Έξοδος τώρα από την διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς, την αντιπροσωπευτική ψευτο"Δημοκρατία" και την ΕΕ που εκφράζουν το σύστημα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης! Χτίζουμε τώρα τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας και Πολιτείας, μια αποκεντρωμένη και αυτεξούσια κοινωνία με στόχο τη συνομόσπονδη Περιεκτική Δημοκρατία των λαών!

Τετάρτη, Ιουνίου 18, 2008

Mήπως ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με το φιλελεύθερο "φαντασιακό"; (2)

4) Η εγκατάσταση της οικονομίας της αγοράς και η θεσμοθέτηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής ήταν, επίσης, αποτέλεσμα αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών. Οι αντικειμενικές συνθήκες είχαν άμεση σχέση τόσο με την ίδια τη δημιουργία του έθνους-κράτους ως αποτέλεσμα της "εθνικοποίησης" του εμπορίου όσο και με την έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασης. Οι υποκειμενικές συνθήκες διαμορφώθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη φιλελεύθερη ιδεολογία διανοητών όπως ο Ρουσό και ο Άνταμ Σμιθ, οι οποίοι προέκριναν τη σημασία της ατομικής ιδιοκτησίας και της συσσώρευσης οικονομικής δύναμης ως υποτιθέμενα μέσα για τη μείωση της ανισότητας και την Πρόοδο. Η ίδια πηγή της Προόδου νομιμοποίησε θεωρητικά τη μετεξέλιξη της οικονομίας της αγοράς σε οικονομία ανάπτυξης, από την οποία απορρέει αντικειμενικά(δηλ. από τους ίδιους τους οικονομικούς θεσμούς) η ανελέητη και καταστροφική δυναμική "ανάπτυξη ή θάνατος".

5)Υπό την επιρροή της φιλελεύθερης ιδεολογίας και σε συμπλήρωμα του οριστικού διαχωρισμού μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας που πραγματοποιήθηκε με την ανάδυση του έθνους-κράτους, οι "θεμελιωτές-πατέρες" του Αμερικάνικου Συντάγματος ουσιαστικά εφηύραν την αντιπροσωπευτική "δημοκρατία" (η κατά Καστοριάδη φιλελεύθερη ολιγαρχία) ως ένα προσχηματικό και πρωτοφανές μέσο διαχωρισμού της πολιτείας από την κοινωνία, η οποία οδήγησε και οδηγεί σε αλματώδη συγκέντρωση της πολιτικής δύναμης στα χέρια πολιτικών ελίτ και θεσμοποίησε ουσιαστικά τη διαπλοκή της πολιτικής με την οικονομική ολιγαρχία.

6)
Ο φιλελευθερισμός, έχοντας θέσει ως προτεραιότητα την υποτιθέμενη "πρωτοκαθεδρία του ατόμου" και θεωρώντας την κοινωνία ως ένα συνονθύλευμα από άτομα, δημιούργησε τις βάσεις για τον ατομικιστικό και ανταγωνιστικό χαρακτήρα του κυρίαρχου κοινωνικού παραδείγματος (δηλαδή το σύστημα πεποιθήσεων, ιδεών και αντίστοιχων αξιών, το οποίο είναι συμβατό με τους επικρατούντες πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς θεσμούς και αναπαράγεται ανάλογα από τις κυρίαρχες ελίτ προς όφελος της*).

Ο ατομικισμός αυτός οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη φιλελεύθερη, αρνητική αντίληψη για την ελευθερία, δηλαδή την "ελευθερία από" (ελευθερία από το κράτος ή ακόμα και ελευθερία από την υπόλοιπη κοινωνία) η οποία υιοθετείται κατά κόρον στην εποχή μας και έχει ριζώσει στην κοινωνία διαστρεβλώνοντας κάθε έννοια της διεκδίκησης της ισότητας και της πραγματικής ελευθερίας του ανθρώπου.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό σε μια εποχή όπου η ζήτηση και η επίκληση των φιλελεύθερων "δικαιωμάτων" έχει γίνει αυτοσκοπός. Ενδεικτικό της κυρίαρχης τάσης είναι ότι ακόμα και όταν τυχαίνει να αντιπαρατεθούμε με έναν κοντινό μας άνθρωπο μιλάμε για το "δικαίωμα να μιλάμε" ή το "δικαίωμα να ερωτευόμαστε", το "δικαίωμα να είμαστε ελεύθεροι" και όλη τη σχετική φιλολογία, λες και τις σχέσεις μας με τους γύρω (μπορούν να) την καθορίζουν δικαιώματα απέναντι στο κράτος! Έτσι, οι πολίτες έχουν γίνει παθητικοί δέκτες ατομικών "δικαιωμάτων" που οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ παραχωρούν καθώς στα ανώτατα κλιμάκια τους εισχωρούν "εκπρόσωποι" κάποιων ομάδων ταυτότητας (εθνικές μειονότητες, γυναίκες, γκέι κτλ.).

Δεν είναι περίεργο, άλλωστε, ότι τα ρεφορμιστικά και μονοθεματικά κινήματα ταυτότητας διεκδικούν "δικαιώματα" από τις ελίτ, έχοντας πλήρως ενσωματωθεί στη λογική του συστήματος, αντί να διεκδικούν ριζική αλλαγή των εξουσιαστικών σχέσεων στην οικονομία, την πολιτεία και την κοινωνία και ισότητα σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπως είχαν κάνει αρχικά τα φεμινιστικά και μειονοτικά αντισυστημικά κινήματα μετά την έκρηξη του Μάη του '68.

Την ίδια στιγμή, με την προσφυή εκχώρηση δικαιωμάτων και την κατανάλωση, η ιδιώτευση ολοένα και αυξάνεται και αν παρατηρήσουμε τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, βλέπουμε ότι όσο περνάει ο καιρός ο ιδιωτικός χώρος που "καταλαμβάνει" κάθε άτομο επεκτείνεται ενώ ο Δημόσιος (μαζί με κάθε έννοια άσκησης Πολιτικής, προσωπικής ή συλλογικής) συρρικνώνεται και ελέγχεται πλήρως από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Στόχοι του φιλελεύθερου κοινωνικού παραδείγματος είναι η πλήρης αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων σε τοπικό/κοινοτικό επίπεδο και η διάσπαση κάθε προσπάθειας οριζόντιας οργάνωσης της κοινωνίας που είναι απαραίτητη σε κάθε ριζοσπαστικό κίνημα.


"Η αρνητική έννοια της ελευθερίας έχει επικριθεί από διάφορες πλευρές. Οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι έχουν ασκήσει κριτική στην αρνητική αντίληψη καθώς δεν είναι δυνατόν να συναχθεί από αυτήν ούτε καν το δικαίωμα της επιλογής των αρχόντων σε μια φιλελεύθερη <<δημοκρατία>>, μια επιλογή που είναι ξεκάθαρα <<ελευθερία να>> και όχι <<ελευθερία από>>. Αλλά ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει η φιλοσοφική κριτική ότι οι άνθρωποι ζούσαν πάντοτε σε κοινότητες που συγκροτούνταν από κοινωνικούς κανόνες και ρυθμίσεις και ότι, συνεπώς, η ιστορία τους δεν είναι απλώς μια ιστορία απομονωμένων ατόμων που ενώνονται για να σχηματίσουν μια <<κοινωνία των πολιτών>>, όπως υπέθεσαν φιλελεύθεροι φιλόσοφοι όπως ο Χομπς και ο Λοκ."

"Ο φιλελεύθερος ατομικισμός είναι ασύμβατος με την ελευθερία, επειδή συνεπάγεται:
  • μια αρνητική αντίληψη της ελευθερίας,
  • μια μορφή "δημοκρατίας" στην οποία η βασική κοινωνική μονάδα είναι το άτομο
  • μια αντίληψη για την ιδιότητα του πολίτη σύμφωνα με την οποία ο πολίτης είναι απλώς ένας παθητικός φορέας συγκεκριμένων δικαιωμάτων (πολιτικών) και ατομικών ελευθεριών"
Τ. Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία: 10 Χρόνια Μετά

Είναι, λοιπόν, ανάγκη όλοι μας να επανακαθορίσουμε τον άνθρωπο-πολίτη όχι ως "άτομο" αλλά ως κοινωνικό άτομο, το οποίο υπόκειται σε μια διαδικασία κοινωνικοποίησης, μέσω της οποίας ενσωματώνει το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα και το οποίο για να δημιουργήσει τον κόσμο του (δηλαδή νέους θεσμούς και το αντίστοιχο κοινωνικό παράδειγμα) θα πρέπει να έρθει σε ρήξη με αυτό*.

Με αυτά στο νου, νομίζω ότι ήρθε ο καιρός και οι τελευταίοι να αποτάξουμε πλήρως το φιλελευθερισμό από το δικό μας κοινωνικό παράδειγμα γιατί οι φιλελεύθερες αξίες και ιδέες του ατομικισμού, της ιδιώτευσης, του ανταγωνισμού, των ετερόνομων παραδόσεων και της κατανάλωσης δεν μπορούν να είναι μέρος της απελευθερωτικής βούλησης του ανθρώπου για ατομική και συλλογική αυτονομία δηλαδή για μια άμεση, περιεκτική δημοκρατία.

Κύρια Πηγή:
Περιεκτική Δημοκρατία, 10 Χρόνια Μετά (Ελεύθερος Τύπος, 2008) *
Πηγές:
Wikipedia

Ριζοσπάστης ("Οι θεωρητικές ρίζες της Γαλλικής Επανάστασης")

Μήπως ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με το φιλελεύθερο "φαντασιακό"; (1)

"Η εργασία και η γη δεν είναι τίποτε άλλο από τα ίδια τα ανθρώπινα όντα, από τα οποία αποτελείται κάθε κοινωνία, και το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτή υπάρχει. Το να περιλαμβάνεις την εργασία και τη γη στο μηχανισμό της αγοράς, σημαίνει ότι υποτάσσεις την ίδια την ουσία της κοινωνίας στους νόμους της αγοράς."
Καρλ Πολάνι, Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός (The Great Transformation) *

Η συμμετοχή μου, τελευταία, σε συζητήσεις σε ποικίλα αριστερόστροφα μπλογκ, στα οποία παίρνουν μέρος από ελευθεριακούς αριστερούς, ρεφορμιστές, σοσιαλδημοκράτες, μέχρι σοσιαλφιλελεύθερους ("liberals left") και "ελευθεριακούς ατομικιστές" μου έχει δώσει μια αίσθηση ότι παρά τις ενστάσεις που ακούγονται από εδώ κι από εκεί για το νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος πρέπει να θυμίσω ήταν ένα θεωρητικό ρεύμα που μετατράπηκε σε κίνημα ανάμεσα στις ελίτ, το οποίο νομιμοποίησε και θεσμοθέτησε τις ήδη έντονες αντικειμενικές τάσεις διεθνοποίησης της οικονομίας της αγοράς στα μέσα του 1970 έως τις αρχές του 1980, τάσεις που ουσιαστικά κατέλυσαν τη σοσιαλδημοκρατική συναίνεση στη Δύση, υπάρχει μια υπόρρητη ή ρητή "συμπάθεια" στο φιλελευθερισμό.

Αυτήν τη συμπάθεια την καταλαβαίνω από τους σοσιαλδημοκράτες και τους σοσιαλφιλελεύθερους ή ακόμα και τους ρεφορμιστές, αλλά τη θεωρώ προβληματική για τη δημιουργία ενός αντισυστημικού κινήματος που είναι απόλυτα αναγκαίο, όταν υιοθετείται από αριστερούς οι οποίοι αντιτίθενται, υποτίθεται, στο σύστημα.

Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω το γεγονός ότι ο φιλελευθερισμός βασίστηκε πολύ περισσότερο σε μια κλασική πολιτική φιλοσοφία απ' ότι ο ακατέργαστος φιλοσοφικά οικονομισμός του νεοφιλελευθερισμού, και ότι εξανθρωπίζει για κάποιους πολίτες που το έχουν άμεσα ανάγκη το κράτος, θα πρέπει να τοποθετήσουμε επιτέλους το φιλελευθερισμό στις διαστάσεις που του αρμόζουν:

1) Ο φιλελευθερισμός νομιμοποίησε θεωρητικά πλήρως το έθνος-κράτος το οποίο γεννήθηκε μέσα από εκτενή πολιτική και στρατιωτική βία εναντίον των ελεύθερων πόλεων και κοινοτήτων στα τέλη του Μεσαίωνα. Από το κράτος-"Λεβιάθαν" του Χομπς μέχρι τον "Πλούτο των Εθνών" του Άνταμ Σμιθ, το "ρομαντικό εθνικισμό" και τη "διάκριση των εξουσιών" των Γάλλων Διαφωτιστών , οι περισσότεροι φιλελεύθεροι διανοητές έμμεσα ή άμεσα βοήθησαν στο να αναδειχθεί το έθνος-κράτος ως μια νέα πολιτική και οικονομική μονάδα της νεωτερικότητας.

"Το αίτημα για μια ενωμένη πατρίδα είχε ένα πολύ υλικό θεμέλιο... ήταν το αίτημα που προέκυπτε από τις άμεσες ανάγκες των πρακτικών επιχειρηματιών και βιομηχάνων για την εξάλειψη όλης της ιστορικά ξεπερασμένης σαβούρας που εμπόδιζε την ελεύθερη ανάπτυξη της βιομηχανίας και του εμπορίου"
Φρ. Ένγκελς, Ο Ρόλος της Εξουσίας στην Ιστορία*


2)Συνακόλουθα, ο εθνικισμός δεν ήταν εξ ολοκλήρου ασύμβατος με τη κλασική φιλελεύθερη ιδεολογία και με το φιλελεύθερο κίνημα που αναπτύχθηκε στη δεκαετία του 1820, παρά την προσπάθεια μιας νέας γενιάς φιλελευθέρων να το υποβαθμίσουν. Η ασαφής έννοια του έθνους ήταν απόλυτα απαραίτητη στις ελίτ ώστε να ενώνει τις κοινωνικές τάξεις γύρω από ένα υποτιθέμενο κοινό φαντασιακό με βάση την εθνοτική προέλευση. Φυσικά, αυτή η λογική επέτεινε τους ρατσισμούς κάθε είδους, ειδικά με την αλματώδη αύξηση των ανισοτήτων, και τις τάσεις για πολιτισμική επιβολή.

Ο φιλελευθερισμός στην ουσία ήταν ασύμβατος μόνο με τον οικονομικό και επεκτατικό εθνικισμό μεταξύ των φιλελεύθερων κρατών καθώς αυτοί δεν επέτρεπαν στο "laisser-faire" κυρίως του εμπορίου μεταξύ των οικονομικών ελίτ να ανθίσει. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια της φιλελεύθερης νεωτερικότητας και μέχρι τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα( 1830-1914), οπότε επανεμφανίστηκαν οι έντονοι κρατικοί παρεμβατισμοί και οι επακόλουθοι οικονομικοί εθνικισμοί που οδήγησαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των κρατών της Δυτικής Ευρώπης είχαν σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί. Φυσικά, αυτό δε συνέβαινε στις σχέσεις τους με τις υπόλοιπες χώρες, όπου οι επεμβάσεις και η αποικιοκρατία καλά κρατούσαν.

Το έθνος-κράτος, επίσης, ήταν (και είναι) απαραίτητο ώστε να διενεργεί τους απαραίτητους ρυθμιστικούς ελέγχους για να κυκλοφορεί άνετα το κεφάλαιο και το εμπόριο στην οικονομία της αγοράς.

"Στην πραγματικότητα, το έθνος-κράτος, μετά την ιστορική του νίκη επί των εναλλακτικών μορφών οργάνωσης, εθεωρείτο ως η μοναδική μορφή που μπορούσε να παρέχει αποτελεσματική προστασία όχι μόνο στο εγχώριο κεφάλαιο από τον ανταγωνισμό της διεθνούς αγοράς, αλλά και στην εργασία και τη γη από τις επιζήμιες συνέπειες της εγχώριας αγοράς. Κατά συνέπεια, η εμφάνιση του εθνικισμού δεν μπορεί να ειδωθεί ανεξάρτητα από την ανάδυση της οικονομίας της αγοράς και ήταν τόσο <<αναπόφευκτη>> όσο και η εμφάνιση του κράτους-έθνους και της οικονομίας της αγοράς. Με άλλα λόγια, ο εθνικισμός δεν μπορεί να ειδωθεί ως μια αναπόφευκτη διάσταση της νεωτερικότητας, εκτός κι αν ειδωθεί στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης προβληματικής που υποθέτει ότι ο μόνος εφικτός ιστορικός δρόμος ήταν αυτός που η Ιστορία ακολούθησε στην πραγματικότητα."
Τ. Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία: 10 Χρόνια Μετά

[Για το κίνημα του εθνικισμού στη Γερμανία που αναδύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα]

"Η Γαλλική Επανάσταση του 1830" του Ντελακρουά
3)Όπως ο φιλελευθερισμός είναι σε κάποιο βαθμό συμβατός με τον εθνικισμό, έτσι και οι θρησκείες και οι υπόλοιποι ετερόνομοι εξουσιαστικοί θεσμοί μέσα στην κοινωνία (ιεραρχίες, μυστικιστικά δόγματα κτλ.) είναι ανεκτοί ως συνδιαμορφωτές πολιτικής και της δημόσιας σκέψης από τις φιλελεύθερες πολιτικές ελίτ. Πέρα, λοιπόν, από τις ευκολίες περί διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους, οι περισσότεροι σύγχρονοι φιλελεύθεροι θεωρητικοί (με την εξαίρεση κάποιων κρατών που έχουν ειδική παράδοση όπως η Γαλλία) σπάνια κάνουν λόγο για ουσιαστική κατάργηση της δημόσιας θρησκευτικής παρέμβασης.

Σε αυτό το σημείο κάνουν λόγο για ανάγκη "ανεξιθρησκείας" που υποτίθεται οι Διαφωτιστές πρέσβευαν, τη στιγμή που οι Διαφωτιστές στην πραγματικότητα μιλούσαν για την ανάγκη χρήσης του Ορθού Λόγου για την ανακάλυψη της Αλήθειας, κάτι που αποκλείει εμμέσως πλην σαφώς τις Θείες Αλήθειες ή τις Αλήθειες εξ Αποκαλύψεως των θρησκειών.

Πέμπτη, Ιουνίου 12, 2008

Ο Κ. Σημίτης ως εξέχον στέλεχος της υπερεθνικής ελίτ και οι φρέσκες νεοφιλελεύθερες επιθέσεις

Όχι πως δεν το ξέραμε, αλλά η τελευταία παρέμβαση του Έλληνα της
"Επιτροπής Σοφών για το Ευρωσύνταγμα" μας υπενθυμίζει ότι ο αλήστου μνήμης τέως πρωθυπουργός, ο οποίος γυροφέρνει σε ευαγή ιδρύματα όπως το Oxford και το Cambridge για να βρίσκει ικανό και ανάλογα μορφωμένο κοινό που να τον επιδοκιμάζει, έχει καταστεί διαπρεπές μέλος του ευρωπαϊκού τμήματος της υπερεθνικής ελίτ.

Έχοντας εκφυλίσει (όπως όλοι σχεδόν οι εκλεγμένοι "πολιτικοί") κατάφωρα την έννοια της Πολιτικής ως άσκηση μιας εργαλειακής διαχείρισης της εξουσίας από κλίκες τεχνοκρατών, "think tanks" και εξειδικευμένων επαγγελματιών και στερώντας τον πολιτικό σκοπό της ανθρώπινης φύσης από τους Ευρωπαίους υπηκόους του, ο πρώην "καταλληλότερος " - ο οποίος ακόμα και με τα ίδια τα σοσιαλφιλελεύθερα κριτήρια αμφίβολο είναι αν υπήρξε "επιτυχημένος"- ίσταται σε μια Επιτροπή η οποία πιέζει και έχει επιτύχει σε μεγάλο βαθμό να περάσει από την "πίσω πόρτα" το πανηγυρικά απορριφθέν από τους Γάλλους και Ολλανδούς Ευρωσύνταγμα, μέσω της Συνθήκης της Λισαβόνας. Έτσι, έχει δρομολογηθεί η απλή επικύρωση του από τα κοινοβούλια των χωρών και αποσείεται με κάθε τρόπο η πιθανότητα "λαϊκών" δημοψηφισμάτων. Άλλωστε, ο "αυτόματος πιλότος" - που έλεγε κι ο πρόεδρος- των επιταγών της Νέας Διεθνούς Τάξης Πραγμάτων επιβάλλει ακόμα πιο συνοπτικές (μη χάνουμε και χρόνο που είναι χρήμα) και απολυταρχικές διαδικασίες αποφάσεων.

update: Για να μην αφήσω κάποια υπόνοια, το γεγονός ότι στους σοσιαλφιλελεύθερους υπάρχουν διαφωνίες τακτικής, με τον Γιωργάκη να στηρίζει τάχα τη διενέργεια δημοψηφίσματος, τη στιγμή που όλοι ξέρουν ότι χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να γίνει, και όταν είναι γνωστό πως αν ένας λαός καταψηφίσει το ευρωσύνταγμα (όπως η Ιρλανδία) οι ίδιες ελίτ θα τον αναγκάσουν να ψηφίζει ξανά και ξανά μέχρι να το δεχτεί αν δεν βρεθούν "νομικές διευθετήσεις", δεν αλλάζει καθόλου την παραδοχή ότι ο σοσιαλφιλελευθερισμός έχει συνταχθεί πλήρως με το νεοφιλελεύθερο άρμα.

Ευκαιρία λοιπόν να υπογράψουμε και να απαιτήσουμε όλοι για δημοψήφισμα κατά της Ευρωσυνθήκης που θεσμοποιεί την περαιτέρω αγοραιοποίηση της οικονομίας στην Ε.Ε. ως μέρος ενός κοινού και άκρως αναγκαίου αγώνα για ανατροπή της Ε.Ε. και των νεοφιλελεύθερων-αντιπροσωπευτικών θεσμών:


Στα καθ' ημάς χτες το βράδυ επικυρώθηκε στα μουλωχτά η διαβόητη Συνθήκη από τη Βουλή (βλ. Θεαμαπάτες), με τον ρεφορμιστικό ΣΥΡΙΖΑ να διασπάται και να αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη δομική τάση του να ενσωματώνεται πλήρως. Την ίδια στιγμή, οι ομόσταβλοι του τέως περνούν νέους προοδευτικούς κοινοτικούς νόμους. Απλά αντιγράφω:"Σε πολιτική συμφωνία για εργάσιμη μέρα 13 ωρών και εργάσιμη βδομάδα 65 και πλέον ωρών, καθώς και για σπάσιμο της εφημερίας σε «ενεργό» και «ανενεργό» περίοδο, με τη δεύτερη να υπολογίζεται ως «μη εργάσιμος» και άρα απλήρωτος χρόνος εργασίας, κατέληξαν οι υπουργοί Απασχόλησης της ΕΕ, κατά τη διάρκεια της Συνόδου στο Λουξεμβούργο, που ολοκληρώθηκε χτες." Παράλληλα μεθοδεύεται ποινικοποίηση της απεργίας από την κυβερνητική ολιγαρχία! Για περισσότερα δείτε τα ποστ του A8lios, xamogelo και Greek Rider.
του Mikhail Zlatkovsky

Εν τω μεταξύ τα συμπτώματα της πολυδιάστατης κρίσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που καταπνίγει κάθε δυνατότητα αποτελεσματικού κοινωνικού ελέγχου οξύνονται και στο οικολογικό, αγροτικό και βιολογικό επίπεδο (βλ. μεταλλαγμένα, επισιτιστική κρίση). Σχετικά διαβάστε την αποκαλυπτική σειρά άρθρων της Ange-tas εδώ, εδώ , εδώ κι εδώ ενώ για την τρομαχτική αποσάρθωση της παραγωγής που έγινε στην ελληνική γεωργία μετά την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. και το ρόλο των ΚΑΠ διαβάστε ένα σχετικό άρθρο του Τ. Φωτόπουλου.

Τέλος, μελετήστε τους στόχους και την ανάλυση του αντισυστημικού προτάγματος της Περιεκτικής Δημοκρατίας (για ανάλυση πρόσφατης επικαιρότητας εδώ) το οποίο ολοένα και διαφαίνεται ως η μοναδική, πανανθρώπινη διέξοδος από την κρίση.