Έξοδος τώρα από την διεθνοποιημένη Οικονομία της Αγοράς, την αντιπροσωπευτική ψευτο"Δημοκρατία" και την ΕΕ που εκφράζουν το σύστημα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης! Χτίζουμε τώρα τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας και Πολιτείας, μια αποκεντρωμένη και αυτεξούσια κοινωνία με στόχο τη συνομόσπονδη Περιεκτική Δημοκρατία των λαών!

Σάββατο, Οκτωβρίου 06, 2007

Τα νέα γκέτο του "πολυπολιτισμού" μας

Είμαστε μέρος τους ακόμα και τώρα. Το γεγονός και μόνο ότι συμμετέχουμε στη μπλογκόσφαιρα και συγκεκριμένα κάτω από το blogger.com δημιουργεί από μόνο του -επιτρέψτε μου την υπερβολή- μια "κλίκα", έστω πολύ ελαφρά συγκροτημένη. Είμαστε μέρος τους καθημερινά εκούσια ή ακούσια: Στις καφετέριες, στις βόλτες, στα ψώνια, στα κλαμπ, στη διασκέδαση μας, στις συζητήσεις, στους αγώνες, δημιουργούμε ανά πάσα στιγμή ομάδες με κοινό χαρακτηριστικό την ad hoc ταυτότητα του αντικειμένου με το οποίο θα ασχοληθούμε, ή καλύτερα, του προϊόντος που θα καταναλώσουμε.

Λειτουργούμε αφαιρετικά: Αφαιρούμε κόσμο γύρω μας, αλλά ακόμα και γνωστούς και φίλους που δεν "ταιριάζουν" με το τεχνητό σχήμα που θέλουμε να φτιάξουμε, είτε για λόγους ηλικίας, είτε για λόγους συμπεριφοράς ή ακόμα και εμφάνισης. Τέτοια κοινωνικά σχήματα βρίσκονται παντού. Τα δημιουργούμε κι εμείς, και τα βλέπουμε σε άλλες ομάδες από μακριά και με την "ασφάλεια" που μας παρέχει η δική μας συμπαγής, για την περίσταση αυτή βεβαίως, παρέα. Καμιά φορά ζηλεύουμε κιόλας που κάποια άλλη ομάδα "ταυτότητας" είναι πιο ομιλητική ή έχει όμορφες παρουσίες που συνήθως είναι και χαρακτηριστικό όλων των μελών. Αυτή είναι η "διαφορετικότητα" για την οποία τόσος λόγος γίνεται. Αν μπορούσαμε θα φτιάχναμε μια ακόμα πιο ενεργητική και "όμορφη" παρέα και θα την αποκόβαμε από τις άλλες ώστε να είμαστε αρκούντως κουλ και να πληρούμε και τις προϋποθέσεις του κοινωνικού στάτους που τη συνοδεύει.

Κάποτε μιλούσαμε για γκέτο. Τώρα τα γκέτο δεν είναι μόνο οι γειτονιές της Αθήνας που γίνονται σημεία συσσώρευσης ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά και ταυτότητα, όπως οι χρήστες ναρκωτικών ή οι οικονομικοί μετανάστες, αλλά επεκτείνονται απειλητικά, έστω και με την περιβολή του "κατά περίπτωση γεγονότος" στην κοινωνική μας ζωή. Έχω την αίσθηση ότι τα γκέτο της νέας εποχής πλέον είναι οι "καθετοποιημένες" ομάδες ταυτότητας γύρω μας που δημιουργούνται ανά πάσα στιγμή.

Αντί να βάλουμε στην κοινωνία μας όλους τους ανθρώπους γύρω μας, με βάση τη συν-τοπική τους ιδιότητα και την αναγωγή στην πολιτική τους ευσυνειδησία-που ο καθένας έχει αναπτυγμένη σε διαφορετικό βαθμό-, δημιουργούμε τείχη και στεγανά στην κοινότητά μας, στη γειτονιά μας προσπαθώντας να προλάβουμε τη συνεύρεση με την ειδική, ταυτοτική παρέα μας. Παίρνουμε το αμάξι μας για να πάμε στην άλλη άκρη της πόλης και να συναντήσουμε τους εκεί "κατάλληλους" φίλους μας, διανύοντας χιλιόμετρα μονάχοι μέσα σε αυτή τη θάλασσα αυτοκινήτων, προσπερνώντας πολλές φορές και εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές στη διαδρομή.

Φτιάχνουμε μικρά και επιφανειακά, καταναλωτικά και, γι'αυτό, "ακίνδυνα" γκέτο, απομακρυνόμενοι από τους συμπολίτες μας του γύρω μας χώρου, καταλύουμε το "επιγνώσκειν δια της γεωγραφίας" στο οποίο βασίστηκε η έννοια της κοινότητας και μετακινούμε ενεργοβόρα και ψυχοφθόρα πληθυσμούς για να φτιάξουμε το δικό μας ασφαλές "πηγαδάκι" όπου η επίπλαστη και ολιγόωρη κατά την περίσταση "ταυτότητα" μας θα μας κάνει να "περάσουμε καλά".

Πόσο μακριά είμαστε από το συνάνθρωπό μας -τον καθένα- όμως εν τέλει τον οποίον βλέπουμε κάθε μέρα στο δρόμο μας στη γειτονιά και μάλιστα πολλές φορές αποφεύγουμε για "να μην μπλέξουμε"; Πόσο βοηθάμε στη διαιώνιση και νομιμοποίηση των κάθε λογής γκέτο και αποκλεισμών (ταξικών κυρίως) με αυτή τη στάση; Πώς αντιλαμβανόμαστε την κοινωνική μας αυτονομία, που μπορεί να είναι μια σπινθηροβόλος δύναμη δημιουργίας και απόκτησης πολιτικής συνείδησης όταν επιλέγουμε αυτόν τον τρόπο έκφρασης της κοινωνικότητας μας;

Τελευταία έχω αρχίσει να σκέφτομαι το χρόνο και την ενέργεια που διαθέτω γι' αυτές τις συναντήσεις ταυτότητας και πολλές φορές νιώθω περίεργα σκεπτόμενος το πόσο μάταια είναι αυτά... Θυμάμαι στην Αγγλία όπου σπούδαζα, με ένα ελαφρύ δέος ακόμα λόγω του έντονου μεταφορικού συμβολισμού τους, πολλές παρέες δύο-τριών ατόμων που πήγαιναν σε "θεματικά"-μασκέ πάρτι να φορούν τις ίδιες μάσκες για να συναντήσουν άλλες παρέες του ίδιου τύπου στις οποίες απλά θα άλλαζαν οι μάσκες που φορούσαν. Σε αυτήν την περίπτωση πλέον οι ομάδες ταυτότητας χρησιμοποιούν και τα ίδια σύμβολα, κάτι που ακόμα στην Ελλάδα δεν μπορείς να πεις ότι ισχύει, ευτυχώς.

Οι στενές ομάδες ταυτότητας, αναρωτιέμαι, (άλλη παρέα για διασκέδαση, άλλη για σοβαρή συζήτηση, άλλη στη δουλειά, άλλη στη σχολή, όλες χαμένες μέσα στην πόλη) που είναι πλέον ο κανόνας στην αστική μας κοινωνία , τελικά βοηθούν στο να βελτιώσουμε τη ζωή μας ή μας ωθούν στην ευκολία και στον ωχαδελφισμό μιας κοινωνικότητας λειψής, αποκομμένης από τις σχέσεις εκείνες που μας κάνουν καλύτερους μέσα από τη βάσανο της επικοινωνίας με τους ανθρώπους άμεσα γύρω μας;

Και αν μη τι άλλο, αν επεκτείνουμε το ερώτημα, πόσο βοηθά στην επίλυση των προβλημάτων το ότι πολιτικά επίσης οργανωνόμαστε μονότονα "κατακόρυφα" και ως διάσπαρτοι ακτιβιστές και ευαισθητοποιημένοι πολίτες σε ομάδες ειδικών συμφερόντων, αντί να δημιουργούμε πλατιές κοινωνικές συμμαχίες, ανόθευτα και ακαπέλωτα κινήματα, διεκδικώντας αιτήματα εδώ και τώρα;

Τρίτη, Αυγούστου 14, 2007

H διάλυση του "Δημοσίου" και η ομαδική παράκρουση

Αφορμή για αυτό το (σεντονάτο, δυστυχώς, όπως προέκυψε) ποστ είναι οι ολοένα αυξανόμενες φωνές απελπισίας που μιλούν ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα, για τις ευθύνες της διάλυσης του "Δημόσιου", με την ευρύτερη έννοια, είτε ως κράτος είτε ως συλλογική οργάνωση- τόσο σε διάφορες παθογένειες του τελευταίου καιρού, όπως οι πυρκαγιές, οι αποκαλύψεις για εκτεταμένη συμμετοχή πολιτών στις αυθαιρεσίες στα δάση, η μειωμένη ή επιλεκτική κρατική παρέμβαση σε τοπικά προβλήματα όπως τα πρόσφατα αίσχη της συγκάλυψης, αν όχι ενθάρρυνσης, του τραμπουκισμού των μαγαζατόρων της παραλιακής έναντι των ανθρώπων που ζητούν ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες (στο Δημόσιο Χώρο!) και η εντεινόμενη κρατική βία με κρατική μάλιστα προώθηση("ακούνητα στρατιωτάκια", πραίτορες urbanis κτλ).

Graffiti του Banksy στο τείχος του φασισμού του Ισραήλ

Την ίδια στιγμή στον "ιδιωτικό χώρο" παραβιάζεται από το κράτος και τις εταιρίες τις ίδιες (απευθείας!) η ιδιωτική ζωή όχι απλά των πολιτών αλλά και των μελών της κυβέρνησης (οι υποκλοπές Vodafone θα έπρεπε από μόνες τους να την έχουν ρίξει προ πολλού αλλά who cares?), για να μη μιλήσουμε και για τις κάμερες και το "γδύσιμό" μας παντού λόγω της αντι-τρομοκρατικής υστερίας.

Κι όλα αυτά συνοδεύονται από τη συστηματική κατάλυση κάθε κοινωνικής προστασίας/κράτους πρόνοιας από το Δημόσιο και τελικά την πλήρη αίσθηση εκτεταμένης διάρρηξης του κοινωνικού ιστού.


Τα παραπάνω φαινόμενα ακούγονται ίσως διάσπαρτα και ασύνδετα, όμως υπάρχουν πλέον έρευνες και αναλύσεις από ένα ευρύ φάσμα σκεπτόμενων ανθρώπων που συσχετίζουν την αποχαύνωση των πολιτών-ατόμων και τη διάλυση (πραγματική ή τεχνητή, λόγω κυρίως της κομματοκρατίας) του δημόσιου τομέα ή την "αναποτελεσματικότητα" των δημόσιων υπηρεσιών, με την ουσιαστική και συστηματικότατη απαξίωση της Δημόσιας , και πάνω απ' όλα, Πολιτικής παρέμβασης των πολιτών στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Και αυτό σε πρώτη φάση γιατί πλέον είναι εξόφθαλμο ότι ο Δημόσιος έλεγχος από τους πολίτες σε μια τόσο σύνθετη κοινωνία δεν μπορεί να γίνεται μια φορά στα τέσσερα χρόνια, με ένα μαζικό τρόπο όπου απλά ο κόσμος, μέσα από ένα πλήθος νομικών και πολιτικών εγκλημάτων ή ¨λαθών" που έκανε η κυβέρνηση πρέπει να επιλέξει ποια ήταν λιγότερο επιβλαβή για τους συμπολίτες του ή αν κάποια καλά τα αντισταθμίζουν.

Νομίζω, δηλαδή, ότι ένας λόγος που το 90% των πολιτών ψηφίζουν δικομματικά, παρά τα αντικειμενικά εκτρώματα της κάθε κυβέρνησης, είναι και συνέπεια του ότι έχουν γενικά απομακρυνθεί από τα Δημόσια πράγματα ή απογοητευτεί από τη συνθετότητά τους και την αδυναμία να τα ελέγξουν, οπότε κοιτάζουν τη μικρο(ή μεγαλο)- βολή τους και ό,τι αρπάξουν, μπας και σωθούν.

Μόνο και μόνο ένα απλό παράδειγμα να πάρετε: Τα ψώνια στο σούπερ-μάρκετ.Λόγω της υπερ- και παρα-πληροφόρησης από χιλιάδες ιδιωτικές και ανέλεγκτες πηγές, πρέπει να είσαι πλέον ειδήμων χημικός μηχανίκος, διατροφολόγος, φυσικός, παιδίατρος, ερευνητής τεστολόγος-σεξολόγος και πυρηνικός φυσικός ακόμη και για να επιλέξεις με σχετική ασφάλεια τα πιο βασικά προϊόντα!!! Μπάστε σκύλοι αλέστε και οι υπόλοιποι "να προσέχετε τις ετικέτες"!!! Αυτό είναι που λέμε "κρατική πρόνοια": ο κρετινισμός σε συσκευασία "δημοσίου".


Σε δεύτερο επίπεδο και πιο σημαντικό, που σχετίζεται όμως με τα προηγούμενα, τίθεται πλέον θέμα τεράστιας κλίμακας ψαλιδισμού της Δημοκρατίας και επίσημης πλέον κατάλυσης κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων δεκαετιών στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο. Αυτό οφείλεται στην παραχώρηση από τις κυβερνήσεις (που εμείς ψηφίζουμε!) των κατευθυντήριων πολιτικών σε Διεθνείς Οργανισμούς όπως ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και βέβαια στο διαβόητο πλέον "Σύμφωνο Σταθερότητας", στο Ευρώ μαζί με την ΕΚΤ (το εκτρωματικό 1-size-fits-all μοντέλο) ώστε και να αποσείσουν τις ευθύνες τους απέναντι στην οικονομική και βιοτική εξαθλίωση των "υπηκόων" τους, αλλά και να μη θίξουν την πανίσχυρη "υπερεθνική ελίτ"- κατά Φωτόπουλο- η οποία ελέγχει πλήρως τις κατευθύνσεις της Οικονομίας καθώς και τη στρατηγική εξάπλωσής της.

Περί αυτού διαβάστε κάποια από τα αναλυτικά άρθρα του διανοητή και οικονομολόγου Τάκη Φωτόπουλου, που πραγματικά είναι αποκαλυπτικά για τις υπερεθνικές ελίτ και το αδιέξοδο του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού

Το κυρίως πρόβλημα, λοιπόν της Δημόσιας απαξίωσης, είναι λοιπόν Οικονομικό (με την πολύ ευρεία έννοια), και όχι "κομματο-διαχειριστικό" όπως το προβάλλουν, κάτι που τείνουν πολύ βολικά να συγκαλύπτουν οι "μεγάλοι" αναλυτές των "Δημοσίων πραγμάτων" (κατ' επίφαση προφανώς διότι έχουν "ιδιωτικοποιηθεί" και αυτά- όπως και αυτοί τελικά!) στην Ελλάδα. Γι' αυτούς "Δημόσιο" είναι πρωτίστως τα ατομικά δικαιώματα τα οποία αφορούν βεβαίως και τους ίδιους και επίσης (ευτυχώς δηλαδή) αφορούν και τους μετανάστες ή τους αγωνιστές των δρόμων- κάτι που τους δίνει το απαραίτητο "άλλοθι" της μονομερούς χρήσης τους. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε ή διαισθανόμαστε, τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα των ανθρώπων όπως κηρύχθηκαν στην Ουμανιστική Διακήρυξη του ΟΗΕ έχουν πάει περίπατο (αν δεν λοιδορούνται κιόλας σε κάποιες περιπτώσεις)!..

Σχετικά με αυτό το θέμα διαβάστε το άρθρο του πάντα καίριου καθηγητή Βεργόπουλου στην Ελευθεροτυπία για τους "νεο-Ρουσσώ" καθώς και τον αποκαλυπτικό διάλογο περί "δικαιωμάτων" και της ευθύνης των περισσότερων ΜΚΟ στο παγκόσμιο οικονομικό έγκλημα που συντελείται, μεταξύ Διεθνούς Αμνηστίας και Φωτόπουλου. Μάλιστα, δείτε πόσο εύκολα διασύρεται ως αντισημιτιστής από τον κ. Δημητρά ο κ. Φωτόπουλος, αυτός ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ, επειδή ο δεύτερος καταφέρεται εναντίον του Εβραϊκού λόμπι (με στοιχεία) και του εθνικισμού των συστηματικών θηριωδιών του κράτους του Ισραήλ.

"Gun Violence In America" - Άγνωστος

Και σε όλα αυτά έρχεται καπάκι και ο γενικότερος αχταρμάς στα επίσημα Μ.Μ.Ε. και στα ισοπεδωτικά κυνικά μέσα τους όπως η διαφήμιση, να προσθέσει και άλλη, κι ΆΛΛΗ σχετικοποίηση, αλλοίωση του Δημόσιου Χώρου, της συλλογικής ζωής και αποδόμηση της κριτικής σκέψης, μπλέκοντας τα όρια με το Ιδιωτικό και έτσι οδηγώντας σε γενικευμένη παράκρουση.
Όπως έγραφε η Πόπη Διαμαντάκου (με την οποία διαφωνώ σε κάποιες αναλύσεις της αλλά εδώ έπεσε διάνα) σε παλιότερο άρθρο της στα Νέα αναφερόμενη στην "οικειότητα" των πολιτικών αρχηγών:

"...«Γιώργο, είσαι ΄δω... έλα να καθήσεις». ..."

"...Διόλου τυχαίο. Το χαλαρό στυλ πολιτικού λόγου επιβλήθηκε από τα ήθη της τηλεόρασης και ιδίως μετά την τεράστια επιτυχία του ριάλιτι. Της τηλεόρασης που ανέδειξε την ψυχαγωγική αξία του «προσωπικού», του «ιδιωτικού», για να απλωθεί κατόπιν σαν λαίλαπα σε ολόκληρη τη δημόσια σφαίρα και να επηρεάσει την πολιτική. Αμερικανικής εμπνεύσεως. Οι προεκλογικές εκστρατείες δεν νοούνται χωρίς να προβληθούν «προσωπικά» χαρακτηριστικά των υποψηφίων και να κυριαρχήσουν εν τέλει επί των πολιτικών τους. Είναι η επιρροή της τηλεόρασης."


"
Είναι η τηλεόραση που αναδύεται (ΗΠΑ) λίγο μετά την αποτυχία των μεγάλων κοινωνικών κινημάτων να δώσουν λύσεις στα εντεινόμενα προβλήματα των πολιτών από τη διόγκωση της αγοράς. Αντί να προτείνει η πολιτική και κυρίως αντί να συμπεριλάβει αυτό το νέο είδος απογοητευμένου πολίτη, το αφήνει στην τηλεόραση, να το διαμορφώσει εύπιστο καταναλωτή προϊόντων. Κατόπιν εμφανίζεται η πολιτική να καρπωθεί με ψήφους τα νέα καταναλωτικά ήθη, προτείνοντας «πολιτικά προϊόντα» αντί οράματα."

Αυτό το στρατευμένο μπάχαλο, που συμπλέει με το ιδεολογικό περίγραμμα του επιθετικού Μεταμοντερνισμού, ένα από τα θεωρητικά δεκανίκια του νεοφιλελευθερισμού, λειτουργεί αποσαρθρωτικά μέσα στην κοινωνία και έχει ως αποτέλεσμα, αντί ο κόσμος να απαιτεί να ελέγχει δημοκρατικά το κράτος για τις αδυναμίες του σε τακτά χρονικά διαστήματα και με μεγάλη ελεγκτική ικανότητα όπως θα έπρεπε, να παραδίδει τα όπλα και να "παραχωρεί" (μάλιστα με τη ψήφο του) τα δικαιώματα του σε υπερεθνικούς και "ανεξαρτητους" οργανισμούς ή ΜΚΟ.

Έτσι, αφήνει το κράτος να λειτουργεί ως ένα "γραφικό απομεινάρι" με μεταφυσικά στοιχεία (μετά από τόσους ψαλιδισμούς και στρεβλώσεις και με τη θεοκρατία και τους ελληνάρες καλά να κρατούν) που έχει ως στόχο την περιστασιακή, ad hoc αντιμετώπιση κάποιων ακραίων (ή τηλεοπτικών, καλύτερα!) φαινόμενων ατομικών μεσοαστικών ζητημάτων, τη βίαιη καταστολή αδέσμευτων κινήσεων απελευθέρωσης των πολιτών (ακόμα και παιδιά με γκράφιτι και μπογιές καταδιώκουν οι στόκοι!), και φυσικά την εξευτελιστική, γελοία και ληστρική (για να βολέψουμε σε αυτό το χάος και τα "δικά μας παιδιά" μπας και σωθούμε) διαχείριση των οικονομικών (και εξωτερικών) πολιτικών που του επιβάλλονται από τις ίδιες τις ελίτ.

"Alienation"

Είναι αυτά τα "αγαθά" της "Ιδιώτευσης των πάντων" που υπόσχονται ότι θα υποκαταστήσουν την Πολιτική (με την ευρεία και τη στενή σημασία της λέξης) με τον "αυτόματο πιλότο" -που έλεγε κι ο Σημίτης- και θα την "απαλλάξουν" και τυπικά πλέον από τους ανίκανους κομματικούς διαχειριστές της. Φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι η ορθολογική Πολιτική, Δημόσια κριτική, βασικό στοιχείο των μετανεωτερικών κοινωνιών, προϋποθέτει ταξική και πατριωτική (με την αριστερή έννοια) παιδεία εκτός των άλλων, κάτι που είναι κόκκινο πανί για τις λυσσαλέα στρατευμένες υπερεθνικές ελίτ στον υπέρτατο στόχο τους : το κέρδος! Οπότε και η παιδεία πάει περίπατο (βλ. Ρεπουσιάδα)!

Κάτι τέτοια "προοδευτικά" προωθούν ακόμη "πιο κυνικά" νέοι "φιλελεύθεροι" συνδυασμοί όπως η "Φιλελεύθερη Συμμαχία" στη χώρα μας. Με lifestyle πρόσχημα την "κοινωνία των πολιτών" (με την οποία συμπλέουν για διαφορετικούς όμως λόγους και πολλοί αριστεροί) προτάσσουν την αχαλίνωτη διείσδυση του καταστροφικού- σε παγκόσμια κλίμακα -οικονομισμού της αγοράς και της νοοτροπίας των ιδιωτικοποιήσεων σε κάθε έκφανση της Δημόσιας ζωής. Έτσι, προκρίνουν τον ατομικισμό (τι σχέση έχει αυτός με το Δημόσιο συμφέρον άραγε;), καταστρέφοντας κάθε ελπίδα συνοχής και υπονομεύοντας κάθε κοινωνική αντίσταση στα υπερεθνικά οικονομικά και εθνικιστικά/ φασιστικά εγκλήματα. Και μετά απορούμε γιατί καίγονται τα δάση!!

Αν όλα αυτά δεν είναι ολιγαρχία και οικονομικός στραγγαλισμός σε ιλουστρασιόν (από τα Μ.Μ.Ε.) συσκευασία του ενός, τότε αναρωτιέμαι ΤΙ μπορεί να είναι;
Και πόσο απαθείς θα συνεχίσουμε να είμαστε ενώ το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να συνασπιστούμε ως μικροκοινωνία και να αρχίσουμε να οργανωνόμαστε με το Δημόσιο συμφέρον μπροστά από το ιδιωτικό και το ιδιοτελές;

Προτείνει σχετικά ο Φωτόπουλος:

"Υπάρχουν όμως βραχυπρόθεσμες μέθοδοι συλλογικής αυτό-προστασίας μπροστά στην επιδεινούμενη κρίση; Στη Δυτική Ευρώπη ήδη ανθεί το κίνημα για την “ανάκτηση των κοινών” (reclaim the commons), με αγώνες που στοχεύουν στην ανάκτηση των δρόμων για τους πεζούς (Βρετανία) μέχρι την ματαίωση μεγάλων “αναπτυξιακών” έργων που καταστρέφουν το περιβάλλον (Ιταλία). Το κίνημα αυτό ήδη έχει βάλει, όπως ήταν αναπόφευκτο, στο στόχαστρο την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και αγωνίζεται ενάντια στην εξαφάνιση του δημόσιου χώρου και την ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών όπως το νερό αλλά επίσης η ενέργεια και φυσικά η γνώση που κάποτε εθεωρείτο αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Έχουμε δηλαδή μια επέκταση της έννοιας των “κοινών” ώστε να συμπεριλάβει οχι μόνο την γή ή το νερό αλλά και “δημόσια αγαθά” όπως ο δημόσιος χώρος, η εκπαίδευση, η υγεία και η υποδομή που είναι αναγκαία για την λειτουργία μιας σύγχρονης κοινωνίας (συστήματα ύδρευσης, ηλεκτροδότησης κλπ) ."


Μήπως πρέπει να γίνουμε ακτιβιστές του Δημόσιου και της Πολιτικής Σκέψης πάνω απ' όλα, αντί για διεσπαρμένοι, κατακερματισμένοι και "ιδιώτες" ακτιβιστές των φαλαινών, των ομάδων μειονοτήτων , των παιδιών της Αφρικής, των ομοφυλοφίλων, των Ρομά, των κοινωνικών δικαιωμάτων κτλ.;
Μήπως πρέπει να οργανωθούμε "οριζόντια" κυρίως στην κοινωνία και να αποδυναμώσουμε το "κάθετα" όπως γίνεται -με το αζημίωτο στην τελική- τώρα;

Σάββατο, Ιουνίου 30, 2007

Πένθος για το θάνατο μιας πόλης...


Όταν η Πάρνηθα γίνεται παρανάλωμα του πυρός και οι εφιαλτικές κόκκινες φλόγες σκεπάζουν το φόντο των κορυφών, με την εικόνα και κυρίως την αίσθηση της ανείπωτης καταστροφής να σου τρώει τα σωθικά, να σε παραλύει κι εσύ να αισθάνεσαι αδύναμος να αντιδράσεις, τότε έχεις φτάσει σε ένα σημείο δραματικής καμπής, όπου πλέον η ευθύνη του εγκλήματος σε καίει εξίσου και πλέον δεν έχει απομείνει κανένα πρόσχημα. Δεν υπάρχουν προσχήματα για να ισχυριστείς ότι είναι μεμονωμένο γεγονός που έγινε από "μερικούς ανεγκέφαλους" ή "βιαστές της φύσης". Το ανέκδοτο της περιπτωσιολογίας πρέπει να σταματήσει, οι συλλογικές κοινωνικές και πολιτικές ευθύνες είναι τεράστιες.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να το παίξεις "χαλαρός" και cool, τρέντι και αρκούντως "φιλελεύθερος" για να μη χαλάσεις το πολιτικά ορθό κυνικό και απολιτίκ ίματζ σου. Οι ευθύνες για τη μαζική, συλλογική μαλάκυνση στην οποία μας έχει εθίσει η διαφήμιση, τα Μ.Μ.Ε. και η (υπό δανεισμό) μικροαστική καλοπέρασή μας γίνονται πλέον βάρος ασήκωτο, και η ύστατη σπίθα της αντίδρασης, εσωτερικής, σε όλους μας, ας είναι ένα εκ των ουκ άνευ τεκμήριο ότι η έννοια "άνθρωπος" (και ουχί "ανθρωπιστικός" για τους αμετανόητους μεταπράτες του πολιτικού ελιτισμού) είναι μέρος που χαρακτηρίζει ακόμα την ύπαρξη μας.
Παρακάτω παραθέτω σχόλια του Στάθη Σταυρόπουλου (Ελευθεροτυπία) και του Κώστα Ράπτη (Σκάι) για το χωρίς προηγούμενο περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελέσθηκε (σε συνέχεια πολλών εγκλημάτων διαρκείας μικρότερης κλίμακας του παρελθόντος):


Από το
άρθρο "Φαιό νταμάρι" του Κώστα Ράπτη, Σκάι:

"
...Όχι, δεν ήταν χιονιού οι νιφάδες που λικνίζονταν στον πρωινό ουρανό, καθώς αυτό που κάποτε ήτανε δρυμός κατακάθιζε ως στάχτη στα πεζοδρόμια. Ούτε ήταν φευγαλέα αίσθηση η ασφυξία, μόνιμος σύντροφος από εδώ και πέρα των τροφίμων αυτής της πόλης.

Όπως στην κορύφωση του θρήνου, ο χορός των Περσών γερόντων του Αισχύλου, απαριθμεί ένα προς ένα νησιά του Αιγαίου, που και μόνο τα ονόματά τους σα μαχαιριά κλιμακώνουν την αίσθηση της ήττας, έτσι και εμείς θα έπρεπε, αντί άλλων φλυαριών, απλώς να λέμε διαρκώς: "η Πάρνηθα, η Πεντέλη, ο Υμηττός". Και παραπέρα: "το Πήλιο, ο Κίσσαβος, η Αυλίδα, η Σιθωνία, η Αλφειούσα"…"

"
...Ας θρηνήσουμε τον δασικό μας πλούτο, όπως του πρέπει. Ας του αφιερώσουμε ένα λεπτό σιγής σε όλη τη χώρα, αφού τα λόγια αποδείχθηκαν κενά. Αφού οι αρχές δεν μπόρεσαν να ενεργήσουν εγκαίρως, ας αναλάβουν τώρα μια πρωτοβουλία περισυλλογής. Μέχρι για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’ κηρύξαμε εθνικό πένθος, να μην αξίζει κάτι αντίστοιχο στα ανθρώπινα, και όχι μόνο, θύματα της μανίας του πυρός;

Και βέβαια, ας μην κατατριβόμαστε άλλο με πλαστά διλήμματα του τύπου "Κράτος ή Ιδιωτική Πρωτοβουλία;". Αν ό,τι αποκαλείται "Ιδιωτική Πρωτοβουλία"δεν αποτελεί παρά ευφημισμό για την πατροπαράδοτη αδιαφορία μας προς τον δημόσιο χώρο ή για την αχαλίνωτη ευδοκίμηση ενός αθροίσματος μικρών και μεγάλων ιδιοτελειών, τότε αυτή έχει ήδη τον Κρατικό Τραγέλαφο που της αντιστοιχεί απολύτως. Αν όμως το έχουμε πάρει απόφαση ότι υποθέσεις όπως η προστασία του περιβάλλοντος και η αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών προαπαιτούν συλλογικό σχέδιο, τότε και περισσότερο Κράτος χρειαζόμαστε και την αυθεντική Ιδιωτική Πρωτοβουλία μιας κοινωνίας σε εγρήγορση, που μόνο αυτή μπορεί να το εξασφαλίσει.

Μέχρι τότε ας την χαιρόμαστε τη "βαλκανική μας Κατρίνα", αλαλάζοντας ελληνοπρεπώς "ας πάει και το παλιάμπελο". Και ας τραγουδάμε όλοι μαζί τον στίχο του Άλκη Αλκαίου "εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι"…"

Ο Στάθης
γράφει στην Ελευθεροτυπία:

" ...Ομως η Αθήνα πεθαίνει.

Γίνεται τέρας, τρέφει τέρατα, σκοτώνει τέρατα.

Πόλη φραγμένη προς τη θάλασσα

με τις περιφράξεις του αίσχους

πόλη πολιορκημένη γύρω-γύρω από φαλακρά βουνά, μέσα της η ίδια χέρσα και στεγνή - λογικόν οι άνθρωποί της να γίνονται συν τω χρόνω γαϊδουράγκαθα και άχυρα...

Με την Πεντέλη από καιρό καμένη και ουδαμού αναδασωμένη, με τον Υμηττό και το όρος Αιγάλεω να 'χουν τις πέτρες τους γυμνές

η Αθήνα στη μέση θα 'ναι όλο και πιο πολύ ένα μαγκάλι, μια πυροστιά

ένα καλοριφέρ από φλεγόμενα μπετά και κοχλάζουσα άσφαλτο. Ποιο φαινόμενο του θερμοκηπίου; το φαινόμενο του ηλιθίου! των ηλιθίων. Ολων ημών. Και προ πάντων των κυβερνήσεών μας. Που εμείς πάλι επιλέγουμε..."

" ...Αν το όρος Αιγάλεω προσεκτικά και με φροντίδα δεν αναδασωθεί,

αν ο Υμηττός αφεθεί να γυμνώνεται

αν η Πεντέλη και η Πάρνηθα δεν προστατευθούν από τους εργολάβους και τους πολιτικούς τους πάτρωνες

αν δεν προχωρήσει η χώρα σε Κτηματολόγιο εδώ και χθες

αν μέσα στην Αθήνα δεν φυτευθούν δένδρα σε όλες τις άδειες επιφάνειες, ώστε όλες οι γειτονιές να αποκτήσουν μικρά παρκάκια αναψυχής -η πόλη

θα πεθάνει.

Αν δεν πάψουν οι κυβερνήσεις (όλες) να ροκανίζουν εκτάσεις όπως το εξαγγελθέν ως Μητροπολιτικό Πάρκο, πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού

αν δεν κόψουνε μαχαίρι τις γκλαμουριές να εκχωρούν δημόσια γη σε διάφορους πλούσιους παπάρες για να κάνουν το κομμάτι τους

(ομολογώντας ταυτοχρόνως ότι το ίδιο το κράτος είναι ανίκανο να χτίσει φερ' ειπείν μια λυρική σκηνή)

αν δεν πάψουμε να βλέπουμε τη δημιουργία πάρκων (όπως το πάρκο Τρίτση) ως «κατασκευές» με σπατάλη πόρων και πόρων (μιαν ακόμα «χαρά των εργολάβων» δηλαδή) αντί της απλότητας του φυτέματος και της καλλιέργειας-συντήρησης

αν αφήσουμε να συνεχίσουν τη «διαμόρφωση» κι «αξιοποίηση» χώρων όπως ο Ελαιώνας στα συμφέροντα των Εταιρειών

η Αθήνα θα πεθάνει μέσα στην άπνοια, την τρέλα και το δηλητήριο, και η Αθήνα πεθαίνοντας θα σκοτώνει όλη τη χώρα..."

Τέλος,
ένα λινκ προς μια πρώτη αποτίμηση της οικολογικής καταστροφής που δημοσιεύτηκε στο "Έθνος" δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες:

"...Η Πάρνηθα που γνώρισαν οι παλιότεροι «τελείωσε», λένε. Και όλα αυτά σε ένα βουνό, στο οποίο είχαν καταγραφεί 1.100 είδη χλωρίδας, όσα, δηλαδή, έχει ολόκληρη η Σκανδιναβία. Από αυτά, τα 92 είναι ελληνικά ενδημικά, τη στιγμή που στη Γερμανία, μια χώρα με διπλάσια έκταση από την Ελλάδα, συναντώνται 6 ενδημικά είδη και στην Αγγλία μόλις 16..."