καθεστώτος και αποτελεί πράξη ωμής επιβολής της θέλησης των ελίτ πάνω στα ετεροκαθοριζόμενα κοινωνικά στρώματα, μέσα στις συνθήκες ανελέητου κοινωνικού πολέμου που σηματοδότησε η υπογραφή του Μνημονίου.

Για μας η εξέλιξη αυτή συνιστά το φυσικό επιστέγασμα μιας λυσσαλέας εκστρατείας «από τα πάνω» που έχουν εξαπολύσει οι ελίτ παγκοσμίως, ιδιαίτερα μετά την Κρίση του Συστήματος της διεθνοποιημένης Οικονομίας της Αγοράς για την επιδείνωση των σχέσεων εξάρτησης και την εντατικοποίηση της οικονομικής καταπίεσης σε βάρος των μη-προνομιούχων κοινωνικών ομάδων. Η αύξηση της καταπίεσης στο πολιτικό επίπεδο, είναι το αναπόφευκτο συμπλήρωμα της αύξησης της ανισοκατανομής δύναμης στο πεδίο της οικονομίας. 

Κατά τη γνώμη μας, ο βαθμός σταθερότητας κάθε ετερόνομου καθεστώτος που χαρακτηρίζεται από την ασυμμετρία δύναμης μεταξύ των πολιτών και βασίζεται για την αναπαραγωγή του σε ιεραρχικές δομές και σχέσεις ―που διασφαλίζουν και συντηρούν αυτή την ασυμμετρία―, εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο τα υποτελή κοινωνικά στρώματα εσωτερικεύουν μέσω της διαδικασίας κοινωνικοποίησης τις ετερόνομες, ηγεμονικές αξίες που είναι συμβατές με το κυρίαρχο θεσμικό πλαίσιο και ως εκ τούτου φτάνουν να πιστεύουν ότι έχουν και οι ίδιες επενδυμένο συμφέρον στην αναπαραγωγή του εν λόγω καταπιεστικού κοινωνικού συστήματος.

Στην κρίσιμη ιστορική περίοδο που διανύουμε οι βασικοί ιδεολογικοί μύθοι που εκτρέφουν τις συνθήκες αναπαραγωγής του συστήματος και δικαιολογούν την αυξανόμενη τάση για συγκέντρωση όλων των μορφών δύναμης σε όλο και λιγότερα χέρια διαψεύδονται βίαια και καταρρέουν με αποτέλεσμα η διαδικασία κοινωνικοποίησης να είναι όλο και λιγότερο αποτελεσματική Η υπόσχεση της επέκτασης της καταναλωτικής κοινωνίας χάνει τη λάμψη της και φαντάζει κίβδηλη όταν τα εισοδήματα πετσοκόβονται και η βαριά φορολογία πλήττει την έτσι κι αλλιώς πενιχρή αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων. Η προοπτική της κοινωνικής κινητικότητας (δηλαδή οι ευκαιρίες αναρρίχησης στην κοινωνική πυραμίδα) που εξασφαλίζε την ανοχή μεγάλου μέρους του πληθυσμού για τον ιεραρχικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας παύει να εκπέμπει την ιδεολογική έλξη της κι εξαφανίζεται από τον ορίζοντα μπροστά στο απειλητικό φάσμα της «προλεταριοποίησης» των μεσαίων και μικρομεσαίων στρωμάτων.

Σε αυτό το πλαίσιο γενικευμένης αναταραχής των θεμελιώδων συστημικών παραμέτρων, η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» δεν αισθάνεται τόσο ασφαλής όσο παλιά. Εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει τις τυπικές φόρμες της συνταγματικής διακυβέρνησης. Διατηρεί το περίβλημα των θεσμών πολιτικής αντιπροσώπευσης, εισάγοντας παράλληλα ένα κατασταλτικό νομοθετικό οπλοστάσιο ―από φασίζουσες, ημιολοκληρωτικές ρυθμίσεις― που στόχο έχει να καλύψει μέσω της πολιτικής, της φυσικής βίας και του εξαναγκασμού τις ανεπάρκειες της διαδικασίας κοινωνικοποίησης.

Η τελική συστημική μορφή που λαμβάνει ένα ετερόνομο καθεστώς, ο βαθμός συμμετοχής στην πολιτική διαδικασία που παρέχει στους υπηκόους του και η νομική κατοχύρωση που επιφυλάσσει σε ορισμένα «φυσικά» και «αναφαίρετα» δικαιώματα τους, είναι για εμάς πρωτίστως ζήτημα ποσοτικό, όχι ποιοτικό, και προκύπτει κάθε φορά από την ιστορική έκβαση της Κοινωνικής Πάλης μέσα στις δεδομένες επιμέρους αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες. Σε συμφωνία με την ανάλυση της ΠΔ για την ατομική και κοινωνική αυτονομία, δεν υφίσταται για εμάς ουσιαστικός διαχωρισμός ανάμεσα σε «κακά» δικτατορικά καθεστώτα της υπανάπτυκτης περιφέρειας του διεθνούς συστήματος και «καλά», «δημοκρατικά» καθεστώτα του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κέντρου, εάν δεν συνυπολογίζονται εξίσου ο οικονομικός και κοινωνικός παράγοντας στην κάθε περίπτωση και η θέση τους σε σχέση με το διεθνοποιημένο σήμερα σύστημα και την υπερεθνική ελίτ. 

Οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί είναι κρατικιστικοί πολιτικοί θεσμοί που αποσπούν και διαχωρίζουν την Πολιτική από την Κοινωνία κι ευνοούν την συγκέντρωση πολιτικής δύναμης στα χέρια μιας μικρής επαγγελματικής πολιτικής ελίτ, που αποκτά το δικαίωμα να διευθύνει και να μορφοποιεί αυθαίρετα τις βασικές παραμέτρους της πολιτικής, αλλά και –-λιγότερο— της οικονομικής και κοινωνικής ζωής πέρα από τον έλεγχο και τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Έτσι, η διάκριση των καθεστώτων που κάνει η ΠΔ δεν αφορά απλά τους πολιτικούς θεσμούς (Αντιπροσωπευτική «Δημοκρατία», Δικτατορία κτλ.) που εύκολα μπορεί να οδηγήσει ένα μέσο φιλελεύθερο (αλλά και κάποιους «ελευθεριακούς») σε συμπεράσματα για ανωτερότητα ενός καθεστώτος απέναντι στο άλλο, με βάση την υποτιθέμενη ποιοτική προσέγγιση της αυτονομίας μέσω της κατοχύρωσης κάποιων ατομικών δικαιωμάτων, αλλά είναι ανάμεσα σε καθεστώτα που υποστηρίζουν και τυποποιούν διαφορετικά είδη σχέσεων ανισοκατανομής δύναμης και ετερονομίας (πολιτική, οικονομική, κοινωνική). Με άλλα λόγια, οι διαφορές μεταξύ διαφόρων ειδών ετερόνομων καθεστώτων είναι ποσοτικές και όχι ποιοτικές και δεν συρρικνώνονται «κατά το δοκούν» μόνο στην πολιτική, οικονομική ή κοινωνική σφαίρα αλλά κρίνονται ολιστικά.

Γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω ότι τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα ―στο μέτρο που συνιστούν παραχώρηση στην οποία εξαναγκάζονται να προβούν οι κυρίαρχες ελίτ ως αποτέλεσμα της πίεσης που ασκούν τα ετεροκαθοριζόμενα κοινωνικά στρώματα μέσω της εντατικοποίησης της Κοινωνικής Πάλης― αποτελούν απλά αναγκαίο ανάχωμα στη συστημική βία και δεν μπορούν να αποτελούν αυτοσκοπό για ένα κίνημα αυτοκαθορισμού σε όλα τα επίπεδα όπως η ΠΔ. Κι αυτό διότι προϋποθέτουν την ύπαρξη μιας ετερόνομης πολιτικής εξουσίας εναντίον της οποίας θεσπίζονται και στρέφονται, ενώ μια ΠΔ λειτουργεί έξω από το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής «Δημοκρατίας» και το Κράτος. Δεύτερον, διότι η ύφεση σε μια δεδομένη χρονική περίοδο της Κοινωνικής Πάλης από τη μεριά των μη-προνομιούχων κοινωνικών ομάδων ―που μπορεί να θεωρήσουν ότι εκπλήρωσαν τους στρατηγικούς στόχους τους με την κατοχύρωση των εν λόγω δικαιωμάτων― μοιραία θα επιφέρει την αντεπίθεση των ελίτ (όπως γίνεται τώρα με την «εξέγερση» τους) που κατέχουν τη θεσμική δύναμη στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πεδίο και θα εκφραστεί μέσα από την κατάργηση εκείνων των κρίσιμων κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων που μέσω της ύπαρξης τους επιβάλλουν κάποιου είδους κοινωνικό έλεγχο και περιορίζουν την αυθαιρεσία των ελίτ στην άσκηση της εξουσίας τους. 

Αυτό δεν συμβαίνει απλώς γιατί τα μέλη της ελίτ εμφορούνται από αντικοινωνικές αντιλήψεις και νοοτροπίες, αλλά οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι σε μια ετερόνομη κοινωνία η Κοινωνική Πάλη αποτελεί δομικό στοιχείο της κοινωνικής πραγματικότητας και απορρέει από την εγγενή συστημική αντίθεση ανάμεσα στα συμφέροντα και τους σκοπούς της κυρίαρχης μειονότητας ―η οποία φυσιολογικά αποβλέπει στη συνέχιση και αναπαραγωγή της κυριαρχίας της― και στα συμφέροντα και τους σκοπούς μεγάλου τμήματος των υποτελών κοινωνικών ομάδων ―που σαν συνέπεια της κοινωνικής θέσης τους, δεν βρίσκουν έκφραση στις συγκεντρωτικές δομές κυριαρχίας της ετερόνομης κοινωνικής ολότητας.

Γι’ αυτούς τους λόγους, η Περιεκτική Δημοκρατία δεν προτείνει έναν σισύφειο αγώνα υπεράσπισης των κεκτημένων με σκοπό την επιστροφή σε μια «χρυσή εποχή» όπου τα πολιτικά δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες υποτίθεται ότι γίνονταν σεβαστά από τους κυριάρχους. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι οι ατομικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα έχουν νόημα μόνο όταν αξιοποιούνται συνειδητά αμυντικά στο πλαίσιο της Κοινωνικής Πάλης με σκοπό την δημιουργία των αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών που θα οδηγήσουν στην κατάλυση των ιεραρχικών δομών και την απελευθέρωση του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα. ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΑΝΤΑ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΥΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ. 

Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να παλεύουμε για τη διατήρηση των δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών ως αυτοσκοπό, αλλά συμπληρωματικά στην αντισυστημική μας πάλη για την συνεχή διεύρυνση τους μέσω της δημιουργικής ένταξης τους σε ένα απελευθερωτικό πολιτικό ΠΡΟΤΑΓΜΑ, ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ που θα στοχεύει στην κατάλυση των ιεραρχικών δομών και σχέσεων, στην καθολική ανατροπή του συστήματος και την αντικατάσταση του από μια εναλλακτική μορφή ελευθεριακής και αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης. Μέσα σε ένα τέτοιο απελευθερωτικό πολιτικό πλαίσιο, ο αγώνας για την προάσπιση των δικαιωμάτων θα χάσει τον απλά ρεφορμιστικό χαρακτήρα που έχει σήμερα και θα συμβάλει στην υπεράσπιση του κινήματος για την ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή.

Τρίτη, Ιουνίου 29, 2010

ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΤΗΣ - ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΟΝΕ ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ! ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ


ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ | ΙΟΥΝΗΣ 2010


ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΤΗΣ

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΟΝΕ ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ!

ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ



Ενώ οι ντόπιες και ξένες ελίτ ήδη άρχισαν να τρίβουν τα χέρια τους για την επιτυχία της κοινοβουλευτικής Χούντας στην επιβολή των πιο κτηνωδών μέτρων που έχει γνωρίσει η Ευρώπη, ήδη αρχίζουν όλο και περισσότεροι ν’ αντιλαμβάνονται το μέγεθος της εξαπάτησης, παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες των ΜΜΕ της ημι-ολοκληρωτικής «δημοκρατίας» σε μια συνεχή προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ενώ τελευταία επενδύουν σε νέο γύρο τρομοϋστερίας μετά την πρόσφατη επίθεση στο Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη». Παρόλα αυτά, είναι αλήθεια ότι ούτε οι ίδιες οι ελίτ περίμεναν ότι αυτοί οι κρίσιμοι πρώτοι μήνες θα περνούσαν με απόλυτα ελεγχόμενες (από τα κόμματα εξουσίας και τους τοποτηρητές τους στα συνδικάτα) σποραδικές απεργίες και διαδηλώσεις, τις οποίες η ημι-ολοκληρωτική κυβέρνηση περιορίζει παραπέρα με τη μαζική αστυνομοκρατία που έχει εξαπολύσει, σε συνδυασμό με την γκρι και μαύρη προπαγάνδα που χρησιμοποιεί, με τη βοήθεια της ΕΕ, του ΔΝΤ και των απεριόριστων κονδυλίων που μασούν τα πολλαπλασιαζόμενα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ για τα οποία η κρίση είναι πράγματι ευκαιρία!

Σήμερα, τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη επίθεση από τις ντόπιες και ξένες ελίτ στη μεταπολεμική περίοδο και η κοινοβουλευτική Χούντα που μας κυβερνά είναι η πιο αδίστακτη κυβέρνηση στη μεταπολίτευση. Πρόκειται για μια στυγνή επίθεση που παρουσιάζεται ως «μονόδρομος», ένας ισχυρισμός - καθαρή απάτη και γι’ αυτό χρησιμοποιεί την άμεση ή έμμεση βία, καθώς και τη βοήθεια μιας αγέλης επαγγελματιών πολιτικών που έχουν ως βασικό κίνητρο τη διατήρηση των οικονομικών και κοινωνικών προνομίων που τους παρέχει το «βουλευτιλίκι», των τηλεοπτικών ΜΜΕ που ελέγχουν οι ελίτ, και των εργατικών συνδικάτων που ελέγχονται από κομματικούς εγκάθετους. Ο λαός, την ίδια στιγμή, δεν έχει να περιμένει τίποτα από τη ρεφορμιστική αριστερά η οποία παίρνοντας ως δεδομένους τους δυο πυλώνες του Ελληνικού «αναπτυξιακού» μοντέλου (την ένταξη μας στην Ε.Ε./ Ευρωζώνη και τις «απελευθερωμένες» αγορές εργασίας, κεφαλαίου και εμπορευμάτων) συμπεραίνουν ότι αρκεί η αλλαγή πολιτικής ΜΕΣΑ στην Ευρωζώνη και την ΕΕ για να ξεπεραστεί η κρίση, ακόμη και με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, με διάφορες ρεφορμιστικές ουτοπίες που ανήκουν στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, αν όχι της παραπλανητικής α-νοησίας. Και αυτό, γιατί από τη στιγμή που οικονομίες σε διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης (εξαιτίας σημαντικών αποκλίσεων στην παραγωγικότητα, στις οικονομίες κλίμακος και τελικά την ανταγωνιστικότητα) είναι ενσωματωμένες σε ένα σύστημα ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών όπως η ΕΕ, μπορεί εύκολα να δειχθεί, όχι μόνο με τη Μαρξιστική και τη γενικότερη ριζοσπαστική οικονομική θεωρία, αλλά ακόμη και την ορθόδοξη, ότι οι χώρες με τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα θα ωφεληθούν από το σύστημα αυτό, σε βάρος των χωρών με χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα και οι αποκλίσεις θα μεγαλώσουν. Με άλλα λόγια η απώτερη αιτία της κρίσης είναι η ίδια η Ε.Ε. και όχι απλά η Ευρωζώνη και οι πολιτικές της, όπως υποστηρίζουν απατηλά διάφορες δήθεν «αντικαπιταλιστικές» απόψεις που αποπροσανατολίζουν το λαϊκό κίνημα ζητώντας μόνο έξοδο από την Ευρωζώνη (που ακόμη και κύκλοι στην ηγεσία της Ευρωζώνης προτείνουν για κάποιο στάδιο) ενώ το αίτημα για έξοδο από την ΕΕ είναι πιο ώριμο παρά ποτέ τώρα που είναι φανερό ότι γίναμε προτεκτοράτο της!

Όμως το ποια είναι η πραγματική αιτία της κρίσης έχει αποφασιστική σημασία όσον αφορά τα απαιτούμενα μέτρα για να ξεπεραστεί η κρίση. Η κατεδάφιση κάθε κοινωνικού ελέγχου στις αγορές εργασίας, στο ασφαλιστικό, όπου έμμεσα εισάγεται η ιδιωτική ασφάλιση, όπως το ίδιο σκοπεύουν να κάνουν με την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας και το ξεπούλημα ειδών βασικής ανάγκης όπως το νερό, τα τρένα κ.λπ. σε ληστρικούς καπιταλιστές όπως η δήθεν «κομμουνιστική» Κίνα, όλα αυτά δεν είναι απλά συνέπειες της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη αλλά στην ΕΕ και αν δεν βγούμε μονομερώς από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, όχι μόνο δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τους όρους μας στους δανειστές  μας ώστε να πληρώσουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ που δημιούργησαν το χρέος μαζί με τα προνομιούχα στρώματα αλλά δεν θα έχουμε και καμιά δυνατότητα να επιβάλλουμε πραγματικούς ελέγχους στις αγορές και να προστατεύσουμε τις κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα! Με άλλα λόγια, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΛΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ.

Ο μόνος επομένως τρόπος που έχουν οι πολίτες για να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού είναι η γενική απεργία διαρκείας, οργανωμένη «από τα κάτω» που θα ξεπερνούσε τους κομματικούς εγκάθετους στα συνδικάτα και θα παρέλυε την κρατικό μηχανισμό, με αίτημα το άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση του συνόλου των μέτρων που θα εξέθετε με τον καλύτερο τρόπο στο σύνολο της κοινωνίας το έλλειμμα οποιασδήποτε δημοκρατικής νομιμοποίησης (ακόμα και με αστικά κριτήρια) στην επιβολή των βάρβαρων μέτρων. Η έγκριση ενός τέτοιου αιτήματος για απόσυρση των μέτρων θα οδηγούσε σε ανατροπή της κοινοβουλευτικής χούντας που τα εισήγαγε με περισσό θράσος, για χάρη των ντόπιων και ξένων ελίτ που υπηρετεί, υπό το βάρος της λαϊκής οργής, και θα ξεκινούσε τη δυναμική ανάδειξης μιας κυβέρνησης λαϊκής ενότητας που θα στηριζόταν, πρώτον, στις μη υποτελείς δυνάμεις της βάσης των κομμάτων εξουσίας (που θα υποχρέωναν τους επαγγελματίες πολιτικούς στην Βουλή σε αντίστοιχη ψήφο στήριξης της νέας κυβέρνησης) και τις αντίστοιχες δυνάμεις της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, συμπεριλαμβανόμενης και της ελευθεριακής).

Σήμερα είναι φανερό ότι είναι εντελώς ώριμες οι συνθήκες για να συνδέσει η αντισυστημική Αριστερά το αίτημα για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων με τη μονομερή έξοδο από την ΟΝΕ και την ΕΕ και την κατάργηση της απελευθέρωσης των αγορών, μέτρα που θα μπορούσαν να παρθούν ακόμη και μέσα στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο, από μια άλλη κυβέρνηση «λαϊκής ενότητας». Ακόμη και τώρα, επομένως, θα μπορούσε ένα λαϊκό μέτωπο όλων αυτών των δυνάμεων να θέσει ένα πακέτο άμεσων μέτρων και να αγωνιστεί ώστε να υιοθετηθεί από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Αυτά είναι:

1) άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση όλων των μέτρων και συναφών νόμων/νομοσχεδίων (ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ κ.λπ.)
                                                                                                                                                                                                                                            
2) σε περίπτωση έγκρισης του δημοψηφίσματος να σχηματιστεί άμεσα κυβέρνηση λαϊκής ενότητας (που θα αποκλείει βεβαία τη σημερινή κυβέρνηση)  στην οποία θα συμμετέχουν μονό όσοι συμφωνούν με τους παρακάτω  στόχους:

α) την άμεση έξοδο από ΟΝΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ
β) την επανεισαγωγή αυστηρών ελέγχων στις αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας για την προστασία της κοινωνίας από τις αγορές
γ) υποτίμηση της “νέας δραχμής” που θα συνοδευόταν με επιχορηγήσεις των εισαγομένων ειδών πρώτης ανάγκης χρηματοδοτούμενες από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτέλειας, 
δ) δραχμοποίηση του χρέους για να μην κερδίσουν οι πιστωτές από την υποτίμηση και να ελέγχουμε το χρέος,
ε) κοινωνικοποίηση των Τραπεζών για να αποφευχθεί η κερδοσκοπία σε βάρος των Ελληνικών καταθέσεων κ.λπ. 

3) Αφού έχει θωρακιστεί η Οικονομία με αυτά τα άμεσα μέτρα, τότε, από θέσης ισχύος, να επαναδιαπραγματευθούμε το χρέος με στόχους 
α) τη δραστική μείωση του (για να πληρώσουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ) και 
β) τη σταδιακή αποπληρωμή του με έσοδα που θα προέλθουν αποκλειστικά από ένα άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας μετά από καταγραφή/εγγραφή, (και όχι απλή αύξηση φορολογίας κεφαλαίου!) για να πληρώσουν και οι ντόπιες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα.

Άμεσα μετρά πάλης για την προώθηση του παραπάνω πακέτου μέτρων μπορούν να είναι:

Εάν η κυβέρνηση δεν υποχωρεί, να προκηρυχθεί άμεσα και νέα 48ωρη γενική πολιτική απεργία. Σε κάθε κλάδο, σε κάθε ομοσπονδία, να γίνουν συνελεύσεις και να παρθούν αποφάσεις για απεργιακούς αγώνες διαρκείας. Να παραλύσει η χώρα, να γίνει απεργιακό «μπλοκ άουτ» για να καταλάβουν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ ότι τα μέτρα δεν πρόκειται ούτε να περάσουν ούτε να εφαρμοστούν.

Να δημιουργηθεί ένα πραγματικό μέτωπο αγώνα, το αντίπαλο δέος σε κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις και συγκρότηση απεργιακών επιτροπών σε κάθε σωματείο, σε ρήξη με τη συναίνεση και την υποταγή των γραφειοκρατικών ηγεσιών ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Με ενωτικές επιτροπές αγώνα σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά, ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.

Αιτήματα όπως τα παραπάνω θα έπρεπε ν’ αποτελέσουν ένα εναλλακτικό «πακέτο» μέτρων που, ακόμη και στο υπάρχον σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», θα έβαζαν τις βάσεις για μια αυτοδύναμη ανάπτυξη και το άνοιγμα του δρόμου για πραγματική συστημική αλλαγή. Ο ΛΑΟΣ έχει σήμερα τη δύναμη, αν αυτό-οργανωθεί, να επιβάλλει μια αντισυστημική πρόταση στην κρίση που θ’ ανοίξει τον δρόμο για μια κοινωνία ισοκατανομής κάθε είδους δύναμης, χωρίς να περάσουμε από ένα μακρύ Μεσαίωνα, με αβέβαιες πολιτικές εξελίξεις, περιμένοντας την αντικαπιταλιστική επανάσταση.
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε. – ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ]

Σάββατο, Μαΐου 08, 2010

ΛΑΪΚΗ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕ ΑΜΕΣΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ - ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ/ΕΕ - ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ

ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΗΣΤΡΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ
ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ/ΕΕ
ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ

Η φετινή επέτειος της Πρωτομαγιάς μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ και οι αιματοβαμμένες μέρες του Μάη του 1886 έρχονται σαν εικόνα από το μέλλον για τον ελληνικό λαό (αλλά και για λαούς άλλων χωρών της ημιπεριφέρειας της ΕΕ, όπως δείχνουν τα τελευταία γεγονότα) αφού η επέλαση των πρωτοφανών ληστρικών μέτρων που επιβάλει η υποτελής ντόπια ελίτ υπό τις διαταγές της ευρωπαϊκής και υπερεθνικής ελίτ του διεθνοποιημένου συστήματος της Οικονομίας της Αγοράς και της αντιπροσωπευτικής ψευτο-«δημοκρατίας» καλεί τα λαϊκά στρώματα να «ματώσουν», όσο ίσως ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική περίοδο, όχι μόνο με την καθίζηση των εισοδημάτων και των συντάξεων αλλά και με την  κατεδάφιση κάθε μετα-χουντικής κοινωνικής κατάκτησης, σηματοδοτώντας την αρχή μιας νέας εποχής σοσιαλφασιστικής βαρβαρότητας, που καταδικάζει τη μεγάλη πλειονότητα του λαού στην φτώχεια, τη μαζική ανεργία και την ανασφάλεια. Ο ΠΑΣΟΚικός λόχος, προεξάρχοντος του «πρωθ-ανδρείκελου» της εξαπάτησης που δε διστάζει ξετσίπωτα να δηλώνει «πιο σοσιαλιστής από παλιότερα» και «συμπόρευση» με τα αιτήματα των διαδηλωτών για διωγμό του ΔΝΤ (το οποίο ο ίδιος προσκάλεσε!), επιλέγει το ρόλο του φυσικού αυτουργού στο έγκλημα κατά του ελληνικού λαού: τη Λατινο-Αμερικανοποίηση της χώρας. Δηλαδή, την κατάσταση όπου οι ελίτ, αφού καταχρεώσουν τους λαούς τους, κλέβοντας ουσιαστικά το δημόσιο με τις μίζες, τις ύποπτες συμβάσεις και τα έργα βιτρίνας (π.χ. Ολυμπιακοί) ―αντί να επενδύσουν στην παραγωγική δομή της χώρας― ενώ συγχρόνως φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν ασύστολα, στη συνέχεια καλούν το ΔΝΤ (στη περίπτωσή μας, πασπαλισμένο με… Ευρωπαϊκή σάλτσα) να πετσοκόψει τα εισοδήματα των αδύνατων και τις κοινωνικές υπηρεσίες, ενώ οι ίδιοι φυγαδεύουν τα  κεφάλαια που συσσώρευσαν με παρόμοιους τρόπους στο εξωτερικό. 
 
Η αγυρτεία του σοσιαλφασιστικού λόχου με τη συνέργεια των ακριβοπληρωμένων και «έγκριτων» λαμόγιων των ΜΜΕ εξαπατά συστηματικά τους πολίτες από την ημέρα της  υφαρπαγής της λαϊκής ψήφου πριν μερικούς μήνες, με κατάφωρα ψευδείς υποσχέσεις, και ενώ η πολιτική ελίτ γενικότερα, είχε πλήρη γνώση για την κρίση, η οποία ήταν από καιρό έτοιμη να εκραγεί. Δηλαδή, από τη στιγμή που έγινε κοινή συνείδηση ότι το μεταπολιτευτικό «αναπτυξιακό μοντέλο» της Ελλάδας ήταν μια «φούσκα» που βασικά στηριζόταν, πρώτον, στο δανεισμό, ο οποίος έγινε φθηνότερος με την ένταξη στο Ευρώ, και δεύτερον, στις Κοινοτικές επιχορηγήσεις, που στην πραγματικότητα δίνονταν από τις Ευρωπαϊκές ελίτ όχι για να βοηθήσουν την «ανάπτυξη» μας (ευκαιρία που, σύμφωνα  με τη ρεφορμιστική Αριστερά και τμήμα της «ελευθεριακής», απλώς σπατάλησε η δική μας «διεφθαρμένη και ανίκανη» ελίτ) αλλά για να συγκαλυφθεί η αναπόφευκτη παράλληλη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας που επέβαλε η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στη συνέχεια στην ΟΝΕ. Έτσι, όταν ο δανεισμός έγινε πολύ πιο δύσκολος, εξαιτίας των συνεπειών της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, και ενώ παράλληλα οι Κοινοτικές επιχορηγήσεις άρχισαν να στερεύουν, εξαιτίας της  επέκτασης της Ε.Ε στην Ανατολική Ευρώπη, τότε ήλθε η ώρα να σκάσει η Ελληνική «φούσκα». 

Στη συνέχεια, για να αιτιολογηθεί το αρχικό ψέμα της δήθεν άγνοιας για τα μέτρα (που και τα δυο κόμματα εξουσίας ήξεραν πολύ καλά ότι θα έπαιρνε οποιοδήποτε κόμμα εκλεγόταν, αφού άλλωστε όλες οι εκθέσεις των θεσμών της υπερεθνικής ελίτ ―ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.λπ.― από καιρό μιλούσαν γι’ αυτά) ξεκίνησε μια εκστρατεία πατριδοκαπηλίας στην οποία μόνο χούντες συνήθως καταφεύγουν. Έπρεπε λοιπόν να συστρατευθούν «όλοι, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο πολίτη» για να σωθεί δήθεν η «πατρίδα» που κινδύνευε, και να δεχτούν τα άγρια μέτρα. Όμως, όχι μόνο εξαιρέθηκαν, ουσιαστικά, τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα από τη συστράτευση, αλλά και αν κινδυνεύει σήμερα η χώρα, κινδυνεύει από τους «εταίρους» της στην ΟΝΕ που της αφαίρεσαν και το τελευταίο ίχνος οικονομικής κυριαρχίας, ενώ ο πρωθυπουργός θρασύτατα βαφτίζει «απελευθέρωση» της χώρας την απαρέγκλιτη εφαρμογή των ληστρικών μέτρων που μας επέβαλε το διευθυντήριο στις Βρυξέλλες ―όπως ακριβώς στο Οργουελικό «1984» ο δικτάτορας βάφτιζε τον πόλεμο ειρήνη!

Έτσι ενώ η πελώρια προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου και τρομοκράτησης του κόσμου από τα ΜΜΕ, και κυρίως τα κρατικά, βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη με στόχο να πεισθούν τα λαϊκά στρώματα ότι το πρώτο «πακέτο» ληστρικών μέτρων ήταν αναγκαίο για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας και να μπορεί να δανείζεται με τους ίδιους όρους όπως τα άλλα μέλη της Ευρωζώνης, φαίνεται ξεκάθαρα πλέον η αλήθεια αφού τα επιτόκια δανεισμού μας (και τα σχετικά spreads) όχι μόνο δεν άρχισαν καθοδική πορεία αλλά έφθασαν τις τελευταίες μέρες σε πρωτόγνωρα ύψη για χώρα της Ευρωζώνης, υποδηλώνοντας άμεση «εισβολή» του ΔΝΤ στην Ελλάδα με τη χορήγηση ενός υπέρογκου δανείου ύψους πάνω από 100δις ευρώ την επόμενη τριετία, μια καθαρή ένδειξη για ακόμα πιο βάρβαρη αποικιοποίηση της χώρας. Όλα αυτά ενώ ο «σοσιαλιστής με πατέντα!» πρωθυπουργός, μας διαβεβαίωνε πριν μερικούς μήνες ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ είναι εκτός συζήτησης. Παράλληλα, η μυθολογία ότι για όλα φταίνε οι φημολογίες που διαδίδουν όσοι εποφθαλμιούν τον «τρισχιλιετή πολιτισμό μας!!!», οι «κακοί» Γερμανοί, οι κερδοσκόποι και οι «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι φαίνεται να πιάνει τόπο, δημιουργώντας μια κατάφωρα στρεβλή εικόνα για την αιτία της κρίσης και ξυπνώντας μικροαστικά απωθημένα που αποπροσανατολίζουν και διχάζουν το λαό.

Οι κερδοσκόποι (οι οποίοι συνήθως είναι τα ασφαλιστικά ταμεία, αμοιβαία κεφάλαια, hedge funds, οι τράπεζες κ.λπ.) ―και μερικοί από αυτούς Ελληνικής καταγωγής― δεν είναι παρά οργανικό τμήμα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, οι οποίοι κάνουν απλώς ό,τι επιβάλλει η δουλειά τους: να εντοπίζουν τους αδύνατους κρίκους στο σύστημα για να αποκομίζουν κέρδη με τις αγοραπωλησίες κρατικών ομολόγων κ.λπ. Ούτε βέβαια για την κρίση φταίνε οι «ρατσιστικές» αντιλήψεις των Γερμανικών ελίτ. Τόσο οι κερδοσκόποι όσο και οι Γερμανικές ελίτ (και αντίστοιχα οι δικές μας) φέρονται ακριβώς όπως τους επιτρέπουν οι κανόνες του συστήματος, στο οποίο φυσικά δεν αναφέρεται κανείς! Από τη στιγμή, που μια χώρα εισάγει ένα σύστημα σταθερών ισοτιμιών, όπως γίνεται με τη χώρα μας μέσα στην Ευρωζώνη, ο μόνος τρόπος που της απομένει σε περίπτωση «δομικών ανισορροπιών» είναι η καθήλωση των τιμών μέσα από την συμπίεση μισθών και εισοδημάτων, εφόσον ακόμη και η υποτίμηση του νομίσματος, που θα αντιστάθμιζε κάπως τα παραπάνω ανοίγματα, αποκλείεται στο σύστημα αυτό. Και οι «ανισορροπίες» αυτές είναι βέβαια αναπόφευκτες εξαιτίας των τεράστιων ανοιγμάτων στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα που χωρίζουν την Ελλάδα, καθώς και άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, από την βόρεια Ευρώπη και κυρίως τη Γερμανία.

Ήταν η ένταξη μας στον συστημικό θεσμό της Ε.Ε. που ολοκλήρωσε έναν εξαρτημένο ευρωπαϊκό καταμερισμό παραγωγής όπου η ελληνική βιομηχανική και αγροτική παραγωγή έγινε ένα ακόμα εξάρτημα/εργαλείο της αλυσίδας των ευρωπαϊκών πολυεθνικών και των μεγάλων «αγρομπίζνες» της Βόρειας Ευρώπης και η οποία επέτεινε την τεράστια ανισότητα μεταξύ Βορρά και Νότου. Σε αυτή την εξαρτημένη διαδικασία «Ανάπτυξης» ο λαός του Νότου παίζει το ρόλο φτηνής και ευέλικτης εργασίας από τη μία και μαζικής κατανάλωσης εισαγόμενων αγαθών πρώτης ανάγκης της Ε.Ε. από την άλλη. Και αυτό, αφού πρώτα οι ξένες ελίτ χρύσωσαν το «χάπι» της ένταξης με μια τεχνητή ευμάρεια μέσω των επιδοτήσεων (που όλοι ήξεραν ότι έχουν ημερομηνία λήξης) και της δυνατότητας εύκολου δανεισμού που μας έδωσε το Ευρώ, τις οποίες μάλιστα οι ντόπιες ελίτ εκμεταλλεύτηκαν για να φτιάξουν το γνωστό πελατειακό τους κράτος, οδηγώντας σε αστρονομικά ποσά το δημοσιονομικό χρέος και στην τωρινή κρίση.

Την ίδια στιγμή, μεσούσης αυτής της δύσκολης περιόδου για τα λαϊκά στρώματα με την ανεργία να φουντώνει και την ψυχολογική πίεση για το αβέβαιο μέλλον να χειραγωγεί τις όποιες αντιδράσεις, ο παρασημοφορημένος από το FBI για την προσφορά του στην ανθρωπότητα (!), υπουργός – κυνηγός «τρομοκρατών» – Προστάτης του Πολίτη, καταφέρνει με τη βοήθεια των υπαλλήλων του στα ΜΜΕ να δημιουργήσει ένα τεχνητό κλίμα τρομοϋστερίας ανάλογο της υπόθεσης 17Ν, χρησιμοποιώντας φαιδρά ενοχοποιητικά στοιχεία, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και συσπείρωσης της γύρω από τις επιλογές της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, η λοιδορία, η γκεμπελική λασπολογία και η προσπάθεια απονομιμοποίησης στα «παράθυρα» της τηλεοπτικής μας «δημοκρατίας» σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας που αντιστέκεται στη ληστρική και «νόμιμη» κατά τα άλλα, αυτή επιδρομή κατά των μη προνομιούχων στρωμάτων, είναι ενδεικτική της ημιολοκληρωτικής πλέον «δημοκρατίας» που απολαμβάνουμε.

Συνεπώς, το έγκλημα είναι καθαρά συστημικό και δεν είναι πρόβλημα «κακής» πολιτικής του ενός ή του άλλου κόμματος (ή «κακών» κερδοσκόπων) και γι’ αυτό οι φαντασιοπληξίες όσων μιλάνε για αναστροφή του νεοφιλελευθερισμού κι επιστροφή του κοινωνικού κράτους είναι πέρα για πέρα εκτός πραγματικότητας. Κοινωνικό κράτος θα σήμαινε αύξηση των κοινωνικών δαπανών, δηλαδή υψηλό επιχειρηματικό κι επενδυτικό κόστος και άρα μείωση των επενδύσεων και φυγή κεφαλαίων (όπως ήδη συμβαίνει), δηλαδή ταχύτερη χρεοκοπία.

Η «λύση» που ήδη άρχισαν να επιβάλλουν οι ξένες ελίτ (δηλαδή οι δανειστές μας) και οι ντόπιες ελίτ κατ’ εντολή τους, αποδεικνύεται καταδικαστική για τα λαϊκά στρώματα

Τα ψέματα, λοιπόν, τελείωσαν. Παρά τα ληστρικά μέτρα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, η ουσιαστική χρεοκοπία είναι εδώ, εφόσον ο «μηχανισμός» που συμφωνείται με την τρόικα δίνει λύση μόνο στο άμεσο πρόβλημα της ρευστότητας, αλλά όχι και στο μακροπρόθεσμο πρόβλημα της φερεγγυότητας  που δημιουργεί η δυναμική του υπέρογκου χρέους σε συνδυασμό με τα τοκογλυφικά επιτόκια (5%) που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας για να μας «βοηθήσουν» με το αζημίωτο!  Έτσι, οδεύουμε αδυσώπητα σε μια νέα μορφή πολυετούς συστημικής βαρβαρότητας, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής που δεν θα έχει προηγούμενο, με τα εξαρτημένα από τα κόμματα εξουσίας, συνδικάτα, να παίζουν το ρόλο συναίνεσης με την εξουσία και την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» να χαρακτηρίζει «παράνομες και καταχρηστικές» τις απεργίες που δεν βολεύουν τις ελίτ οι οποίες θα καταπνίγουν με τη βία κάθε προσπάθεια κοινωνικής εξέγερσης, αν δεν συγκροτηθεί άμεσα ένα μαζικό αντισυστημικό κίνημα με συνολική στρατηγική για άμεσα μέτρα που θα αναστρέψουν τη σημερινή προσπάθεια βάρβαρης αποικιοποίησης και μεσο-μακροπρόθεσμα μέτρα για το χτίσιμο μιας νέας δημοκρατικής κοινωνίας από τα κάτω όπου θα είναι αδιανόητη κάθε κοινωνική κρίση.
Η λύση που προκρίνει σημαντικό κομμάτι της αντισυστημικής Αριστεράς με το Σύνθημα για «ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας» είναι εντελώς ανεπαρκής και αποπροσανατολιστική, καθώς μεταθέτει το πρόβλημα μέσα στην Ευρωζώνη, που με τους τωρινούς συσχετισμούς δυνάμεων και τις διαφορετικές συνθήκες σε κάθε χώρα που δημιουργήθηκαν λόγω της ίδιας της λειτουργίας του συστήματος, παραπέμπει τη  λύση του στον …αιώνα τον άπαντα, ενώ ο λαός θα έχει γονατίσει από το νέο Μεσαίωνα που μας προετοιμάζουν οι ντόπιες και υπερεθνικές ελίτ. Άλλωστε είδαμε το πού έγραψαν τα δημοψηφίσματα απόρριψης της Συνθήκης της Λισαβόνας οι ελίτ στην Ιρλανδία, στην Ολλανδία και αλλού και το θέμα αυτό (όπως και άλλα) έχει ήδη ξεχαστεί.

Ο στόχος δεν μπορεί να είναι, λοιπόν, να ανατρέψουμε απλά το «Σύμφωνο Σταθερότητας», αφού είναι η εξαρτημένη οικονομία και πολιτική μας στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. που σε συνδυασμό με το Σύμφωνο αυτό δημιουργούν την ανισότητα με το εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα και, φυσικά, μέσα στο πλαίσιο της ΟΝΕ, στη θέση του «Συμφώνου Σταθερότητας» οι ελίτ μπορούν να θεσμίσουν άλλα παρεμφερή «Σύμφωνα» που δεν θα αλλάζουν την ουσία της σημερινής αποικιοποίησης. Το ίδιο, η προτροπή απλά για «ανυπακοή» και απειθαρχία στην Ε.Ε., τη στιγμή μάλιστα που τα συνδικάτα ελέγχονται αποφασιστικά από τα κόμματα εξουσίας είναι τουλάχιστον ουτοπική, πόσο μάλλον όταν δεν έχει οδηγήσει ποτέ σε συστημική αλλαγή!

Το πραγματικό δίλημμα, για τον Ελληνικό λαό δεν είναι χρεοκοπία ή όχι. Το πραγματικό δίλημμα είναι:  χρεοκοπία με βάση τους επαχθείς όρους που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας, ή χρεοκοπία στην οποία θα επιβάλουμε τους δικούς μας όρους. Εάν η απόφαση αφεθεί στις ντόπιες και ξένες ελίτ, θα συνεχιστεί η σημερινή διαδικασία που θα γονατίσει κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό με στόχο να μη χάσουν οι πιστωτές μας. Αντίθετα, η εντατικοποίηση της κοινωνικής πάλης και ο αγώνας γι’ αυτο-οργάνωση, πέρα από τις ελίτ και τα ελεγχόμενα από αυτές συνδικάτα κ.λπ., μπορεί ν’ ανατρέψει  αυτή τη διαδικασία και θα αναγκάσει τη μεταφορά της πληρωμής του Χρέους σε αυτούς που το δημιούργησαν και ωφελήθηκαν βασικά από αυτό, ενώ συγχρόνως θα έβαζε τις βάσεις για μια πραγματική τοπική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) που θα κάλυπτε τις βασικές ανάγκες όλων μας, χωρίς την καταστροφή του περιβάλλοντος. 
 
Είναι λοιπόν ανάγκη να συσπειρωθούν όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις γύρω από ένα μαζικό «αμυντικό» μέτωπο που θα πρέπει ως αρχικό βραχυπρόθεσμο στόχο, να πιέσει με τον αγώνα διαρκείας όλων των πολιτών (και όχι μόνο των εργαζομένων) σε αυτο-οργάνωση και μακροχρόνιες καταλήψεις πολιτικών, δημοτικών και εργασιακών χώρων που θα συντονίζουν συνομοσπονδιακά, ανεξάρτητες από τα καθεστωτικά συνδικάτα απεργίες, με στόχο μια ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ που θα παραλύσει το σύστημα και θα παίξει ρόλο ρητής αντιπολίτευσης και αντιπληροφόρησης στις επιλογές των ελίτ και της συστημικής προπαγάνδας, και που θα έχει ως ΑΜΕΣΟ ΑΙΤΗΜΑ:

ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

1) άμεση και μονομερή έξοδο από την Ευρωζώνη (ΟΝΕ) και την ΕΕ για να μη δεσμευόμαστε πια από το Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας και να μη μας διατάζει το Διευθυντήριο της ΕΕ,
2) επανεισαγωγή της δραχμής, σε ισοτιμία με το Ευρώ και τα άλλα νομίσματα που θα συμφέρει τη χώρα μας,
3) επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους ώστε να επιμηκυνθεί η εξόφληση του μέχρι να αποδώσουν τα μέτρα κατά των προνομιούχων στρωμάτων,
4) άμεση επιβολή φόρου μεγάλης περιουσίας (ακίνητης και κινητής) στις ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα (καθώς και της αμύθητης εκκλησιαστικής περιουσίας), που πρέπει να κληθούν να πληρώσουν για τη μακροχρόνια κρίση στην οποία έριξαν την χώρα (με το αζημίωτο φυσικά!), μετά από γενική απογραφή της ώστε να μην μπορούν να την κρύβουν, και στη συνέχεια την επιβολή ενός φόρου π.χ. 10%, με κατάσχεση ανάλογης αξίας από την καταγραφείσα περιουσία σε περίπτωση άρνησης πληρωμής του φόρου, ώστε να ξεπληρωθεί άμεσα όλο το Δημόσιο Χρέος,
5) εισαγωγή παράλληλων αυστηρών ελέγχων στη κίνηση κεφαλαίων για να μην μπλοκαριστούν τα παραπάνω μέτρα από τους κερδοσκόπους και τις ελίτ.

σε περίπτωση που οι ελίτ και η ΕΕ δεν δέχονται τα παραπάνω, τότε η πάλη του κινήματος θα έπρεπε να είναι:

1)      για την άμεση έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. και την κήρυξη χρεοκοπίας (δηλαδή την προσωρινή στάση πληρωμών των τοκοχρεολύσιων {ΚΑΙ ΜΟΝΟ}), ώστε να προχωρήσουμε στην αναδιαπραγμάτευση των όρων πληρωμής του Χρέους και
2)      για την εθνικοποίηση των Τραπεζών που θησαύρισαν από τη σημερινή κρίση, ώστε να μην μπορούν να εκμεταλλευθούν την κήρυξη προσωρινής χρεοκοπίας του Κράτους.
3)      για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για μια αυτοδύναμη, άμεσα ελεγχόμενη από τους πολίτες οικονομία χωρίς καταναλωτισμό και χωρίς χρέη που θα ελέγχαν άμεσα οι ίδιοι οι πολίτες (οι «δήμοι») και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, για τη «δημοτικοποίηση» των μέσων παραγωγής (δηλαδή τον άμεσο συλλογικό τους ελέγχου από τους πολίτες, αντί της αποτυχημένης ιδιωτικοποίησης ή κρατικοποίησής τους) και, τέλος, για την συνομοσπονδιακή κατανομή των οικονομικών πόρων σε μια αποκεντρωμένη Ελληνική συνομοσπονδία «δήμων».

ΜΙΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ/ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Πέρα όμως από τα άμεσα μέτρα στα οποία θα έπρεπε να συμφωνήσουν όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις της Αριστεράς, είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας εδώ και τώρα ενός μαζικού, αντισυστημικού, αμεσοδημοκρατικού κινήματος, που παράλληλα με την πάλη για την άμεση έξοδο της χώρας από την ΕΕ θα άρχιζε να χτίζει «από τα κάτω» εναλλακτικούς πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς με βάση τις δημοτικές συνελεύσεις των πολιτών, ΕΞΩ από την Οικονομία της Αγοράς, τους «αντιπροσωπευτικούς» πολιτικούς και αλληλένδετους ιεραρχικούς θεσμούς (Κοινοβούλιο, Κράτος, Εκκλησία κλπ.) ενώ θα δημιουργούσε λαϊκά εκπαιδευτικά εργαστήρια σε κάθε Δήμο που θα διέδιδαν τις απελευθερωτικές δημοκρατικές αξίες σε αντίθεση με τις ετερόνομες κυρίαρχες, μέσω των αυτό-διαχειριζόμενων δημοτικών ΜΜΕ και της δημοκρατικής Παιδείας. Αυτό σημαίνει:

Θεσμούς με:

• Συλλογική λήψη όλων των σημαντικών αποφάσεων από συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας που συνέρχονται ανά Δήμο και συντονίζονται μεταξύ τους με εκλεγμένες επιτροπές (από εξουσιοδοτημένους με ειδικές εντολές και όχι «αντιπροσώπους»,) σε τοπικό επίπεδο και, σε περίπτωση συνομοσπονδιών παρομοίων δήμων, σε περιφερειακό, εθνικό, ή και σε διεθνές επίπεδο. 

• Συλλογική ιδιοκτησία και έλεγχο των μέσων παραγωγής και διανομής (που θα διαχειρίζονται οι «δημοτικές» επιχειρήσεις τις οποίες  θα ελέγχουν οι δήμοι μαζί με τους εργαζόμενους σε αυτές) ώστε να ικανοποιούνται για όλους οι βασικές ανάγκες (σίτιση, στέγαση, ιατρική κάλυψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, πλήρης κοινωνική πρόνοια για όλους τους πολίτες κ.λπ.).

• Αυτοδιεύθυνση στη δουλειά, στο Πανεπιστήμιο κ.λπ. και κατάργηση των διακρίσεων με βάση το φύλο, τη φυλή, την εθνικότητα, την πολιτιστική και σεξουαλική ταυτότητα.

• Επανενσωμάτωση της κοινωνίας στη φύση, χωρίς την οικοκαταστροφική «Ανάπτυξη», με τη χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας, την κατάργηση της καταναλωτικής κοινωνίας και την εξάλειψη όλων των δραστηριοτήτων που βλάπτουν το περιβάλλον και υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής και την ανθρώπινη υγεία. 

Μεσοπρόθεσμος στόχος του κινήματος θα έπρεπε να είναι η ανάληψη από το λαό, μέσα από τις δημοτικές εκλογές, όσο το δυνατόν περισσότερων Δήμων, με ένα πρόγραμμα Περιεκτικής Δημοκρατίας, που θα σήμαινε την εξάπλωση των νέων θεσμών ισοκατανομής της πολιτικής και οικονομικής δύναμης σε μεγάλη κλίμακα, με στόχο την ουσιαστική αντικατάσταση της σημερινής δημοτικής εξουσίας την επόμενη μέρα των εκλογών από τις δημοτικές συνελεύσεις των πολιτών και την έναρξη υλοποίησης της μεταβατικής στρατηγικής για μια Περιεκτική Δημοκρατία.

ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΡΑ ΜΕ ΑΜΕΣΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε./Ε.Ε. – ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ]

Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org
περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org/pd
Eπικοινωνία: peridimok@gmail.com