Έξοδος τώρα από την διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς, την αντιπροσωπευτική ψευτο"Δημοκρατία" και την ΕΕ που εκφράζουν το σύστημα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης! Χτίζουμε τώρα τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας και Πολιτείας, μια αποκεντρωμένη και αυτεξούσια κοινωνία με στόχο τη συνομόσπονδη Περιεκτική Δημοκρατία των λαών!

Σάββατο, Οκτωβρίου 06, 2007

Τα νέα γκέτο του "πολυπολιτισμού" μας

Είμαστε μέρος τους ακόμα και τώρα. Το γεγονός και μόνο ότι συμμετέχουμε στη μπλογκόσφαιρα και συγκεκριμένα κάτω από το blogger.com δημιουργεί από μόνο του -επιτρέψτε μου την υπερβολή- μια "κλίκα", έστω πολύ ελαφρά συγκροτημένη. Είμαστε μέρος τους καθημερινά εκούσια ή ακούσια: Στις καφετέριες, στις βόλτες, στα ψώνια, στα κλαμπ, στη διασκέδαση μας, στις συζητήσεις, στους αγώνες, δημιουργούμε ανά πάσα στιγμή ομάδες με κοινό χαρακτηριστικό την ad hoc ταυτότητα του αντικειμένου με το οποίο θα ασχοληθούμε, ή καλύτερα, του προϊόντος που θα καταναλώσουμε.

Λειτουργούμε αφαιρετικά: Αφαιρούμε κόσμο γύρω μας, αλλά ακόμα και γνωστούς και φίλους που δεν "ταιριάζουν" με το τεχνητό σχήμα που θέλουμε να φτιάξουμε, είτε για λόγους ηλικίας, είτε για λόγους συμπεριφοράς ή ακόμα και εμφάνισης. Τέτοια κοινωνικά σχήματα βρίσκονται παντού. Τα δημιουργούμε κι εμείς, και τα βλέπουμε σε άλλες ομάδες από μακριά και με την "ασφάλεια" που μας παρέχει η δική μας συμπαγής, για την περίσταση αυτή βεβαίως, παρέα. Καμιά φορά ζηλεύουμε κιόλας που κάποια άλλη ομάδα "ταυτότητας" είναι πιο ομιλητική ή έχει όμορφες παρουσίες που συνήθως είναι και χαρακτηριστικό όλων των μελών. Αυτή είναι η "διαφορετικότητα" για την οποία τόσος λόγος γίνεται. Αν μπορούσαμε θα φτιάχναμε μια ακόμα πιο ενεργητική και "όμορφη" παρέα και θα την αποκόβαμε από τις άλλες ώστε να είμαστε αρκούντως κουλ και να πληρούμε και τις προϋποθέσεις του κοινωνικού στάτους που τη συνοδεύει.

Κάποτε μιλούσαμε για γκέτο. Τώρα τα γκέτο δεν είναι μόνο οι γειτονιές της Αθήνας που γίνονται σημεία συσσώρευσης ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά και ταυτότητα, όπως οι χρήστες ναρκωτικών ή οι οικονομικοί μετανάστες, αλλά επεκτείνονται απειλητικά, έστω και με την περιβολή του "κατά περίπτωση γεγονότος" στην κοινωνική μας ζωή. Έχω την αίσθηση ότι τα γκέτο της νέας εποχής πλέον είναι οι "καθετοποιημένες" ομάδες ταυτότητας γύρω μας που δημιουργούνται ανά πάσα στιγμή.

Αντί να βάλουμε στην κοινωνία μας όλους τους ανθρώπους γύρω μας, με βάση τη συν-τοπική τους ιδιότητα και την αναγωγή στην πολιτική τους ευσυνειδησία-που ο καθένας έχει αναπτυγμένη σε διαφορετικό βαθμό-, δημιουργούμε τείχη και στεγανά στην κοινότητά μας, στη γειτονιά μας προσπαθώντας να προλάβουμε τη συνεύρεση με την ειδική, ταυτοτική παρέα μας. Παίρνουμε το αμάξι μας για να πάμε στην άλλη άκρη της πόλης και να συναντήσουμε τους εκεί "κατάλληλους" φίλους μας, διανύοντας χιλιόμετρα μονάχοι μέσα σε αυτή τη θάλασσα αυτοκινήτων, προσπερνώντας πολλές φορές και εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές στη διαδρομή.

Φτιάχνουμε μικρά και επιφανειακά, καταναλωτικά και, γι'αυτό, "ακίνδυνα" γκέτο, απομακρυνόμενοι από τους συμπολίτες μας του γύρω μας χώρου, καταλύουμε το "επιγνώσκειν δια της γεωγραφίας" στο οποίο βασίστηκε η έννοια της κοινότητας και μετακινούμε ενεργοβόρα και ψυχοφθόρα πληθυσμούς για να φτιάξουμε το δικό μας ασφαλές "πηγαδάκι" όπου η επίπλαστη και ολιγόωρη κατά την περίσταση "ταυτότητα" μας θα μας κάνει να "περάσουμε καλά".

Πόσο μακριά είμαστε από το συνάνθρωπό μας -τον καθένα- όμως εν τέλει τον οποίον βλέπουμε κάθε μέρα στο δρόμο μας στη γειτονιά και μάλιστα πολλές φορές αποφεύγουμε για "να μην μπλέξουμε"; Πόσο βοηθάμε στη διαιώνιση και νομιμοποίηση των κάθε λογής γκέτο και αποκλεισμών (ταξικών κυρίως) με αυτή τη στάση; Πώς αντιλαμβανόμαστε την κοινωνική μας αυτονομία, που μπορεί να είναι μια σπινθηροβόλος δύναμη δημιουργίας και απόκτησης πολιτικής συνείδησης όταν επιλέγουμε αυτόν τον τρόπο έκφρασης της κοινωνικότητας μας;

Τελευταία έχω αρχίσει να σκέφτομαι το χρόνο και την ενέργεια που διαθέτω γι' αυτές τις συναντήσεις ταυτότητας και πολλές φορές νιώθω περίεργα σκεπτόμενος το πόσο μάταια είναι αυτά... Θυμάμαι στην Αγγλία όπου σπούδαζα, με ένα ελαφρύ δέος ακόμα λόγω του έντονου μεταφορικού συμβολισμού τους, πολλές παρέες δύο-τριών ατόμων που πήγαιναν σε "θεματικά"-μασκέ πάρτι να φορούν τις ίδιες μάσκες για να συναντήσουν άλλες παρέες του ίδιου τύπου στις οποίες απλά θα άλλαζαν οι μάσκες που φορούσαν. Σε αυτήν την περίπτωση πλέον οι ομάδες ταυτότητας χρησιμοποιούν και τα ίδια σύμβολα, κάτι που ακόμα στην Ελλάδα δεν μπορείς να πεις ότι ισχύει, ευτυχώς.

Οι στενές ομάδες ταυτότητας, αναρωτιέμαι, (άλλη παρέα για διασκέδαση, άλλη για σοβαρή συζήτηση, άλλη στη δουλειά, άλλη στη σχολή, όλες χαμένες μέσα στην πόλη) που είναι πλέον ο κανόνας στην αστική μας κοινωνία , τελικά βοηθούν στο να βελτιώσουμε τη ζωή μας ή μας ωθούν στην ευκολία και στον ωχαδελφισμό μιας κοινωνικότητας λειψής, αποκομμένης από τις σχέσεις εκείνες που μας κάνουν καλύτερους μέσα από τη βάσανο της επικοινωνίας με τους ανθρώπους άμεσα γύρω μας;

Και αν μη τι άλλο, αν επεκτείνουμε το ερώτημα, πόσο βοηθά στην επίλυση των προβλημάτων το ότι πολιτικά επίσης οργανωνόμαστε μονότονα "κατακόρυφα" και ως διάσπαρτοι ακτιβιστές και ευαισθητοποιημένοι πολίτες σε ομάδες ειδικών συμφερόντων, αντί να δημιουργούμε πλατιές κοινωνικές συμμαχίες, ανόθευτα και ακαπέλωτα κινήματα, διεκδικώντας αιτήματα εδώ και τώρα;